My Editorial - Tα μύχια της κότας

(στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο)


Μετά απ’ αυτό, δεν με βλέπω καθόλου καλά, λέμε. >>>>>>>>>>>>>>>>>>


First things first: ΕΙΜΑΙ κότα (σε μένα απευθύνεται ο τίτλος). Και απεχθάνομαι τους μπάτσους και τα δικαστήρια όπως όλοι μας, παιδιά. Και όταν λέω «παιδιά», αναφέρομαι και στα παιδιά που είστε εκεί έξω και στα «άλλα παιδιά», τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, που τα linkblogάρεις και δε δίνουν σημασία πια καμιά καμιά καμιά /- ακόμη κι όταν γίνεται χαμός στη γειτονιάααα.
Χικ.


Κύριε Τσαγκ, και για μένα έχουν γράψει «χυδαιότητες και συκοφαντίες, δίχως πάτο», αλλά ποτέ δεν πήρατε το μέρος μου. Εγώ πάλι, ευχαρίστως θα έπαιρνα το δικό σας, αν μπορέσετε να με πείσετε ότι όλη αυτή η ενασχόληση των bloggers με το έντυπο σας δεν λειτούργησε προς όφελός του, δημιουργώντας το απαραίτητο hype. Οφείλω να σας το αναγνωρίσω, ήταν πολύ έξυπνο. Όλοι για ένα hype ζούμε parfois - σκεφτήκατε ποτέ ότι ένα free press και ένα blog μοιάζουν στο ότι τόσο εσάς όσο κι εμάς, μας διαβάζουν τζάμπα (ή σχεδόν);

Σκεφτείτε τώρα όμως, ότι ένας Έλληνας blogger δεν έχει κανένα οικονομικό όφελος από αυτό που κάνει, και θα βρείτε μια απάντηση σχετικά με το γιατί ποτέ κανένας blogger όπως λέτε, δεν δημιούργησε ζήτημα «για τη φίμωση της ελευθερίας» στην οποία αναφέρεστε και αφορά μια εφημερίδα.
Εδώ θα μπορούσατε αν θέλετε να γίνετε και λίγο πιο συγκεκριμένος με κάποιο παράδειγμα, γιατί δέχομαι ως θέσφατο αυτό που λέτε – ότι φιμώνονται δηλαδή αι εφημερίδαι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι αντιλαμβάνομαι ακριβώς σε ποια/οιες εφημερίδες αναφέρεστε. Αν δεν αυτολογοκρίνεστε, θα ήθελα να το πείτε, με θάρρος και παρρησία.

Μην περιμένετε λοιπόν, κανένας blogger να δημιουργήσει ζήτημα «για τις δεκάδες αγωγές που υποβάλλονται εναντίον όσων γράφονται στις εφημερίδες», όπως αναφέρετε στο editorial σας. Κι αυτό γιατί όπως γνωρίζετε, αυτό είναι ένα παιχνίδι που δεν μας αφορά, όπως π.χ. η κόντρα του Πρώτο Θέμα με την Ελευθεροτυπία. Ούτε καν ορισμένους δημοσιογράφους bloggers δεν αφορά, γιατί αν τους αφορούσε, τότε θα έγραφαν στις εφημερίδες που λέτε όσα σκέφτονται ή νιώθουν - και δεν θα αισθάνονταν την ανάγκη να ανοίξουν blog οι άνθρωποι.

Δεν πρόκειται λοιπόν για «φίμωση της ελευθερίας του λόγου που τη συνηθίσαμε», αλλά για πλήρη, παντελή, αγνή και ανιδιοτελή αδιαφορία από μέρους μας.
Και σαφώς, «τα blogs είναι πιο ελεύθερα από τις εφημερίδες ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί μπορείς να ποστάρεις την ώρα που αυνανίζεσαι», το συζητάτε;
Εκτός αν νομίζετε ότι τώρα δεν έχω βγάλει τα ρούχα που φορούσα όλη μέρα στη δουλίτσα μου (by the way, μόλις τα βρόντηξα και είμαι πάλι άνεργη).
:)


Mantaleno-posting. Publish, publish, publish, pu... bliss.


Θα ήθελα να σας πω ακόμη, πως δεν έχετε δίκιο να χρεώνετε τις όποιες διώξεις υποστήκατε από πολιτικά πρόσωπα σε όποιον δεν πήρε, ή απέφυγε να πάρει, το μέρος σας. Ειδικά στα blogz που δεν υπήρχαν τότε.
Καθώς διαπιστώσατε και το γράφετε κιόλας, το γεγονός ότι «δεν βρέθηκε ούτε ένας δημοσιογράφος να γράψει μια κουβέντα συμπαράστασης» αποδεικνύει τον προηγούμενο συλλογισμό μου γιατί ο κόσμος των εκδόσεων είναι ένα παιχνίδι εκτός του ενδιαφέροντος πολλών από εμάς.


Τώρα –και θα έχετε δίκιο σε αυτό- αν πείτε ότι πολλοί δημοσιογράφοι είναι και bloggers, μέσα θα πέσετε. Κάπου, κάπως και κάποτε, θα έπρεπε να γράψουν αυτοί οι άνθρωποι όσα η mainstream κουλτούρα τους έχει απαγορέψει, ισοπεδώνοντάς τα με την αισθητική βαριοπούλα της και εξαφανίζοντάς τα από προσώπου γης.
Και ξέρετε, όσο «εναλλακτικό» κι αν είναι ένα μέσο (ραδιόφωνο, έντυπο, εφημερίδα κ.λπ.) ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν πράγματα για τα οποία κανείς δεν μιλά και κανείς δε γράφει. Αφήστε μας ένα μικρό χώρο στο αχανές δίκτυο να πορευόμαστε με τις μουσικές, τις συνταγές, τους έρωτες και τους χαβαλέδες μας.

Αναφερθήκατε σε κάποιους bloggers και στην «υστερική και πέραν κάθε ορίου ανώνυμη συκοφάντησή σας. Που σιγά σιγά έγινε “επώνυμη”».
Aν μου επιτρέπεται μια ένσταση καλοπροαίρετη – όπως πιστεύω ότι είναι και το υπόλοιπό μου editorial (sic, λέμε), θα έπρεπε αν μη τι άλλο, να αναφέρετε και αυτούς, με τα nicknames τους έστω, όπως πράξατε με τον εύκολο «επώνυμο» στόχο σας.
Τώρα που το σκέφτομαι, κι εγώ έχω γράψει κατά καιρούς για σας, στα ιστολόγια αυτών που υποψιάζομαι ότι εννοούσατε. Όπως όλα όσα κάνουμε όλοι μας, αυτό που κάνετε κι εσείς, δεν είναι υπεράνω κριτικής. Και πιστεύω ότι η κριτική μας κάνει πάντοτε καλύτερους.

Όσο δε για τις συκοφαντίες που όπως λέτε εκτοξεύθηκαν εναντίον σας, η γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να τους «ρίξετε ευχαρίστως μια αγωγή» και όχι τόσο για το «οδόντα αντί οδόντος» που επικαλείστε finalemente στην παράγραφο, αλλά γι’ αυτό που αναφέρετε πιο πριν: «τουλάχιστον για να ησυχάσετε».
Το γεγονός ότι δεν το κάνετε, μάλλον λειτουργεί εις βάρος σας κάνοντάς όλους εμάς τους αναγνώστες στους οποίους απευθυνόταν το editorial σας, να σκεφτούμε ότι μάλλον δεν ήταν και τόσο σοβαρές αυτές οι «συκοφαντίες» ή ότι δύσκολα θα στοιχειοθετούσαν δικαστική υπόθεση.
Αν ήταν να μηνύουμε κάθε έναν που σε μια διένεξη στο δρόμο μας αποκαλεί «τσόκαρο» και «που πας μωρή ρουφιάνα», όπως έχω ακούσει συχνά, οι αίθουσες των αστικών δικαστηρίων θα έμοιαζαν με επεισόδιο των Monty Python.

Θα συμφωνήσω ωστόσο μαζί σας στο ότι «πικραμένοι ψυχάκηδες της δημοσιογραφίας διάλεξαν τα μπλογκς για να λύσουν κάτω απ’ τη μπούρκα τους λογαριασμούς τους», αλλά όχι και στο ότι «Όλος αυτός ο χαζός καβγάς για φίμωση της μπλογκόσφαιρας γίνεται για το πάπλωμα - για να μπορούμε να τσακίζουμε ανωνύμως όποιον θέλουμε». Εξάλλου, δυο τουλάχιστον από τους bloggers τους οποίους αναφέρατε και οι οποίοι υπήρξαν πολέμιοι σας, ήταν επωνυμότατοι.


Θα μου επιτρέψετε, τέλος, να παραβλέψω τις αναφορές σας στο «Καθυστερημένο Κράτος και την Καθυστερημένη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος», γιατί οι δεύτεροι είναι μάλλον εκτελεστικά όργανα (μη σας πω και οι πρώτοι).
Και δεν θα συμμεριστώ επ’ ουδενί την αυστηρή αυτορύθμιση της μπλογκόσφαιρας που ευαγγελίζεστε, κι ας έχω υπάρξει παθούσα απειλών και μπινελικίων από την ανωνυμιτέ.

Θέλω να λογίσετε το ποστάκιον μου αυτό εξίσου ειλικρινές με του pitsirikoυ στο οποίο αναφερθήκατε.
Το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι διαφωνούν μαζί σας δείχνει ότι υπάρχει ένθεν και κείθεν περιεχόμενο πάνω στο οποίο θεμελιώνεται κάθε φορά μια διαφωνία. Αν οι θέσεις (σας και τους) ήταν ανύπαρκτες, τότε ανύπαρκτες θα ήταν και οι αντιθέσεις. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να κολακεύει (sic sic sic sic, λέμε) όλες τις πλευρές.

Δεν είναι όλες οι απολαύσεις πικρές και το ξέρετε.


Μανταλενίτσα, μια κότα λιράτη με καλή καρδιά



YΓ.
Ο Pascal έχει μεταφέρει στα blogs το editorial του Σ.Τ. στη lifo, εδώ.
Η Ιφιμέδεια καλά τα λέει εδώ.
Η X-Psilikatzoy έχει δώσει ρέστα εδώ.
Ο Οbserver ρωτά -και σιγά μην πάρει απάντηση- εδώ.
Τα Αrxidia Media αιτιολογούν τον τίτλο τους εδώ (by Elefantas)
Oι e-roosters άκουσαν για κότες και έχουν ένα λόγο παραπάνω, εδώ.
Ο Jago τα πήρε στο κρανίο εδώ.
Μέχρι και το Χνούδι ξεπουπουλιάστηκε εδώ.
Ο Μαύρος Γάτος δείχνει τα νύχια του εδώ.
Ο Πάνος Ζέρβας κάνει ρεζουμέ εδώ.
Ο Allu Fun Marx σατιρίζει εδώ.
Και ο Manifestos, δεν είναι πια εδώ.
Ούτε ο Μac.

Mια τελευταία (;) λέξη από τον Mαύρο Γάτο, εδώ.
.