Jun 22, 2006

Χικ


Μα όχι. Κοίτα τι ώρα είναι. Κοίτα. Τέλειωσα νωρίς.
Ήπια τέσσερις μπίρες και ένα μοχίτο που με έστειλε αδιάβαστη.
Έπαιξα reggae και ήταν ωραία. Τα κεράκια τρεμόπαιζαν και νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα μπεις στο μπαρ. Όπως τότε.
Πήρα την Τζαμέλλα τηλέφωνο ούτε ξέρω πόσες φορές.
Ευτυχώς δεν έκλαψα. Ρόμπα θα γινόμουν.

Στον γυρισμό, φορτώθηκα τους δίσκους και ξαναγέμισα την μπαγκαζιέρα με όλα όσα σου αρέσουν: Τindersticks, Nick Cave, Pascal Comelade, Marianne Faithfull, Cure και Jeff Buckley. Ήταν ασήκωτη σου λέω. Σαν την ψυχή μου. Λυπάμαι, αλλά δεν έπαιξα τίποτε απ' αυτά. Αφού δεν ήρθες.

Είχα δυο βδομάδες να πάω για μουσικές στην Αθήνα. Δεν άντεχα. Και τώρα που νόμισα πως άντεξα, γύρισα τρέχοντας σαν τρελή με το μηχανάκι στην Αλεξάνδρας, απειλώντας θεούς και δαίμονες. Δεν ανέχομαι όπως παλιά να με κλείνουν στον δρόμο. Δεν υπάρχει καμία προσδοκία να μου γλυκάνει την ψυχή. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να συμπαθήσω τα δείγματα του ανθρώπινου είδους που συναντώ.

Ένα ζουζούνι ήρθε και καρφώθηκε στο μάγουλό μου. Θεός σχωρέστο. Θα μπορούσα να είμαι στη θέση του. Χτες τράκαρα. Μα δεν σε νοιάζει καθόλου να μάθεις τι κάνω;

Σήμερα, ξύπνησα απ' τις 7 και πήγα στο συνεργείο. Άλλαξα αλυσίδα και κάτι ματζαφλάρια, ούτε ξέρω πώς λέγονται, κάτω από τα μαρσπιέ που κουνιόνταν. Το τρακάρισμα, βλέπεις. Ο τύπος μου είπε ότι δεν έχει στραβώσει ο μπροστινός τροχός. Δεν τον πιστεύω. Έχει στραβώσει. Όλα έχουν.
-Το μόνο που θέλω, είναι να τρέχω με 120, του είπα, και να μην ανησυχώ ότι θα μου φύγει κανένα μπουλόνι.
-Αυτό δεν γίνεται, μου απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι. Αν τρέχεις με τόσα στην Αθήνα, θα ΠΡΕΠΕΙ να ανησυχείς.
Πλήρωσα 50 ευρώ.

Ο κόσμος μοιάζει σαν να πηγαίνει σε αργή ταχύτητα όταν σε σκέφτομαι. Σε slow motion. Ζαλιζόμουν στο booth και στηριζόμουν στα τοιχώματα. Ευτυχώς δεν με κατάλαβε κανείς.
Μόνο μετά, κάποιος με βοήθησε να βγάλω τα CD μου έξω, μέχρι το μηχανάκι. Πρέπει να ήταν ο Διονύσης.

Αύριο έχω ένα σημαντικό ραντεβού. Θα συναντήσω τον προϊστάμενο στην επόμενη (ελπίζω) δουλειά μου. Αν μου δώσει τα 1700 καθαρά που του ζήτησα, μπορεί απ' τη χαρά μου και να τον αφήσω να με γαμήσει (μια φορά, είναι και παντρεμένος).
Χτες τον έψαχνα όλη μέρα, και όπως έμαθα, κάποιος από το team του είχε αυτοκτονήσει. Μα, είναι εχέγγυα αυτά για να πάω εγώ εκεί; Που είσαι; Πες κάτι να με βοηθήσεις. Σώσε με.

Ο ξάδελφος Χαραλάμπης στο τηλέφωνο, μου είπε πως έριξαν επιτέλους το γαμωμπετόν και θα ξεκινήσει το χτίσιμο σε 10 μέρες. Ιούλιο δηλαδή. Πάμε να δούμε; Την εσωτερική σκαλίτσα, θα την κάνω όπως λέγαμε, με πολύ μικρά σκαλοπάτια, κυκλικά, να βγαίνει στα υπνοδωμάτια. Έλα.

Στην Πάρο όμως δεν θα κατέβω αυτό το Σαββατοκύριακο. Περίμενα μια ακόμη απάντηση και από ένα άλλο μπαρ, αλλά δεν με πήραν τηλέφωνο. Αυτοί χάνουν. Όταν θα με πάρουν θα τους ζητήσω παραπάνω λεφτά.

Έχεις χαιρετίσματα από τον θείο σου, τον είδα στην Πάρο. Γύρισε από την Ινδία και έχει αδυνατίσει ακόμη πιο πολύ. Κυκλοφορεί με μια ολόσωμη φόρμα αεροπόρου, καινούρια, όχι εκείνη που φορούσε τον χειμώνα. Όταν του είπα πως χωρίσαμε, μου είπε "τίποτε δεν έχει αρχίσει, τίποτε δεν έχει τελειώσει" και με έστειλε. Έκλαιγα ώρα μετά. Είναι πολύ ζεν αυτά για τον πόνο μου.

Στα blogs κοντεύω να μαλώσω ακόμη και με τον εαυτό μου. Δεν θα με εκπλήξει καν αν συμβεί, από χτες άρχισα να μου κάνω και linblogs. Με μισώ. Φαντάσου, ότι μέχρι και ο Artois με παρεξήγησε. Δεν παίζομαι, λέμε.

Ξύρισα το κεφάλι μου προχτές. Ο Αντρέας που με κούρεψε, προσπαθούσε να με μεταπείσει "να τα βάψουμε μωβ, πορτοκαλί, ό,τι θες" μου έλεγε. "Αφού την τελευταία φορά, ήθελες να τα βάψουμε".
Κάναμε διακανονισμό γιατί μεγαλώνουν γρήγορα και θα πρέπει να πηγαίνω σχεδόν κάθε πέντε μέρες για να μου τα κάνει γουλί. Σαν μεσαιωνική πόρνη έχω γίνει. Ή σαν την Sinead O'Connor, διαλέγεις και παίρνεις. (Διαλέγεις; Παίρνεις;)

Σε αγαπώ. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Ελπίζω, αν με πάρεις ποτέ τηλέφωνο, να είμαι ακόμη άθικτη και ο πόνος να μην έχει αφήσει καμία σκληρυμένη κρούστα πάνω μου. Θα είναι κρίμα, γιατί δεν είχα τέτοιες προδιαγραφές από τον κατασκευαστή.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά πρέπει. Κάθε βράδυ.

54 comments:

Summertime said...

Πονάς; Αυτό σημαίνει ότι είσαι ζωντανή.

Μαρκησία του Ο. said...

Ξύρισες το κεφάλι σου;;

μόλις ανέβηκες κι άλλο στην εκτίμησή μου ;-)

εύχομαι να σε πάρουν στη δουλειά που θέλεις και να με κεράσεις έναν ποταμό μοχίτο ;-)

δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά η ζωή συνεχίζεται.

ΧΧΧ

Anonymous said...

Άντε καλημέρες, όλα θα πάνε καλά. Είναι Πέμπτη, αυτή είναι η εβδομάδα με τις μεγαλύτερες ημέρες του χρόνου (άντε και με τις μικρότερες νύχτες, αλλά μην πέσετε σε κατάθλιψη) και πρέπει να γιορτάσουμε για το Θεό του Φωτός που κατατροπώνει εκείνον του Σκοταδιού. Το Δεκέμβριο πάλι θα γιορτάσουμε για το αντίθετο :))
Μάνταλούδι καλή τύχη στο ραντεβού σου
Katt

Godot said...

Μερικές φορές πρέπει να πιάσεις πάτο. Ωστε να πατώνεις...
Μετά, πάμε παραπάνω.
Όπως έλεγε ο μελλοθάνατος στον δεσμοφύλακα την ώρα της εκτέλεσης:
"Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε".

Jamella said...

Ναι σε όλα..
έτσι είναι η φάση του "η μέρα μετά"
μετά από τη "μέρα μετά" αρχίζεις να νοσταλγείς μερικές της φάσεις, μερικές..έχει μια γλύκα ξέρεις, θα το ανακαλύψεις, θα δεις, θα μου τα λες - οταν θα με παιρνεις αμέτρητες φορές τηλ ...
ακόμα πιο μετά, αν τίποτα δεν σε μαλακώσει θα σκληρύνεις και θα γίνεις από τσιμέντο..
δεν θα σε νοιάζει που μαλλώνεις, δεν θα σε νοιάζει τίποτα.
θα λες μέσα σου "εγώ τα κατάφερα τότε που έχασα τον "χ" τώρα θα κωλώσω?"
και η ζωή θα συνεχίζεται αυτοκαταστροφικά και ήρεμα.
μια ζωή που δεν άρχισε, γιαυτό και δεν θα τελειώσει παρά αν το ρολόι δείξει 7 ακριβώς, ποιός όμως ξέρει σε ποιο ημισφαίριο.
_

weirdo said...

Καλημέρα..
Jamellaκι μου, 'η ζωή θα συνεχίζεται αυτοκαταστροφικά και ήρεμα'..;;
Όχι, όχι και πάλι όχι.
Η αυτοκαταστροφή είναι η συνέπεια πραγμάτων που είναι πέρα από τις δυνάμεις μας- μόνο. Πραγμάτων που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. ("Φυσικά φαινόμενα", ας πούμε.)
Life's too short to waste one's self...
H Mantalena (κι εσύ ελπίζω) θα προχωρήσει-eventually. Μπροστά. Και δεν θα γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Γιατί είναι fighter.
Και γιατί έχει λόγους 'να είναι καλά'. (Ξέρεις είναι κάποια πράγματα στη ζωή, που τα θεωρούμε δεδομένα και τα ξεχνάμε..) Κι επειδή θα'ρθουν νέα που θα διαγράψουν τα προηγούμενα. Πιο όμορφα.. Που θα αξίζουν περισσότερο... Και θα κρατήσουν για πάντα..
(το πένθος της καρδιάς έχει ημ/νία λήξεως..)

Μανταλένα, 'Don't stop moving'..
Love you

(ελπίζω να δεις το mant mail)

Jamella said...

weirdo, συμφωνώ μ όσα λες..
γιατί όμως εγώ ζω έτσι στο κενό?
η μανταλενίς έχει άστρο , μ αρέσει που ασφυκτιά όταν στουμπώνει στην κίνηση, μ αρέσει που γράφει, γίνεται εύκαμπτη.
εγώ έχω περάσει στο στάδιο που όλα είναι , πως να το πω..άκαμπτα..
δεν συμβαίνει αυτό στον καθένα.

A.F.Marx said...

Ανηψιές
Κλάψτε
Πενθήστε!
Μεθύστε!
Κουρευτείτε γουλί...
Κάντε τατουάζ...
Πάρτε το χρόνο σας...
αλλά προχωρήστε παρακάτω.
Η ζωή δεν τελειώνει με τον πρώτο μαλάκα που έφυγε, έστω κι αν ήταν Ο μεγάλος έρωτας.

weirdo said...

Jammie, θες να μιλήσουμε για 'άκαμπτα'..;;
Στη διάθεσή σου...

Δεν είσαι η μόνη, (σε πολλούς συμβαίνει - στη διάθεσή σου πάλι), μην αφήνεις τον εαυτό σου να θεωρεί ότι είναι 'αμετάκλητο και τετελεσμένο'..
Το πώς αντιδρά και συμπεριφέρεται ο καθένας 'την επόμενη μέρα' είναι θέμα χαρακτήρα, βιωμάτων, αλλά κυρίως (νομίζω, ε;) της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας. ('Εμείς σε σχέση με εμάς' / Όχι 'Εμείς σε σχέση με τους άλλους')

Ξεκίνα κι εσύ, χαρά μου, με μικρά βηματάκια.. Ενα τη φορά.. Και τίποτα, βέβαια, δεν έρχεται από μόνο του.. Το 'τσιγκλάμε' κι εμείς λιγάκι, έ;...

Αντε μπράβο
(Μην σας περιλάβω με βρεγμένη σανίδα και τις δυο....:)

weirdo said...

Ωραία τα λέει ο θειός σας

(...μόνο στο τελευταίο διαφωνώ/ 'Ο μεγάλος έρωτας...'
μέχρι τον επόμενο που μπορεί να'ναι μεγαλύτερος..)

(λογοδιάρροια πρωι-πρωί.. σε καλό μου..)

A.F.Marx said...

Weirdo, καλά τα λέω, αλλά δεν μ' ακούνε τα σκασμένα
:-)

Παράξενος said...

Γαμώ τα post.
Έτσι απλά.

Bonnie said...

σε λατρεύω! είναι καταπληκτικό και επιδεικνύεις μια ξεδιάντροπη εγκληματικότητα που την λατρεύω κι αυτή!

ZissisPap said...

Έφυγε γιατί φοβήθηκε...
Έχεις τόση δύναμη που αυτό τρομάζει...
Φαντάζομαι τις κινήσεις σου...
τον τρόπο που μιλάς...
το χτύπημα στα πλήκτρα...
πρέπει να πονάνε...

Οδοστρωτήρας...
που γίνεται χαλί για να πατήσεις...
Σίφουνας...
για να σου χαϊδεύει το σβέρκο...
Στρίγγλισμα, ουρλιαχτό...
για να σε νανουρίζει...
Ήλιος θανατερός...
πεφταστέρι τη νύχτα.

Πολλά μαζί δύσκολα αντέχει ο άνθρωπος...
θέλει ανάσα, χώρο, δεν ξέρει τι θέλει...
και φεύγει...
γιατί φοβάται.

diki said...

Σκέψου μήπως δεν του αξίζεις. Απομυθοποίηση τώρα!

Και περαστικά στο μηχανάκι. (εσύ καλά;)

Θέλουμε φωτό με το νέο look. Το' χω δοκιμάσει κι εγώ. Εντελώς κουραστικό το τακτικό ξύρισμα αλλά οι φάτσες των υπολοίπων μόλις σε πρωτο-αντικρίζουν το ξεπληρώνουν και με το παραπάνω. :-)

Από τα καλύτερα posts σου.

(Και ένα φιλικό tip: τον νοιάζει τι κάνεις, αλλά δε μπορεί να στο δείξει, γιατί φοβάται πως δε θα σου αρκεί μόνο αυτό)

vromogato said...

τι ωραία που γινόμαστε μάγκες και ψύχραιμοι και λογικοί κάτι τέτοιες ώρες...ε?

me said...

ΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΕΣ ΠΟΡΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΚΟΝΤΑ ΜΑΛΛΙΑ;

ΡΕ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ;

Jamella said...

vromogato :-*

weirdo : εμείς θα γίνουμε φίλες, να μου το θυμηθείς :-)

θείε [a.f.m.] δεν είμαι έτσι για έναν μαλάκα που έφυγε.. γιαυτό ζηλεύω λίγο τη μανταλένα..η κατάστασή της είναι αναστρέψιμη

α προ πο, εγω το ριξα στα tatoo..είμαι μεγάλη ψωνάρα για να μην έχω αρκετά μακριά μαλλιά..
τα έχω κάνει περίπου άσπρα ως ένδειξη διαμαρτυρίας..

μανταλενα_παριανός, θα μεταφέρω τα κόμμεντς από τα ανύπαρκτα ποστς μου στα ανύπαρκτα blogs μου εδω..
σε πειράζει? δεν σε πειράζει..
και αν σε πειράζει, δεν με πειράζει

:-**

vromogato said...

ααα εγω είμαι καινούργιος δεν ξέρω απ αυτά τα ιερογλυφικά...

xryc agripnia said...

Δεν φταις εσυ γι'αυτα.(εμεις ποτε δεν φταιμε.)
To Moxito θα ηταν χαλασμενο.:P

weirdo said...

Jammie, βρε μπας κι είμαστε ήδη και δεν το ξέρουμε;;
Kάτι μου θυμίζεις, παλιοκόριτσο..:)

Ιφιμέδεια said...

>>Στα blogs κοντεύω να μαλώσω ακόμη και με τον εαυτό μου. Δεν θα με εκπλήξει καν αν συμβεί, από χτες άρχισα να μου κάνω και linblogs. Με μισώ. Φαντάσου, ότι μέχρι και ο Artois με παρεξήγησε. Δεν παίζομαι, λέμε.


Μανταλένα μην απολoγείσαι.

Κάνε ό,τι θέλεις.

Jamella said...

weirdo, ωχ ωχ..
για λέγε, για λέγε..
:p

Mantalena Parianos said...

Summertime said...
"Πονάς; Αυτό σημαίνει ότι είσαι ζωντανή"
Nα σου τραβήξω μια μπούφλα να αισθανθείς κι εσύ ολοζώντανος;

ΜΑΡΚΗΣΙΑ>>
"εύχομαι να σε πάρουν στη δουλειά που θέλεις και να με κεράσεις έναν ποταμό μοχίτο"
Το πρώτο έγινε, το δεύτερο ΘΑ γίνει, ε;
:)

ΚΑΤΤ>>
"είναι η εβδομάδα με τις μεγαλύτερες ημέρες του χρόνου άντε και με τις μικρότερες νύχτες"
Έχεις διαβάσει το "Οι νύχτες μου είναι καλύτερες από τις μέρες σας";

GODOT>>
"Όπως έλεγε ο μελλοθάνατος στον δεσμοφύλακα την ώρα της εκτέλεσης:
"Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε"
ΣΠΟΥΔΑΙΑ σκηνή, σοβαρά. (Σαν να δίνεις ραντεβού σε μια άλλη ζωή... Κάπου όπου ίσως δεν θα υπάρχει το ικρίωμα και ο συναισθηματικός διασυρμός. Για την ώρα, βιώνω την εσχάτη των ποινών - τι λέξη!)

McFLY>>
"Γουλί; Σε interview για δουλειά; Fuck Yeah!"
Σε πληροφορώ ότι ο προϊστάμενος έχει σκουλαρίκι. Μου είπε να μην ανησυχώ και ότι όλα έχουν δρομολογηθεί. Και στα χρήματα που του ζητούσαααα AYTO κι αν είναι "fuck Yeah!"

JAMELLA>>
"αν τίποτα δεν σε μαλακώσει θα σκληρύνεις και θα γίνεις από τσιμέντο"
Ένα παλιό μου τραγουδάκι έλεγε
"ξέρω πολλούς που όσο ζουν θα μετράνε κρυφές πληγές / άλλοι ποιητές γίναν κι άλλοι φονιάδες / γι' αυτούς μην κλαις"

Δεν υπάρχει κενό πουθενά Jam. Ούτε στον μικρόκοσμο ούτε στον μακρόκοσμο. Εσύ που είσαι τόσο κοσμική, θα πρέπει να το ξέρεις. Υπάρχει ενέργεια - και όπως λένε και τα arxedia media "Θεός είανι η ενέργεια". (ελπίζω να μην μ' ακούσει ο Fun EL κι έχουμε τρεχάματα)
σμουατς

WEIRDO>>
"Η αυτοκαταστροφή είναι η συνέπεια πραγμάτων που είναι πέρα από τις δυνάμεις μας"
To μόνο αληθινά φιλοσοφικό ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ (κατά τον Καμύ). Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ.
:ΡΡΡΡΡ
Ευχαριστώ για τα mail

ΑΛΟΥ ΦΑΝ ΜΑΡΞ>>
Tα κάνουμε όλα θείε και randomly. Πέφτουμε στα πατώματα, όπως έλεγες και κοιτάμε τον κόσμο από χαμηλά. Μασάμε τα δάχτυλά μας και κλαίμε νευρικά.
Μετράμε στιγμές.
Κηδεύουμε αναμνήσεις.
Λιμοκτονούμε από τη στεναχώρια. Μονάζουμε μέσα μας.
Νιώθουμε ασφυκτικά κι ας βρισκόμαστε ολομόναχες σε μια απέραντη έρημο.
Ψάχνουμε ο ένας τον άλλο και όλο βρισκόμαστε και ξαναχανόμαστε σαν παιδιά αφελή.
Σου έγραψα με καθυστέρηση - αλλά απάντησα με ερώτηση, γι' αυτό, μάλλον, με έγραψες στα μουστάκια σου. :Ρ

ΠΑΡΑΞΕΝΕ, ΒΟΝΝΙΕ>>
Mε συγκινείτε, καλόπαιδα. Όταν μια γυναίκα κλαίει, είναι ο άντρας που δεν βλέπει καθαρά.

ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ>>
Λες; Εσένα σε τρομάζω;
Μπου!

DIKI said>>
"τον νοιάζει τι κάνεις, αλλά δε μπορεί να στο δείξει"

Έχω βαρεθεί αυτούς που "αγαπούν με τον δικό τους τρόπο". Μου θυμίζει τη Λάμψη του Φώσκολου όπου είχα ακούσει μια φορά την φρικτή ατάκα "δεν πρέπει μόνο να αγαπάς, πρέπει και να αγαπάς αληθινά". Γιατί ρε μαλάκα Φώσκολε, μπορεί κανείς να αγαπάει ψεύτικα;
Τέτοια γράφουν, απαγάγουν τις λέξεις, τις μολύνουν, τις χρησιμοποιούν στην πρώτη ευκαιρία ελλέιψη κάτι άλλου, και μετά δεν ξέρεις από που θα σου 'ρθει και τι εννοεί ο άλλος όταν λέει ότι "αγαπάει".

ΒΡΩΜΟΓΑΤΟ>>
Ωραία είναι, καλέ μου. Χρειάζεται και κάποιος με sang froid (ιερογλυφικό είναι αυτό :ΡΡΡ) να μας σώσει από το φιάσκο και την ήττα.

ΜΕ said...>>
"ΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΕΣ ΠΟΡΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΚΟΝΤΑ ΜΑΛΛΙΑ; ΡΕ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ;"
Όταν τις κούρευαν, ναι είχαν, μικρέ μου τσοντόβιε, φίλε.

ΑRCHIVE>>
Το μοχίτο ήταν μια χαρά. Μύριζε τόσο ωραία ο δυόσμος στο στόμα, που ήμουν να με φιλήσεις.


ΙΦΙΜΕΔΕΙΑ>>
Αν υπάρχει έστω ΜΙΑ πιθανότητα σε αυτή τη ζωή να γίνουμε ευτυχισμένοι δίπλα σε κάποιον άλλον άνθρωπο, δεν έχουμε επιλογή: πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας.

Xνούδι said...

με συγκίνησες πανάθεμάσε μεσημεριάτικα :)

To καλύτερό σου κατ'εμέ, από όλα .

"Το ότι πονάω που σε έχασα, δεν σημαίνει αλήθεια ότι ζω, ότι υπάρχω;"

Σε φιλώ

Jamella said...

μπούφλα? εγώ θέλω να ρίξω..
summertime, λάβε θέση, σούρχεται :p
ξέρεις μανταλένα, όλα αυτά τα παρηγορητικά θα τα σιχαθείς κάποτε και δεν θα θέλεις να ξαναεκφραστείς.. άκου με

Anonymous said...

Mantalena>>εγω ειμαι αυτη αν και δεν υπαρχω,νιωθω σαν να ζω σε φασμα,ψυχη που δεν βρισκει ησυχια κ τριγυρνα στα γνωριμα μερη.Ελπιζω να σε παρει γρηγορα τηλ,για να γλιτωσεις τον αλκοολισμο κ να ριξεις κ κανενα υπνο της προκοπης..κατι που δεν ισχυει για την περιπτωση μου αφου η λεξη αυτοκτονια δεν σηκωνει επαναδιατυπωσεις..
εχεις χιουμορ (καλες προδιαγραφες απο τον κατασκευαστη-εστω κ αν δεν αφησαν στην κουτα το manual)αρα θα επιβιωσεις an k apokleietai na ξεχασεις ποτε τον πονο(παει κ αυτος με την συσκευασια)
Eva

Jamella said...

αφήστε ρε το κορίτσι να το γλεντήσει..
πολλές φορές μια απώλεια ενός εραστή μας προσφέρει πολλά στην πορεία.
και να μην την ξαναπάρει τηλ ο μουρλοκούκου, όχι, της έχω κάτι σαλονικιούΖ, μούρλια! [τόσο που δεν θέλω να βλέπω μπροστά μου]
μοΥχαχα

Mantalena Parianos said...

XNOYDI>>
U rock. I don't, these dayz.

evelina_z13>>
ευχαριστώ. Ακούγεται περισσότερο σαν ευχή παρά σαν φιλική συμβουλή αυτό που λες.

Τζαμ>>
...

ΕVA>>
"Ελπιζω να σε παρει γρηγορα τηλ,για να γλιτωσεις τον αλκοολισμο κ να ριξεις κ κανενα υπνο της προκοπης"

Εγώ πάλι δεν το ελπίζω πια. Και δεν φοβάμαι ούτε το αλκοόλ ούτε την αϋπνία. Το σώμα έχει τα όρια του - κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και θα είναι απόλυτα λυτρωτικό. Ξερω τι λέω - μου συμβαίνει συνέχεια τελευταία.

Summertime said...

Mantalena, τα δάκρυα κάνουν το σεξ ακόμη καλύτερο.

vromogato said...

και με τα λεφτα που ζήτησες? χωρίς να του κάτσεις όπως είπες???
...αθλιοι εργοδότες...
ντροπή στ αφεντικά!

weirdo said...

Μπράβο για τη δουλειά..:)!
Με το καλό..!

Summertime is right, να τον ακούς..
(βέβαια, αν προσθέσεις στα 'δάκρυα' και το 'ξύλο', ακόμα καλύτερα..χιχι)

φιλιά

ZissisPap said...

Ναι...

weirdo said...

Χαίρε, Σιγμούνδε..

ZissisPap said...

Καλησπέρα weirdo :)

O yahoo δεν περνάει το mail...
Χρωστώ ακόμα...

weirdo said...

don't worry..:)
ευχαριστώ..

Mantalena Parianos said...

Summertime>>
"τα δάκρυα κάνουν το σεξ ακόμη καλύτερο"

-OK. Κόβω το κλάμα επιτόπου.

ΒΡΩΜΟΓΑΤΟ>>
Ναι, ρε συ. Σχήμα λόγου ήταν - σιγά μην του καθόμουν (σοβαρά, δίνω αυτή την εντύπωση;)

WEIRDO>>
Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια (προς το ποιοτικό βαίνω εκ νέου)

ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ + WEIRDO>>
Συγνώμη που σας διέκοψα. Συνεχίστε. Εμείς πάμε όλοι για μεσημεριανή σιέστα.
ΟΛΟΙ: ναιιιιιιι
:ΡΡΡΡΡ

Μαρκησία του Ο. said...

Συγχαρητήρια για τη δουλειά!! εύγε κορίτσι μου, μπράβο.
Φυσικά και θα γίνει ο μοχιτοποταμός, οσονούπω ;-)

"Οι νύχτες μου είναι καλύτερες από τις μέρες σας" : που το θυμήθηκες;; το είχα διαβάσει στο Λύκειο, που η Μπιγιεντού ήτο πολύ της μόδας (για λόγους που δεν θυμάμαι) μαζί με τον Κούντερα (Θεέ μου, σε τι σχολείο πήγαινα).

ΧΧΧ

vromogato said...

το είχα καταλάβει ότι γι αυτό ξυρίστηκες γουλί
:)

Mantalena Parianos said...

MARKHSIA>>
Mπιγιεντού, ναι. Κι αυτό για χωρισμούς μιλάει αν θυμάμαι. (Δεν θέλω να θυμάμαι)

ΒΡΩΜΟΓΑΤΟ>>
:)
Είσσσαι ωραίοςςς

Giramondo said...

Μία φορά ζούμε(αποδεδειγμένα τουλάχιστον!)!!Οπότε τέρμα τα γκάζια!
Κι αν δεν κοιμάσαι τις νύχτες...έλα να με βρεις!!Ούτε κι εγώ κοιμάμαι...

φιλιά

diastimata said...

Μπορεί να κάνω και λάθος, συγνώμη επειδή είμαι και καινούργιος.
Για να καταλάβω: όλα αυτά για κάποιον που έφυγε; Δεν θέλω να το πιστέψω. Προφανώς κατάλαβα λάθος, έτσι;
Στη ζωή υπάρχουν δυο σίγουρα πράγματα: love and death. το δεύτερο έρχεται μία φορά. Το πρώτο όσες το αναζητήσουμε.
Και δεν είναι ανάγκη να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο. Έχει κι άλλα πράγματα να αγαπήσουμε

ΥΓ Πες μου ότι κατάλαβα λάθος...

highfidelityshow said...

Βασικά, get a life... of your own.
Και σαφώς μη ψάχνεις εδώ παρηγοριά.
Δε πρόκειται να σου πει κανείς τη μεγάλη αλήθεια και να σε πείσει πως δεν αξίζει ο πόνος.
Θες να κλάψεις? Κλάψε. Μόνο χαμηλόφωνα γιατί έχω πονοκέφαλο.

Mantalena Parianos said...

ZERO>>
OK, έγινες σαφής.
Πρόσφατα πάντως, ανακάλυψα πως ενώ παλιότερα γέμιζα χαρτοπετσέτες και μπλοκάκια με σημειώσεις, στίχους και ημερολογιακές βόμβες λέξεων, τώρα έχω αρχίσει να κάνω το ίδιο στο blog μου (το λένε και προσωπικό ιστολόγιο).
Η αλήθεια είναι πως βρήκα ανέλπιστη βοήθεια από ανθρώπους - κάτι που με βοήθησε γιατί οι φίλοι μου τα τελευταία 6 χρόνια ήταν φίλοι ΚΟΙΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ μου και θεώρησα αναξιοπρεπές να απευθυνθώ σε αυτούς μετά τον χωρισμό μας.
Με συγχωρείς αν σε έπρηξα / καθώς και οποιονδήποτε άλλον με ανέχτηκε εσχάτως.
Το παλεύω πάντως. Απλώς, συμβαίνει να έχω κάποιες μεταπτώσεις (αν δεις τα posts μου, αρχίζει να μειώνεται σιγά σιγά ο επιθανάτιος ρόγχος μου και να δίνει τη θέση του σε μια ηλίθια αμηχανία τύπου "αμάν - τι έγινε ρε παιδιά;"). Θα μου περάσει. Πρέπει. Το χρωστάω στο παρελθόν και το (όποιο) μέλλον μου.
Και πάλι sorry.

Ντεπόν δοκίμασες για τον πονοκέφαλο;
:ΡΡΡΡΡ

Anonymous said...

Την εσωτερική σκάλα κάνε την από ξύλο όχι από μπετό θα βλαστημάς την ώρα και την στιγμή εάν την κάνεις από μπετό.
Και όχι από μέταλλο από ξύλο άσε που θα πιάνει και λιγότερο χώρο, και είναι και ποιο sic .
Σε είδα κουρεμένη όταν κατέβηκες τελευταία φορά;

Anonymous said...

Ξύρισα το κεφάλι μου προχτές. Ο Αντρέας που με κούρεψε, bla bla

... meta o Andreas oxi me psalidia kai aixmira antikeimena xyrise to moynaki moy! (xaxaxaxa!)
.
.
.
paparianos: Σε αγαπώ.
Andreas: ki ego se gamo.
.
.
.
paparianos: Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά πρέπει. Κάθε βράδυ skeftomai to xyrisma poy moy ekanes...

Mantalena Parianos said...

ANΩNYME>>
E, όλα τα κορίτσια νομίζω ότι κάνουμε ένα "μάζεμα" εκεί κάτω για να μπορείς να μαλακίζεσαι όταν μας βλέπεις στην παραλία. Και γενικότερα.

Anonymous said...

xaxaxaxaxaxa! eisai anti-"bush" eee? xaxaxaxaxa!

Ki oso vlepeis na malakizontai gia parti soy (sic) olo kai theleis na pareis mia myrodia alla papala..

Mantalena Parianos said...

Anti-bush... καλό! Μπας και είσαι blogger?
:)

highfidelityshow said...

Μη ζητάς συγγνώμη. Μη τολμήσεις να ζητήσεις συγγνώμη! Don't you dare... :)

H αλήθεια είναι πως το παλεύεις. Και μάλλον νικάς. Το προηγούμενο comment δεν ήταν μόνο για σένα, αλλά και για μένα. Μπας και ξυπνήσουμε. Και οι δύο... μιας και περνάμε μία από τα ίδια σκ*τ*!

Μπα δε περνάει με depon αυτό. Χρειάζεται παραλία, παγωμένη μπυρίτσα και τσιγάρα κάπου πολύ μακριά από το εδώ μας. Κοινώς ηρεμία, γαλήνη και αλλαγή... :)

Mantalena Parianos said...

Ρε ZERO...
Δεν ξέρεις πόσο σε κατανοώ. Είναι κάτι στιγμές που δεν με αντέχω. Θέλω να βγω έξω - αλλά μετά όχι, θέλω να μεθύσω - και βαριέμαι, θέλω να κλάψω - και είναι το μόνο που μου συμβαίνει σε σταθερή βάση. Που θα μου πάει... Θα με ξεχάσω, θα τον ξεχάσω, θα ξεχάσω, γενικότερα...
Και τέλος, είναι φορές που πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου, πώς βρίσκω απόθεμα να χομογελάω π.χ. σε ένα interview ή σε μια δουλειά, να μιλάω στο τηλέφωνο με άλλους ανθρώπους ή να πικρογελάω με κάποια πράγματα που γράφω.
Καλή τύχη στην προσωπική σου διαδρομή - όταν κατέβουμε απ' την πίσω μεριά του γολγοθά, μπορεί να έχει καμιά πηγή στην ακροθαλασσιά να τσαλαβουτήξουμε σαν αθώα παιδιά.

highfidelityshow said...

Από το στόμα σου...

Mantalena Parianos said...

ZERO>>
Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε
-Ελύτης

Ας συνέλθουμε φίλε - συ είπας

highfidelityshow said...

Ας...