Ο έρωτας μπλοφάρει

Το έγραψα mail το πρωί στη Μαρκησία.
Απ' ότι βλέπω όμως, δεν είμαι η μόνη.
Τσάρλι, Weirdo και Mαρκησία, ο έρωτας είναι παιδί της ξεγνοιασιάς τραγουδούσε η Κάρμεν. Let's do it.

Το Σ/Κ στην Πάρο, εκείνος ο φίλος που γλύτωσε από τον καρκίνο (τι ειρωνεία αλήθεια, να μιλάω εγώ σε αυτόν για απελπισία), μου τα είπε ένα χεράκι.
"Ξέρεις γιατί κλαις;" με ρώτησε.
"Έχεις αναλογιστεί ή συνειδητοποιήσει ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;"
Δεν περίμενε απάντηση φυσικά.
"Όταν χάνουμε κάποιον", μου είπε, "δεν κλαίμε για ΚΕΙΝΟΝ, αλλά για μας. Εκείνος πάει. Έφυγε. Μπορεί για καλύτερα, μπορεί για χειρότερα. Κλαίμε για εμάς που τον χάσαμε. Για τις προσδοκίες μας. Για το "λίγο ακόμα" που θέλαμε. Και αυτό είναι ΚΑΘΑΡΑ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ.
Αν λοιπόν, είσαι τόσο εγωίστρια ώστε να πλαντάζεις για το ότι έχασες κάποιον, αυτό σημαίνεί
α) ότι ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΕΧΑΣΕΣ (*επειδή ήμουν εγωίστρια με τον τρόπο μου, εννοεί) και
β) ότι είσαι και αρκετά εγωίστρια για να το ξεπεράσεις, γιατί αγαπάς πολύ τον εαυτό σου".
Θρύψαλλα η Μανταλένα.

Join the club

R U sure you want to end current game?
Yes? No? Fuck it

Click Quit to end Game

Restart game
η ζωή διαδραματίζεται σε ακαριαίο ενεστώτα.
Someone's dead here, and that's not me.
Τουλάχιστον μπορώ να κάνω reset...
Πάμε πάλι.