Γύρνα πίσω

Μουσούδι,

είναι πικρό, αλλά στον υπολογιστή που μου γκρίνιαζες όταν καθόμουν, κάθομαι τώρα να σου γράψω αυτό το mail.

Δεν θα σου γράψω για κάτι που δεν θα ήθελες να ξέρεις - πώς είναι, οι ελπίδες και οι φόβοι, τα σχέδια ενός ανθρώπου 26 χρονών. Δεν έχουν άλλωστε σημασία όταν η ζωή δυο ανθρώπων παύει να είναι κοινή.

Ωστόσο, το ενδιαφέρον, τουλάχιστον από εμένα, παραμένει. Για την ακρίβεια δεν νομίζω ότι θα σβήσει ποτέ και θέλω να υπολογίζεις σε αυτό.
Ο έρωτας είναι η υπέρτατη ταπείνωση, δεν τον φοβήθηκα ποτέ. Έπεσα πολλές φορές στα γόνατα, για να σε παρακαλέσω να μη φύγεις, να μου μιλήσεις, να με αγκαλιάσεις, να με χαϊδέψεις, να πάψεις να κλαις, να πάμε σινεμά, να σου φτιάξω κάτι να φας να μην είσαι νηστικός, να με πάρεις ένα τηλέφωνο.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ θύμα.
Όσα έκανα πάντα, ήταν επειδή δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου ΧΩΡΙΣ να τα κάνω. Το ίδιο ισχύει και τώρα.

Δεν θα πετάξω τίποτα, λοιπόν. Αντικείμενα ή συναισθήματα. Ούτε καν τις ελπίδες μου πως μια μέρα θα συνειδητοποιήσεις τις προσταγές της καρδιάς και θα με ψάξεις. Εμείς οι δυο είμαστε σύντροφοι - όσο κι αν ήταν δύσκολος ο τελευταίος 1,5 χρόνος. Περίμενα πως και πως να περάσει αυτή η χρονιά των εξετάσεων "για να τεντωθούμε πάνω στην άμμο και να χαϊδευόμαστε" (θυμάσαι;) Μετά το καλοκαίρι θα νοίκιαζα και πάλι δικό μας σπίτι, στο είχα πει.

Θα μαζέψω, λοιπόν, τα θραύσματα της κοινής μας ζωής σε μια κούτα και πάλι (τι ειρωνεία!) που αυτή τη φορά όμως πάνω της, δεν θα γράψεις εσύ με μαρκαδόρο. Δεν θα τακτοποιήσεις εσύ το χάος, αλλά εγώ. Η κούτα θα λέει απ' έξω "Μουσούδι". Και θα περιμένει να έρθεις και να την ανοίξεις - και να βάλεις ξανά τα πράγματάκια αυτά στη θέση τους. Γύρω μας.
Τα φωτιστικάκια με το κερί, τους αγαπημένους σου δίσκους, την κορνιζαρισμένη φωτογραφία σου με τον άργιλο, τα σπιρτόκουτα που αγόρασες εκείνη την Κυριακή στο Μοναστηράκι, τον μύλο του καφέ επίσης, την κασέτα του τηλεφωνητή με τα πιο αστεία σου μηνύματα, τη χάρτινη σκακιέρα των διακοπών, τα γλυπτά των νουράγκι και την τρυπητή πέτρα από το Πήλιο, τις διαλυμένες σου σαγιονάρες κάτω από το κρεβάτι στην Πάρο, μέχρι και το εισιτήριο σου γι' αυτό το τριήμερο, που το έκανα "open".

Open μέχρι να γυρίσεις.

Γιατί θέλω να πιστεύω ότι θα γυρίσεις, το αντίθετο θα σημαίνει ότι υπάρχει κάποια δύναμη ανώτερη από την αγάπη, και καλά θα κάνω να κλαίω για πάντα.
Αν δυο άνθρωποι που είχαν την τύχη να συναντηθούν και να είναι όπως είμαστε εμείς μετά από πέντε χρόνια, δεν μπορούν να είναι μαζί, τότε δεν υπάρχει σωτηρία γι' αυτόν τον κόσμο.

Τη συνέχεια την ξέρεις...
κάνεις delete αυτό το mail. Όπως θέλεις να κάνεις κι εμένα.


ΥΓ. Και τα διαδικαστικά: Θα κάνεις τις μτφ του PΧΧΧΧ; (για πότε είναι;) Μετά θα ήθελα να σταματήσουμε τη συνεργασία μαζί τους - ούτως ή άλλως όταν θα βρίσκεσαι στην Αγγλία, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να σου στέλνω φωτοτυπίες για μετάφραση. Σκέψου το πάντως. Αν έχεις τόση ανάγκη τα χρήματα αυτά, υπάρχουν και τα φαξ.
Για τη ΧΧΧΧΧ Media, θα σου πρότεινα να συνεχίσεις. Δεν είναι πολλά τα χρήματα μεν, αλλά η επικοινωνία γίνεται μέσω mail, και μας κόβουν και απόδειξη στο όνομα της Σοφίας. Σκέψου το και αυτό! :-)

Τέλος, σκέψου λιγάκι κι εμάς...

Δεν έπαψα ποτέ να σε θέλω. Θα σε ακολουθούσα μέχρι την άκρη του κόσμου.
Σε αγαπούσα ακόμη και πριν συνειδητοποιήσω ότι σε αγαπώ

Το μωρό σου (;)