Another fucking love song

Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να διαβάσω. Μπορώ να φτιάξω ένα παζλ;

από ένα παλιό - ξεχασμένο σεντονοpost
από ένα σεντόνι που δεν κατάφερε να σκεπάσει την αγάπη


(...)

[To καλοκαίρι είναι εδώ και ο παράδεισος γεμάτος από ηλίθιους που πιστεύουν ότι υπάρχει].

«Πάμε βόλτα;», του λέω.
«Που;» (το ‘ξερα ότι θα το πει αυτό, όλοι τα ίδια λένε).
«Στο φως της παιδικής μας ηλικίας».
«…»
«Πάμε στη θάλασσα. Θα ανέβουμε στη μηχανή, θα μισοκλείσεις τα μάτια και θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε roller-coaster που κάνει ταξίδι στο χρόνο: σε εποχές που μπορούσες να μπαρκάρεις σε μια οκτάκωπη τριήρη και να βρεθείς στην Ατλαντίδα».
«Ξέφυγες πάλι, γκόμενα. Έλα στο κρεβάτι και πιο βράδυ πάμε σε κανένα club».
«Ναι, αλλά στη Δήλο».
«Η Δήλος δεν έχε clubs. Είσαι τελείως αγεωγράφητη».
«Δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε εμείς το δικό μας με πέτρες, ξύλα και καλάμια. Θα χωράει ακριβώς δυο άτομα και θα παίζει Montepulciano και acid jazz για να ξυπνήσουμε τους νεκρούς».
«Γιατί δεν προσπαθείς μια φορά να μιλήσεις λογικά μαζί μου; Γιατί θα πρέπει πάντα να αποκρυπτογραφώ τα μυαλοστιψίματά σου, γαμώτο; Τι είναι αυτά που μου τσαμπουνάς;»

[Η λογική δίνει στον άνθρωπο αυτό που χρειάζεται. Η μαγεία, του δίνει αυτό που θέλει].
«Τι σημείωσες πάλι εκεί πέρα;», μου λέει επειδή δεν του απάντησα.
«ΟΚ» του λέω. «Βγαίνουμε πιο βράδυ σε κανένα club. Τι λες για το ”Hook” στη Βαρκελώνη; Ο Fabio φτιάχνει την καλύτερη marguerita που έχεις πιει ποτέ».
«Μου έχεις σπάσει τα νεύρα. Δεν είσαι ικανή να αρθρώσεις μια κουβέντα της προκοπής. Σοβαρέψου! Πως θα πάμε στη Βαρκελώνη, μωρή τρελή;»
«Απ’ την Αττική οδό. Σε πάει παντού. Και την πληρώσαμε και μια περιουσία».
«Καλά. Εγώ θα πεταχτώ μέχρι το ”Blues” στην Πανόρμου, για μια sangria, εσύ αν θες, πήγαινε όπου γουστάρεις».
«Είδες τι κάνεις τώρα; Ύστερα, θα παραπονιέσαι που γνώρισα κάποιον άλλο».
«Κόφτο».


[Γιατί ερωτεύονται οι άνθρωποι; Έχει να κάνει με ένα βέλος, αλλά απ’ όσο ξέρω, μετά δεν είναι τόσο οδυνηρό].
Περνούν λίγα λεπτά βαλτώδους σιωπής.
«Η καλοσύνη είναι το καλύτερο αφροδισιακό». Άντε πάλι.
Βαριέμαι να του πω ότι ξέρει πως τον λατρεύω. Ότι ξέρει πως ούτε κι εκείνος θα φύγει από μένα ποτέ.
Του λέω μόνο «έρωτας είναι όταν ο άλλος σε κάνει έξω φρενών κι εσύ δεν βάζεις τις φωνές, για να μην τον κάνεις να κλάψει» και μου απαντάει ότι εκείνος έχει ξεπεράσει προ πολλού αυτή τη φάση. Ότι τώρα πια δεν είναι απλώς ερωτευμένος, ότι τώρα πια «αγαπάει».
«Η αγάπη δεν ζητά τίποτα», του απαντάω. «Εσύ ζητάς. Η αγάπη είναι μια υπέροχη, παράλογη αφοσίωση. Δεν έχεις να περιμένεις τίποτα απ’ την αγάπη».
Βάζω τα κλάματα.
«Αγάπη είναι να δοκιμάζω τον καφέ πριν στον δώσω», μου λέει. «Αγάπη είναι να ξυπνάς με γλυκόλογα, να κάνεις έρωτα το απόγευμα σε σκεπάσματα γεμάτα εφημερίδες και περιοδικά και να μη θέλεις να νυχτώσει με τίποτα».
Όπως στέκεται όρθιος, του κάνω μια τάε κβον ντο λαβή που μου έμαθε ο Γιάννης την τελευταία φορά που τον ξυλοφορτώσανε κάτι τσογλάνια (boys!), και τον ξαναρίχνω στο κρεβάτι.
«Όταν αγαπάς, καλό είναι να αποφεύγεις να φιλάς τον άλλο όσο είναι ντυμένος...», του ψιθυρίζω και του βγάζω το αγαπημένο μου καλοκαιρινό του πουκάμισο, «...τουλάχιστον όχι για περισσότερο από λίγες ώρες».
Χασκογελάει αμήχανα.
«Η αγάπη είναι σαν κι εσένα», συνεχίζω, λύνοντάς του τα μαλλιά. «Είναι υπέροχη, αλλά η μοίρα της είναι να γαμηθεί κάποτε».



"Το μόνο είδος ευφυίας που έχει αξία είναι η διορατικότητα".