Hot stuff

Μια φορά, αναγκάστηκα (sic) να γνωρίσω (sic, λέμε) έναν φοβερό τυπά που είχε τρέξει στο ράλλυ Παρίσι - Ντακάρ (φτου, γαμώ το κερατό του) με μηχανή.
Δεν συζητάω τι μηχανή. Δεν συζητάω πόσο του είχε κοστίσει. Δεν συζητάω καν το ότι αν δεν είχε χορηγό, ακόμη θα προσπαθούσε να βρει τα χρήματα για να αλλάξει λάδια, που λέει ο λόγος.
Μου διηγόταν λοιπόν, μια φοβερή σκηνή, όπου έχοντας ξεκινήσει από τα χαράματα με σχεδόν 0 βαθμούς Κελσίου να διασχίσει την έρημο, έφτασε σε ένα μέρος όλο μαύρα ηφαιστειογενή βράχια τα οποία είχαν πυρώσει τόσο από τον ήλιο που έκαψε τα λάστιχα του.



Κάπως έτσι ήταν σήμερα στην αγαπημένη μας πρωτεύουσα. "Χαρά της γης". Σάρκα, κάψα και σκουπίδια σε πλήρη ανάπτυξη. Και δακρυγόνα, και φωτιές. Α! Και κάτι τύποι με κουκούλες που έβγαιναν από τα αστυνομικά αυτοκίνητα για να κάνουν ζημιές και μετά οι ίδιοι μπάτσοι που τους είχαν ανοίξει την πόρτα ("μα περάστε, προσέξτε φαίνεται λίγο το πηγούνι σας, έτσι μπράβο"), έκαναν πως τους κυνηγούσαν. Είχα χρόνια να παίξω κυνηγητό.



Έβγαλα ένα αυγό στο μπαλκόνι και έσκασε απ' το κακό του.
Το γιαουρτάκι μου έγινε ξυνόγαλο με το που μύρισαν τα πρώτα δακρυγόνα.
Ο ελληνικός έβρασε στο μπρίκι με το που με είδε να κρατάω τον αναπτήρα για να ανάψω το γκαζάκι.
Μια γάτα μου γρατζούνισε την πόρτα και πήρε φωτιά (η πόρτα, όχι η γάτα).
Πάτησα τη μίζα στο μηχανάκι, αυτή το έβρισε, εκείνο ξερόβηξε και πήρε μπροστά κλαψουρίζοντας για ένα ντουζάκι με σαπουνάδες. Δεν του χάλασα χατήρι.



Ίδρωσα να ασχολούμαι με τα τετριμμένα μπας και ξεχαστώ. Έπλυνα τη δίτροχη "παρηγοριά" (έτσι τη φωνάζω) με σαπουνόνερο, τη γυάλισα, την έτριψα και μετά έκανα κι εγώ ένα μπάνιο από κεκτημένη ταχύτητα. Μούλιασα τόσην ώρα που αισθάνθηκα σαν μπουμπούκι θερμοκηπίου, τίγκα στη δροσοσταλίδα και τη φρεσκάδα. Τρομάρα μου. Ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον. Αν δεν είχα δουλειά -σε δουλειά να βρισκόμαστε- μπορεί και να βούταγα κανέναν περαστικό να τον μπανιάρω με το ζόρι.



Ήπια και μια μπιρίτσα, για να πάρω θάρρος...



Πήγα στο ραντεβού μου με καθυστέρηση φυσικά ("έξω είναι κόλαση, ωραία είστε εδώ"), μετά επέστρεψα στη παλιά μου δουλειά για να παραιτηθώ ("έξω είναι κόλαση, ωραία είμαστε εδώ αλλά πρέπει να φύγω"). Τελικά δεν έφυγα εντελώς - μην τα θέλω και όλα δικά μου. Το κάτεργο θα συνεχιστεί ένα μήνα ακόμη, για λόγους "επαγγελματικής ευσυνειδησίας" (δικής μου).



Έξω, το πολύβουο πλήθος έφτανε σε σημείο βρασμού. Η υπομονή είχε σηκώσει σημαιάκια της ΔΑΠ και υπέμενε με στωικότητα τους αλαλλαγμούς των υγιώς σκεπτόμενων μπουρλοτιέρηδων του έθνους. Κάψτε τα όλα, και στείλτε το λογαριασμό στην Γιαννάκου. Θα τη βρείτε στη Βουλή, στην πίσω μεριά, όπου θέλει να χτίσει παρεκλήσσι δια τους βουλευτάς της μεταρυθμίσεως (σοβαρολογώ).



Έτρεξα ανάμεσα στο χαμό να ξεφύγω με το μηχανάκι, ελπίζοντας ότι όσο πιο γρήγορα θα έτρεχα, τόσο πιο πολύ θα δροσιζόμουν από τον αέρα. Λόγια του αέρα: αντί γι' αυτό ήταν σαν να έκανα ολόσωμο πιστολάκι στη μεσαία σκάλα.



Είναι φορές που θα ήθελα να ήμουν αλλού.
-Σε μια μυστική παραλία της Πάρου (που δεν πια και τόσο μυστική, το φελέκι τους) και την οποία ονομάζαμε "παραλία αντικαύσωνα" γιατί έπιανε σκιά από νωρίς και χωνόμασταν στα βράχια, τρεις γυμνοί κι ένας σκύλος.
-Στα αρχαία λατομεία στο Μαράθι, όπου με το που κατεβαίνεις 20 μέτρα, παύει να πιάνει το κινητό, οι στοές ανεβάζουν παγωμένο αέρα και ανατριχιάζεις από την υγρασία.
-Σε μια ομίχλη - να διακτινιστώ από το κουνουποφιλές Χαλάνδρι σε ένα φθινοπωρινό Λονδρέζικο πάρκο να κόβω βόλτες με τα εσώρουχα.

Η Αθήνα είναι ένας ζωολογικός κήπος με ακατάλληλες συνθήκες για τα ζωντανά.



Nα πάρω τα παγάκια μου και να 'ρθω για αγκαλιές;