H Mantalena στην κόλαση (των blogs)

Σταμάτησε λίγο έξω από το ναυάγιο που καιγόταν.

Μέσα, άντρες γίνονταν παρανάλωμα ακόμη από τις εφήμερες τέρψεις τους, γυναίκες έβαζαν κραγιόν αναίτιο κάτω απ'το βέλο, όλοι οι φτωχοδιάβολοι της γήινης ατμόσφαιρας ενίσχυαν την θέρμη της διασταύρωσης των ειδών:

Ερπετά ζευγάρωναν με ανθρώπους, blogs με linkblogs,
πρίγκηπες με κουκουλοφόρους, μπαμπούλες βγαλμένοι
από τα πιο ξεδιάντροπα παραμύθια του υποσυνείδητου.

Aπίθωσε τη ζωή της στα μελτέμια του καλοκαιριού.
Για λίγη δροσιά, ρε γαμώτο.
Για λίγη πολυπόθητη δροσιά που σφαλισμένο παράθυρο απαγορεύει.

Απ' την άλλη, όμως, σκέφτηκε -έγραψε και πάτησε το publish-
το μελτέμι σου κυρά μου, μπορεί να αναζωπυρώσει τις φλόγες που λυώνουν τα κορμάκια μας.
Μπορεί να μας κάψει τη γούνα.
Μπορεί να μας στείλει στο διάολο. (Πάλι;)
Ε, ναι. Πάλι.

Δεν βάζεις καμιά από εκείνες τις μουσικούλες σου, που σε σφίγγουν στο χεράκι τους και σε διακτινίζουν στο Σύμπαν;
Δεν γεμίζεις το ποτήρι σου με κρασόμελο να γίνουμε;
Δεν σηκώνεις το μπουκάλι να το αδειάσουμε στα διψασμένα για φιλιά στόματά μας;
Δεν τους αφήνεις να πάνε όλοι στο διάολο;
(το 'παμε αυτό;)

Το 'παμε.

Όπως θες. Αλλά το παράθυρο θα παραμείνει ανοιχτό.