Βρουμ βρουμμμ

Να μου το θυμηθείς. Όταν θα αποφασίσω να κάνω μια τόση δούλα απειροελάχιστη προσπάθεια να βγω από την κινούμενη άμμο των ημερών, θα είναι αργά.
Τα μαυρονυχάκια των ποδιών μου θα έχουν ξεβάψει μέσα στην υγρασία, η λάσπη θα μου έχει φτάσει μέχρι τα ρουθούνια και τα μικροσκοπικά μου στήθη, κάθε άλλο παρά για σωσίβια σωτηρίας θα χρησιμεύσουν.
Δεν θα υπάρχει κανένας στην όχθη με κανένα ματσούκι να μου το ρίξει να πιαστώ, όπως στις ταινίες.
Τι θα κάνω τότε;


Ευελπιστώ ότι θα έχω γίνει τόσο ελαφριά όσο και η ψυχή μου. Πουπουλάκι που δεν θα βουλιάζει με τίποτα. Τελευταία, όλο και πιο συχνά στον ύπνο μου βλέπω ότι πετάω. Μόνη.

Τις προάλλες, έπεσα σε μια λακούβα με το μηχανάκι και συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα κάλλιστα να έχω φύγει από πάνω του και να έχω προσγειωθεί απαλά στην αγκαλιά ενός ωραίου τυπά που περίμενε να περάσει το φανάρι.
Άσε που αυτός ο τυπάς ήταν και ο λόγος που πέρασα έτσι τη διάβαση - με μισόκλειστα μάτια γιατί τα γυαλιά ηλίου μου κρεμόντουσαν ακόμη στη μέση, στην μπανάνα, και βαριόμουν να κάνω τον κασκαντέρ για να τα φορέσω μέσα από το κράνος με το ένα χέρι, ενώ θα συνέχιζα να οδηγώ με το άλλο.
Ο τυπάς, πάντως με κοίταξε. Με ένα ύφος έκπληκτο που μπορεί και να σήμαινε "κοίτα κάτι σούργελα που κυκλοφορούν μηχανές". Ευτυχώς για μένα, δεν πέρασα με κόκκινο για να με μουτζώσει κιόλας, άρα; Άρα επιτυχία. Αρέσω στους άντρες, λέμε (sic).

Δεν έμαθα ποτέ μου να κάνω σούζες. Στην Πάρο, όποιος έκανε σούζες μικρός με μηχανάκι, ή ήταν από αυτούς που δούλευαν στα ενοικιαζόμενα, ή ξενόφερτος. Στην Αθήνα όμως είναι αλλιώς. Σε κάθε φανάρι, με προσεγγίζουν συχνά εντουράδες, "αφρικάνοι" και όλοι προσπαθούν (με τρόπο) να δούν μέσα απ' το κράνος μου αν είμαι όμορφη. Και το κάνουν με κάθε γυναίκα που μπορεί να οδηγεί μηχανή. Μετά ξεκινούν με σούζα.
Strange. (strange?)

H πλάκα είναι ότι τα χεράκια μου δύσκολα θα κράταγαν μεγάλη μηχανή. Άσε που η παθητική ασφάλεια που έχουν αυτά τα κορεατικο-ιαπωνικο-κάτι τέλος πάντων μηχανάκια σαν αυτό που οδηγώ, σου απαγορεύει να οδηγήσεις με το ένα χέρι ή χωρίς να κρατάς καθόλου το τιμόνι, όπως έκαναν οι παλιοί μάγκες.
Έτσι, αν δεν κρατάς γερά τις μανέτες, το τιμόνι αρχίζει να κουνιέται σαν δονητής στη μεσαία σκάλα (που όσο πάει βέβαια επιδεινώνεται). Είναι σαν να σου λέει "κράτα γερά, αλλιώς θα σε ρίξω".


Χτες βράδυ ονειρεύτηκα ότι είχα πέσει με τη μηχανή αυτή τη φορά, σε κινούμενη άμμο. Πάλι.
Αν αυτό είναι καλό δείγμα, οι εφιάλτες μου βελτιώνονται - υποσυνείδητα αρχίζουν να προστίθενται σε αυτούς και κάποιες επιπλέον διέξοδοι διαφυγής.
Γκάζωσα λοιπόν, όπως θα γκάζωνα αν είχα κολλήσει στην άμμο σε κάποια παραλία.
Τζίφος. Η μηχανή βούλιαζε πιο πολύ.
Πήδηξα από πάνω της και προσπάθησα να την ξεκολλήσω.
Ήττα. Μου γλίστραγε.
Κοίταξα απελπισμένη δεξιά και αριστερά. Κανένας τυπάς, κανένα φανάρι, κανένας από μηχανής θεός με ματσούκι όπως στις ταινίες.

Όπως κοίταζα σα χαζή και η μηχανή βούλιαζε αργά αργά βγάζοντας γουργουριστές μπουρμουλήθρες από τα 110 κυβικάκια της, είδα ότι στην όχθη υπήρχε μια αγριοφραουλιά και είχε ώριμες φράουλες. Έκοψα μια και την μάσησα αμήχανη.
Και πόσο γλυκιά ήταν η φράουλα...

Ξύπνησα κάθιδρη και έβαλα τα γέλια.

Μετά έκλαψα.

Μετά είπα ότι το πρωί θα το κάνω post.


Morning soundtrack:
To Alanis της rock διασκευάζει Sting
King of Pain
(δεξί κλικ - άφτερ, σέηβ τάργκετ αζ...)

μόνο που αντί για "King" τραγουδάει
"Ι guess it's my destiny to be queen of pain..."