ABSOLUT Misery

Χμ, χμ και χμ.



Τι έγινε πάλι, μαρή; Πάλι με σένα ασχολείται η αβόγγητη;



Ε, αφού τέλειωσε ο πόλεμος στο Λιβανο. Μετά τους Λιβανέζους τα έβαλε μαζί μου.



Α!



Ου, ρε Σαμ. Ου! Δεν το καταλαβαίνω αυτό: να πρέπει σώνει και καλά να αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με μένα. Ας ζήσει τα θανατικά και τις μιζέριες της μόνη της.

Τι εννοείς;



Τι να εννοώ! Χαίρομαι; Δεν της αρέσει. Λυπάμαι; Θυμώνει. Σου φαίνεται φυσιολογικό αυτό;


Όχι.



Και πολύ σωστά δεν σου φαίνεται. Τώρα που βρήκε ευκαιρία η κυρά μπούργκαινα, να θάψουμε πέντε έξι για να μπούμε στο target group της και να μας εγκρίνει η έγκριτος.

Κοίτα, γράφει κάτι σωστό όμως. Ότι είναι υγιής στάση να γελάς με τη δυστυχία.



Μα, γελάω. Με τη ΔΙΚΗ της δυστυχία. Πρέπει να είσαι πολύ βλήμα για να θυμώνεις όταν ο άλλος υποφέρει, επειδή θεωρείς ότι εσύ έχεις υποφέρει περισσότερο.

Σχολείο μου θυμίζει, όλο αυτό.



Και κάτι γέρους, που λένε «ααα, δεν ξέρεις πόσο υποφέραμε εμείς! Πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια! Ο θείος ο Νικήτας έπαθε γάγγραινα επειδή πάτησε χαλασμένο τουρσί! Η μαμά σου ήταν κοριτσάκι και αναγκαζόταν να καθαρίζει ψάρια για να ζήσουμε! Μιζέρια! Πίκρα! Δυστυχία! Εσύ τα έχεις όλα, μη σε ξανακούσω να παραπονιέσαι».

Φτάνει, με έπεισες. Κι αν ο άλλος έχει όντως υποφέρει;



Να το κρατήσει για τον εαυτό του και για τους οικείους του. Τι μου το χρεώνει εμένα; Εγώ μπορεί να είμαι δυστυχισμένη και να αυτοκτονήσω αν μου χαλάσει το Playstation, διαγωνισμό μιζέριας θα κάνουμε;

Κι αν κάναμε;



Όχι αν κάνουμε, να μου το πεις να της στείλω το χρυσό μετάλλιο. Της ανήκει δικαιωματικά. Τη μια γκρίνιαζε με τα παιδάκια που δεν ξέρουν να απαντήσουν στα tests στο σχολείο, την άλλη που κάποιος την είχε κλείσει με το αυτοκίνητο, την τρίτη που σκοτώνονται τα παιδάκια στο Λίβανο και ότι είμαστε υποκριτές που νοιαζόμαστε… Μετά από ΌΛΑ αυτά, θα σε κατηγορήσει και για μιζέρια!

Basta.



Τι basta και βράστα, η γυναίκα εκπονεί μανιφέστα «θα σας πω τι είναι φασισμός» και «μη σε ξανακούσω να παραπονιέσαι», λες και μιλάει στα παιδιά της. Τα λυπάμαι.

Κι εγώ. Με σένα τι δουλειά έχει, μπορείς να μου πεις;



Θα της κακοκάθισε κανένα linkblog; Πήραν φωτιά τα τόπια το ύφασμα και ξέμεινε από βέλα; Δεν της φτάσαν οι θάνατοι και θέλει να τη συναγωνιστούμε; Εγώ πάντως δεν πρόκειται να πω πόσο και τι έχω υποφέρει για να πείσω κανέναν να μου κάνει linkblog. Δε λέω δε λέω δε λέω, λέμε. ΑΥΤΟ είναι μιζέρια.

Μπα; Εσένα "το σκοτάδι δεν ποτίζει κάθε κύτταρό σου";



Κι αν; Χαααα.



Τι «κι αν»; Αν το ποτίζει, ρωτάω.




Μη λες πχιοτικές βλακείες, ρε Σαμ. Σου επαναλαμβάνω: μου καταμαρτυρούν πως ό,τι γράφω είναι για να προκαλέσω την προσοχή. Χαίρομαι και περνάω καλά; Λυσσάνε. Με παίρνει από κάτω; Θυμώνουν. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να είναι αυτοί καλά με τον εαυτό τους. Και δεν με νοιάζει κιόλας.

Αν «σου αρέσει να εφευρίσκεις δυστυχία» πάντως, όπως σου καταμαρτυρούν, μπορεί κάποια μέρα να γίνεις μέχρι και Μποντλέρ. Κι αυτός κάτι τέτοια έκανε.


Σιγά μην ξέρει όλος αυτός ο συρφετός, ποιος είναι ο Μποντλέρ. Τους κάνει linkblog ο μακαρίτης για να τον γνωρίζουν; Είναι τριζόνι; «Αξιόλογος»; Από Γάλλους αυτοί διαβάζουν μόνο κάποιον Ζορζ Λενόν.

Λένον;



Όχι Τζον. Ζορζ, λέμε.



Πάντως είναι αηδιαστικό αυτό που μου έδωσες να διαβάσω… Όλο λέξεις όπως φτύσιμο, αίμα, πόνος, πίκρα, λουλούδια που φυτρώνουν μέσα απ’ το παγωμένο Ούλεβι και πρόωρους θανάτους αναφέρει.

Είναι πχιοτικό.



Αυτό δεν αποκλείει όμως και το να είναι μίζερο, ε;



Τσκ.



Εσύ πώς το βρίσκεις;




Σα διαφήμιση της Absolut. Πολύ πετυχημένο. Και ταιριαστό με τον τίτλο του. Absolut misery.



MΙΖΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ να μέμφεσαι κάποιον που υποφέρει επειδή εσύ μπορεί να έχεις υποφέρει περισσότερο. Και είναι διπλή μιζέρια, αν σκεφτείς ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που ζει τη φρίκη σε υπερθετικό βαθμό, την ίδια ώρα που εσύ γκρινιάζεις για να αποδείξεις ότι έχεις υποφέρει περισσότερο από κάποιον άλλο κ.λπ. κ.λπ.

Μιζέρια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το να συμπονέσεις και αν έχεις κανένα δράμι ψυχής, να συμπάσχεις κιόλας με τον αδύναμο. Οτιδήποτε άλλο, είναι μικρόψυχο. Σαν κι εσένα.


Συ-Μείωσις 1: Η αρχική επεξεργασμένη φωτογραφία είναι έργο του Jeffery Scott, με τίτλο «Vulnerable and a Beautiful Misery» (2004), Photograph 15x20, Edition 10, Numbered & Signed.
Συ! Μείωσις 2: Το παρόν postάκιον δεν είναι επ’ ουδενί, καθόλου, ουδεπώποτε και ουδαμώς, metablogging. Εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχεμ Ράιχ (όχι του Ράιχ που ευαγγελίζεσαι μανδαμίτσα, άλλος είναι αυτός, ώχουυυ). Μακριά από μας, φυλλοξήρα! Ξουτ!

.