Mantalena for President

Ως ειδήμων στις μουζικές και τα ουρλιαχτά, ένα έχω να πω: κάθε τραγούδι και υποψήφιος των δημοτικών εκλογώνε, κάθε καημός και διορισμός.
Γιατί θα πρέπει ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος της ΝΔ λόγου χάρη, να μας φλομώνει στον Σταμάτη Σπανουδάκη; Του Συνασπισμού στην Άλκηστις Πρωτοψάλτη και του ΠΑΣΟΚ στα Κάρμινα Μπουράνα; Εε;
To ΚΚΕ ας μην το πιάσω καλύτερα… είδαν κι έπαθαν οι άνθρωποι να ανακαλύψουν το rock, να τους το στερήσουμε τώρα στην τρίτη χιλιετία; Το αποενοχοποίησαν δίπλα στη Φαραντούρη και το «Άννα Μην Κλαις» του μεγάλου Μικρούτσικου.

Απεξάπαντως και επιπροσθέτως, ως dj-σινιόρα μιξαδόρα και ευφάνταστο γκομενάκι που είμαι, θα προτιμούσα κάτι πιο μπασταρδεμένο - σαν τις πολιτικές τους: Παντελή Θαλασσινό να τραγουδάει τα Κάρμινα Μπουράνα με ούτια και ζουρνάδες και ινδιάνικο χαϊμαλί στα μαλλιά, τον Σπανουδάκη να ουρλιάζει «σαν ηφαίστειο που ξυπνάαα» και την Άλκηστη να εκτελεί στα τρία μέτρα τις ροκιές του ΚΚΕ… αλλά ξέχασα, αυτό το κάνει ήδη με το να διασκευάζει το How You Remind Me των Νickelback.

Στη γειτονιά μου την παλιά, είχα μια φίλη. Έπαιζε και ακορντεόν αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το κορίτσι είναι στον Συνασπισμό. Με πήρε λοιπόν τηλέφωνο να κατέβω δημοτικιά (στη δημοτική δεν είναι «δημοτική») σύμβουλος με τον ΣΥΝ. «Νέους ανθρώπους χρειαζόμαστε», μου είπε. «Με ιδέες, σαν κι εσένα».
Άσε μας, Χρυσούλα, της απάντησα. Έχω σοβαρά προβλήματα στη ζωούλα μου, εμένα που με βλέπεις έτσι φορτσάτη. Εδώ ένα γκόμενο δεν μπορώ να πείσω ότι αξίζω, θα πείσω όλο το προάστιο; Και του γκόμενου του κάθομαι κιόλας άμα λάχει, με το προάστιο στο α-πο-κλεί-ω.
Με τα πολλά, την έπεισα να μην με πείσει.

Ήρθε όμως η δικιά σου και έκανε τη συγκέντρωσή της στην πλατεία μπροστά στο σπίτι μου. Βγήκα κι εγώ και χαιρέτισα την συγκέντρωση από το μπαλκόνι μου, σαν το γέρο της Δημοκρατίας ένα πράμα, αλλά με λιγότερα ρούχα: μόνο ένα κυλοτάκι και ένα μακρύ t-shirt φόραγα. Το τι χειροκρότημα πήρα από το πελώριο πλήθος των 100 ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί να ακούσουν τη Χρυσούλα, δεν περιγράφεται.

Την επόμενη μέρα, είχε ομιλία ο κυρ Θόδωρος ο Νιοδημοκράτης. Δεν φτάνει που μας σήκωσε από τις 11 το πρωί στο πόδι με τους ντελάληδες του που τριγυρνούσαν στα στενάκια με τη Μερτσεντέ και το μεγάφωνο «Απόψε στην πεδιάδα θα μιλήσει ο Θ.Β. (θου-βου ο δικός σου), υπευθυνότητα – δημοκρατία – νοικοκύρεμα». Μια γιαγιά απ’ απέναντι που βαριακούει βγήκε και ρωτούσε πόσο τις έχουν το κιλό τις πατάτες.

Το βράδυ, να ‘σου τον κι αυτός στο μικροφωνικό μπλα – μπλα: «Θα σας κάνουμε δρόμους, διαδρόμους, ιπποδρόμους», τον αμάζευτο λέμε είχε. Ήθελα να ‘ξερα, ποιος τον πιστεύει. Όλο το προάστιο ξέρει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι 78 χρονών. Πότε θα μας τα κάνει όλα αυτά; Ανάμεσα στα καρδιογραφήματα και τις αξονικές, θα βρίσκει και λίγο χρόνο για τον Δήμο;
Ρε συ, εγώ αν ήμουν 70something, το μόνο που θα μ’ ένοιαζε θα ήταν να πάρω κανένα δώρο στα αγγόνια μου ή να βρω κάνα φτηνό αμπελοφάσουλο στη λαϊκή για να μπω στο μάτι της γριάς μου που όλο πάει και ξοδεύεται.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ούτε φέτος θα ψηφίσω. Δεν ψηφίζω που δεν ψηφίζω δηλαδή στις βουλευτικές αφού όλοι ίδιοι μου φαίνονται με τα σακάκια και τα tax-free βουλευτικά αυτοκίνητα, να μην ψηφίζω και στις Δημοτικές, μού ‘ρχεται κάπως. Αν βελτιώσουν τη μουσική στις μαζώξεις τους, ίσως το ξανασκεφτώ.
Ανάρτησα και πανό έξω απ’ το μπαλκόνι μου: όποιος παίξει το Fuck U Anyway των Αrchive, έχει την ψήφο μου.

Θα περιμένω άλλη μια τετραετία. Μετά θα κάνω το δικό μου κόμμα για να παίζω τη μουσική μου σε πλατείες. Το κόμμα θα λέγεται Μ.Ο.Υ.Ν.Ι. (από τα αρχικά: Μαχητική Οργάνωση Υπεράσπισης Νέων Ιδεών).




Αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Μαντλέν

*
το κείμενο αυτό γράφτηκε για το έντυπο στο οποίο θα Μantalenογράφω (για να πάρετε μιαν ιδέα του τι θα βρίσκεται εκεί, λέμε). Καθώς όμως, το εντυπάκιο θα κυκλοφορήσει μετά τις Δημοτικιές, και τότε το άρθρο αυτό εκτός από βδελυρόν θα είναι και άκαιρον, το ανεβάζω "εδώ και τώρα" που έλεγε και ο Ανδρέας. (μικρούτσικος)
ουλπ

**