High score

Το υπερθέαμα της φθοράς δεν είναι απαραίτητο να έχει ακριβή σημασία.
Λίγο πριν ο αστεροειδής χτυπήσει το κατώφλι σου.
Ντριν.
Μια απλή θεομηνία είναι, θα περάσει, λες, από μέσα σου.
Ώπα! Τι συναρπαστικοαναπάντεχη έκπληξη είναι αυτή;
Τρεκλίζεις σαν νάνος που προσπαθεί να κατέβει απ' το σκαμπώ.
(Τέτοια είσαι, τι νόμιζες;)

Η αίσθηση της ζάλης που αποκομίζεις συνομιλώντας με τον μίστερ Απουσία 2006 himself, ούτε καν συγκρίνεται με εκείνη του αλκοόλ στο αίμα. Άσε που το τελευταίο μπορείς και να το πιεις. Σκέτο ή με πάγο. Εύκολα. Το φτύνεις εδώ και έξι χρόνια εξάλλου.
Με τα δάκρυά σου, όμως, θα μας πεις τι θα κάνεις, ανόητη;

-Θα σας απαντήσω αμέσως, αποκρίνεσαι στους εφιάλτες που σε ζώνουν σαν μύγες δηλητηριασμένες (πρώτη φορά τους βλέπεις;).
Κοκτέηλ για λίγους και εκλεκτούς αλκοολικούς συγγραφείς. In fact, I intend 2 become one of them.


Μιλάς λοιπόν. Δευτερευόντως με κύριες προτάσεις. Κυρίως με δευτερεύουσες.
"Όταν φύγεις..."



-Πώς το βλέπεις, τώρα; ψιθυρίζεις.
-Παίζω.
-Εγώ δεν παίζω.
-Δεν ΜΕ παίζεις;
-Όχι. Δεν παίζω γενικώς. Εσύ παίζεις. Βαρέθηκα τα high score.
Βut then again...
this is the high cost of low living.

Reality is unreal
and games I've tried just aren't the same.

Mην ακούς αυτούς που λένε ότι η διάθλαση του φωτός δημιουργεί το είδωλό σου στον καθρέφτη. Ξέρεις πόσες φορές με έχει μουτζώσει ο εαυτός μου;