Ημερολόγιο καταστρώματος (μέρη Α' και Β')

[Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο – από ένα... πολύ πρώτο πρόσωπο που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του και μου στέλνει κείμενά του με mail]


Ημερολόγιο Kαταστρώματος
αφιερωμένο στη Μανταλένα, το παιδί - σφυρί


Γράφει ο Skipper

Μέρος Α’
Ένας παράξενος ταξιδιώτης

"Τότε, που σου λέω, στη Νάουσα της Πάρου υπήρχε ένα ποταμάκι που έτρεχε συνέχεια όλο το καλοκαίρι και χυνότανε στη θάλασσα.
Κάθε απόγευμα μαζευόντουσαν εκεί όλες οι γυναίκες (νιές και μεγαλύτερες) να πλύνουνε τα ρούχα γιατί με το νερό ξέρουμε πώς είχε το ζήτημα.
Είχανε διαμορφώσει στις μικρές του όχθες, μικρές χτιστές κεκλιμένες επιφάνειες (πλύστρες τις λέγανε), και τρίβανε τα ρούχα σαπουνίζοντάς τα με πλάκες πράσινου σαπουνιού".

"Τα σκάφη εκείνη την εποχή, στα ‘70s, ήτανε πιο μικρά και δεν είχανε μεγάλα αποθέματα νερού και καθώς στα νησιά δεν εύρισκες εύκολα τότε νερό, κάθε που πέρναγα από τη Νάουσα έπαιρνα τα μπογαλάκια μου και πήγαινα κι εγώ... να βάλω μπουγάδα.
Η εικόνα ενός άγνωστου και ξένου άντρα να πλένει τα ρούχα του στο ποτάμι, δίπλα τους, αποτελούσε για τις κυρίες αξιοπερίεργο θέαμα γι’ αυτό και τα γελάκια, οι λοξές ματιές και τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν.
Χρειάστηκε να επισκεφθώ το ποτάμι (το οποίο είχε μέσα και χέλια) αρκετές φορές και κάθε φορά οι ίδιες αντιδράσεις, τα ίδια κουτσομπολιά, τα ίδια σχόλια.
Φυσικά, όταν πήγαινα για μπουγάδα το σημείο του ποταμιού που οι όχθες του ήταν διαμορφωμένες για πλύσιμο, ήταν κατειλημμένο από τις νοικοκυρές και το μόνο σημείο που εύρισκα ελεύθερο ήταν στο κάτω μέρος.
Οι κυρίες στην προσπάθεια τους να σχολιάσουν την παρουσία μου συχνά άλλαζαν θέσεις μεταξύ τους κουβαλώντας μαζί και τα ρούχα τους.

Η παρουσία ενός άγνωστου άντρα στη συντροφιά τους και μάλιστα σε μια δραστηριότητα αμιγώς γυναικεία, ήταν γι’ αυτές ένα θέμα που τροφοδοτούσε την ακόρεστη διάθεση τους για συζητήσεις.
Η διάθεση αυτή ενισχύετο και από το γεγονός ότι οι άντρες του τόπου, το καλοκαίρι, με την άφιξη των τουριστριών, ξεσάλωναν και κάθε άλλο παρά με τις γηγενείς κύριες ασχολιόντουσαν.
Παραμελημένα, με αποσυρμένο το αντρικό ενδιαφέρον από πάνω τους, τα ντόπια θηλυκά έβλεπαν με έκπληξη αν μη τι άλλο, ένα περίεργο αρσενικό στην παρέα τους να καταπιάνεται με δουλειές της αποκλειστικότητας τους, με την μεγαλύτερη φυσικότητα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάθε φορά ν΄ αναπτύσσεται μια όλο και μεγαλύτερη συμπάθεια, η οποία σιγά σιγά διαδεχόταν την αρχική έκπληξη και αμηχανία.

Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι η σχέση του Skipper με το πλύσιμο ρούχων δεν ήταν και η πιο εξειδικευμένη με αποτέλεσμα όλη αυτή η διαδικασία να διαθέτει και μια ενισχυμένη αστεία πλευρά.
Χρειάστηκε να επαναληφθεί η επίσκεψη μου στο ποτάμι καμπόσες φορές για να διαπιστώσω ότι τα δήθεν κρυφά γέλια δεν οφειλόντουσαν μόνο στην ικανότητα μου ως πλύστη αλλά και στο εξής γεγονός: όπως έτρεχε το νερό, παράσερνε τα αποπλυσίδια της πρώτης στις επόμενες πλύστρες, έτσι οι πρώτες θέσεις ήταν προνομιούχες γιατί έπαιρναν το καθαρό νερό ενώ οι υπόλοιπες έπαιρναν το βρώμικο.
Για το λόγο αυτό, όταν ερχόταν η ώρα να ξεπλύνουν άλλαζαν θέση και η κάθε μια με τη σειρά της πήγαινε πάνω-πάνω προκείμενου να ξεπλύνει και να κάνει το λεγόμενο ξέβγαλμα.
Όλες εκτός από εμένα, ο οποίος έπλενα και ξέπλενα με τα βρώμικα νερά των υπόλοιπων, γι’ αυτό και τα παραπανίσια πονηρά γελάκια - υπέκρυπταν αυτό το κοινό για όλες τους μυστικό.
Ήταν φυσικό. Η εκδίκηση του γυναικείου Φύλου!"

Μέρος Β’
Τι ωραία στο ποτάμι

"Το μυστικό αυτό έσπασε όταν, μετά από πολλές επισκέψεις μου στο ποτάμι για μπουγάδα, αναπτύχθηκε επί τέλους και σιγά-σιγά μια εξοικείωση μεταξύ μας.
Η πιο…κοινωνικοποιημένη από τις κύριες με κάλεσε κάποια στιγμή να ξεπλύνω στην επάνω θέση και μου υπέδειξε μάλιστα πώς να πλένω καλύτερα, πώς να στύβω τα ρούχα και στη συνεχεία να τα τινάζω για να φύγουνε οι ζάρες.
Το πράγμα προχώρησε.

Κατά τις απογευματινές βόλτες που ακολουθούσαν στα στενά δρομάκια της Νάουσας (μόνος μου η με τους πελάτες ενοικιαστές του σκάφους) τα βλέμματα μας διασταυρωνόντουσαν πίσω από τους φράχτες με τις μπουκαμβίλιες που περιέκλειαν τις μικρές και πανέμορφες αυλές των σπιτιών μες τις οποίες ζούσαν.
Δεν άργησαν οι χαιρετούρες και τα καλησπερίσματα, κάποιες κουβέντες στην αρχή, για να διαμορφωθεί στη συνεχεία μια σοβαρή αίσθηση οικειότητας και όχι μόνο, με τις περισσότερες από αυτές.
Δεν παρέλειπαν να με ρωτούν, ποτέ ήλθα, ποτέ φεύγω, ποτέ θα ξανάλθω;
Κατά τις επισκέψεις μου στο ποτάμι για μπουγάδα άρχισα να διαπιστώνω έναν ενθουσιασμό από τις περισσότερες αλλά και μια ενόχληση από κάποιες ελάχιστες, που όπως διαισθανόμουν δεν οφειλόταν τόσο στο γεγονός της δικής μου παρουσίας όσο στον ενθουσιασμό των άλλων γι’ αυτήν, που δυσαρεστούσε τις… ενοχλημένες.
Κατάλαβα ότι οι ισορροπίες ήταν εύθραυστες και έκανα κάθε προσπάθεια να τις διατηρήσω κάτι που απεδείχθη δύσκολο αφού κάποια μέρα δυο από αυτές αποχώρησαν σχεδόν επιδεικτικά μόλις με είδαν μετά από τις χαρούλες που έκαναν κάποιες άλλες.

Ήταν αρκετά εμφανές πλέον. Η συχνή παρουσία ενός περίεργου μονήρη αρσενικού σε μια γυναικεία συντροφιά, σ’ ένα μικρό μέρος, σε μια εποχή διαφορετική από την σημερινή, πυροδοτούσε πιθανές κρυφές προσδοκίες, άτυπα σενάρια φαντασίας και δημιουργούσε εσωτερικές εντάσεις και ψυχολογικές… φουσκωμάρες.
Στο μεταξύ είχα γίνει ο πρώτος πλύστης, εξπέρ του είδους…

Όσο για τις απογευματινές μου βόλτες στο χωριό, στην αρχή οι συναντήσεις μου με τις γυναίκες ήταν σύντομες αλλά πιο προσωπικές και είχαν κάποιο στοιχείο αποκλειστικότητας μακριά από τα μάτια των υπόλοιπων.
Όπου και όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες, οι κουβέντες πίσω από το φράχτη ήταν περισσότερες, οι στιγμές πιο παρατεταμένες χρονικά.
Σιγά-σιγά άρχισαν ν’ ανοίγει και καμία αυλόπορτα.

Ένα ποτήρι νερό, κανένα καφεδάκι, μέχρι που φτάσαμε στο… τραπέζι: μπάμιες κοκκινιστές, φρέσκα φασολάκια, και δε συμμαζεύεται.
Αρκετές φορές βρέθηκα ανάμεσα σε ένα διευρυμένο οικογενειακό περιβάλλον που αποτελείτο συνήθως από γέρους και γριές καθισμένους στα πεζούλια.

Εδώ θα ήθελα να σημειώσω και κάτι:
Σε κάθε ταξίδι μου στις Κυκλάδες, η Νάουσα ήταν απαραίτητος σταθμός, ένα είδος δρομολογίου. Σ΄ αυτό συνέτεινε και η γνωριμία μου με τον καπτά Νικηφόρο.
Ο Νικηφόρος ήταν το σημείο αναφοράς μου, το άλλοθι μου.
Η γνωριμία μας μου επέτρεπε να κινούμαι πιο άνετα στη Νάουσα. Αλλά γι’ αυτό θα πούμε αργότερα..."

(συνεχίζεται)

-Skipper