Έρση

Κάποτε, στο σπίτι του Νικ στο Πήλιο, είχαμε γνωρίσει – και φιλοξενήσει τον Χ., έναν τύπο που ήταν πρώην πράκτορας της ΚΥΠ τότε.
Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως παρκαδόρος σε κάποιο μεγάλο club της παραλιακής στην Αθήνα, και δεν μπορώ να πω ότι δεν έκανε τις ατασθαλίες του κι εκεί.

Ο τύπος καταγόταν από κάποιο ορεινό (;) χωριό της ευρύτερης περιοχής του Πηλίου, που όπως μας είπε, το έλεγαν Νιάου. Το τι πειράγματα του κάναμε εμείς - αν και είχαμε τα μισά του χρόνια, δεν λέγεται. «Είσαι από το Νιάου;» του λέγαμε. «Έχεις νιαουρίσει λοιπόν;»

Είχε θηριώδη κορμοστασιά, μουστάκα, 50κάτι χρόνια στην πλάτη, μαγείρευε κρέατα με απαράμιλλη μαεστρία, ήξερε από βότανα που συγκέντρωναν τα κουνούπια ή θεράπευαν τη δυσκοιλιότητα, ο τύπος ήταν σωστό κομάντο στην επιβίωση. Ο Χ. ήταν καλή ψυχή με αθώα καρδιά (αν και το είχε κάνει το bypass του), και οπλοφορούσε – βρήκαμε μια μέρα το περίστροφο στο κομοδίνο του, το «τεμάχιο» όπως το έλεγε.

Τις γκόμενες τις φώναζε όλες με το ίδιο όνομα: «Έρση». Που πας μωρή Έρση; Έλα δω βρε Έρση. Θα έχει καμιά Έρση ορέ εκεί που με πάτε;, τέτοια. Ακόμη και τη γκόμενά μου τη Νάνσυ, Έρση την έλεγε.
Μια μέρα τον ρώτησα: «γιατί τη λες έτσι; Νάνσυ τη λένε».
«Δε πα να τη λένε όπως θέλουν», μου είπε ο άνθρωπος. «Μοιάζει με Έρση. Όλες οι γυναίκες μοιάζουν».

Δεν έμαθα ποτέ ποια ήταν η Έρση και τι μπορεί να του είχε κάνει.
Ο Χ. συνέχισε να πιάνει τα κοτόπουλα που μας μαγείρευε (με Σουδανέζικη συνταγή «για να μας εντυπωσιάσει και να μας φάει τις γκόμενες» όπως έλεγε γελώντας με τις κάτασπρες δοντάρες του κάτω από τη μουστάκα) και να μας τα σερβίρει με τα χέρια - επειδή ήμασταν πολλοί, τα έβαζε μέσα στη λεκάνη των ρούχων και τα έφερνε στο τραπέζι κάνοντας τα κορίτσια της παρέας να φρικάρουν, να έρχεται μαζί μας στη βάρκα όταν βουτάγαμε για μύδια και να μαλώνει με όλους στην πρώτη ευκαιρία.

Εκείνο το καλοκαίρι, γυρίζοντας στην Αθήνα, μια μέρα αποκάλεσα κατά λάθος τη φίλη μου «Έρση» και φυσικά, εκείνη έγινε έξω φρενών.
Το θεωρώ απίστευτα άτυχο ότι εκείνη τη στιγμή κάναμε έρωτα.

*