Σιγά μην κλείσω εγώ το blog μου

Ψιτ, φίλε (όσο κι αν δεν με θεωρείς φίλη)


Ήθελα να γράψω για την ευτυχία. Για το ευ ζειν, λέμε. Γενικότερα.
Εγώ όμως δεν είμαι ευτυχισμένη. Και αμφιβάλλω αν θα γίνω γράφοντας για την ευτυχία. Απόψε.
Απόψε λέω να γράψω για τα blogz.

Και τι να γράψω για τα blogz, δηλαδή. Τα έχουν πει καλύτερα άλλοι, πιο μορφωμένοι και παρεμβατικοί από μένα. Από εκείνους που έχουν όραμα για μια κοινωνία της πληροφορίας, απαλλαγμένη από κανόνες because at the very bottom of it, everything is virtual and nothing hurts (unless you want it to), μέχρι τους συνήθεις ανώνυμους που θα μαζευτούν στο μπλογκ σου αν υποψιαστούν ότι βρίσκεσαι σε στιγμή αδυναμίας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι-ύαινες, ότι πιο σιχαμερό μπορείς να συναντήσεις στο ανθρώπινο είδος, εικονικό ή μη.


Μιλούσα πρόσφατα με ένα κορίτσι των blogz, από εκείνα που δεν μπαίνουν στο μάτι σου. Σαν άνθρωπος και σαν blogger είναι γαλήνια, στο δικό της συννεφίλ κόσμο, της ονειροπόλησης, της νοσταλγίας και ίσως της μοναξιάς. Και είναι αυτό το είδος της μοναξιάς που μόνο αν έχεις καρδιά ή μυαλό λιγάκι περισσότερο από το κανονικό, σε πιάνει απ’ το χεράκι για μια βόλτα η οποία μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ.
Μου είπε ότι της την είχαν πέσει κι εκείνης τα troll. Ανώνυμα ασπόνδυλα που θεώρησαν καλό βλέποντας κάποιον (και διαβάζοντάς τον, της πρόσθεσα) να ανοίγει την ψυχή του στο άγνωστο «εκεί έξω», της την έπεσαν χυδαία, με εκφράσεις και χαρακτηρισμούς.
Απόρησα, γιατί παρά τους εννιά μήνες μου στα blogs, με θεωρώ ακόμη άσχετη:
-Μα, πείραξες κανέναν; τη ρώτησα. Καταφέρθηκες έστω και έμμεσα εναντίον του;
-Τι λες βρε, απάντησε. Φυσικά και όχι.
-Μα, τότε; Γνώρισες κανέναν απ’ αυτούς;
-Που να ξέρω. Γνώρισα διάφορο κόσμο.


Θεωρώ ακόμη και σήμερα, που έχω καταστρατηγήσει την περιβόητη ανωνυμία μου γνωρίζοντας ανθρώπους από το δίκτυο, ότι το υπέρτατο αγαθό είναι να μπορείς να γράφεις και να εκφράζεις τη γνώμη σου.
Αν υποψιαστώ ότι αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό, εννοείται πως θα σταματήσω το blogging. Aν μου περάσει έστω και μια στιγμή από το μυαλό κάτι σαν «ας μην το γράψω αυτό, γιατί ο Π. είναι καλό παιδί και αύριο θα τον δω στο βερνισάζ του οίκου Παντοφλιάδη», εκτός από το στόμα μου, θα κλείσω και το μπλογκ μου. Γιατί δεν θα είμαι ελεύθερη.

Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω σε κάποιον που κλείνει το blog του επειδή θίχθηκε. Είτε από κάτι που γράφτηκε εδώ ή άλλου, είτε από κάτι που υπονοήθηκε εδώ ή αλλού.
Κατ’ αρχάς, αν υποθέσουμε ότι έχει πάρει στα σοβαρά αυτό που κάνει ως ουσιαστική ατομική έκφρασή του, θα έπρεπε την έκφρασή του αυτή να μην τη θυσιάζει τόσο εύκολα επειδή τον πείραξε ένα άλλο παιδάκι, ή επειδή η γεμιστή γαλοπούλα αποδείχθηκε τελικά κουνέλι στιφάδο.

Σιγά μην κλείσω εγώ το μπλογκ μου επειδή ο Τριμ που μου έγραφε τόσο ωραία σχόλια για την εν λόγω γεμιστή γαλοπούλα ήταν γυναίκα και όχι άντρας, θα μπορούσε να πει στον εαυτό του.
Σιγά μην κλείσω εγώ το blog μου επειδή η Ανώνυμη μπαναλαρία που είδε ότι «στα blogz γίνεται φάση» παράτησε για λίγο το chat του Mad TV και ήρθε να μου αφήσει υβριστικό σχόλιο. Από τον Πετρέλη θα το βρει και από όσους γλαρώνουν με ουίσκι μπόμπα και μπουζουκοκαημούς.



Αν πάλι ο blogger θεωρεί τα πάντα ένα παιχνίδι, τότε είναι που δεν έχει κανένα λόγο να κατεβάσει τα ρολά. Γιατί έτσι είναι σαν να αντιφάσκει – τι είναι πια τόσο σοβαρό που να αξίζει να ασχοληθείς μαζί του, έστω και στερώντας το από τους άλλους που το διάβαζαν;
Δεν πιστεύουμε όλοι τα ίδια – και αυτό που για σένα μπορεί να είναι «πορδές στον άνεμο» (sic), για κάποιον άλλον, για πολλούς κάποιους άλλους – αφού έχεις βαλθεί να μας τo θυμίζεις κάθε τρεις και λίγο, μπορεί να είναι σημαντικό. Με ποιο δικαίωμα, τους το στερείς;
Επειδή το έφτιαξες εσύ;
Και δεν είναι αυτό ολοκληρωτική λογική; «Δικό μου είναι, ότι θέλω το κάνω»;

Προσοχή: εδώ δεν μιλάμε για ένα υπέροχο τραγούδι που έγραψες στο δωμάτιό σου με μια κιθάρα και δεν θα ακούσει κανένας ποτέ. Μπορεί και να είναι το πιο ωραίο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ – αλλά κανείς δεν θα το μάθει.
Εδώ μιλάμε για ένα υπέροχο τραγούδι που μας τραγουδάς εδώ και μήνες, το αγαπήσαμε, μας έδωσες κι άλλα τραγούδια απ' την ψυχή σου, άλλα τραχιά, άλλα αστεία, άλλα νοσταλγικά και άλλα αιχμηρά, όλα βουτηγμένα στα ψυχοχρώματά σου και τις αστραπές - ο καθένας από εμάς που γράφουμε εδώ μέσα, διαλέγει με τον τρόπο αυτόν άλλες ψυχές που του ταιριάζουν.

Ως μέσο, το blog σου επιτρέπει «να επιλέξεις το κοινό σου» δια της ατόπου απαγωγής. Οι λέξεις σε προδίδουν, είναι τα σήματα καπνού σου. Και η σειρά που τις βάζεις σε καθιστούν προσπελάσιμο ή όχι από αυτούς που ΕΣΥ θεωρείς ικανούς να πάρουν διαβατήριο για τον κόσμο ΣΟΥ.
Με ποιο δικαίωμα τους στερείς αυτό που τους έδωσες;

Ανωτέρα βία, θα πεις. Πληγώθηκες, θίχτηκες, απογοητεύτηκες.
Αν με ξέρεις έστω και λίγο απ’ όσα έχω γράψει κατά καιρούς, εγώ τι να πω τότε;
Ε, φίλε;
;)


ΥΓ. Όταν κάποια στιγμή θέλησα να σταματήσω το blogging, υπήρξαν άνθρωποι, «χρήστες», περσόνες, πες τους όπως θες, που με προέτρεψαν να μην το κάνω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και ένας μόνο να ήταν, πάλι το ίδιο σοβαρά θα το σκεφτόμουν.

Volver, λέμε