Δράκαινες

Βούτηξα απ’ το πρώτο βράδυ που έφτασα. Είχε πανσέληνο και τα νερά άστραφταν ακίνητα. Όπως κολυμπούσα κάτω απ’ την επιφάνεια με ανοιχτά τα μάτια, προσπάθησα να διακρίνω το βυθό σα να ήταν μέρα. Μάταια, φυσικά.
Έκανα τότε κάτι που κάναμε μικροί. Ανοίγαμε το στόμα στο μακροβούτι προσπαθώντας να ΜΗΝ πιούμε νερό και εννοείται δεν τα καταφέρναμε. Σταματούσαμε μόνο όταν αρχίζαμε να κλαίμε απ’ το βήχα και τα γέλια, και αναγουλιάζαμε απ’ το αλάτι.
Ούτε ξέρω πόσο νερό ήπια. Και φυσικά σταμάτησα όταν άρχισα να κλαίω. Όχι απ’ τα γέλια όμως πια.

[-Να σου φέρω κάτι να πιείς; ρώτησε.
-Όχι ευχαριστώ, της είπα. Ήπια πολύ απόψε.]


Θυμήθηκα ακόμη πως όταν ήμουν μικρός, πηγαίναμε για βραδινό μπάνιο στην πρώτη ευκαιρία, κι ας φοβόμασταν τις δράκαινες. Είναι κάτι αμμόψαρα με αγκάθια στην πλάτη, που έβγαιναν στα ρηχά και έτσι και τα πάταγες την είχες πατήσει κανονικά. Το πόδι σου πρηζόταν και έμενες να ιδρώνεις ακίνητος στο κρεβάτι για μέρες. Χώρια τον φριχτό πόνο.

[-Και τι θα κάνεις; Θα κάτσεις;
-Μπα. Λέω να πάω για ύπνο. Είμαι από ταξίδι και πονάν τα πόδια μου].


Αλλά εκείνο το βράδυ δεν βρήκα δράκαινες. Μάλλον δεν υπάρχουν πια. Κι αν υπάρχουν, έχουν μετακομίσει για τα πιο βαθειά νερά του φυσικού αυτού κόλπου, που ήταν κάποτε η παιδική χαρά μας. Ούτε κοχύλες υπάρχουν – στα Καμίνια, βούταγες με τη μάσκα και όποια σκουρόχρωμη κηλίδα έβλεπες στη λευκή άμμο του βυθού και την έβγαζες, ήταν μια νόστιμη γυαλιστερή. Γεμίζαμε από μια τσαντούλα ο καθένας. Τις τρώγαμε με λεμονάκι καθισμένοι εκεί που σκάει το κύμα και οι μανάδες μας φώναζαν πως θα μας πονέσει η κοιλιά μας. Δεν θυμάμαι ποτέ να μας πόνεσε όμως.

[-Έχεις φάει;
-Πολλά χρόνια τώρα.]


Βουλιάζωντας στα άδυτα ενός εαυτού ακαθόριστου όσο και τα σχήματα του βυθού, ένιωσα σαν ψάρι. Όχι θηλαστικό – αυτά έχουν μνήμη. Ψάρι ολόφρεσκο, έρμαιο της λήθης του και του κυματισμού της σεληνιασμένης θάλασσας, προορισμένο να κάνει ότι κάνουν συνήθως τα ψάρια, κολυμπώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά. Αν φύγουν μακρύτερα απ’ τα νερά που τα ανάθρεψαν για άλλες θάλασσες, θα είναι επειδή το υπαγορεύει η Ύπαρξη.

[-Να φεύγω…
-Κάτσε λίγο μωρέ. Αφού δε νυστάζεις. Που θα πας;
-Δεν ξέρω, αλλά πρέπει.]


Ξέχασα τα πάντα. Προορισμούς, προοπτικές, εκείνη και την άλλη, εμένα και κάποια απ’ όλες, το ανεκπλήρωτο ραντεβού με τις δράκαινες.
Μετά όμως, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να θυμάμαι αυτή τη διαύγεια των νερών. Ήμουν -είμαι- βέβαιος ότι θα είναι ένα από τα πράγματα που θα περάσουν μπροστά απ’ τα μάτια μου, την αναπόφευκτη εκείνη στιγμή των ανθρώπων που όλη η ζωή τους περνά μπροστά τους. Σαν πέλαγος μέσα από μάτια πνιγμένου.
Αφέθηκα.

Να γυρίσω.

Βγήκα. Δεν σκουπίστηκα. Έριξα πάνω μου το πουκάμισο που κόλλησε. Έβαλα με κόπο το παντελόνι γελώντας μες τη φωτεινή νύχτα.
Επέστρεψα. Μπήκα στο μπαρ στάζοντας. Ήρθε και με φίλησε.
-Πού ήσουν; με ρώτησε σκουπίζοντας λίγο αλατισμένο νερό απ’ την άκρη του ματιού μου.
-Εκεί έξω.


*