Άκου να δεις κοριτσάκι,

οι λέξεις είναι μολυσμένες. Κι αν είπες ότι με αγάπησες, ήταν επειδή βρήκες τη λέξη αφημένη στο τραπέζι από κάποιον άλλον. Τον πατέρα σου ή τη μάνα σου ίσως.
Την πήρες από περιέργεια ή και από αμηχανία κι ας μην ήταν αχρησιμοποίητη.
Στ’ αρχίδια μου αν την περιεργάστηκες και ποτέ, στο φινάλε. Άνθρωποι σαν κι εσένα της έχουν γαμήσει το νόημα που τη διέπει και την έχουν αφήσει στο ράφι για τις επερχόμενες γενεές τηλεοπτικής σαπουνόπερας.

Κοριτσάκι, μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά γι’ αυτό σου προξένησε τόσα προβλήματα αυτή η λέξη. Την έλεγες και σε πρόδιδε γιατί απ' το στόμα σου ακουγόταν περισσότερο σαν ευχή ή υπόσχεση παρά σαν γαμημένη αιωνιότητα που θα υπάρχει ακόμη κι όταν εσύ κι εγώ δεν θα ζούμε πια.
Γιατί η αγάπη, μικρή μου – και συγνώμη αν σε τρομάζω, θα συνεχίσει να υπάρχει είτε εσύ ανοίξεις τα πόδια σου στον πρώτο που θα συναντήσεις τη στιγμή που η ζωή (κι όχι αυτός) θα σου κλείνει το μάτι, είτε στον τελευταίο.
Το τι θα κάνεις είναι αδιάφορο για την αιωνιότητα. Είτε αυτήν που προηγείται είτε αυτήν που έπεται.


Δύσκολο πολύ να σου μιλώ γι’ αυτά, ξέρω. «Σημασία έχει να περνάμε καλά», μαϊμουδίζει το κλισέ η νέα βολεμένη γενιά. Η γενιά σου.
-Και τι γίνεται ρε μαλακισμένα όταν πονάμε και εκ των πραγμάτων «δεν περνάμε καλά»; Και ακόμη περισσότερο, τι γίνεται όταν εκ των πραγμάτων πονάμε, διάολε;
Για οτιδήποτε.

Της πουτάνας γίνεται τότε, κοριτσάκι. Η εκ των υστέρων «αγάπη» σου κακοφορμίζει, και καθώς δεν ξέρεις ότι είναι αυθύπαρκτη και χωρίς αιτία, ψάχνεις μάταια να δικαιολογήσεις μέσα σου την ύπαρξή της.
Ε, μάθε ότι δεν γίνεται. Γιατί είναι έτσι απ’ τη φύση της. Δεν έχει γιατί. Έχει μόνο «γιατί έτσι».
Δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς γιατί αν ήξερες, δεν θα το λέγαμε αγάπη, μικρή μου, αλλά κάτι άλλο. Και τότε, ίσως δεν το έβρισκες τόσο αναίτια. Ούτε ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι.

Αλλά τι σου λέω τώρα. Είναι σα να προσπαθώ να εξηγήσω το άδηλο και τη μαγεία που είναι η αγάπη, σε κάποιον που δεν πιστεύει στο ανεξήγητο και τη μαγεία. Αν πίστευε δεν θα χρειαζόταν εξήγηση.
Λυρικοί ποιητές, προφήτες και πόρνες έχουν προσπαθήσει να το εκφράσουν και δεν μπόρεσαν. Ποιήματα γεμάτα φωτιά, δόγματα σοφών και καυτά μουνιά που κατείχαν το υπέρτατο νόημα.
Εγώ είμαι πολύ ανήμπορος μπροστά της. Και γι’ αυτό μπροστά σου.
Γιατί ξέρω ότι είναι αιωνιότητα.
Και ότι θα υπάρχει ακόμη κι όταν εγώ δεν.
Και ότι θα τη νιώθω απόλυτα ακόμη κι αν εσύ δεν.

Συνεπώς, μου είναι απόλυτα ανεξήγητο όσο και απόλυτα αδιάφορο το γιατί δεν θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ. Κοριτσάκι.
Άντε γαμήσου, αγαπημένη.
Μου.


*
Peter Hammill - Too many of my yesterdays