Post Blue

Το μνημόσυνο είναι έτοιμο. Και αυτή τη φορά δεν έχει φωτογραφίες. Ούτε από ταξίδια ούτε από τίποτα. Δεν θα 'ρθει κανείς. Μόνο εγώ.

Βάζω τη φανταχτερή μάσκα της θλίψης (μήπως είμαι πιο λίγο θλιμμένη απ' όσο φαίνομαι; Μήπως πιο πολύ;) και κάτω από τα γάργαρα γέλια -Είμαστε ακόμα ζωντανοί να ερωτευτούμε. Γλέντα!, μου λένε όσοι με γνωρίζουν- ακούγεται το ακατάστατο και τρομακτικό βουητό της απόγνωσης.

Το παρελθόν γίνεται τσίχλα να τη μασήσεις. Και να τη φτύσεις μετά.
Μια μπαλίτσα τόση δα, όλη η ζωή σου, όλες οι εταιρίες δίσκων και οι τραγουδίστριες που δεν πλάγιασαν μαζί σου, και το αλκοόλ που μου χάριζες κάθε βράδυ, και τα σπίτια που μας φιλοξένησαν και ο κήπος που ήταν ο παράδεισος όταν ήμουν μικρή, όλα να τα πάρεις να μην τα βλέπω.

"Δεν φταίω εγώ αν την πάτησες". Δεν το λες, το σκέφτεσαι όμως.
-Εγώ άκουγα τις φωνές μέσα μου, σου λέω. Τις φωνές. Εσύ ήσουν άτολμος, δίσταζες για τα πάντα, όλα τα έπαιρνες πολύ σοβαρά και την ίδια στιγμή, χωρίς πυγμή. Κι εγώ έπρεπε να φερθώ έτσι. Αλλιώς θα μας κατάπινε η φλύαρη αδράνειά σου. Ο ενθουσιασμός σου χωρίς αντίκρυσμα.

Γι' αυτό μου τα 'παιρνες όλα, όσα μπορούσες από μένα, ό,τι με πόναγε και με άγγιζε και με έκαιγε.
Γι' αυτό μου είπες ότι σου λείπω;

Μάθε πως είμαι άδεια πια. Κυκλοφορώ μόνο σε special edition, δώρο σε όσους μπουν στον κόπο να στείλουν έστω και ένα SMS. Κι ας μην προσφέρω πια ούτε το παραμικρό extra.
Στο καλό.


Στο καλό, λέμε.


Μπα, σε καλό μας...




I'll break the back of love for you

θυμάσαι το περασμένο Rockwave;

Placebo - Post Blue