Μια ψείρα δεν είναι ένα σπίτι

Είναι και πάλι ένα από εκείνα τα βράδια.

Σεξ. Ξυπνάς το πρωί και κλαις μυστικά σε μια ξένη αγκαλιά γιατί η μόνη αγκαλιά που σε νοιάζει είναι πια κι αυτή ξένη.

Δουλειές. Συνειδητοποιείς ότι με 600 ευρώ δεν μπορείς να ζήσεις στο νοίκι. Η Νέα Δημιοκρατία υπέγραψε να είναι τόσος ο βασικός μισθός μέχρι και το τέλος του 2007. Η ΓΣΕΕ συμφώνησε τότε με τους βιομηχάνους. Κανείς δεν σε προσλαμβάνει με περισσότερα από 700. Πετάς το τηλεκοντρόλ στο τζάμι που σπάει και τώρα βάζει μέσα τη βροχή.

Χειμώνας. Δεν φταις εσύ που πέταξες όλα τα ζεστά ρούχα που είχες για μες το σπίτι – φορμούλες, πυζάμες, βαμβακερά. Τα φορούσε εκείνος και δεν θες να τα βλέπεις μπροστά σου. Κάτσε τώρα και κρύωνε κλαμένη μπροστά στη σόμπα (ευτυχώς που αυτή δεν τη φόρεσε ποτέ).

Επικοινωνία. Η εταιρία κινητής τηλεφωνίας σου έστειλε σήμερα το πρώτο sms ότι δεν έχεις πληρώσει το λογαριασμό του κινητού σου. Στο δεύτερο, στο κόβουν.

Free lancing. Τρέχα, Μantalena, τρέχα. Ούτε ένα μπαράκι δεν βρήκες φέτος να πατήσεις το play στο cd player του. Εσύ φταις όμως, γιατί είχες προτάσεις, αλλά, βλέπεις, δεν ήθελες να παίζεις μπιτάκια (πόσον καιρό είπαμε έχεις να πας στο σούπερ μάρκετ για ψώνια;)

Ηome sweet home. Αν είναι να δουλεύεις 8ωρο για 700 ευρώ, να πας στην Πάρο μια ώρα αρχύτερα να δουλέψεις σε χρωματοπωλείο. Πάλι καλά που πρόλαβες να βάλεις δυο πέτρες στο σπίτι πριν εκπνεύσει η άδεια. Χρωστάς ένσημα εργατών, τέσσερις μήνες στο λογιστή σου, ΦΠΑ και την προκαταβολή του δικηγόρου για τις πρώτες αγωγές.

Μorrissey. Σιγά μην πας.

Είναι πάλι ένα από εκείνα τα βράδια που το δωμάτιο φωτίζεται από το πορτοκαλί φως της σόμπας και βγαίνεις σιγά σιγά απ’ το σώμα σου, πετάς για λίγο από πάνω κοιτώντας σε ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ενώ ο Peter Hammill ουρλιάζει την αλήθεια σου.
Οι κουρτίνες σαλεύουν από τον αέρα που μπαίνει απ’ το σπασμένο τζάμι που έκλεισες με μονωτική. Δεν είναι πνεύματα.
Αύριο θα ‘ναι καλύτερα.

Είναι πάλι ένα από εκείνα τα βράδια. Θυμάσαι εκείνο τον φίλο που έπαθε μια ανίατη ασθένεια – τον τελευταίο καιρό έλεγε συνεχώς ότι «τίποτε στον κόσμο δεν τον κάνει να αισθάνεται καλά».
Μην κλαις.





A Louse is not a Home
12:11'
Peter Hammill "The Silent Corner & The Empty Stage"
(κλικ)

Sometimes it's very scary here, sometimes it's very sad,
sometimes I think I'll disappear; betimes I think I have...

There's a line snaking down my mirror,
splintered glass distorts my face
and though the light is strong and strange
it can't illuminate the musty corners of this place.

There is a lofty, lonely, Lohengrenic castle in the clouds;
I draw my murky meanings there
but seven years' dark luck is just around the corner
and in the shadows lurks the spectre of Despair.

A cracked mirror 'mid the drapes of the landing:
split image, labored understanding...
I'm only trying to find a place to hide my home.

I've lived in houses composed of glass
where every movement is charted
but now the monitor screens are dark
and I can't tell if silent eyes are there.

My words are spiders upon the page,
they spin out faith, hope and reason -
but are they meet and just, or only dust
gathering about my chair?
Sometimes I get the feeling
that there's someone else there:
the faceless watcher makes me uneasy;
I can feel him through the floorboards,
and His presence is creepy.
He informs me that I shall be expelled.

What is that but out of and into?
I don't know the nature of the door that I'd go through,
I don't know the nature of the nature
that I am inside ....


I've lived in houses of brick and lead
where all emotion is sacred
and if you want to devour the fruit
you must first sniff at the fragrance
and lay your body before the shrine
with poems and posies and papers
or, if you catch the ruse, you'll have to choose
to stay, a monk, or leave, a vagrant.
What is this place you call home?
Is it a sermon or a confession?
Is it the chalice that you use for protection?
Is it really only somewhere you can stay?
Is it a rule-book or a lecture?
Is it a beating at the hands of your Protector?
Does the idol have feet of clay?

Home is what you make it,
so my friends all say,
but I rarely see their homes in these dark days.
Some of them are snails
and carry houses on their backs;
others live in monuments
which, one day, will be racks.
I keep my home in place
with sellotape and tin-tacks;
but I still feel there's some other Force here....

He who cracks the mirrors and moves the walls
keeps staring through
the eye-slits of the portraits in my hall.
He ravages my library and taps the telephone.
I've never actually seen Him,
but I know He's in my home
and if he goes away,
I can't stay here either.
I believe...er ...I think...
well, I don't know ......

I only live in one room at a time,
but all of the walls are ears and all the windows, eyes.
Everything else is foreign,
'Home' is my wordless chant :
mmmmmaah!
Give it a chance!

I am surrounded by flesh and bone,
I am a temple of living,
I am a hermit, I am a drone,
and I am boring out a place to be.
With secret garlands about my head
unearthly silence is broke,
the room is growing dark, and in the stark light
I see a face I know.
Could this be the guy who never shows
the cracked mirror what he's feeling,
merely mumbles prayers to the ground where
he's kneeling:
"Home is home is home is home is home is home is me!"?
All you people looking for your houses,
don't throw your weight around,
you might break your glasses
and if you do, you know you just can't see,
and then how are you to find
the dawning of the day?
Day is just a word I use
to keep the dark at bay
and people are imaginary, nothing else exists
except the room I'm sitting in,
and, of course, the all-pervading mist -
sometimes I wonder if even that's real.

Maybe I should de-louse this place,
maybe I should de-place this louse,
maybe I'll maybe my life away
in the confines of this silent house.

Sometimes it's very scary here, sometimes it's very sad,
sometimes I think I'll disappear,sometimes I think ... I...





.