Απορία

Λοιπόν, ναι.
Εγώ είμαι που επινόησα την πρωτότοκη έλξη,
Εγώ προηγήθηκα της εκτροπής.
Η μηχανορραφία της θέλησής μου
εξωφρενιάζει απέναντι στο απραγματοποίητο και
φλυαρώντας αφιερώνομαι στα τετριμμένα.
Υπάρχω συγκριτικά με την απουσία.
Φοβάμαι τις καπνοδόχους και την καθαριότητα.
Αρέσκομαι στο κλάμα, στο συνάχι, στους καθρέφτες και στις λακκούβες με νερό
- τίποτε που να μην μπορώ εξ ορισμού να βιώσω ολομόναχη, να εξαναγκαστώ να ανταπεξέλθω με μια τοξοειδή απόπειρα του πηγουνιού.


Είμαι εγώ,
που γεννήθηκα κτήτορας της αγανάκτησης, εγώ που παρηγόρησα τους κινδύνους πριν αυτοί τα βάλουν μαζί μου.
Περιδρομιάζω το περιεχόμενο του πινακίου και αποπειρούμαι να πληρώσω με πίστωση.
Καταπραΰνομαι με θεομηνίες.
Εκδίδομαι στα παραρτήματα των ανόητων προγόνων μου.
Εμπιστεύομαι την αποσιωποιημένη προσβολή.


Σίγουρα ήμουν εγώ,
Που συναγωνίστηκα την επιπολαιότητα με συντριβή, που συνέθεσα τον σπαραξικάρδιο επικήδειο του Απρόοπτου εκείνο το άγονο βράδυ του 4.000 μ.Χ.
Που καταδίκασα την ανακούφισή μου σε αιώνια κόλαση,
που γκρέμισα το βήχα μου με απότομους και μεθοδικούς λυγμούς,
εγώ που τακτοποίησα το σύμπαν με το ραγισμένο ραβδάκι του μαθητευόμενου μάγου,
ήμουν εγώ η ηθική αυτουργός μιας ζωής δίχως κίνητρο άλλο από την απορία,
εγώ, που απαγόρεψα την απορία,
εγώ, που τώρα απορώ.
Mαζί σου.