Θάλασσες

Σαλπάραμε.
Για τις ξέρες της Μάλτας, ένα καθολικό Πάσχα που συνέπεσε με το ορθόδοξο χριστιανικό και λίγη σημασία είχε αν εκείνος θα άναβε κεράκι και που (εγώ πάλι, ήμουν από άλλο τραγούδι - έμπαινα στις καθολικές εκκλησιές και φωτογράφιζα τα οστεοφυλάκια και τα πατώματα).

Σαλπάραμε.
Για τις ακτές της Σαρδηνίας και τις sabies dunes, τους μεγαλύτερους αμμόλοφους στην Ευρώπη, που φτάνουν από την θάλασσα ως την ενδοχώρα σε απόσταση χιλιομέτρων, κάτω απ' τα πεύκα. Πίσω από την ακροθαλασσιά με τους σκαφάτους, 2 ώρες απ' το Κάλιαρι, τρέχει ένα κόκκινο ποτάμι.

Σαλπάραμε.
Για τον Πανορμίτη (ή Πάνορμο;) στη νότια Νάξο. Το παλιό μου μηχανάκι τότε, είχε χάσει σε μια διαδρομή όλα του τα λάδια και γυρίσαμε με τα πόδια από το βουνό του Δία, με τα ελάφια. Ώρες μετά, ξαπλώναμε κοντά στη θάλασσα και πίναμε την τελευταία μας σταγόνα νερό από τη βρεγμένη μπαντάνα μου.

Σαλπάραμε.
Στις ακτές του Πηλίου, πάνω από το Χορευτό. Ένα ερειπωμένο σπίτι μας περίμενε, με κύματα θεόρατα κάτω απ' τη βεράντα του. Παρίσαινα την λέγαν την παραλία, ξαναπήγα μόνη άλλη μια φορά.

Σαλπάραμε.
Για τη σπηλιά στο Καστελλόριζο, όπου μπαίνεις με το βαρκάκι και φωτίζεται κάτω απ' το νερό, σαν από το βυθό, εξαιτίας της διάθλασης του φωτός. Θα ήθελα να καλλιεργήσω μαργαριτάρια εκεί.

Σαλπάραμε.
Για το Γυαλί στη Νίσυρο, στις 5 το πρωί με τους εργάτες που περνούσαν απέναντι. Ψήθηκα απ' τον ήλιο κι έπαθα δυσεντερία απ' το νερό. Το βράδυ, ο Παπάζογλου έκανε συναυλία πάνω στο ενεργό ηφαίστειο: "εδώ στη ρωγμή του χρόνου".

Σαλπάραμε.
Στην Αστυπάλαια, με την Χ. και τον Π. που δεν ζει πια. Ο Αντώνης από τη Μαλτεζάνα έμοιαζε με τον Γκάντι και στο ξερονήσι που δέσαμε βράδυ το καϊκι να ψήσουμε και να καπνίσουμε, μας το πήρε η θάλασσα. Απ' όλους, μόνο αυτός κι εγώ κολυμπήσαμε στο σκοτεινό νερό μισή ώρα για να το φέρουμε πίσω.

Σαλπάραμε.
Στην Πάρο, στην πιο ρηχή θάλασσα του κόσμου, στο Μώλο. Πετούσα τα φρούτα μας ένα ένα όσο πιο μακριά μπορούσα μέσα στο νερό, να τα βρει να επιπλέουν βγαίνοντας και να τα φέρει πλυμένα. Μετά παίξαμε σκάκι στην άμμο.
Έχασα.