Χικ

Μα όχι. Κοίτα τι ώρα είναι. Κοίτα. Τέλειωσα νωρίς.
Ήπια τέσσερις μπίρες και ένα μοχίτο που με έστειλε αδιάβαστη.
Έπαιξα reggae και ήταν ωραία. Τα κεράκια τρεμόπαιζαν και νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα μπεις στο μπαρ. Όπως τότε.
Πήρα την Τζαμέλλα τηλέφωνο ούτε ξέρω πόσες φορές.
Ευτυχώς δεν έκλαψα. Ρόμπα θα γινόμουν.

Στον γυρισμό, φορτώθηκα τους δίσκους και ξαναγέμισα την μπαγκαζιέρα με όλα όσα σου αρέσουν: Τindersticks, Nick Cave, Pascal Comelade, Marianne Faithfull, Cure και Jeff Buckley. Ήταν ασήκωτη σου λέω. Σαν την ψυχή μου. Λυπάμαι, αλλά δεν έπαιξα τίποτε απ' αυτά. Αφού δεν ήρθες.

Είχα δυο βδομάδες να πάω για μουσικές στην Αθήνα. Δεν άντεχα. Και τώρα που νόμισα πως άντεξα, γύρισα τρέχοντας σαν τρελή με το μηχανάκι στην Αλεξάνδρας, απειλώντας θεούς και δαίμονες. Δεν ανέχομαι όπως παλιά να με κλείνουν στον δρόμο. Δεν υπάρχει καμία προσδοκία να μου γλυκάνει την ψυχή. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να συμπαθήσω τα δείγματα του ανθρώπινου είδους που συναντώ.

Ένα ζουζούνι ήρθε και καρφώθηκε στο μάγουλό μου. Θεός σχωρέστο. Θα μπορούσα να είμαι στη θέση του. Χτες τράκαρα. Μα δεν σε νοιάζει καθόλου να μάθεις τι κάνω;

Σήμερα, ξύπνησα απ' τις 7 και πήγα στο συνεργείο. Άλλαξα αλυσίδα και κάτι ματζαφλάρια, ούτε ξέρω πώς λέγονται, κάτω από τα μαρσπιέ που κουνιόνταν. Το τρακάρισμα, βλέπεις. Ο τύπος μου είπε ότι δεν έχει στραβώσει ο μπροστινός τροχός. Δεν τον πιστεύω. Έχει στραβώσει. Όλα έχουν.
-Το μόνο που θέλω, είναι να τρέχω με 120, του είπα, και να μην ανησυχώ ότι θα μου φύγει κανένα μπουλόνι.
-Αυτό δεν γίνεται, μου απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι. Αν τρέχεις με τόσα στην Αθήνα, θα ΠΡΕΠΕΙ να ανησυχείς.
Πλήρωσα 50 ευρώ.

Ο κόσμος μοιάζει σαν να πηγαίνει σε αργή ταχύτητα όταν σε σκέφτομαι. Σε slow motion. Ζαλιζόμουν στο booth και στηριζόμουν στα τοιχώματα. Ευτυχώς δεν με κατάλαβε κανείς.
Μόνο μετά, κάποιος με βοήθησε να βγάλω τα CD μου έξω, μέχρι το μηχανάκι. Πρέπει να ήταν ο Διονύσης.

Αύριο έχω ένα σημαντικό ραντεβού. Θα συναντήσω τον προϊστάμενο στην επόμενη (ελπίζω) δουλειά μου. Αν μου δώσει τα 1700 καθαρά που του ζήτησα, μπορεί απ' τη χαρά μου και να τον αφήσω να με γαμήσει (μια φορά, είναι και παντρεμένος).
Χτες τον έψαχνα όλη μέρα, και όπως έμαθα, κάποιος από το team του είχε αυτοκτονήσει. Μα, είναι εχέγγυα αυτά για να πάω εγώ εκεί; Που είσαι; Πες κάτι να με βοηθήσεις. Σώσε με.

Ο ξάδελφος Χαραλάμπης στο τηλέφωνο, μου είπε πως έριξαν επιτέλους το γαμωμπετόν και θα ξεκινήσει το χτίσιμο σε 10 μέρες. Ιούλιο δηλαδή. Πάμε να δούμε; Την εσωτερική σκαλίτσα, θα την κάνω όπως λέγαμε, με πολύ μικρά σκαλοπάτια, κυκλικά, να βγαίνει στα υπνοδωμάτια. Έλα.

Στην Πάρο όμως δεν θα κατέβω αυτό το Σαββατοκύριακο. Περίμενα μια ακόμη απάντηση και από ένα άλλο μπαρ, αλλά δεν με πήραν τηλέφωνο. Αυτοί χάνουν. Όταν θα με πάρουν θα τους ζητήσω παραπάνω λεφτά.

Έχεις χαιρετίσματα από τον θείο σου, τον είδα στην Πάρο. Γύρισε από την Ινδία και έχει αδυνατίσει ακόμη πιο πολύ. Κυκλοφορεί με μια ολόσωμη φόρμα αεροπόρου, καινούρια, όχι εκείνη που φορούσε τον χειμώνα. Όταν του είπα πως χωρίσαμε, μου είπε "τίποτε δεν έχει αρχίσει, τίποτε δεν έχει τελειώσει" και με έστειλε. Έκλαιγα ώρα μετά. Είναι πολύ ζεν αυτά για τον πόνο μου.

Στα blogs κοντεύω να μαλώσω ακόμη και με τον εαυτό μου. Δεν θα με εκπλήξει καν αν συμβεί, από χτες άρχισα να μου κάνω και linblogs. Με μισώ. Φαντάσου, ότι μέχρι και ο Artois με παρεξήγησε. Δεν παίζομαι, λέμε.

Ξύρισα το κεφάλι μου προχτές. Ο Αντρέας που με κούρεψε, προσπαθούσε να με μεταπείσει "να τα βάψουμε μωβ, πορτοκαλί, ό,τι θες" μου έλεγε. "Αφού την τελευταία φορά, ήθελες να τα βάψουμε".
Κάναμε διακανονισμό γιατί μεγαλώνουν γρήγορα και θα πρέπει να πηγαίνω σχεδόν κάθε πέντε μέρες για να μου τα κάνει γουλί. Σαν μεσαιωνική πόρνη έχω γίνει. Ή σαν την Sinead O'Connor, διαλέγεις και παίρνεις. (Διαλέγεις; Παίρνεις;)

Σε αγαπώ. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Ελπίζω, αν με πάρεις ποτέ τηλέφωνο, να είμαι ακόμη άθικτη και ο πόνος να μην έχει αφήσει καμία σκληρυμένη κρούστα πάνω μου. Θα είναι κρίμα, γιατί δεν είχα τέτοιες προδιαγραφές από τον κατασκευαστή.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά πρέπει. Κάθε βράδυ.