H αληθινή ιστορία της Μανταλένας

Αυτή είναι μια ιστορία που δεν ξέρει πώς να αρχίσει. Μια ιστορία για δυο γυναίκες. Μια γυναίκα πραγματική και μια φανταστική. Μια ιστορία για δυο γυναίκες και έναν άντρα.

Στην αρχή της ιστορίας, ο άντρας είναι μόνος. Είναι ένας ευχάριστος τύπος - όταν δεν είναι μόνος. Και είναι ένας άτυχος τύπος - ακριβώς επειδή τη στιγμή που γράφω αυτό που διαβάζετε, εξακολουθεί να είναι μόνος.
Ο άντρας της ιστορίας μας είναι κοινωνικός, πλακατζής, ούτε όμορφος ούτε άσχημος. Δεν έχει παράπονο. Αρέσει στις γυναίκες και του αρέσουν κι αυτές.
Είναι και καλλιτέχνης. Παίζει μουσική, γράφει ποίηματα και τραγούδια, φωτογραφίζει, έχει ένα συγκρότημα, κάνει συναυλίες, ταξίδια και σχέσεις με όμορφα κορίτσια.
Οι θύελλες τον φέρνουν παντού. Και μετά τον παίρνουν πάλι πίσω μαζί τους.

Τα χρόνια περνούν και ο άντρας αυτός, ύστερα από άπειρες σχέσεις, χαρές, λύπες και εφήμερα one-night stands που την επόμενη μέρα το μόνο που σου αφήνουν είναι μια γεύση στα χείλια σα να έχεις γλύψει λίμα ματώνοντας τη γλώσσα σου, γνωρίζει μια γυναίκα.
Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Όχι γιατί τις γυναίκες ποτέ δεν τις γνωρίζουμε πραγματικά, αλλά γιατί το κορίτσι αυτό δεν είναι ακόμη γυναίκα.
Την εποχή που εκείνος δοκιμάζει για πρώτη φορά ναρκωτικά, εκείνη πάει ακόμη σχολείο. Στα χρόνια που εκείνος γαμιέται πίσω από έναν Marshall πριν βγει στη σκηνή, εκείνη τελειώνει το Γυμνάσιο. Την εποχή που τη γνωρίζει μαζί με μια φίλη της μέσα σε ένα bar όπου έχει μπει για να σβήσει τη λύπη του από τον τελευταίο του χωρισμό, εκείνη είναι φοιτήτρια.

Το κάνουν για πρώτη φορά σε ένα ménage a trois. Χωρίζουν και τα ξαναφτιάχνουν. Το κορίτσι γίνεται γυναίκα. Μυστήρια και του αρέσει. Αφήνει τα μαλλιά της πολύ μακριά, κάτω απ’ τη μέση – δεν ξέρει καμία που να το κάνει ακόμη αυτό.
Ακούν την ίδια μουσική. Peter Hammill και Sonic Youth. Νick Cave και Tindersticks. Τom Waits και SRV. Εκείνος απορεί, αλλά δεν τρέχει μία. Σύμπτωση, λέει.

Το κορίτσι-γυναίκα, μένει μαζί του έξι χρόνια. Κι αυτός το ίδιο. Αυτός. Που είναι δύσκολος άνθρωπος. Που ποτέ του δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο. Που δεν ξέρει τι θα πει πληρώνω εγώ τον λογαριασμό σου και σχεδιάζω ένα ταξίδι για μας. Που δεν έχει συζήσει με καμία άλλη τόσον καιρό. Που δεν έχει διανοηθεί καν πως μπορεί να μην επισκεφθεί το κρεβάτι της πρώτης που θα του χαμογελάσει όταν παίζει dj.

Της δωρίζει ένα ποδήλατο. Ένα ταξίδι. Ένα πανάκριβο τηλεσκόπιο. Άλλο ένα ταξίδι. Την καρδιά του σενιάν. Κι άλλο ένα ταξίδι. Κι ακόμη ένα. Σχεδιάζει κι άλλο. Κι ένα σπίτι για τους δυο τους. Στο τέλος κάνει τη μοιραία κίνηση και βγάζει απ’ την τσέπη του ένα Μέλλον.


Ύστερα από έξι χρόνια, εκείνη φεύγει.

Δεν έχει «γιατί».

Δεν ξέρει γιατί.

Ούτε εκείνος, ούτε εκείνη.

Είναι το σενάριο τέτοιο στην ιστορία της ζωής τους.

Εκείνη ερωτεύεται κάποιον άλλον, τον οποίον μάλιστα εκείνος της γνώρισε ένα απόγευμα που την τράβαγε απ’ το μανίκι να πάνε μια βόλτα, γιατί είχε βαρεθεί να τη βλέπει να δουλεύει όλη τη μέρα στον υπολογιστή του.


Αλλά πίσω στην ιστορία μας, εκείνος δεν το ξέρει ακόμη.
Συμβαίνει απλώς και μια μέρα εκείνη εξαφανίζεται. Για μια βδομάδα. Στα καλά του καθουμένου.
Την Κυριακή έχουν κάνει έρωτα, την Τρίτη τον αγκαλιάζει στο μηχανάκι όταν την πάει στη δουλειά της και τον φιλάει στο σβέρκο. Την Τετάρτη εξαφανίζεται.
Ύστερα από έξι χρόνια.
Οι μέρες περνούν και δεν τη βρίσκει πουθενά. Της τηλεφωνεί και έχει το κινητό κλειστό. Της στέλνει sms και δεν του απαντάει ποτέ. Οι γονείς της δεν ξέρουν που είναι. Η αδελφή της το ίδιο. Η κολλητή της δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Αρχίζει να σκέφτεται το χειρότερο. Από το ότι την απήγαγαν μέχρι το ότι έχει μπλέξει με ναρκωτικά χωρίς τη θέλησή της. Την ξέρει καλά – δεν θα εξαφανιζόταν ποτέ έτσι με τη θέλησή της.
Στο τέλος της βδομάδας τηλεφωνεί και δηλώνει εξαφάνιση στην αστυνομία. Είναι γεμάτος τύψεις επειδή άργησε να το κάνει.

Κι άλλες μέρες. Περνούν από πάνω του σαν οδοστρωτήρας.

Κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη βδομάδα, λαμβάνει ένα sms: Δώσε μου λίγες μέρες καιρό σε παρακαλώ.
Αυτό.

Ε, ναι. Αυτό είναι. Το κοιτάζει σα χαζός.
Κάτι τρέχει, σκέφτεται. Από εδώ λείπουν λέξεις. Θα έπρεπε να λέει: «Σ’ αγαπώ. Δώσε μου λίγες μέρες καιρό, σε παρακαλώ».
Ή «Δώσε μου λίγες μέρες, μωρό μου» ή κάτι άλλο. Όχι αυτό. Όχι αυτό, λέμε.
Η βιαιότητα της στεγνής δήλωσης τον κάνει να ξαναπάρει στην αστυνομία – δεν μπορεί τους λέει, την έβαλαν να το γράψει. Κάποιοι την κρατάνε. Ψάξτε με τον αριθμό του κινητού της, πρέπει να βρείτε που την έχουν.
«Θα πάρει καιρό» του απαντούν. Πρέπει να μην, τους φωνάζει. Κάντε κάτι.
Κάνουν.
Περιμένει.

Κι άλλες μέρες. Tα βράδυα πηγαίνει απ’ τους γονείς της. Μια φορά, μάλιστα, κλαίει μπροστά τους. Συνεχίζει να ψάχνει την κολλητή της. Μαθαίνει ότι έλειπε στο εξωτερικό και το είχε κλειστό. Ας είναι. Έστω και τώρα, ένα νέο έστω. Της μιλάει.
«Την ψάχνω κι εγώ», του λέει εκείνη. «Που έχει χαθεί; Να της πεις να τσακιστεί να με πάρει τηλέφωνο. Πρέπει να κανονίσουμε για την Αγγλία».
Ένα δεύτερο sms έρχεται μια μέρα μετά αφού έχει μιλήσει με τη φίλη της.
Το sms λέει: Σε δυο τρεις μέρες, θα πάω απ’ τους γονείς μου. Θα σου τηλεφωνήσω να συναντηθούμε.

Ξαφνικά τον ζώνει η φρίκη. Ένα κατάμαυρο φιλμ λαμπερών εκρήξεων εκτυλίσσεται με αστραπιαία ταχύτητα μπροστά από τα μάτια του.
Τη μέρα που ξεμεθάει, τα βάζει όλα σε μια σειρά.

Οι δυο τρεις μέρες περνούν. Τρέχει σε κάθε χτύπημα του τηλεφώνου, αλλά δεν είναι εκείνη. Στο ενδιάμεσο, προσπαθεί να τη βρει κι αυτός. Κλειστό το τηλέφωνο. Περνούν πέντε μέρες.
Τηλεφωνεί στους γονείς της και του λένε ότι πέρασε από εκεί, και ξανάφυγε.
Καταλαβαίνει ότι δεν θα ξανασυναντηθούν ποτέ.


Καιρό μετά, ένα απόγευμα που εκείνος κοιτάζει με μαστουρωμένο βλέμμα το παράθυρο και μιλάει στα δέντρα, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι εκείνη.
Κλαίει. Του λέει ότι έφαγε φρίκη.
Ότι θέλησε να απομονωθεί από όλα όσα την πίεζαν.
Κλαίει κι αυτός επειδή τον καταχωρίζει κι εκείνον στις φρίκες. «Ήθελα να είμαι η όασή σου» της λέει. «Είσαι άδικη να με βάζεις μαζί με όλα».
Είναι όμως αργά, γιατί εν τω μεταξύ εκείνη έχει ερωτευτεί κάποιον άλλον. Κάποιον που εκείνος της γνώρισε.
«Ξέρεις πως είναι…» του λέει μέσα απ’ τα αναφυλλητά της. «Σ' αγαπώ. Δεν θα μπορούσα να μείνω έξι χρόνια με κάποιον χωρίς να τον αγαπώ. Αλλά με έχει πάρει το σύννεφο».
Ξέρει. Πριν από έξι χρόνια, την είχε ερωτευτεί κι αυτός. Μόνο που από τότε, δεν άφησε ποτέ ξανά χώρο μέσα του να ερωτευτεί καμία άλλη. Αυτός.
«Δεν έχω χωρίσει ποτέ καμία απ’ το τηλέφωνο», είναι το μόνο που βρίσκει να της πει. «Κι όχι μετά από έξι χρόνια, ούτε το επόμενο πρωί».


Οι επόμενες μέρες περνούν σαν πυρετός. Ανυπομονεί να τελειώσουν.
Εκείνη μετακομίζει τα πράγματά της στους γονείς της, τις ώρες που εκείνος λείπει.
Εκείνος έχει καινούρια δουλειά. Δοκιμαστικά για δυο μήνες, του λένε.
Πρέπει να πείσει. Πρέπει να είναι πρόσχαρος και ευπροσήγορος.
Να χαμογελάει στις γκόμενες και να ανιχνεύει τις ισορροπίες ανάμεσα στους παλιούς.
Παράλληλα, ταξιδεύει μόνος κάθε Σαββατοκύριακο. Πηγαίνει στο σπίτι που έχτιζε για τους δυο τους στο νησί. Κλαίει ασταμάτητα.
Κάθε Σαββατοκύριακο πετάει και κάτι δικό της από αυτά που άφησε πίσω της - και μπορούν να πεταχτούν. Πότε τις παντόφλες της, πότε τα κοχύλια που της μάζευε για το ενυδρείο, πότε τη μάσκα και τα μαγιό, πότε τα cd των Sonic Youth και πότε τον εαυτό του στα κρεβάτια των ξενοδοχείων, πάνω σε κορίτσια από άλλες χώρες.

Μια μέρα παθαίνει κάτι. Δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει. Δεν μπορεί να σταματήσει την καρδιά του – κι ας κάνει εκείνη ότι μπορεί. Φτάνει τους 210 σφυγμούς. Πάει στο νοσοκομείο μόνος του και όταν συνέρχεται από τα ηρεμιστικά, δεν έχει κανέναν να πάρει τηλέφωνο. Αλλά αυτά, όσοι διαβάζετε αυτό το blog, μάλλον θα τα ξέρετε ήδη.

Το πώς δεν χάνει τη δουλειά του είναι απορίας άξιο. Παλεύει να την κρατήσει και να κρατήσει τον εαυτό του ξύπνιο. Κάθε απόγευμα, με το που φεύγει και ανεβαίνει στη μηχανή ξεσπάει οδηγώντας τυφλωμένος απ’ τα δάκρυα.
Δεν μπορεί να τη μισήσει. Συμβαίνουν αυτά, λέει στον εαυτό του. Κάποιος πάντα ερωτεύεται κάποιον άλλον, that’s the way it goes.
Μέχρι σήμερα, δεν τη μισεί – αν του συνέβαινε να τη μισήσει, ίσως και να μπορούσε να την ξεπεράσει.


...Αυτή είναι μια ιστορία που δεν ξέρει πώς να αρχίσει. Μια ιστορία που ακόμη δεν έχει δικαιολογήσει τον τίτλο της. Κι αυτό γιατί είναι μια ιστορία για δυο γυναίκες - μια γυναίκα πραγματική και μια φανταστική. Και η δεύτερη δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνισή της.


Ο άντρας της ιστορίας μας, λοιπόν, περνά τις επόμενες μέρες της ζωής του, παίζοντας και ακούγοντας μουσική ατέλειωτες ώρες.
Μόνος φυσικά. Δεν τολμά να πάρει κανένα φίλο του τηλέφωνο. Ύστερα από έξι χρόνια κοινής ζωής, κανείς δεν είναι πια «μόνο φίλος του», όλοι είναι «φίλοι τους». Το θεωρεί αναξιοπρεπές να βγει με κάποιον ο οποίος αύριο θα της μεταφέρει την κατάστασή του. Ντρέπεται να κλαφτεί, και δεν αντέχει να βγει για μπίρες με κανένα κολλητό. Δεν θέλει να ακούσει λόγια που τα έχει ακούσει αμέτρητες φορές στη ζωή του. Από κανέναν.
Κλείνεται στον εαυτό του.
Κάνει μια προσπάθεια να δει το Mουντιάλ με τον τον πιο ακριβό του φίλο, τον κιθαρίστα του. Την έναρξη με τη Γερμανία. Αυτό υποτίθεται πως κάνουν οι άντρες.
Δεν αντέχει ούτε λεπτό. Μετά τον πρώτο αγώνα φεύγει και δεν ξαναβλέπει τίποτα ξανά.


Από την εποχή που ήταν στην προηγούμενη δουλειά του, είχε ξεκινήσει ένα blog. Δυο φίλες του, τον έψησαν για να μιλάνε, λέει, μεταξύ τους, και να μοιράζονται μουσικές, εικόνες και βιντεάκια.
Εκείνος είχε γράψει ένα δυο κείμενα, αλλά δεν του άρεσαν. Δεν έβρισκε λόγο σε αυτό. Τι νόημα είχε αν μπορούσαν να βρεθούν έξω, έλεγε. Να ανταλλάξουν mail ή να σχηματίσουν ο ένας τον αριθμό του άλλου στο κινητό.

Ένα βράδυ όμως, σερφάροντας στα αγαπημένα του blogs, συνειδητοποιεί ότι έχει ανάγκη αυτή την εφεύρεση. Το να μιλήσει με κάποιον, ακόμη κι αν αυτός είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Έχει ανάγκη να γράψει ένα μεταμεσονύχτιο post που θα τον κάνει να βάλει τα κλάματα τόσο, ώστε να κοιμηθεί ήσυχος και άδειος μετά.
Κοιτάζει αυτά που έχει γράψει. Ένα άρθρο για τη Μέση Ανατολή και ένα για τη Νέα Δημοκρατία.
0 comments. Πάλι καλά.
Who gives a fuck.

Εκείνος θέλει κάποια να της μιλάει. Όλο το βράδυ αν είναι δυνατόν.
Κάποια που να τον κάνει να γελάει.
Να την πειράζει και να μην πειράζεται.
Και να είναι πειραχτήρι.
Θέλει κάποια να την ερωτευτεί. Ή που θα μπορούσε να την ερωτευτεί. Εύκολα.
Ένα κορίτσι που να του μοιάζει. Να είναι πρόσχαρο και να τσαμπουκαλεύεται. Που να έχει πλάκα και να πίνει. Ένα κορίτσι αηδιασμένο με τα ίδια πράγματα που τον αηδιάζουν κι εκείνον. Και να μη μοιάζει στις σιωπές της με την πρώην του.
Θέλει κάποια που υπάρχει μόνο στη φαντασία του.

Κάποια που να αποδειχθεί πιο αληθινή από την πραγματική γυναίκα της ιστορίας.

Κάνει Sign In, πάει στο Edit Profile και κλικάρει στο Display name.
Εκεί γράφει διστακτικά ένα όνομα. Mantalena.

Καλώς την.




Υστερόγραφο
Σήμερα εκείνος είχε γενέθλια, και η πραγματική γυναίκα της ιστορίας ούτε του έγραψε ούτε τον πήρε τηλέφωνο.
Η πραγματικότητα είναι άσχημο μέρος για να ζεις.


*