Μια Κυριακή στη θάλασσα

Σφαδάζω από την επιθυμία να βουτήξω. Θέλω να πάρω το μηχανάκι να πάμε, αλλά εκείνη επιμένει - θέλει να πάμε με το αμάξι της: έχει air condition, ωραία CDάκια, χαμόγελο που με πείθει.
ΟΚ, φύγαμε.

Χαράματα στο Θησείο, ψάχνουμε κάπου να πιούμε καφέ και είναι όλα κλειστά. Καλά το έγραφε κάπου η Σώτη Τριανταφύλλου. Η Αθήνα είναι μια πόλη που δεν ζει όλες τις ώρες. Κάποιες απλώς χουζουρεύει, κλέβοντας το εδώ και τώρα μας. Θέλω καφέ, θέλει καφέ, που είναι ένα καφέ;

Κάποια γλυκύτατη γιαγιούλα, η κυρία Α., που σκουπίζει, μας λέει: ελάτε από δω, να μη μας πιάνουν οι κάμερες του μαγαζιού και δει τις κασέτες το αφεντικό, θα σας φτιάξω εγώ δυο καφεδάκια.
-Τον Βουλγαράκη έχεις γι' αφεντικό γιαγιά; ρωτάω.
Της αφήνω πουρμπουάρ και ούτε αυτό δεν μπορεί να πάρει "γιατί γράφουν οι κάμερες".
Γαμιόληδες, τη γιαγιάκα μου που φτιάχνει καφεδένιες γλύκες, βρήκατε να φακελώσετε.
Θέλω να τα σπάσω όλα και μετά να αγκαλιάσω τη γερόντισσα που σφουγγαρίζει σκάλες για να ζήσει, μέσα στο γης μαδιάμ του γαμωμάγαζου. Κάποια μέρα ίσως το κάνω.

Παίρνουμε τα δυο καφεδάκια που από φιλότιμο που μας βλέπει νέες και ωραίες να γυαλίζουμε απ' το ξενύχτι, η γιαγιά τα κάνει τόσο δυνατά που δεν πίνονται, επιστρέφω στο γαμώμπαρο, "θέλω και νερό γιαγιά" της λέω, της αφήνω μισό ευρώ, ξανακάθομαι. Στα αυγά μου.

Μετά απ' αυτό με μισώ. Εκείνη που έχω απέναντί μου πάλι, όχι.
Μιλάμε για τις ζωές μας με τον ήλιο να σηκώνεται σιγά σιγά από το πουπουλένιο του κρεβάτι και να μας σπρώχνει με ακτίνες που τσούζουν.
-Αντηλιακό; Έχω στο σπίτι.
-Γυαλιά ηλίου; Εκεί κι αυτά.
-Μαγιό; Τι να το κάνεις;
-Μα... στην Αθήνα, είμαστε.
-Η Αθήνα κοιμάται. Κι εξάλλου, το δικό μου το έχω αφήσει στην Πάρο.

Φύγαμε για το σπίτι της.
Γρατζουνάω νυσταγμένη μια κιθάρα μέχρι να ετοιμαστεί. Στο δρόμο για το δικό μου, ακούμε James. Μ' αρέσει η φάση. Κι εκείνης το ίδιο. Δυο άνθρωποι μόνοι, που συναντιούνται ακριβώς γι' αυτό, καταλήγουν να μην είναι πια.
Χαζογελάμε - της λέω ιστορίες τρελές και τρέλες ιστορικές, μου χαρίζει το πρώτο μου πρωινό χαμόγελο εδώ και βδομάδες.
Μισό λεπτάκι, ανεβαίνω στο σπιτάκι μου και επιστρέφω.

Φέρνω μπανανούλες (μαύρες) απ΄το θλιμμένο ψυγείο μου, δυο γιερμάδες και δυο μήλα κόκκινα, νερό παγωμένο για το δρόμο.
Βρήκα ακόμη μια πράσινη γελοία πετσέτα και ένα ακόμη πιο γελοίο ριγέ μαγιουδάκι χωρίς τοπ, μάρκας trussardi παρακαλώ.
Θυμάμαι που το είχα πάρει στη Μύκονο και μου είχε στοιχίσει μια μικρή περιουσία, αλλά δεν της το λέω, μη με περάσει και για fashion victim.
Θυμάται ότι δεν έχει πάρει μαζί της το δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου.
-Έχω εγώ, της λέω. Μετράει;
Αντί για απάντηση, αφήνει απαλά τον συμπλέκτη και κυλάμε στη Μεσογείων.

Δεν έχει ξαναπάει ποτέ σε αυτά τα μέρη, λέει. Χανόμαστε.
-Πόσο καιρό έχεις να πας για μπάνιο Κυριακή στην Αθήνα; με ρωτάει.
Δεν θυμάμαι πια.
Δεν θέλω να θυμάμαι.

Χανόμαστε ανάμεσα σε οικογένειες με τάπερ, φύκια που ξεβράζει το κύμα, τις καινούριες μας ψάθες που αγοράσαμε μόλις πριν λίγο, σκυλάκια που τρέχουν σκορπίζωντας άμμο, ένα ένθετο περιοδικό εφημερίδας που δεν διαβάζεται, τα άσπρα της αθλητικά, μια κόκκινη τσάντα της, παιδάκια, παιδάκια, κι άλλα παιδάκια, πολλά παιδάκια με μπρατσάκια και δάκρυα ψεύτικα - παιδικά, που είναι το αντηλιακό μας, "δεν βάζω αντηλιακό" - και πολύ καλά κάνεις, άλλος πρέπει να σου βάζει, της ξεκολλάω τα φύκια από την πλάτη, φοβάμαι μη με παρεξηγήσει, δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να σου βάλω αντηλιακό, δεν είναι γαλάκτωμα, θα δεις, είναι πολύ ελαφρύ, μυρίζει ωραία, έλα τώρα.

Βουτάμε.
Ξανά και ξανά.
Σε αυτό που είμαστε.



William Orbit - Surfin