Postitute #4 - St Valentine’s ντέι

Δυο γαϊδούρια κι εγώ. Το τελευταίο valentine’s party της ζωής μου. Πέρυσι.

Ήταν party για δυο. Και όχι για δυο άτομα, αλλά για δυο ΕΠΙΠΛΕΟΝ άτομα. Γιατί δεν φτάνει που ο Πέτρος με τον οποίο έβγαινα ήδη ένα μήνα, είχε τη φαεινή ιδέα να έρθει από το σπίτι φορτωμένος σοκολατάκια, κεράκια και λούτρινα τερατάκια made in Taiwan, την ίδια φαεινή ιδέα είχε και ο Βούλγαρος φίλος μου, ο Ιβάν, ο οποίος επίσης με επισκέφθηκε με μια αγκαλιά κόκκινα τριαντάφυλλα, μέσα στα οποία βρίσκονταν διασκορπισμένα σαν πλαστική μελίγκρα, πολύχρωμα φακελάκια με προφυλακτικά.
-Μμμ… πολύ σέξι σε βρίσκω, ρε Ιβάν, του είπα μόλις μου έχωσε τα τριαντάφυλλα κάτω απ’ τη μύτη. Ωραία μυρίζουν.
Μετά είδα τη μελίγκρα που λέγαμε. Τα προφυλακτικά με άρωμα με ξενερώνουν και με αποθαρρύνουν, διότι προτιμώ τις φυσικές γεύσεις: τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα φρέσκο χυμό βαλτόμουρο, ένα ντακίρι με αληθινές φράουλες που έχεις χτυπήσει στο μπλεντεράκι σου, ή ένα κέικ με ξύσμα πορτοκαλιού (άσχετο).


Πρώτος έφτασε λοιπόν, ο Ιβάν. Ήταν ένα ωραίο, γυμνασμένο παιδί (στο σαχλοχώρι της Βουλγαρίας απ’ όπου καταγόταν, ο υπαρκτός σοσιαλισμός τούς είχε φτιάξει κλειστό γυμναστήριο και θερμαινόμενη πισίνα, όχι όπως Ελλάδα) και είχαμε μοιραστεί το κρεβάτι μου κάτι φορές που ο Πέτρος έβγαινε -κρυφά νόμιζε- με τη φίλη μου τη Μαρία. Απλά, καθημερινά πράγματα. Πολιτισμένα και όμορφα.
Έβαλα να ακούσουμε λίγο Audioslave που γκαρίζουν ρομαντικά και επέστρεψα στην κουζίνα μου, που από τις φράουλες και τα παγάκια που χτύπαγα με το σφυρί μέσα σε μια πετσέτα (για να φτιάξω τριμμένο πάγο, ντε), έμοιαζε με τοπίο στη Βαγδάτη. Ο άμαχος πληθυσμός ήμουν εγώ κι αυτό το κατάλαβα όταν άκουσα τον Ιβάν να λέει:
-Καιρός για δυο… Άντε να ετοιμαζόμαστε για του Βαλεντίνου...
Άρχισε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του.
-Εε!, του λέω εγώ. Μην κάνεις όρεξη. Περιμένω τον Πέτρο.
Δεν πρόλαβα να αποσώσω και το κουδούνι χτύπησε σε σήματα Μορς το όνομα «Πετράκης».
Σούπερ, σκέφτηκα. Έτρεξα στην πόρτα σκουπίζοντας στην ποδιά τα χέρια μου που κόλλαγαν απ’ τις ζάχαρες.
-Παλουκώσου εδώ πέρα, είπα στον Ιβάν και μη μου τρως τις φράουλες. Και κουμπώσου!


Έμενα τότε στη μοναδική πόλη της Ελλάδας που γράφεται με δυο σίγμα και προφέρεται με τρία λάμδα, τη Θεσσαλλλονίκη, στον πρώτο όροφο μιας παλιάς εργατικής πολυκατοικίας στην Άνω Πόλη. Από τα γύρω διαμερίσματα, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σύμφωνα με το τοπικό έθιμο ακουγόταν Βασίλης Καρράς.
Άνοιξα την πόρτα χαρωπή και μέσα στο σπίτι εισέβαλλε ο Πέτρος συνοδευόμενος από μια μουσική λαϊκοπόπ, που ερχόταν από το απέναντι διαμέρισμα.
-Ουφ, μου είπε. Προς στιγμή φοβήθηκα ότι ήσουν εσύ που άκουγες Βαλάντη.
-Πόσο λίγο με ξέρεις…, του είπα απογοητευμένη. Είναι η κυρά Κουφοντίνα από απέναντι. Βαριακούει από τότε που της έσκασε ένα γκαζάκι στα χέρια και βάζει τη μουσική στη διαπασών. Εμείς ακούμε Pearl Jam και Audioslave.
-«Εσείς»; είπε ο Πέτρος, ενώ έριχνε μια ματιά στα τριαντάφυλλα, μυρίζοντάς τα.
-Τσκ, τσκ, τσκ, έκανε. Τα τριαντάφυλλα αυτά μυρίζουν μπανάνα. Σε τίποτα δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη τη σήμερον.
-Όντως, του απάντησα χαμηλώνοντας το βλέμμα. Να σου συστήσω... από ‘δω ο Ιβάν.
-Ποιος;
-Ιβάν από ‘δω ο Πέτρος. Εμένα θα με συγχωρήσετε, είπα, αλλά θα πρέπει να φύγω.
-Γιατί;
-Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω κανέναν σας. Χωρίζουμε. Πιείτε ότι θέλετε, πείτε ότι θέλετε, αλλά μην κάνετε πολλή φασαρία και μην μου κάνετε το σπίτι Τατόι. Φιλιά.
-Που πας;
-Έξω.
-Που έξω; είπε δειλά ο Ιβάν.
-Να χορέψω. Είναι ο μόνος τρόπος να καταλήξω απόψε πτώμα και ιδρωμένη.


=============================

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο της Κυριακής", στις 11/2/07.

.