215 σφυγμοί

Έχω φωτογραφίες καινούριες από το σπιτάκι που χτίζω.
Έκανα μπάνια.
Έχω μαυρίσει.
Έχω μοναξιές.
έχω και τις μαύρες μου (εδώ και καιρό).

210 + σφυγμούς δεν είχα ποτέ.
Μου συνέβη την Κυριακή το απόγευμα στην Πάρο. Για τρεις ολόκληρες ώρες.
Οδήγησα μόνη μέχρι το Ιατρικό Κέντρο Πάρου, χεσμένη στο φόβο.
Δεν ήξερα ότι είχα τόσο - νόμισα πως ήταν ακόμη ένα σύνδρομο πανικού όπως παλιότερα.
Με το που μου μέτρησαν το σφυγμό έπεσαν πάνω μου. Η μια νοσοκόμα έψαχνε να βρει φλέβα στο χέρι να μου βάλουν "πεταλούδα", η άλλη μου έβαζε οξυγόνο, η τρίτη με καλωδίωνε για καρδιογράφημα (δυο μου έκαναν - πριν και μετά), η τέταρτη ρωτούσε πώς με λένε, πόσων χρονών είμαι, αν έχει άλλος στην οικογένεια ιστορικό, πώς μου συνέβη, αν έχω φάει κάτι.
Είχα να φάω από το πρωί - ένα γιαούρτι με φρούτα και μέλι.
Ξενυχτούσα συνέχεια.
Κάπνιζα δυο πακέτα Prince τη μέρα.
Έκλαιγα συχνά.
Έπινα.

Γιατί ρε παιδάκι μου; μου είπε η κυρία Γιόκο (η αρχίατρός μας στο νησί, δεν είναι Ελληνίδα)
Γιατί ΔΕΝ μπορώ να κοιμηθώ, της απάντησα. ΔΕΝ μπορώ να φάω - τι άλλο να κάνω. Ξενυχτάω και καπνίζω.
Γιατί; Γιατί;
Γιατί ΧΩΡΙΣΑ. Ύστερα από έξι χρόνια.

Μου έδωσαν ηρεμηστικά χάπια και μου έκαναν μια ξεγυρισμένη ένεση αδενοσίνης (ή κάπως έτσι).
Όταν οι σφυγμοί "έπεσαν" στους 180 (δεν ήξερα καν στους πόσους είμαι), αισθανόμουν σαν πουλάκι. Ούτε ο Κεντέρης δεν πιάνει 180άρια στις κούρσες.
-Να φεύγω τους είπα - αισθάνομαι καλύτερα, παίζω και DJ το βράδυ - να πάω να ξεκουραστώ.
-Τότε μου το ξεφούρνισαν: "Καλύτερα" που έπεσες στους 180; Δεν πας πουθενά αν δεν πεσεις κάτω απ' τους 100.

Κι άλλη ένεση αδενοσίνης. Η πρώτη δεν είχε "πιάσει" (το χέρι μου έχει πρηστεί, γιατρέ και με πονάει μέχρι σήμερα).
Η δέυτερη έπιασε κανονικότατα. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Σαν απότομη προσγείωση. Σαν αυτό που φαντάζομαι ότι κάνει η κοκαϊνη, αλλά προς τα ΚΑΤΩ. Βζοοομ... Flattliner έγινα.
Οι σφυγμοί μου ΄πεσαν τώρα στους 110.

Η γλυκειά κυριά Γιόκο, κρατώντας μου το πόδι επειδή το ακαριαίο αίσθημα απώλειας σού προκαλεί έναν απότομο σπασμό, μου είπε: "να αυτό εννοούσα. Αν έβλεπες το μόνιτορ, πώς έπεσαν οι σφυγμοί σου, θα ήθελες να το βιντεοσκοπήσεις. Πώς το αισθάνθηκες;"
-Όπως τότε που χώρισα, είπα. Χάθηκαν όλα.