Postitute #5 - Μια νύχτα στα λαδάδικα

Μπαίνω στο αγαπημένο μου μπαράκι. Αντί για τον συμπαθή μου μπάρμαν, τον Δ. στη θέση του είναι ένα παιδί με λαδωμένο μαλλί και τατουάζ - τα παιδιά αυτά, στο μέλλον θα αντικαταστήσουν κάθε σοβαρό μπάρμαν και dj.

Του λέω ευγενικά και χαμογελώντας:
-Ψιτ φιλαράκο, ψιτ, λέμε. Πιάσε μια Φραπελιά sunrise, και μια φάβα σφηνάκι.
-Με τι ελιά τη θες τη φραπελιά σου; με ρωτάει.
-Τι έχετε;
-Καλαμών, Αμφίσσης, Μεγάρων, Κορωνιά, Θάσου, Κοδρέικο. -Χμ…
-Θες ξυδάτη; Χαμάδα;
-Xμ. Χμ. Και χμ.
-Έχω χαρακτές, θρούμπες, τσακιστές, στην άρμη...
-Από τις άλλες τις γεμιστές με το μυγδαλάκι και την πιπεριά, δεν έχεις;
-Κοπέλα μου, να πιεις ήρθες ή να φας;
-Ψιτ, λαδέμπορα. Μίλα καλύτερα. Αν έχεις, βάλε απ’ αυτές. Αν όχι, θα πιω ό,τι άλλο φθηνό έχετε σε βαρέλι.
-Μια μπίρα λοιπόν. Τι μπίρα;
-Ξανθιά. Την πιο μικρή και φθηνή.
-Παλιολεσβία.
-Επ! Το άκουσα αυτό. Και ‘που ‘σαι… στο σφηνάκι φάβα μη βάλεις πολύ λάδι, λες κι είναι καντηλάκι. Δεν θα το ανάψω.

Το ίδιο βράδυ, επιστρέφοντας στο σπίτι, τρέκλιζα από τα λάδια, και όχι απ’ τα ξύδια - που από την εποχή που φθήνυνε το λάδι κανείς δεν τα προτιμάει, άντε να πιεις κανένα λαδόξυδο κι αυτό κερασμένο.
Εμάς πάντως, εκτός από τις φραπελιές που ήπιαμε, μας κέρασαν και κάτι σφηνάκια έξτρα παρθένο με χαμηλά οξέα, από αυτά που σε χτυπάνε στο δόξα πατρί.
Υποψιάζομαι ότι ήταν από τα σφηνάκια-μπόμπες που έβγαλε στη φόρα ο Ευαγγελάτος, τα οποία νοθεύονται, λέει, με άλλα λάδια, όπως σογιέλαιο, χασισέλαιο, ηλιέλαιο, μουρουνόλαδο και bloggέλαιο. Το τελευταίο είναι χειρότερο και από βαλβολίνη.
Κάτι τέτοιο πρέπει να είχε μέσα και στο δικό μου ποτό, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το ότι αν και ήπια μόνο 28 σφηνάκια, κατέληξα με συμπτώματα ανεμοβλογιάς, υποθερμία, νευρικότητα και μια τάση να θέλω να δοκιμάσω ένα καινούριο μοντέλο Smart που είδα στο δρόμο, και δεν ήταν δικό μου.

Μπαίνοντας στο σαλόνι μου, έτρεξα να πιάσω το τηλέφωνο που χτυπούσε - μου γλίστρησε όμως απ΄ τα λαδωμένα χέρια και έπεσε στο πάτωμα (ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα γιατί το παρκέ μου έχει πια τόση σκόνη -επίτηδες- ώστε οτιδήποτε μου πέφτει απ΄ τα χέρια, πέφτει στα μαλακά).
-Αλό; Κελκαίν λα μπα; Άκουσα τη φωνή της φίλης μου. Έλα, Mantalena, Έφτασες καλά; Πήρα να βεβαιωθώ, γιατί έφυγες πιωμένη.
-Σ’ ευχαριστώ, της λέω, μια χαρά έφτασα. Και μην ανησυχείς. Όταν βγαίνω πάντα προσέχω να μην το παρακάνω στα λαδερά κάθε είδους.
-Ουφ. Άντε, πέσε για ύπνο τώρα και θα σε πάρω καμιά μέρα να πάμε να σε κεράσω εγώ. Έχω ανακαλύψει ένα καινούριο μαγαζί στα Λαδάδικα που σερβίρει τα πάντα στη λαδόκολλα.
-Όλο λαδιές, μου είσαι, είπα. Άντε καληνύχτα.


Έκλεισα το τηλέφωνο και άρχισα να γδύνομαι: πέταξα σε μια γωνία το λαδί μου παντελόνι και μπήκα για ένα ντουσάκι. Αλείφθηκα και με τα λάδια μπάνιου μου, μια πανδαισία ήμουν. Και θα έπεφτα για ύπνο αμέσως σαν παραλαδωμένη τηγανίτα -βαριά, κολλώδης και πολτώδης- αν δεν μου καρφωνόταν στο μυαλό να αρχίσω να γράφω αυτό που διαβάζετε.
Άρχισα λοιπόν, να αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αύριο, αν κάποιοι αποφάσιζαν να απαγορεύσουν την ύπαρξη κάθε τι λαδερού στη ζωή μας.
Σίγουρα θα οδηγούσε σε αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε και απολαμβάνουμε τα πράγματα. Σε νέα τεχνολογική επανάσταση!
Γιατί μπορεί να έχει παρέλθει η εποχή που ο μπαμπάς μου έβαζε λάδι στα ψαλίδια της μηχανής του γκαζόν με το λαδωτήρι, και μπορεί τα δίχρονα μηχανάκια να μην καίνε πια λάδι όπως παλιά διότι έχουν ξηρό κάρτερ (κάπως έτσι το λένε), αλλά ποιος θα άντεχε να φάει λαζάνια αλάδωτα; Διερωτώμαι δηλαδή.

Και για να το τραβήξω ακόμη πιο πολύ, στην αρχαία Ελλάδα το λαδάκι εχρησιμοποιείτο ως καλλυντικό, λιπαντικό (στην παλαίστρα κύριέ μου, ώχουυυ) και καρύκευμα. Γίνεται λαδολέμονο χωρίς λάδι; Ελαιογραφία χωρίς λάδια στον καμβά; Πόρτα που τρίζει χωρίς το λαδωματάκι της; Θρίλερ θα ήταν η ζωή μας.
Και ειδικά ορισμένων επαγγελματικών τάξεων που το λάδωμα συγκαταλέγεται στο savoir vivre τους. Μπειτ’, φατ’, πιουτ’, είναι το τρίπτυχο επιτυχίας στην Ελλάδα.

Θα με συγχωρήσετε τώρα αλλά μια που από την Καθαρή Δευτέρα κόβουμε μαχαίρι τα λαδερά, λέω να ανάψω τα κεριά μου και να τηλεφωνήσω στη φίλη μου τη Μ. να μου κάνει μια μασαζο-αρωματοθεραπεία με κάτι αρωματικά λαδάκια, μούρλια.
Άι λάδ ιτ μπέιμπι.


************************************************

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "το Άρθρο της Κυριακής", στις 18/2
.