Jun 15, 2006

Perssonally...


/Με αφορμή τη Nina Persson των Cardigans /

Άσχετο: Είχα διαβάσει μια φορά μια συνέντευξη που είχε δώσει ο αγαπημένος μου Neil Young στο Mojo, σε μια πολύ σκοτεινή εποχή του. Είχε χωρίσει με τη γυναίκα του, είχε κάνει δισκάρα στην οποία έπρεπε να ανταπεξέλθει με συναυλίες, promo συνεντεύξεις όπως εκείνη η συγκεκριμένη, και εν πάσει περιπτώσει, ήταν ένα λούκι που έπρεπε να τραβήξει, σέρνοντας μέσα του την προσωπική του κόλαση.
Η διαφορά, είναι πως ο old-Neil (Μιραντολίζω επικίνδυνα), μπορούσε πάντα να λέει κάποια πράγματα με μια φράση, να είναι καίριος και επείγων, χτυπώντας το κέντρο του κόσμου (μου/μας) όπως μόνο οι πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες μπορούν. Και αυτό έκανε και εκείνη τη φορά:
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου "πώς αισθάνεστε που τώρα είστε εκατομμυριούχος", ο καλός μου είχε απαντήσει "είμαι εκατομμυριούχος στα μάτια ενός εκατομμυριούχου".

Κάτω απ' το περίβλημα, ήταν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Ένας μοναχικός - ο Loner ("σαν διασταύρωση του εαυτού του και μιας αλεπούς" όπως είχε γράψει στο συγκεκριμένο κομμάτι), που η εσωτερική του μοναξιά ήταν ακόμη μια φορά ανομολόγητη... ("singing words, words... between the lines of age...)

Κάπως έτσι αισθάνθηκα αυτό το πρωινό. Ευτυχισμένη που υπάρχω , έστω και τσακισμένη. Και πιο μόνη από ποτέ. Στην ψυχολογία, είναι γνωστό το στάδιο αυτό. Είναι το στάδιο της Αποδοχής - αφού έχεις ξεπεράσει το αρχικό σοκ της κατάθλιψης και διαδοχικά την συναισθηματική εναντίωση (θυμός του τύπου: δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα αυτό).
Θα μπορούσα να ποστάρω το adagio από τη δέκατη του Μάλερ (αν την είχα σε CD) να χαρεί και ο Certain Plume :Ρ - μια που κι εκεί, η διαδοχή των συναισθημάτων είναι αντίστοιχη και έχει να κάνει με την οριστικότητα του θανάτου -κατ' αντιστοιχία, του ίδιου μικρού καθημερινού τέλους που βιώνω κι εγώ.
Προτίμησα όμως να σκεφτώ τον Neil και την πιο καβλωμένη Σουηδέζα που ξέρω, τη Nina Persson των Cardigans, η οποία είχε κάνει ένα solo project με το αντιεμπορικό όνομα A Camp.
Το τραγούδι της I Can Buy You -σαχλό συγκριτικά με τον Γκούσταβ Μάλερ- ίσως θα μπορούσε να είναι το δικό μου κύκνειο άσμα στις μορφές που με συνόδεψαν στο μοναχικό αυτό ταξίδι μέχρι τώρα - ένα τραγούδι φορτισμένο με την συνειδητοποίηση ότι ακόμη κι αν μπορείς να έχεις τα πάντα, ακόμη κι αν ήσουν εκατομμυριούχος, υπάρχει πάντα κάτι που ελλειπτικά, θα αφήνει μια κενή υποδοχή στο χώρο της καρδιάς.
Μια υποδοχή ορφανή τώρα, ένα συρταράκι που αποδείχθηκε πολύ μεγάλο για να γεμίσει με τα συναισθηματικά ψίχουλα του πλησίον, ένα κενό που τώρα πονάει γιατί σε αντίθεση με τις άλλες υποδοχές που έχουν φτιαχτεί για να εφαρμόσουν σε αυτές η μαμά, ο μπαμπάς, η αδελφούλα, τα ανίψια ή ο σκύλος σου, αυτή έχει φτιαχτεί για έναν και μόνο άνθρωπο (και λόγο) που τώρα εκλείπει.
That's all folks.
The future ain't what it used to be.
____________________________________

I Can Buy U (o yeah, o yeah)

A life of sanity and dignity, you know it takes two
and what's the use in being a millionaire if I can't have you
I wanna buy you... a home, I'll pay your friends if you're feeling alone

The pain of losing a guy like you it's a bigger cost than paying your dues
I can buy you oh yeah oh yeah but I can't make you do what you don't
and i can hire you oh yeah oh yeah
but i can't make you love me, I can't make you care

you say i never go for little and I always need more
and you're a thousand dollar playboy that I just can't afford
but I guess you got me oh oh, you got me hanging around for too long
I don't wanna stop it oh no oh no, I bought you a life and it's with me you belong

I can buy you oh yeah oh yeah, but I can't make you do what you don't
and I can hire you oh yeah oh yeah, but I can't make you love me, I can't make you care

so if I can't make you love me, if I can't make you care
what prize can take me there in this world?

Somebody told me cash is king, I didn't mean to force you oh no
but i bet you fortune it's with me, you belong
and i can buy you oh yeah oh yeah, but I can't make you do what you don't
and i can hire you oh yeah oh yeah, but i can't make you love me, i can't make you care

I can't take you there
anymore




________________________________

http://www.yousendit.com/transfer.php?action=download&ufid=8549054D7655ABC4
DOWNLOAD LINK
(προέκυψε κουλαμάρα με το όνομα "Α Camp", και δεν δέχεται το "A" στο html για να το δώσω για download. A! Και για να μην ξεχάσω το μάντρα μου: ο blogger γιαμιέται - δεν μπορώ να ποστάρω εικόνα, λέμε...)



15 comments:

weirdo said...

Μας πέθανες τώρα..
Τραγούδι, στίχοι..
κυρίως οι δικοί σου 'στίχοι'....

Αχ μωρέ Μανταλένα, αχ..

Anonymous said...

Το γεγονός ότι άλλοι γράφουν στίχους που θα μπορούσαμε να τους είχαμε γράψει εμείς δεν αποδεικνύει παρά την παγκοσμιότητα των παθών μας.
Χαίρε Μανταλούδι
Katt

Μαρκησία του Ο. said...

Βγάλε το "Α" από το Camp....;-)

ωραίοι στίχοι.

Σαν να λέμε, I love your heart, you pay my rent ;-)

κάπως σαν να σου κόβουν ένα χέρι και μένει ένα μέλος-φάντασμα.
Όλα συνεχίζονται λες και το μέλος είναι ακόμα εκεί, αλλά δεν είναι.

και πρέπει να μάθεις και χωρίς αυτό.

Η υποδοχή αυτή μπορεί να μένει άδεια, αλλά δημιουργούνται άλλες, που δεν ξέραμε ότι έχουμε.
Σιγά - σιγά.

ΧΧΧ

Anonymous said...

fuck A και βάλε ένα link για το τραγούδι, nina we dig.

Mantalena Parianos said...

WEIRDO>>
σνιφ λέμε

Καττ>>
"Καημοί των ανθρώπων αβάσταχτοι" (Κρέοντας). Προβιβάστηκα τώρα σε αξιόλογη μπλόγκερ?

ΜΑΡΚΗΣΙΑ>>
Το λένε "πόνο της απώλειας" και υπάρχει και στην ιατρική, μέχρι το αυρόγραμμα να ξαναπάρει το σχήμα του νέου (ακρωτηριασμένου) σώματος. Το είχε ένας παπουλοθείος μου που του είχαν κόψει το πόδι. Έλεγε "να εκεί πονάω" και έδειχνε κάτω από τις κουβέρτες σε ένα σημείο όπου δεν είχε πια ποδαράκι...

ΠΑΤΑΤΟ-ΤΖΑΝΚΙ
http://www.yousendit.com/transfer.php?action=download&ufid=8549054D7655ABC4

un certain plume said...

Ναι, δεν το κρύβω, θα προτιμούσα ολίγον Μάλερ -αυτός ο κρύος αέρας του θανάτου είναι ό,τι πρέπει τώρα για τις ζέστες.

Αλλά και η Νίνα, έκτακτη.

Mantalena Parianos said...

PLUME>>
Ο "κρύος αέρας του θανάτου" περονιάζει τις λιγνές κοπελίτσες.
Μα.. που εργάζεστε/διαβιείτε; Σε καμίνι; Κι εσείς σε κάποια προσωπική σας κόλαση;

Μαρκησία του Ο. said...

Υπάρχει επίσης ολόκληρη θεωρία στη φαινομενολογία της αντίληψης για το πως αλλάζει/ διαμορφώνεται η εικόνα του εαυτού σε ασθενείς χωρίς μέλη - αίσθηση χώρου, και λοιπά.

un certain plume said...

Μην κολακεύεστε αγαπητή! Δεν έχετε μόνον εσείς το υπέροχο προνόμιο της κόλασης!

Άλλωστε η κόλαση είναι οι Γάλλοι, που έλεγε και ο Βέλτσος (άσχετον).
Οπότε ας θυμηθούμε έναν Άγγλο (τον Keats):

Είμαι δειλός. Δεν μπορώ να αντέξω την οδύνη του να είμαι ευτυχισμένος.

Αλλά γιατί τό γραψα αυτό; Δε θυμάμαι.

Τέλος πάντων.

Mantalena Parianos said...

MARKHSIA>>
To τελευταίο σου comment με φωτογραφίζει. (μεταφορικά) ;)

PLUME>>
Το ξέρεις ότι αυτά που γράφεις/πιστεύεις/εκπέμπεις, είναι τόσο διφορούμενα (σαν χρησμοί) ώστε κινδυνεύεις να συμφωνούν όλοι μαζί σου;
Αυτό ακριβώς μου συμβαίνει με σένα...
(μόνο οι Γάλλοι εξαιρούνται)

vatraxokoritso said...

οχι μονο γαμιεται αλλα τον παιρνει ασυστολα και χωρις σαλιο..

καταφερα ν ανεβασω φωτο μετα απο 15 προσπαθειες..

τα σεβη μου.

Mantalena Parianos said...

Batraxokoritso>>
Eσύ είσαι χειρότερη κι από εμένα!

Mantalena Parianos said...

Αλλά... γιούπιιιι κατάφερα να την κάνω upload την κουκλίτσα!

Mirandolina said...

Στην ιατρική λέμε

Η ουδός του πόνου

Το κατώφλι από το οποίο ξεκινάει

Οι άνθρωποι σαν το Νηλ δεν φοβούνται τον πόνο. Κι αυτό, σε μια εποχή όπου η απονία θεοποιείται, είναι αντίσταση του ενάρετου.

(Μανταλενίζεις, αυτό κάνεις :-)

Mantalena Parianos said...

Mιραντολήν>>
;)
Everybody hurts πάντως. Λέω...