Nov 24, 2006

ABSOLUT Misery


Χμ, χμ και χμ.



Τι έγινε πάλι, μαρή; Πάλι με σένα ασχολείται η αβόγγητη;



Ε, αφού τέλειωσε ο πόλεμος στο Λιβανο. Μετά τους Λιβανέζους τα έβαλε μαζί μου.



Α!



Ου, ρε Σαμ. Ου! Δεν το καταλαβαίνω αυτό: να πρέπει σώνει και καλά να αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με μένα. Ας ζήσει τα θανατικά και τις μιζέριες της μόνη της.

Τι εννοείς;



Τι να εννοώ! Χαίρομαι; Δεν της αρέσει. Λυπάμαι; Θυμώνει. Σου φαίνεται φυσιολογικό αυτό;


Όχι.



Και πολύ σωστά δεν σου φαίνεται. Τώρα που βρήκε ευκαιρία η κυρά μπούργκαινα, να θάψουμε πέντε έξι για να μπούμε στο target group της και να μας εγκρίνει η έγκριτος.

Κοίτα, γράφει κάτι σωστό όμως. Ότι είναι υγιής στάση να γελάς με τη δυστυχία.



Μα, γελάω. Με τη ΔΙΚΗ της δυστυχία. Πρέπει να είσαι πολύ βλήμα για να θυμώνεις όταν ο άλλος υποφέρει, επειδή θεωρείς ότι εσύ έχεις υποφέρει περισσότερο.

Σχολείο μου θυμίζει, όλο αυτό.



Και κάτι γέρους, που λένε «ααα, δεν ξέρεις πόσο υποφέραμε εμείς! Πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια! Ο θείος ο Νικήτας έπαθε γάγγραινα επειδή πάτησε χαλασμένο τουρσί! Η μαμά σου ήταν κοριτσάκι και αναγκαζόταν να καθαρίζει ψάρια για να ζήσουμε! Μιζέρια! Πίκρα! Δυστυχία! Εσύ τα έχεις όλα, μη σε ξανακούσω να παραπονιέσαι».

Φτάνει, με έπεισες. Κι αν ο άλλος έχει όντως υποφέρει;



Να το κρατήσει για τον εαυτό του και για τους οικείους του. Τι μου το χρεώνει εμένα; Εγώ μπορεί να είμαι δυστυχισμένη και να αυτοκτονήσω αν μου χαλάσει το Playstation, διαγωνισμό μιζέριας θα κάνουμε;

Κι αν κάναμε;



Όχι αν κάνουμε, να μου το πεις να της στείλω το χρυσό μετάλλιο. Της ανήκει δικαιωματικά. Τη μια γκρίνιαζε με τα παιδάκια που δεν ξέρουν να απαντήσουν στα tests στο σχολείο, την άλλη που κάποιος την είχε κλείσει με το αυτοκίνητο, την τρίτη που σκοτώνονται τα παιδάκια στο Λίβανο και ότι είμαστε υποκριτές που νοιαζόμαστε… Μετά από ΌΛΑ αυτά, θα σε κατηγορήσει και για μιζέρια!

Basta.



Τι basta και βράστα, η γυναίκα εκπονεί μανιφέστα «θα σας πω τι είναι φασισμός» και «μη σε ξανακούσω να παραπονιέσαι», λες και μιλάει στα παιδιά της. Τα λυπάμαι.

Κι εγώ. Με σένα τι δουλειά έχει, μπορείς να μου πεις;



Θα της κακοκάθισε κανένα linkblog; Πήραν φωτιά τα τόπια το ύφασμα και ξέμεινε από βέλα; Δεν της φτάσαν οι θάνατοι και θέλει να τη συναγωνιστούμε; Εγώ πάντως δεν πρόκειται να πω πόσο και τι έχω υποφέρει για να πείσω κανέναν να μου κάνει linkblog. Δε λέω δε λέω δε λέω, λέμε. ΑΥΤΟ είναι μιζέρια.

Μπα; Εσένα "το σκοτάδι δεν ποτίζει κάθε κύτταρό σου";



Κι αν; Χαααα.



Τι «κι αν»; Αν το ποτίζει, ρωτάω.




Μη λες πχιοτικές βλακείες, ρε Σαμ. Σου επαναλαμβάνω: μου καταμαρτυρούν πως ό,τι γράφω είναι για να προκαλέσω την προσοχή. Χαίρομαι και περνάω καλά; Λυσσάνε. Με παίρνει από κάτω; Θυμώνουν. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να είναι αυτοί καλά με τον εαυτό τους. Και δεν με νοιάζει κιόλας.

Αν «σου αρέσει να εφευρίσκεις δυστυχία» πάντως, όπως σου καταμαρτυρούν, μπορεί κάποια μέρα να γίνεις μέχρι και Μποντλέρ. Κι αυτός κάτι τέτοια έκανε.


Σιγά μην ξέρει όλος αυτός ο συρφετός, ποιος είναι ο Μποντλέρ. Τους κάνει linkblog ο μακαρίτης για να τον γνωρίζουν; Είναι τριζόνι; «Αξιόλογος»; Από Γάλλους αυτοί διαβάζουν μόνο κάποιον Ζορζ Λενόν.

Λένον;



Όχι Τζον. Ζορζ, λέμε.



Πάντως είναι αηδιαστικό αυτό που μου έδωσες να διαβάσω… Όλο λέξεις όπως φτύσιμο, αίμα, πόνος, πίκρα, λουλούδια που φυτρώνουν μέσα απ’ το παγωμένο Ούλεβι και πρόωρους θανάτους αναφέρει.

Είναι πχιοτικό.



Αυτό δεν αποκλείει όμως και το να είναι μίζερο, ε;



Τσκ.



Εσύ πώς το βρίσκεις;




Σα διαφήμιση της Absolut. Πολύ πετυχημένο. Και ταιριαστό με τον τίτλο του. Absolut misery.



MΙΖΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ να μέμφεσαι κάποιον που υποφέρει επειδή εσύ μπορεί να έχεις υποφέρει περισσότερο. Και είναι διπλή μιζέρια, αν σκεφτείς ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που ζει τη φρίκη σε υπερθετικό βαθμό, την ίδια ώρα που εσύ γκρινιάζεις για να αποδείξεις ότι έχεις υποφέρει περισσότερο από κάποιον άλλο κ.λπ. κ.λπ.

Μιζέρια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το να συμπονέσεις και αν έχεις κανένα δράμι ψυχής, να συμπάσχεις κιόλας με τον αδύναμο. Οτιδήποτε άλλο, είναι μικρόψυχο. Σαν κι εσένα.


Συ-Μείωσις 1: Η αρχική επεξεργασμένη φωτογραφία είναι έργο του Jeffery Scott, με τίτλο «Vulnerable and a Beautiful Misery» (2004), Photograph 15x20, Edition 10, Numbered & Signed.
Συ! Μείωσις 2: Το παρόν postάκιον δεν είναι επ’ ουδενί, καθόλου, ουδεπώποτε και ουδαμώς, metablogging. Εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχεμ Ράιχ (όχι του Ράιχ που ευαγγελίζεσαι μανδαμίτσα, άλλος είναι αυτός, ώχουυυ). Μακριά από μας, φυλλοξήρα! Ξουτ!

.

17 comments:

Bliss said...

atsa kai oi miosis 1 kai 2 :D


a8anath biologia!!!

Mantalena Parianos said...

MARGOYDAKI,
τι σχέση έχει η Βιολογία με το άδολο metablogging μου;

Anonymous said...

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι μόνο όποιος είναι μίζερος προσελκύει όλα τα κακά του κόσμου επάνω του;

Mantalena Parianos said...

ΑΙΣΙΟΔΟΞΕ>>
Αυτό ξαναπές το, να ακουστεί μέχρι την Αίγυπτο, λέμε.
Πιο μεγάλη μιζέρια όμως, είναι να ψάχνεις ΆΛΛΟΥΣ να τους φορτώσεις τη μιζέρια σου. Και υποκρισία, 'δω που τα λέμε.

Attalanti said...

Προσπαθώ να βρω ένα κομμάτι να ξεχωρίσω και να σου γράψω ότι μ' αρέσει, αλλά είναι όλο πολύ καλό. :) Κουράγιο, οι ισορροπίες είναι πράμμα λεπτό και δύσκολο και θέλουν το χρόνο τους και, συχνά, δεν αξίζει ν' ασχολείσαι μαζί τους...

The Motorcycle boy said...

Τώρα εγώ δεν καταλαβαίνω και πολλά από τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα του ποστ σου -αλλά μπορώ να ρωτήσω κάτι; Υποστηρίζει κάποιος οτι είναι υγιής στάση να γελάς με τη δυστυχία; Και με την ευτυχία τι κάνεις; Γελάς πάλι; Χαζοχαρούμενος είσαι; Μήπως τότε με την ευτυχία κλαις; Κάτσε -αυτό κάτι μου θυμίζει. Η Ελένη Ράντου το σατύριζε στο "Κωνσταντίνου και Ελένης" α, ναι μωρέ! Μάρθα Βούρτση.

Mantalena Parianos said...

ATTALANTI>>
OK, με τις ισορροπίες. Με τις ανισορροπίες μερικών μερικών δεν ξέρω τι να κάνω!


ΜΟΤΟΣΑΚΕ>>
Δεν πειράζει, δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνεις πολλά!
"Οι μόνοι πρόωροι θάνατοι που με στεναχώρησαν στη ζωή μου ήταν εκείνοι των Ramones", λέει να σου ο Summertime.

Mantalena Parianos said...

*να σου πω

Bliss said...

to su-meiwsis

meiwsh!

dld miosis of gene :P

raffinata said...

γιατί τόση εμπάθεια; :(

Mantalena Parianos said...

RAFFINATA>>
Όταν ένα παιδάκι χτυπήσει το γόνατό του, δεν του κάνεις κήρυγμα περί απώλειας.
Ούτε το αποκαλείς "μίζερο ανθρωπάκι", σνομπάρωντας την όποια οδύνη του, επειδή εσύ έχεις πονέσει απείρως περισσότερο.
Αν αυτό δεν δείχνει μικροψυχία, δεν ξέρω τι άλλο δείχνει.

Το δικό μου συναίσθημα, λέει ότι συμπονάς και συμπαραστέκεσαι στον πλησίον σου ΑΝ θες. Κανείς δεν στο ζήτησε, δε.

Αν συμφωνούμε στο παραπάνω, ίσως καταλάβεις ότι κι εγώ αν χλεύαζα τον πόνο ΣΟΥ, κι εσύ θα γινόσουν εμπαθής μαζί μου, Ραφ...

Συνεπώς, θα μπορούσα να ρωτήσω με τη σειρά μου "γιατί τόση εμπάθεια;" κάτι που όμως δεν καταδέχομαι.

raffinata said...

H απορία μου όπως κατάλαβες (πιστεύω) δεν βρίσκεται στην ανάλυσή σου περί μιζέριας, αλλά στον τρόπο που διάλεξες να την αποτυπώσεις εδώ... τον προσωπικό χλευασμό που τον είδες; εκτός αν υπάρχουν "κωδικοποιημένα" μηνύματα που οι κεραίες μου δεν τα πιάνουν!

Mantalena Parianos said...

Ραφφινάτα, αλήθεια δεν ξέρω πώς κάνει *ανάγνωση* ο καθένας από εμάς. Υπάρχουν και άνθρωποι ανυποπτοι που αρκούνται σε ένα κομμάτι του παζλ.
Εγώ απλώς δείχνω ότι υπάρχουν κι άλλα κομμάτια - υποκρισίας, εμπάθειας και υστεροβουλίας. Και δεν θα το έκανα, αλλά προκλήθηκα.

Αλήθεια, δεν μου απάντησες: αν χλεύαζα τον πόνο σου και σε αποκαλούσα μίζερο ανθρωπάκι, πώς θα αισθανόσουν;

Μπορούμε να φιλολογούμε επ' άπειρον στον "τρόπο" αποφεύγοντας την ουσία.

Mantalena Parianos said...

Άσε που αν ήμουν εμπαθής, θα είχα κάνει banner για αυτό το post.
http://mantalena-parianos.blogspot.com/2006/09/blog-post_08.html

raffinata said...

Προσπαθώ να μην παίρνω το κάθε τι που γράφεται "προσωπικά", γιατί αρκετή μαυρίλα έχω από μόνη μου ;) Στον άμεσο χλευασμό του πόνου μου, αμύνομαι όπως ξέρω...
αυτά... (ωραίες μουσικές)

Mantalena Parianos said...

RAFFINATA>>
Σου έστειλα mail.

ΑΝΟΝΥΜOUS>>
Go visit magica's land, βρε καημένε, που 'ρθες να μας πεις να βγάλουμε χρηματάκια εδώ. Εδώ είμεθα ιδεαλισταί. Πήγαινε εκεί που σε λέω, και θα με θυμηθείς.

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.