Πες αλεύρι

Η "γνωστή - άγνωστη" ...και η παρέα της βιάστηκαν να αναθαρρήσουν για το "ανώνυμο" ίντερνετ και την πρόσφατη απόφαση Αμερικανικού δικαστηρίου που υποτίθεται ότι απαλάσσει από ευθύνες τους ιδιοκτήτες των blogz από τα ανώνυμα σχόλια που μπορεί να γράφονται σε αυτά και να προσβάλλουν τρίτους...
ας ξαναδιαβάσουν την απόφαση.

Διότι έχει να κάνει μόνο με συλλέκτες ιστολογίων όπως το Monitor και το MindBlog - το δεύτερο μάλιστα είναι ακριβώς η περίπτωση που εξέτασε το Αμερικανικό δικαστήριο, μια και εκεί μπορείς να αφήνεις σχόλια όπως ακριβώς και σε υπηρεσίες τύπου Digg.
Φυσικά και η απόφαση δεν αφορά τα μεμονωμένα ιστολόγια του καθενός μας, όπου έχουμε επιλογές
α) το comment moderation, το οποίο όλοι οι "σοβαροί" ιστολόγοι έχουν ενεργοποιημένο
β) να σβήσουμε ένα προσβλητικό σχόλιο.

Ορισμένες Μαίρες της μπλογκόσφαιρας βέβαια, και ειδικά η εν περί ου ο λόγος, βιάστηκε να πανηγυρίσει, θεωρώντας λανθασμένα ότι αυτό θα την απαλλάξει από τη συνενοχή-συνεργεία (αν όχι ηθική αυτουργία) στην δική μου περίπτωση όπου συνεργάστηκε με ανώνυμους με σκοπό το outing.

Παράδειγμα:

Κατά τα άλλα, καλά θα κάνει να τυπώσει και να διαβάσει (ευτυχώς για εκείνη , είναι στα ελληνικά και έτσι ίσως μπορέσει να το καταλάβει σωστά αυτή τη φορά) καθώς και οποιοσδήποτε άλλος ενδιαφερόμενος, ένα αντίστοιχο περιστατικό που μόλις πριν λίγους μήνες είχε φέρει στο φως ο e-lawyer και το οποίο αποτελεί βεβαίως αφετηρία για όλους εμάς που έχουμε δικαστικές διεκδικήσεις στο Ίντερνετ:

Άρθρο 333. Απειλή

1. Όποιος προκαλεί σε άλλον τρόμο ή ανησυχία απειλώντας τον με βία ή με άλλη παράνομη πράξη ή παράλειψη τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή με χρηματική ποινή.
2. Για την ποινική δίωξη απαιτείται έγκληση.


Επίσης η απειλή συνιστά προσβολή της προσωπικότητας, για την οποία ο θιγόμενος δικαιούται να ζητήσει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης από τα δικαστήρια.

Η βία εννοείται ότι μπορεί να είναι λεκτική-ψυχολογική και να περιορίζεται στο να προαναγγέλλει το κακό το οποίο θα συμβεί στον απειλούμενο.
Ακόμη κι όταν όμως δεν υπάρχει απειλή με την νομοτυπική έννοια που της προσδίδεται από τον ποινικό κώδικα (εξαγγελία κακού κλπ), η απόπειρα πρόδηλου εκφοβισμού ενός blogger προκειμένου να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεοντολογικά ανεκτή.

(...)
Παρατηρούμε ότι κάποιος


μιλάει με φράσεις που εμπίπτουν στην έννοια της εξύβρισης ("καλή μου αδερφούλα παναγιωτάκη" , "ε, φανταστικέ μαλάκα;" = άρθρο 361 του Ποινικού Κώδικα=φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή χρηματική ποινή που μπορεί να επιβληθεί μαζί με τη ποινή της φυλάκισης)
(...)
συνοδεύει την προσταγή του με σαφέστατη απειλή (τουλάχιστον) για τη σωματική ακεραιότητα του blogger ("για να μην βρεθεις στο ΙΚΑ με αλλο ρολο και χωρις να κερνας γενικες αιματος. Επισης ειναι αμαρτια να σε εχουν δεχτει για μεταπτυχιακο στην ομορφη Αγγλια και τελικα να μην καταφερεις να ταξιδεψεις"= άρθρο 333 ΠΚ = βλ. παραπάνω για τις ποινές").

-------------------------------------------------------

ΥΓ.
"Ανώνυμοι", ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Όσο για την δική μου, θεωρείστε τη δεδομένη.
Το γεγονός ότι σβήνω τα comments σας, δε σημαίνει ότι χάνονται - ούτε αυτά ούτε η σχετική data. Όπως δεν έχουν "χαθεί" και τα επίμαχα blog-posts της σιχαμάτζικα, τα οποία έσπευσε να εξαφανίσει (δείγμα ενοχής;).

.

Εγώ αυτό το γλυκάκι, δεν το βάζω στο στόμα μου

Δεν φτάνει που είναι πολύ και θα με λιγώσει, είναι και ανώνυμο ("No name cake" όπως γράφει και στην ούγια - καρτελάκι).
Μα υπάρχει άνθρωπος που θα αγόραζε τέτοιο παστάκι; -Γιατί παστάκι είναι, ΔΕΝ είναι κέικ.
Αν είναι έτσι τα κέικ, εγώ είμαι ο Summertime.

Διαπιστώσεις:
Από πάνω τι έχει; Κανταϊφι; Θα μπουκώσουμε!
Του'χει στάξει και μαύρη σοκολάτα εδώ κι εκεί, μαντάρα. Ένα χάλι είναι, εικαστικά ομιλώντας.
Κι αυτό το πράσινο μπροστά τι είναι; Τρούφα; Μπλιάξ, Mantalena... Mantalenoμπλιάξ.
Ορισμένα πράγματα δεν τρώγονται με τίποτα

YΓ.
Ότι μου 'ρθει ανεβάζω σήμερα η ανώφελη. Ακόμη και κέικ φουσκώνω, λέμε.
Στο φούρνο γρήγορα μη χάσει τη φόρμα του.
χιιιι

.

Hunting Season

Ποτέ δε θα πειράξω
τα ζώα τα καημένα·
μην τάχα σαν εμένα,
κι εκείνα δεν πονούν;


Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.
Aν δεν μιλούν κι εκείνα
κι ο λόγος αν τους λείπει,
μήπως δεν νιώθουν λύπη,
δεν νιώθουν και χαρά;



Μήπως καρδιά δεν έχουν,
στα στήθη τους κρυμμένη,
που τη χαρά προσμένει
κι αγάπη λαχταρά;

Iωάννης Πολέμης

.

Ποντίφικας rocks [lol, λέμε]

Pope rocks.
Εδώ Πάπας, εκεί Πάπας, που είναι ο Πάπας;

Χώστα, Ποντίφικα man.
Say it loud: I'm Pope 'n' I'm proud.


Coming soon to a country near you.
ΚΑΙ με αλεξίσφαιρο.
.

Jesus Saves [lol]

Δεν το πιστεύω αυτό. Μου φαίνεται εξίσου ολοκληρωτικό με την ισλαμική σαρία ή το χριστιανοφασιστικό καθεστώς της υποχρεωτικής πρωινής προσευχής και της ορκωμοσίας στα ιερά και τα όσια.
Κάποιοι θέλουν να καταργήσουν τον Χριστούλη, εδώ.

Και δεν έχει να κάνει με αντίδρασή τους στις αγελαίες γιορτές των θρησκόληπτων. Δεν είναι αντίσταση λέμε (ή όχι;), αλλά στάση.

Για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με το Χριστούλη «σας» και τον Χριστούλη που ορισμένοι από μας πιστεύουμε, τα πράγματα δεν είναι ούτε έτσι ούτε γιουβέτσι.
Κάτι που είναι γνωστό σε κάθε Μύστη που έχει περπατήσει πάνω σε αυτή την ινδιάνα γη, από τον Βούδα μέχρι τον Ιησού, είναι πως αν πιστέψεις σε κάποιον και αυτός είναι ένας καλός κάποιος, δεν μπορεί παρά να γίνεις κι εσύ καλύτερος.

Και πως το αντίθετο της πίστης, δεν είναι η απιστία (η οποία είναι κι αυτή τόσο ισχυρή ώστε ουσιαστικά αποτελεί με τη σειρά της μια μορφή πίστης), αλλά η αμφιβολία.
Jesus, δηλαδή!




Ακολουθούν μουσικά Mantalenoπαραδείγματα

Όπου τα βλαχαδερά από το Αμέρικα [ZZ Top, Roy Buchanan] αποδεικνύονται εξίσου πειστικά στην έκφραση του θρησκευτικού τους συναισθήματος όσο και η υποψιασμένη συμπατριώτισσα τους grunge-οπούλα Joan Osborne, ο διαβολικός Marylin Manson, ή οι Βρετανοί αιρετικοί Depeche Mode, οι νεορομαντικοί Τravis και ο Ιρλανδός που μέχρι χτες τον κατηγορούσαν ότι χρηματοδοτεί μυστικά τον Ι.R.A. Chris De Burgh.

Θα συνταχθώ όμως, μάλλον με την αντιφατικότητα των Σκωτσέζων από τη Γλασκώβη, Del Amitri, ενός συγκροτήματος που ήταν τόσο καλό ώστε αυτό έγινε αιτία να μην αποκτήσει ποτέ ένα και μόνο αναγνωρίσιμο στυλ και να μην μπορείς να το κατατάξεις κάπου:
«Jesus saves» all of us, και δυστυχώς και τους κακούς.
Ιt’s your choice after all σε ποιους θέλεις να ανήκεις.


Jesus Mix
32:52’ / 23 MB
Για το Mantalenομυξάκιο στείλε mail εδώ, δια να λάβεις λυνκ, τέκνον μου

1. Depeche Mode – John the Revelator
(γουστάρω electronica αφορισμό – από το τελευταίο τους)
2. Marilyn Manson – Personal Jesus
(ο φρικώδης κυριούλης είναι λιγότερο τρελός απ’ όσο τον νομίζουμε)
3. Joan Osborne – What if God Was One Of Us κ.λπ. κ.λπ.
(πες τα, μωρή ανώφελη – που χάθηκες;)
4. Chris De Burgh – Spanish Train
(σπάνιο αριστούργημα, με το Χριστό και το διάβολο να παίζουν χαρτιά και τον Χριστούλη να χάνει επειδή –τι πρωτότυπο- ο διάβολος κλέβει)
5. Roy Buchanan – The Messiah Will Come Again
(Αφού έκανε την Telecaster κιθάρα του να κλαίει έτσι, χαλάλι το καπέλο Στέτσον και τα σπιρούνια του, του παλιοκαουμπόυ)
6. ΖΖ Top – Jesus Just Left Chicago
(οι τύποι είναι «θεοί», λέμε. Άκου track. Σκέψου ότι τους πρότεινε η Gilette ένα σκασμό λεφτά για να πάρουν μέρος σε διαφήμιση ξυραφακίων και να ξυρίσουν –για πρώτη φορά στα χρονικά!- τα μούσια τους, κι αυτοί αρνήθηκαν. Εύγε boyz, κάποιες άλλες, ακόμη το συζητάνε αν θα ποζάρουν στα τσοντοπεριοδικά lifestyle – «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»)
7. Travis – Pipe Dreams
(Λονδρέζικη μελαγχολία, από ένα αγαπημένο group: "Ι'd pray to God if there was heaven, but heaven seems so very far from here...").
8. Del Amitri – Jesus Saves
Οι στίχοι τα λένε όλα:

Jesus Saves

Jesus saves, saves little children in distress
Jesus saves, he saves the sick, the penniless
Jesus saves, he saves the dying in their beds
Jesus saves, he saves the drowning, saves the wrecks
Jesus saves, he saves the pure and leaves the rest

Jesus saves, he saves the homeless on the streets
Jesus saves, saves the afflicted, saves the meek
Jesus saves, he saves the hungry, saves the weak
Jesus saves, saves every soul that he can reach
Jesus saves, he saves the useful, leaves the obsolete

Jesus loves, he loves the underdog, he does
Jesus loves downtrodden sinners just like us
Jesus loves, he loves to hear the sound of pain
Just because, well he can't save you if you ain't one of us
The damned, the blind, the deaf, the never-walk-again

Jesus gives to the lame, he gives their limps
Jesus gives to the prostitues, their pimps
Jesus gives, gives us the crackhead's crying wince
Jesus gives, he gives the derelicts their drinks
Jesus gives, so he can watch the swamp of people squirm and sink

'Cause Jesus craves, he craves the brotherhood of man
Jesus craves the bony gripping of its hands
Jesus craves, he craves the cross, he craves the nails
Jesus craves, he craves the pain the mortal feels
Jesus craves all the cruelty that ever made him real

Jesus saves, saves every sinner you can see
Jesus saves, saves even amateurs like me
Jesus saves, saves men of evil, men of greed
Jesus saves, saves you from thinking, just believe
That Jesus saves, and you can lemming-like go walking,
to the cliffs of eternity



Υστερικόγραφο (έφτασα στο Αμήν, λέμε):
Αν υποψιαστώ ότι πιστεύουμε όλοι στον ίδιο θεό (βλέπε: Μανιτού), θα φύγω από τους Ιροκουά και θα πάω να γίνω πόρνη στους Τσεγιέν.


.

Some more of that Jazz

Κάθε απόγευμα, έβγαινε στο δρόμο έξω από το σπίτι στο Landbroke Grove και αγόραζε stuff από ένα Τζαμαϊκανό. Ήταν το σταθερό τους ραντεβού. Είχε φτάσει πια να τον ξέρει και να τον περιμένει.


Μετά ερχόταν μέσα, την ώρα που άρχιζε να σουρουπώνει και άναβε αυτά τα ψευτοτζάκια με το αέριο που έχουν στο Λονδίνο και μοιάζουν σα να ανάβουν ξύλα, για να ζεσταθούμε.
Ήθελε να του διαβάζω όσην ώρα έστριβε. Οτιδήποτε. Όταν προσπαθούσα να διαβάσω αγγλικά βιβλία από τη βιβλιοθήκη του ιδιοκτήτη (το υπενοικιάζαμε από μια Κουβανή), γέλαγε με την αστεία, όπως έλεγε, προφορά μου.


Ύστερα σηκωνόταν και βήχοντας έψαχνε τα cds των συγκατοίκων μας. Συνήθως κατέληγε πάντα στα δικά του. Τζαζιές που μου άρεσαν και που τις ψάχνω ακόμα – την τελευταία φορά στο Camden, έφαγα τον κόσμο να βρω John Renbourn, έναν εκπληκτικό Βρετανό ακουστικό κιθαρίστα των ‘60s που πρωτάκουσα εκεί, σε ένα βιβλιοπωλείο, και που στα δισκάδικα με τα πετσόκαρφα, με κοιτούσαν με μισό μάτι όταν τους ρωτούσα αν έχουν κανένα cd του, γιατί ήταν λέει «folk».



Πίσω στο σπιτάκι στο Grove, η βραδιά ξεκινούσε πάντα με το East of the Sun, West of the Moon. Την ώρα που έπεφτε ο ήλιος. Σε όποια εκτέλεση κι αν το έβαζε, δεν τον ένοιαζε, αρκεί να ήταν αυτό.
Χορεύαμε με το κομμάτι όσο με έγδυνε.
Μετά συνήθως κάναμε έρωτα.
Και συνήθως ήταν καλά.
"Για να το θυμάσαι", όπως έλεγε και γελάγαμε.
Ακόμα.



More of that Jazz Mix
46:35’ / 27 ΜΒ
για το MantalenoΤζαζομύξ στείλε mailάκιο εδώ

1. Scott Hamilton – East of the Sun West of the Moon
2. John Renbourn – The Hermitt
3. Scott Hamilton – Everything Happens To Me
4. Ray Charles – Doodlin’
5. Bruce Cockburn – Rouler sa Bosse
6. The Little Willies (με τη Norah Jones) – It’s Not You, It’s Me
7. Eddie Harris – Listen Here
8. John Renbourn – After the Dance
9. Scott Hamilton – That’s All
10. Bruce Cockburn – When It’s Gone, It’s Gone
11. Scott Hamilton – There’s No Greater Love

ABSOLUT Misery

Χμ, χμ και χμ.



Τι έγινε πάλι, μαρή; Πάλι με σένα ασχολείται η αβόγγητη;



Ε, αφού τέλειωσε ο πόλεμος στο Λιβανο. Μετά τους Λιβανέζους τα έβαλε μαζί μου.



Α!



Ου, ρε Σαμ. Ου! Δεν το καταλαβαίνω αυτό: να πρέπει σώνει και καλά να αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με μένα. Ας ζήσει τα θανατικά και τις μιζέριες της μόνη της.

Τι εννοείς;



Τι να εννοώ! Χαίρομαι; Δεν της αρέσει. Λυπάμαι; Θυμώνει. Σου φαίνεται φυσιολογικό αυτό;


Όχι.



Και πολύ σωστά δεν σου φαίνεται. Τώρα που βρήκε ευκαιρία η κυρά μπούργκαινα, να θάψουμε πέντε έξι για να μπούμε στο target group της και να μας εγκρίνει η έγκριτος.

Κοίτα, γράφει κάτι σωστό όμως. Ότι είναι υγιής στάση να γελάς με τη δυστυχία.



Μα, γελάω. Με τη ΔΙΚΗ της δυστυχία. Πρέπει να είσαι πολύ βλήμα για να θυμώνεις όταν ο άλλος υποφέρει, επειδή θεωρείς ότι εσύ έχεις υποφέρει περισσότερο.

Σχολείο μου θυμίζει, όλο αυτό.



Και κάτι γέρους, που λένε «ααα, δεν ξέρεις πόσο υποφέραμε εμείς! Πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια! Ο θείος ο Νικήτας έπαθε γάγγραινα επειδή πάτησε χαλασμένο τουρσί! Η μαμά σου ήταν κοριτσάκι και αναγκαζόταν να καθαρίζει ψάρια για να ζήσουμε! Μιζέρια! Πίκρα! Δυστυχία! Εσύ τα έχεις όλα, μη σε ξανακούσω να παραπονιέσαι».

Φτάνει, με έπεισες. Κι αν ο άλλος έχει όντως υποφέρει;



Να το κρατήσει για τον εαυτό του και για τους οικείους του. Τι μου το χρεώνει εμένα; Εγώ μπορεί να είμαι δυστυχισμένη και να αυτοκτονήσω αν μου χαλάσει το Playstation, διαγωνισμό μιζέριας θα κάνουμε;

Κι αν κάναμε;



Όχι αν κάνουμε, να μου το πεις να της στείλω το χρυσό μετάλλιο. Της ανήκει δικαιωματικά. Τη μια γκρίνιαζε με τα παιδάκια που δεν ξέρουν να απαντήσουν στα tests στο σχολείο, την άλλη που κάποιος την είχε κλείσει με το αυτοκίνητο, την τρίτη που σκοτώνονται τα παιδάκια στο Λίβανο και ότι είμαστε υποκριτές που νοιαζόμαστε… Μετά από ΌΛΑ αυτά, θα σε κατηγορήσει και για μιζέρια!

Basta.



Τι basta και βράστα, η γυναίκα εκπονεί μανιφέστα «θα σας πω τι είναι φασισμός» και «μη σε ξανακούσω να παραπονιέσαι», λες και μιλάει στα παιδιά της. Τα λυπάμαι.

Κι εγώ. Με σένα τι δουλειά έχει, μπορείς να μου πεις;



Θα της κακοκάθισε κανένα linkblog; Πήραν φωτιά τα τόπια το ύφασμα και ξέμεινε από βέλα; Δεν της φτάσαν οι θάνατοι και θέλει να τη συναγωνιστούμε; Εγώ πάντως δεν πρόκειται να πω πόσο και τι έχω υποφέρει για να πείσω κανέναν να μου κάνει linkblog. Δε λέω δε λέω δε λέω, λέμε. ΑΥΤΟ είναι μιζέρια.

Μπα; Εσένα "το σκοτάδι δεν ποτίζει κάθε κύτταρό σου";



Κι αν; Χαααα.



Τι «κι αν»; Αν το ποτίζει, ρωτάω.




Μη λες πχιοτικές βλακείες, ρε Σαμ. Σου επαναλαμβάνω: μου καταμαρτυρούν πως ό,τι γράφω είναι για να προκαλέσω την προσοχή. Χαίρομαι και περνάω καλά; Λυσσάνε. Με παίρνει από κάτω; Θυμώνουν. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να είναι αυτοί καλά με τον εαυτό τους. Και δεν με νοιάζει κιόλας.

Αν «σου αρέσει να εφευρίσκεις δυστυχία» πάντως, όπως σου καταμαρτυρούν, μπορεί κάποια μέρα να γίνεις μέχρι και Μποντλέρ. Κι αυτός κάτι τέτοια έκανε.


Σιγά μην ξέρει όλος αυτός ο συρφετός, ποιος είναι ο Μποντλέρ. Τους κάνει linkblog ο μακαρίτης για να τον γνωρίζουν; Είναι τριζόνι; «Αξιόλογος»; Από Γάλλους αυτοί διαβάζουν μόνο κάποιον Ζορζ Λενόν.

Λένον;



Όχι Τζον. Ζορζ, λέμε.



Πάντως είναι αηδιαστικό αυτό που μου έδωσες να διαβάσω… Όλο λέξεις όπως φτύσιμο, αίμα, πόνος, πίκρα, λουλούδια που φυτρώνουν μέσα απ’ το παγωμένο Ούλεβι και πρόωρους θανάτους αναφέρει.

Είναι πχιοτικό.



Αυτό δεν αποκλείει όμως και το να είναι μίζερο, ε;



Τσκ.



Εσύ πώς το βρίσκεις;




Σα διαφήμιση της Absolut. Πολύ πετυχημένο. Και ταιριαστό με τον τίτλο του. Absolut misery.



MΙΖΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ να μέμφεσαι κάποιον που υποφέρει επειδή εσύ μπορεί να έχεις υποφέρει περισσότερο. Και είναι διπλή μιζέρια, αν σκεφτείς ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που ζει τη φρίκη σε υπερθετικό βαθμό, την ίδια ώρα που εσύ γκρινιάζεις για να αποδείξεις ότι έχεις υποφέρει περισσότερο από κάποιον άλλο κ.λπ. κ.λπ.

Μιζέρια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το να συμπονέσεις και αν έχεις κανένα δράμι ψυχής, να συμπάσχεις κιόλας με τον αδύναμο. Οτιδήποτε άλλο, είναι μικρόψυχο. Σαν κι εσένα.


Συ-Μείωσις 1: Η αρχική επεξεργασμένη φωτογραφία είναι έργο του Jeffery Scott, με τίτλο «Vulnerable and a Beautiful Misery» (2004), Photograph 15x20, Edition 10, Numbered & Signed.
Συ! Μείωσις 2: Το παρόν postάκιον δεν είναι επ’ ουδενί, καθόλου, ουδεπώποτε και ουδαμώς, metablogging. Εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχεμ Ράιχ (όχι του Ράιχ που ευαγγελίζεσαι μανδαμίτσα, άλλος είναι αυτός, ώχουυυ). Μακριά από μας, φυλλοξήρα! Ξουτ!

.