Ελεύθεροι Σκοπευτές (an army of me)

Mantalena in action:
Mου το στεναχωρήσατε το αγόρι. Μου το εκθέσατε και μου το βάλατε να κλαίει.


Summertime in vapor action:
Σκάσε και γράφε.



Μantalena:
Φφφφ… φφ… λοιπόοον.. Έχουμε και λέμε. Ανακοίνωσις:
Αν νομίζουν μερικές μερικές (καλό;) ότι είμαι ο Summertime, ΈΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ. Μόνο που δεν είμαι εγώ αγοράκι, αλλά αυτός κοριτσάκι.
Επίσης: δεν είμαστε δυο, αλλά τρεις. Συναμετάξυ μας, θα ήμασταν και τέσσερις, ο λόγος το έφερε και είπαμε πως είμαστε πέντε. Αν είναι όμως να είμαστε μόνο έξι, ποιος καταδέχεται να σκεφτεί πως είμαστε απλώς επτά διαφορετικά άτομα;
Είπε κανείς οκτώ; Τι να σου κάνουμε αν είμαστε μόλις εννιά;

Summertime:
Κάτσε, γιατί πολύ ανέβηκες. Δυο είπαμε να είμαστε, όχι εννιά!


Μantalena:
Ααα! Τώρα δεν είπες «δέκα» κι εγώ σου λέω δεν φτάνουμε έντεκα;
Μωρέ, θα ήμασταν και μια ντουζίνα νοματαίοι Ελεύθεροι Σκοπευτές ‘δω χάμω (γι’ αυτό μας λένε και χαμουτζήδες οι από πάνω), αλλά το Bloghood Girl δεν έχει mail να του στείλουμε πρόσκληση.

Summertime:
Είσαι τρελή; Πάλι προκαλείς; Είσαι τρελή.



Mantalena:
Και τριανταφυλλένιαααα… τρελήηη και τριανταφυλλένιααα. Το λέει και το γκάλοπ δεξιά, κάτω απ’ τη φάτσα μου.

Summertime:
Το γκάλοπ λέει όμως ότι είσαι και πολύ γλυκό παιδί.



Mantalena:
Γλυκό παιδί είσαι και φαίνεσαι. Και άντρας, νια νια νια.


Summertime:
Εσύ ‘σαι άντρας, όχι εγώ. Εγώ είμαι ο Summertime. Mια ανάμνηση πόνου και προσωπικής αυταπάτης…


Mantalena:
Ώπα. Μ’ αρέσει αυτό. Στο παίρνω - στο πήρα - το ‘χασες. Βρες κάτι άλλο τώρα. Τώρα είμαι εγώ μια ανάμνηση φόνου… πώς το ‘πες;

Summertime:
Άστο, καλύτερα. Πάμε παρακάτω. Είπαμε, λοιπόν, αφού είμαστε το ένα και το αυτό πρόσωπο όπως μας καταμαρτυρούν, να έχουμε ένα blog και όχι ο καθένας το δικό του.

Mantalena:
Και άρα, και ΈΝΑ IP address να μην μπερδεύεται η μάγισσα και οι φίλες της, να μας βρίσκουν εύκολα όταν μας ψάχνουσιν νύχτες ατελείωτες με το μάτι γαρδούμπα.

Summertime:
Εγώ δεν έχω σκοπό να ποστάρω πολύ. Έχω και τις δουλειές μου ο άνθρωπος.



Mantalena:
Τώρα θέλεις και τα λες; Θα λένε πάλι ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο και ότι δεν γίνεται να ποστάρουμε συγχρόνως…

Summertime:
Ε, αφού είμαστε.



Mantalena:
Α, ναι. Όλο το ξεχνάω.


Summertime:
Λοιπόν, συνεχίζω. Δώσε λίγη προσοχή.



Mantalena:
Πάρε.


Summertime:
Σκάσε, ρε σκασμένο, επιτέλους, να μιλήσω. Προσπαθώ να πω κάτι.



Mantalena:
Αυτό είναι γνωστό, πάντα στην προσπάθεια είσαι. Άντε πες.


Summertime:
Έλεγα λοιπόν, ότι θα ποστάρω μια στη χάση μια στη φέξη.



Mantalena:
Ωραία. Να πω κι εγώ τώρα;


Summertime:
Αδελφάκι μου, σκας γάιδαρο. Δεν τέλειωσα.



Mantalena:
Νόμιζα ότι τέλειωσες. Αν δεν τέλειωσες, όμως, μπορείς να τελειώσεις αυτό που άρχι…

Summertime:
Λυπήσου με, γυναίκα.



Mantalena:
ΟΚ. Σε λυπάμαι. Λέγε.



Summertime:
Λοιπόν αυτό το λέω, γιατί…



Mantalena:
Και ΔΕΝ είμαι γυναίκα.


Summertime:
Επαναλαμβάνω (βούλωσέ το για 2 δεύτερα): αυτό το λέω, γιατί ουσιαστικά, δικό σου θα είναι πάλι το blog.


Mantalena:
Δικό μας.


Summertime:
Δεν με ακούς. Όχι «δικό μας», δικό ΣΟΥ.



Mantalena:
Εε… δηλαδή δικό σου, αφού είμαι εσύ. Και δικό μου, όμως, αφού είσαι εγώ. Άρα; Άρα, «δικό μας». Είμαι πολύ έξυπνη τελικά.

Summertime:
Συνεχίζω. Στα posts της Μανταλένας, λοιπόν, θα απαντάει η Μανταλένα…


Mantalena:
…δηλαδή εσύ…


Summertime:
…και στα posts τα δικά μου, θα απαντάω εγώ…



Mantalena:
…δηλαδή, εγώ. Απλό ακούγεται.


Summertime:
Ε, δεν τρώγεσαι πια με τίποτα.



Mantalena:
Μια δοκιμή θα μας πείσει.



Summertime:
Για ποιο πράγμα; Για το πώς θα απαντάμε στα posts;



Mantalena:
Όχι, ρε άνθρωπε. Για το αν τρώγομαι. Μη δαγκώσεις μόνο πολύ δυνατά, γιατί θα πονέσεις ακριβώς εκεί που θα μπήξεις τα δόντια σου. Μην ξεχνάς ότι είμαστε ένα και το αυτό πρόσωπο.

Summertime:
Έτσι. Τώρα μιλάς λογικά.



*