Ας το παραδεχτούμε. Είμαι μόνη. Πολύ και ανυπόφορα. Γιατί δεν θέλω να συναντήσω ανθρώπους;
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι -φίλοι, bloggers και πεσιματίες- που μου τηλεφωνούν (οι φίλοι) ή μου στέλνουν e-mail για να συναντηθούμε. Οι περισσότεροι με αγγίζουν, κι ας μην το ξέρουν. Ούτως ή άλλως αυτή την εποχή είμαι σε δεινή θέση. Είναι εύκολο δυο λέξεις στην οθόνη να με κάνουν κομπόστα.
Κανονίζω, ξεκανονίζω, βγαίνω – δεν βγαίνω, μένω μόνη και μιλάω στον εαυτό μου. Τον παίρνω σιγά-σιγά τον δρόμο της ευκολίας.
Είναι Κυριακή πρωί και σκάω. Δεν θα πάω για μπάνιο όμως με τη φίλη μου την Ε. Δεν θα πάω στον studio με τον Γιαννάκη να γράψουμε βλακείες. Δεν θα πάρω τηλέφωνο τον Τηλέμαχο και την Εύη – τους έχω γράψει κανονικά εδώ και ένα μήνα, γιατί είναι παντρεμένοι και μου θυμίζουν ότι μπορεί να ήθελα κι εγώ να είμαι. Και επιπλέον βγαίναμε και οι τέσσερις μας με τον πρώην μου.
Περνάω έξω από τα σπίτια φίλων και αλλάζω πεζοδρόμιο μην τύχει και με δουν. Τις προάλλες δεν τη γλύτωσα. Πήγαινα για τσιγάρα και έξω από το σπίτι του Τζέρυ, συνάντησα τη Σουζάνα, τον Γιάννη και τη Νεφ. Κατέβηκα τελικά στο υπογειάκι των φίλων που είχα μήνες να τους δω. Με τι μούτρα;
Τα έριξα όλα στην κατάστασή μου. Άρχισα να τους λέω για την περιπέτειά μου στο νοσοκομείο και όσο τα διηγούμουν, με έπιασε πάλι δυσφορία. Ευτυχώς που ο Αντώνης άνοιξε τον ανεμιστήρα στα μούτρα μου.
Εκεί μου την έπεσε κι ο Γιάννης – έλα ρε μαλάκω μου είπε, εγώ από την Τετάρτη θα έχω ελεύθερο το στούντιο, έλα να γράψουμε.
Ούτε τηλέφωνο δεν τον πήρα.
Σήμερα πονάω πάλι λιγάκι στο στήθος. Ας όψονται στην παλιά μου δουλειά που εκτός από το επίδομα αδείας που ακόμη το περιμένω, δεν έχουν καταβάλλει ούτε τα ένσημα και τις ασφαλιστικές εισφορές που χρωστάνε και στο Ταμείο Ασφάλισης δεν μου εγκρίνουν το βιβλιάριο υγείας. Άρα, εξετάσεις γιοκ. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη, αν ζούμε μέχρι τότε.
Την άλλη βδομάδα πρέπει να ξανακατέβω στην Πάρο. Ο ξάδελφος έριξε το σενάζι και τώρα μπαίνουμε σε ουσιώδη φάση. Να δω πώς θα αντέξω. Όλο κάτι κουλά του λέω: να ανοίξουμε φεγγίτη απ’ την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι (!), ελπίζω να τα κάνει αυτά που του ζητάω. Το σπίτι πρέπει να αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα των ξωτικών που θα το κατοικούν – έχω σκοπό να ζήσω με τα φαντάσματά μου όπως φαίνεται. Καλό είναι λοιπόν να έχουν ευκολία κινήσεων ανάμεσα στους πέτρινους τοίχους. Ανοίγματα.
Ανοίγματα; Τέτοια ψάχνω κι εγώ, αλλά ο πόνος δυναμώνει. Πρέπει να αρχίσω πάλι να πηγαίνω για μασάζ. Να πονέσω σωματικά μπας και αποσυντονίσω τον εγκέφαλό μου από τα «μέσα» μου. Εκεί, ναι. Θα χρειαστεί να επικοινωνήσω με έναν άνθρωπο. Ίσως το Νίκο που μου έκανε και παλαιότερα και μετά απ’ το σιάτσου, για δυο μέρες αισθανόμουν σαν να είχα φάει ξύλο. Ωραιότατα. Αυτό θέλω και τώρα.
Τσιγαράκι; Θέλω να τελειώσω όλα τα τσιγάρα Prince σε όλα τα περίπτερα της περιοχής. Και πάλι, ελέγχεται αν θα το κόψω. Χωρίς βιβλιάριο υγείας, δεν πάω πουθενά (βρήκα δικαιολογία, ωραιότατα).
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Εξακολουθητικά.
Ότι θα συμμαζέψω – τα πλυμένα είναι ακόμη στίβα πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.
Ότι θα πάω με το Γιάννη για μουσικές – οι κιθάρες είναι ακόμη στις θήκες τους.
Ότι θα το ξεπεράσω με σιάτσου – πονάω αφόρητα στο ηλιακό πλέγμα, Νίκο μου (φαντάζομαι ότι αν πας να με πιέσεις στο στομάχι ή στο υπογάστριο θα σε δαγκώσω). Θυμάσαι που΄όταν μου είχες πρωτοκάνει, σε ρώτησα μουγκρίζοντας «μπορώ να βρίζω»;
-Ελεύθερα, μου είχες απαντήσει και το τι άκουγες από τότε, δεν περιγράφεται.
Διακοπές; Δεν θα είναι διακοπές φέτος.
Θα είμαι στην οικοδομή και στο πατρικό. Η αδελφή μου με τα παιδιά της και τον άντρα της, οι γονείς μου (jesus! πάλι) και εγώ στο δωματιάκι, με τους δίσκους μου jazz/blues που ΔΕΝ θα παίζω στον Αντώνη γιατί μαλώσαμε εκείνο το μοιραίο Σ/Κ και δεν θα με ξαναπάρει ποτέ τηλέφωνο – όπως κι εγώ άλλωστε.
Ωραία τα κατάφερα.
«Εκείνος που έφυγε» είναι στην Τήνο, με κάποιους που μια φορά κι έναν καιρό, θα μπρορούσαν να γίνουν και δικοί μου φίλοι και φίλες. Μιλήσαμε τις προάλλες. Ήμουν εντελώς cool.
Δεν υπάρχει επιστροφή - ούτως ή άλλως δεν θα το επέτρεπα στον εαυτό μου. Το μόνο που με πικραίνει όμως, είναι ότι ΞΕΡΩ πως θα καταλάβει τη μαλακία του κι εγώ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ πια να τον δεχτώ πίσω. Θα είναι κομματάκι τραγικό όταν συμβεί.
Για την ώρα, το μόνο τραγικό που βλέπω να περιφέρεται ιδρώνοντας στο έρημο αυτό σπίτι, είμαι εγώ. Και τα σκόρπια μου CD που πρέπει να βάλω σε μια τάξη.
Και τα άπλυτα στο νεροχύτη.
Και το ψυγείο που είναι πιο άδειο κι απ’ τη ζωή μου. Χτες έφαγα φρυγανιές με πιπεριές φλωρίνης και μαγιονέζα. Τώρα που τέλειωσαν κι αυτά, λέω να αρχίσω να δοκιμάζω τα φυτά στις γλαστρούλες μου στο μπαλκόνι.
One Fine Day Mix
αυτό που ακούγεται…
Cracker – One Fine Day
Arlenes – Lonely Won’t Leave Me Alone
Muse – Feeling Good (Νina Simone cover)
Annie Lennox – Wonderful [unplugged]
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Web Hamster για δυο λόγους: για τη φωτογραφία που ανέβασα σε αυτό το update - τη βρήκα στο φωτοblog του, και για το δωράκι ;) χάρη στο οποίο κάνω τα mix μου από τώρα και στο εξής/.
Cracker – “One Fine Day"
This broken wing will fly again
One fine day
This blackbird’s mute gonna sing again
One fine day
So all you sinners come out
And all you drunkards crawl out
Come into the light of one fine day
And all you liars come out
And all you thieves you walk out
Come into the light of one fine day
These crippled legs will walk again
One fine day
This broken heart will love again
One fine day
So all you sinners come out
And all you drunkards crawl out
Come into the light of one fine day
And all you liars come out
And all you hoars you walk out
Come into the light of one fine day
Yeah come into the light of one fine day
Γαμώ τις Κυριακές
