Five years (after)

Είναι η αφή των πιο όμορφων λέξεων,
η μουσική των χρωμάτων,
και κάποιες άλλες άυλες μορφές συνύπαρξης που
γνωρίζεις καλύτερα,
σε κάποιο παραμύθι παραμονεύοντας,
γνέφοντας εγκλωβισμένη
και αιωρούμενη στο κλάμα του ουρανού,
λίγο αβέβαιη,
σαν τους ηθοποιούς που αλλάζουν πρόσωπα και επιθυμίες,
ξεφεύγεις
αμήχανη πίσω από τις αιχμές της σιωπής και του μαύρου.

Είναι κάποιες μωβ ανταύγειες άγνωστων διαθέσεων
είναι το αιώνιο κυκλωτικό πρόβλημα του προλόγου
της θύελλας

Είναι ένα πορτοκαλιό γυμνό φεγγάρι
πίσω από το τζάμι ενός νυσταγμένου τρένου
από τη Θεσσαλονίκη
ως την ανασφάλεια των αστρικών τοπίων

Κάποια ανίχνευση
και ύστερα
χαμηλώνοντας πάνω από τα πέτσινα κελιά
σημαίνουν και σημαίνονται οι κραδασμοί των ωρών στο σώμα
και πλανιούνται, πολιορκούν, πλανεύουν,
με διαμελισμένα κλειδιά αρχίζουν να γεννούν σημασίες,
με φωνητικές παρακλήσεις
σε οριζόντιες πορείες κορμιά φλογισμένα,
ετεροχρονισμένα σε μιαν ατόφια μοναδικότητα και
συνουσίες ελέω κατεστημένου και ανθρώπου θέλοντος και μη,
πρόσωπα και δρώμενα τραγωδίας
μέσα σε έναν καθρέφτη χάρτινο και εύθραστο σαν γυαλί
ευτυχία και
ανασφάλεια σε ταπεινές αφές και
κατά προσέγγιση πάντα
σε ένα ρεκόρ σύγχυσης

"Έλα τώρα"
σκύψε πάνω από
τις ηλιαχτίδες που τρυπώνουν στα ραγισμένα παράθυρα και
σαν κλόουν γέλα,
περιμένοντας στις γωνιές της πολιτείας
μέσα από χιλιάδες καμουφλαρισμένα χρόνια
σε μυθικές στοές
σειρά σου να ποντάρεις ακόμη μια φορά
-ψαρωμένη χαρτοπαίκτρια στο φουλ της συγκυρίας-
τα μάτια εκείνα που υπάρχουν στην αλλοπαρμένη σου συμπίεση,
τη διάστασή σου ολόκληρη, ερημίτισσα.