Ημερολόγιο Καταστρώματος (μέρος Γ')

[Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο – από ένα... πολύ πρώτο πρόσωπο που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του και μου στέλνει κείμενά του με mail]

Γράφει ο Skipper

Ημερολόγιο Kαταστρώματος, μέρος Γ'
αφιερωμένο στη Μανταλένα, το παιδί - σφυρί

Συνέχεια από το Ημερολόγιο Καταστρώματος, Μέρος Α' & Β'


Μέρος Γ’
Le bateau ivre

"Ο Νόρμαν Τζούισον, η κύρια του και ένα φιλικό τους ζευγάρι ήταν οι πελάτες μου σ΄εκεινο το ταξίδι.
Ο Νόρμαν σχετικά πρόσφατα είχε κάνει την ταινία-rock opera «JESUS CRIST SUPER STAR» και ήταν πολύ στα πάνω του.
Όταν με πληροφόρησαν ποιος είναι ο πελάτης, χάρηκα πολύ γιατί, έχοντας δει την ταινία, η οποία τότε είχε κάνει πάταγο, κατάλαβα ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μούρη.
Με τον Νόρμαν από την πρώτη μέρα «δέσαμε»!
Ήρθε στην Ελλάδα με τροχισμένη τη διάθεση του, αποφασισμένος να περάσει καλά.

Πρώτο λιμάνι η Ύδρα. Φαγητό και μετά γερή σούρα στη Λαγουδέρα.
Ο Νόρμαν ενθουσιάστηκε με την Ύδρα και ούρλιαζε με αλαλαγμούς από την ευδιαθεσία.
Στο τέλος βρέθηκε να κάθεται στις καρέκλες των καφέ του λιμανιού και ν’ αλαλάζει μ’ ένα μπουκάλι ούζο στο ένα χέρι και ένα στριφτό χαμογελαστικό, μήκους 20 εκατοστών στο άλλο.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε δεμένοι πισθάγκωνα.
Η απάντηση του: -Fuck you! I am happy now!
Την άλλη μέρα το πρωί έχοντας διανύσει αρκετά μιλιά συνέχιζα να κοιτάζω πίσω μου αν μας ακολουθεί κανένα πλωτό του Λιμενικού.

ΝΑΞΟΣ
Είχαμε δέσει στην εξωτερική πλευρά του μόλου αποβραδίς που είναι σοφράνο (προσήνεμος) στο μελτέμι και κοιμηθήκαμε κατά τις 2 το πρωί μετά από μια γερή σούρα.
Επειδή εγώ φοβόμουν το μέρος κοιμήθηκα έξω στο κόκπιτ ντυμένος για να προσέχω πιθανή επιδείνωση του καιρού.
Μερικές ώρες αργότερα, κατά τις 4-5, με ξύπνησαν κάποιες φωνές που προέρχονταν από τον μικρό καφενέ ο οποίος βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά μας πάνω στο μόλο.

Αφού συνήλθα λίγο κατάλαβα πως κάποιοι τραγουδάνε και σηκώθηκα νευριασμένος για να τους… βάλω χέρι.
Μπαίνοντας στον καφενέ είδα μια παρέα ηλικιωμένων ανδρών μ’ ένα μπουζούκι να πίνουν ούζα και να τραγουδάνε, όχι νησιωτικά, αλλά κάτι που έμοιαζε με αμανέδες.
Ο μεζές ήταν πολύ μικρά χταποδάκια που τα έβγαζαν από τα κάρβουνα και τα σερβίριζαν σ’ ένα μικρό πιατάκι του γλυκού.
Βλέποντας με να ‘ρχομαι από το σκάφος, με υποδέχτηκαν εγκάρδια.
-Καλώς τον καπετάνιο, βαλτού να πιει!
-Τι να πιω, πρωί-πρωί για πιόμα είμαστε;
-Θα πιεις!
Και ήπια.

Χρειάσθηκε αρκετή ώρα για να καταλάβω ότι στη σύνθεση της παρέας βρισκόταν και ο Βαγγέλης Περπινιάδης.
Τα ‘πιναν από το προηγούμενο βράδυ αλλού και χαράματα κατέβηκαν στο λιμάνι να συνεχίσουν.
Το γεγονός ότι ήξερα πως πατέρας του Βάγγου ήταν ο παλιός ρεμπέτης Στελάκης και ότι ταυτόχρονα αυτός ήταν και ψαλτής στον Άγιο Λουκά (Πατησίων) με ανέβασε στην εκτίμηση του.

Όμως αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το γεγονός ότι η «φίρμα» της παρέας δεν ήταν ο Βέγγος αλλά ο… Χρήστος.
Χρήστος Μαργιολάς, Ναξιώτης που ζούσε στο νησί και ήταν σύνθετης πολλών παλιών λαϊκορεμπέτικων τραγουδιών.
Το μεγάλο σουξέ του ήταν το «Με ρούχα κουρελιάρικα στη χώρα τριγυρίζω»,
Άρχισε να το τραγουδάει, μετά κι άλλα δικά του, μόνος του ανέλαβε να μου παρουσιάσει την αυτοβιογραφία του.
Πρώτη φορά τον άκουγα.

Το παράξενο ήταν ότι όταν μίλαγε ο Χρήστος οι άλλοι σώπαιναν, ακόμα και ο Βάγγος και τον άκουγαν σοβαρά και παρ’ ότι από το ύφος τους καταλάβαινες ότι αυτά τα είχαν ακούσει εκατοντάδες φορές, υπήρχε ένας σεβασμός, μια αναγνώριση στα λεγόμενα του απ’ όλους.
Οι κουβέντες του διαδέχονταν τα τραγούδια, του άρεσε να μιλάει για τον εαυτό του και τώρα που βρήκε καινούργιο ακροατή δεν άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Στην παρέα προστέθηκε ο Νόρμαν με μούρη αγουροξυπνημένη, χλωμή και ταλαιπωρημένη από τις χθεσινοβραδινές αμαρτίες, που ξύπνησε από τα τραγούδια… είδε φως και μπήκε.
Από τις 5 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι από τις χορδές του μπουζουκιού πέρασαν τα περισσότερα από τα γνωστά και πολλά άγνωστα σε μένα τραγούδια.

Η παρουσία ξένων τροφοδότησε την διάθεση των υπόλοιπων, έτσι δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα ενώ τα τραπεζάκια μπροστά μας δεν χώραγαν τα άδεια μπουκάλια από ούζο και η «απλώστρα» είχε αδειάσει από χταποδάκια.

Έτσι προτού προλάβει να καταλαγιάσει το χθεσινό αλκοόλ μια γερή πρωινή δόση ούζου ξανανέβασε την στάθμη, γι’ αυτό και όταν κατά τις 12 το μεσημέρι ο άντρας του αλλού ζευγαριού ήλθε να μας ειδοποιήσει ότι το σκάφος ακουμπάει στο μόλο από τον αέρα με κίνδυνο να πάθει ζημία, χρειάστηκε να φορτωθώ στον ώμο τον Νόρμαν για να τον κουβαλήσω στο σκάφος, να προλάβουμε να λύσουμε πρώτου χοντρύνει ο καιρός και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από το μόλο.
Η απάντηση του: -Fuck the boat!

Μας συνόδεψαν όλοι με το μπουζούκι και τραγουδώντας μέχρι το πλεούμενο, αβαράρανε για να ξεκολλήσουμε με πολύ δυσκολία και μας χαιρέτησαν κουνώντας τα χέρια.

Ο καιρός ήταν κυριολεκτικά ξύδι, 8αρι γεμάτο, από κείνα τα γαϊδουρομελτέμια που σε κάνουν να χτυπιέσαι σαν στραγάλι στη σφυρίχτρα και γι’ αυτό, το ταξίδι κάτω από αυτές τις συνθήκες αποτελεί συνήθως δυσάρεστη εμπειρία για τους πελάτες.
Αν προσθέσεις και τη σούρα και την έλλειψη ύπνου, δεν επρόκειτο για διακοπές αλλά για… διαβολοβδομάδα των ΟΥΚ.
Στο δρόμο όλοι ξέρναγαν, έβγαλαν ότι είχαν φάει από την ημέρα που ήρθαν στη Ελλάδα.

Μπήκαμε νωρίς το απόγευμα «πνιγμένοι» στον κόλπο της Νάουσας προερχόμενοι από την Νάξο..."

(συνεχίζεται)

-δια χειρός Skipper