Συνέντευξη με τον εαυτό μου

Ε, αφού είμαι δημοσιογράφος, είπα να μου πάρω μια συνεντευξούλα της διάσημης. Κι αφού είμαι και «άντρας», άντρας είμαι ό,τι γουστάρω κάνω.

Συνέντευξη: Mantalena Parianos
Photos: Mανταλένα Παριανοπούλου
Grooming: Mανταλένα Παριανίδου
Mαλλιά – make up – μανικιούρ – πετικιούρ: Mανταλένα Παριανάκη

Ευχαριστούμε το Monitor Palace και το MindBlog Studios για τη φωτογράφιση.



Το Mantalena Parianos είναι το αληθινό όνομά σου;
Μανταλένα είναι το βαφτιστικό μου. Parianos το nickname μου. Trouble is my middle name.

Τα έχεις με τον blogger Summertime;
Όχι. Αυτό το έλεγαν παλιά. Τώρα λένε ότι είμαι αυτός!

Και δεν είσαι.
Τσου.

Και πώς μπορείς να το αποδείξεις αφού δεν εμφανίζεσαι ποτέ όπου σε καλούν;
Δεν μπορώ. Αλλά δεν μπορούν κι αυτοί να αποδείξουν ότι είμαι ο Summertime.

Γιατί δεν εμφανίζεσαι λοιπόν, για να τους κλείσεις τα στόματα;
Για σπάσιμο. Γιατί τότε θα έχουν κερδίσει. Θα έχουν πετύχει να υποβιβάσουν τα πάντα στο δικό τους χαρωπό, συμπαθητικό, επιπεδάκι. Τόσο τρομερό είναι να μη θέλεις να συναντήσεις «ανθρώπους» που τους «ξέρεις» μόνο δικτυακά;

Τι εννοείς; Είσαι κατά των ανθρωπίνων σχέσεων;
Κάθε άλλο. Απλά, πιστεύω ότι αλλιώς πρέπει να ανταμώνουν οι άνθρωποι. Δεν είχα σχέση με την τεχνολογία, μέχρι που φτήνηνε το Ίντερνετ και άρχισα να κατεβάζω μουσική. Μέχρι πρόπερσι δεν είχα ούτε κινητό.

Ο Summertime, τι σου είναι;
Ο μόνος που όταν με βρίζει έχει δίκιο.

Και έχει πάντα δίκιο;
Όχι. Και έχουμε μαλώσει πολύ άγρια για μια μαλακία που έχει κάνει και τώρα το πληρώνουμε όλο αυτό. Αλλά δεν είναι κάτι που δημοσιοποιείται. Εγώ ρουφιάνα δεν είμαι σαν κάτι άλλες.

Γιατί δεν εμφανίζεσαι ποτέ δημοσίως όταν σε καλούν για τσίπουρα και ούζο;
Γιατί έτσι. Γιατί ξεκίνησα να γράφω με αυτή την αρχή και δεν την αλλάζω. Γιατί θέλω να μπορώ να γράφω τη γνώμη μου με βάση αυτό που διαβάζω και όχι με βάση το αν γνωρίζω τον άλλον. Γιατί δεν ρωτάς όλους αυτούς που εμφανίζονται, γιατί ακριβώς το κάνουν;

Λες ότι θέλεις «να μπορείς να γράφεις τη γνώμη σου με βάση αυτό που διαβάζεις και όχι με βάση το αν γνωρίζεις τον άλλον». Αυτό δεν ισχύει με τον Summertime.
Όντως. Γι’ αυτό και έχω πάψει να του αφιερώνω ποστάκια κι ας μου αρέσουν αυτά που γράφει. Σχεδόν ούτε σχόλιο δεν του αφήνω. Εδώ που τα λέμε όμως, γενικά έχω κόψει τα πολλά πολλά.

Τι εννοείς;
Εννοώ ότι ούτε σε άλλα blogs που μου αρέσουν αφήνω πια τα σχόλια που θα ‘θελα, κι ας τα διαβάζω. Κι ας έχω σχεδόν πάντα κάτι να γράψω. Ο λόγος είναι πως αν το κάνω, θα γίνει χαμός. Φαντάζεσαι π.χ. να άφηνα σχόλιο σε ένα post για τις «ακαλαίσθητες παχουλές»; Θα με βρίζαν όλοι, και αν συμφωνούσα με τον blogger που θα το είχε γράψει, θα τον εξοβέλιζαν στο πυρ το εξώτερο.

Τραβηγμένο.
Καθόλου. Έχει συμβεί με κάθε ακρίβεια, στο τελευταίο ομαδικό blog που μπήκα, τα Kαπέλα. Λένε ότι φταίω εγώ για τη διάσπαση του Bloghood – κι ας με είχαν διαγράψει πολύ καιρό πριν, και με κατηγορούν πως ότι κάνω το κάνω για να «προσεταιριστώ» άλλους bloggers, λες και έχω εγώ ακόμη linkblogs ή άλλο συμφέρον. Δεν τολμάω να αφήσω σχόλιο, μιλάμε. Εκεί καταντήσαμε.

Τώρα «κλαίγεσαι».
Αν δεν καταλαβαίνεις, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Πες το.

Δεν είσαι καθόλου ευγενική.
Merci.

Το να μην συναντάς όμως άλλους bloggers, κάνει τους πάντες να αμφιβάλλουν για το αν υπάρχεις.
Δεν υπάρχω. Τουλάχιστον όχι εκεί που με θέλουν.

Ναι, αλλά έτσι χάνεις την αξιοπιστία σου.
Αξιοπιστία σχετικά με τι; Όταν γράφω για τον blogger με τα "κυβιστικά τονισμένα φωνήεντα" χρειάζεται αξιοπιστία για να καταλάβεις περί ποιου πρόκειται;

Είσαι δημοσιογράφος;
Όχι. Αλλά μου πρότειναν να γράψω. Και αυτό την έσπασε σε πολλούς που έπαιρναν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Ή αυτά που έγραφαν.

Λένε ότι είσαι άντρας.
Θα ήθελα πολύ. Οι άντρες είστε γομάρια σκληρόπετσα συνήθως. Αυτοί που το λένε όμως, είναι οι ίδιοι που φθόνησαν όταν πανηγύρισα ότι υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να βγάλουν τα κείμενά μου στη φόρα. Όχι βιβλίο – δεν έχω τέτοια κότσια, αλλά σαχλαμαρίτσες σαν αυτές που γράφω εδώ, για να περνάμε καλά.

Και τότε τι είναι τρελοί και το λένε αυτό;
Ζηλεύουν θανάσιμα, λέμε. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι υπάρχουν γυναίκες που δεν είναι μουρόχαβλες σαν κι αυτές που ξέρουν ή που είναι οι ίδιες.
Ξέρεις πώς είναι να είσαι στα 30 σου, χωρίς παιδιά και γκόμενο, να αναζητάς λίγη αυτοεκτίμηση στο δίκτυο, να νομίζεις ότι την βρίσκεις με τους καλησπεράκηδες και τα linkblogs, και ξαφνικά να εμφανίζεται κάποια με τσαμπουκά που εσύ δεν αξιώθηκες ποτέ, και να την προσέχουν οι άλλοι επειδή δεν μιζεριάζει όπως εσύ;
Σε μας τις γυναίκες, δεν συγχωρείται εύκολα ούτε ο τσαμπουκάς, ούτε το θάρρος.

Τα έμπλεξες όλα πάλι.
Όχι εγώ. Οι ΑΜ.

Τι είναι αυτό; Οι Αυτού Μεγαλειότητες;
Όχι, ρε. Οι Ανώνυμοι Μαλάκες. Αυτοί ισχυρίζονται ότι έκανα όλο το χαμό για να προσελκύσω την προσοχή – δεν αντέχεται, λέμε, η ιδέα ότι μπορεί όντως και να μου την έδωσαν στα νεύρα τα linkblogs τους.
Ισχυρίζονται ότι έστησα μόνη μου τα hate-blogs που με έβριζαν, πάλι για τον ίδιο λόγο, ότι γι’ αυτό έχω μαλώσει με όλο τον κόσμο, ότι κλαίω στα ψέματα για κάποιον με τον οποίο πέρασα πέντε χρόνια απ’ τη ζωή μου, ότι η μουσική μου είναι σκατά…

Ε, άμα δεν τους αρέσει η μουσική σου, ας μην την ακούνε.
Δεν γίνεται, βλήμα. Τη βάζω να παίζει με το που μπαίνεις στο μπλογκ. Αλλά ΚΑΙ γι’ αυτό με κατηγόρησαν: επειδή λέει, αργεί να ανοίξει η σελίδα.

Είσαι πολύ υπερβολική.
Καθόλου. Εδώ τα έβαλαν με τους ανθρώπους από καλαμπόκι, επειδή έβαλα το banner τους. Μιλάμε, ότι και να κάνω, θα το κατακρίνουν – όχι πως με ξενίζει όμως, γιατί κι εγώ έχω κατακρίνει χλευάζοντας πολύ κόσμο.

Και γιατί το έκανες;
Γιατί θεώρησα ότι αυτός ο κόσμος υποτιμούσε τη νοημοσύνη όλων μας. Ε, τώρα μου το αντιστρέφουν λέγοντας ότι «χειραγωγώ όσους με διαβάζουν».

Με τι όφελος τους χειραγωγείς;
Εσύ να μου πεις.

Να έχεις πολλούς επισκέπτες στο counterάκι.
Ρε συ. Σύνελθε. Στο blog μου, ο μόνος λόγος που υπάρχει το counter ανοιχτό είναι για να κλείνουν τα στόματα όσων λένε πως ότι κάνω γίνεται για τη «δημοσιότητα». Και αυτό μου το αντιστρέφουν! Ας μην το βλέπουν άμα τους χαλάει. Αν δεν το βλέπουν δεν θα ξέρουν ποτέ αν με διαβάζουν και πόσοι. Τόσο απλό είναι. Αλλά δεν μπορούν… τους τρώει το ποντίκι τους.

Ποια είσαι τελικά;
H Mantalena Parianos. Και δεν είμαι εγώ. Ήμουν εγώ. Και στόχο μου έχω να ξαναγίνω.

*
μουσικό update
για να τη σπάμε στους άμουσους

Rosanne Cash - Dreams Are Not My Home
(Ι wanna live inside the world, Ι wanna act like a real girl /
I wanna know I'm not alone and the dreams are not my home)
- και να σκεφτείς ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Rosanne που το γράφει αυτό, ΕΙΝΑΙ γυναίκα
χιιιι

από το πολύ καλό τελευταίο album της "Black Cadillac" (EMI)