Jul 18, 2006

215 σφυγμοί

Έχω φωτογραφίες καινούριες από το σπιτάκι που χτίζω.
Έκανα μπάνια.
Έχω μαυρίσει.
Έχω μοναξιές.
έχω και τις μαύρες μου (εδώ και καιρό).

210 + σφυγμούς δεν είχα ποτέ.
Μου συνέβη την Κυριακή το απόγευμα στην Πάρο. Για τρεις ολόκληρες ώρες.
Οδήγησα μόνη μέχρι το Ιατρικό Κέντρο Πάρου, χεσμένη στο φόβο.
Δεν ήξερα ότι είχα τόσο - νόμισα πως ήταν ακόμη ένα σύνδρομο πανικού όπως παλιότερα.
Με το που μου μέτρησαν το σφυγμό έπεσαν πάνω μου. Η μια νοσοκόμα έψαχνε να βρει φλέβα στο χέρι να μου βάλουν "πεταλούδα", η άλλη μου έβαζε οξυγόνο, η τρίτη με καλωδίωνε για καρδιογράφημα (δυο μου έκαναν - πριν και μετά), η τέταρτη ρωτούσε πώς με λένε, πόσων χρονών είμαι, αν έχει άλλος στην οικογένεια ιστορικό, πώς μου συνέβη, αν έχω φάει κάτι.
Είχα να φάω από το πρωί - ένα γιαούρτι με φρούτα και μέλι.
Ξενυχτούσα συνέχεια.
Κάπνιζα δυο πακέτα Prince τη μέρα.
Έκλαιγα συχνά.

Έπινα.

Γιατί ρε παιδάκι μου; μου είπε η κυρία Γιόκο (η αρχίατρός μας στο νησί, δεν είναι Ελληνίδα)
Γιατί ΔΕΝ μπορώ να κοιμηθώ, της απάντησα. ΔΕΝ μπορώ να φάω - τι άλλο να κάνω. Ξενυχτάω και καπνίζω.
Γιατί; Γιατί;
Γιατί ΧΩΡΙΣΑ. Ύστερα από έξι χρόνια.

Μου έδωσαν ηρεμηστικά χάπια και μου έκαναν μια ξεγυρισμένη ένεση αδενοσίνης (ή κάπως έτσι).
Όταν οι σφυγμοί "έπεσαν" στους 180 (δεν ήξερα καν στους πόσους είμαι), αισθανόμουν σαν πουλάκι. Ούτε ο Κεντέρης δεν πιάνει 180άρια στις κούρσες.
-Να φεύγω τους είπα - αισθάνομαι καλύτερα, παίζω και DJ το βράδυ - να πάω να ξεκουραστώ.
-Τότε μου το ξεφούρνισαν: "Καλύτερα" που έπεσες στους 180; Δεν πας πουθενά αν δεν πεσεις κάτω απ' τους 100.

Κι άλλη ένεση αδενοσίνης. Η πρώτη δεν είχε "πιάσει" (το χέρι μου έχει πρηστεί, γιατρέ και με πονάει μέχρι σήμερα).
Η δέυτερη έπιασε κανονικότατα. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Σαν απότομη προσγείωση. Σαν αυτό που φαντάζομαι ότι κάνει η κοκαϊνη, αλλά προς τα ΚΑΤΩ. Βζοοομ... Flattliner έγινα.
Οι σφυγμοί μου ΄πεσαν τώρα στους 110.

Η γλυκειά κυριά Γιόκο, κρατώντας μου το πόδι επειδή το ακαριαίο αίσθημα απώλειας σού προκαλεί έναν απότομο σπασμό, μου είπε: "να αυτό εννοούσα. Αν έβλεπες το μόνιτορ, πώς έπεσαν οι σφυγμοί σου, θα ήθελες να το βιντεοσκοπήσεις. Πώς το αισθάνθηκες;"
-Όπως τότε που χώρισα, είπα. Χάθηκαν όλα.

37 comments:

Jamella said...

βρε μήπως απλά άλλαζες λέπια?
[μις [σ]πάρος και καλά..]

Mantalena Parianos said...

JAM>>
Ο καρδιολόγος, πριν λίγο μου είπε ότι πρέπει να δει τα δυο καρδιογραφήματα. Με σύνδρομο πανικού, δεν φτάνετε τα 200+ μου είπε. Ποια λέπια; Εδώ υπάρχει κάτι που παλεύει να βγει και να μας αφήσει χρόνους (το άλιεν;)
Ελπίζω μόνο να μην είμαι εγώ αυτή.
μουτς

κοιμόμουν ορέ!

weirdo said...

Πολύ με στενοχώρησες..
Πολύ..

Μαρκησία του Ο. said...

Προσέχουμε για να έχουμε - είπαμε!

ρε τι ναι τούτα που βλέπω;
θέλεις να σε ξεκάνεις;

να προσέχεις.
να τρως και να κοιμάσαι και να αφήσεις τα χαζά "δεν μπορώ τι να κάνω".

εγώ βέβαια το παθαίνω από την ανάποδη - αναιμία, λιποθυμίες, και τα σχετικά.
όλοι κάτι παθαίνουμε μέχρι να καταλάβουμε ότι το σώμα μας δεν επιστρέφεται στο ταμείο με την απόδειξη.
Μιας και αισθάνεσαι και μοναξιές, ευκαιρία να δώσεις και λίγο περισσότερη σημασία στην πάρτη σου.

ΧΧΧ

dgalanis said...

na trws kalytera ... na elattosis to kapnisma ... na koimasai ligo pio poly ... na kaneis mpanio sth thalasa (oi bouties boithane) ... tha xanaxwriseis sth zwh sou ... tha sinithiseis ... den exei ma ...

sorry gia ta greeklish

Μαρκησία του Ο. said...

Σόρι αν ακούγομαι σαν τη μάνα σου ;-Ρ
αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις μου βγαίνει.

Κάνε κάτι και για σένα ρε γαμώτι.

ΧΧ

dgalanis said...

basika ayto pou prepei na kanei einai na kospei tis malakies

Mantalena Parianos said...

Κάνω ρε παιδιά. Ό,τι μπορώ. Αλήθεια. Βιάζομαι να γυρίσω σελίδα και ζορίζομαι. Αλλά βιάζομαι. Και θέλω το ζόρι να τελειώσει όταν το αποφασισω εγώ (ΤΩΡΑ δηλαδή) και όχι όποτε θελήσει αυτό - σε έξι μήνες.

Παναγιώτης Βρυώνης said...

Το γλυκό αρέσει στα μωρά από την πρώτη στιγμή που το δοκιμάζουν. Το πικρό είναι από τις γεύσεις που μαθαίνει κανείς να εκτιμά σιγά σιγά -acquired taste που λένε οι άγγλοι.

Mantalena Parianos said...

BRYPAN>>
Άσχετο και θρασύ μου φαίνεται αυτό που γράφεις. Και δεν έχεις κανένα λόγο, νομίζω, να μου γράψεις κάτι τέτοιο. Λάθος μπλογκ μάλλον...

Παναγιώτης Βρυώνης said...

Δεν ήταν. Αντίθετα. Παρεξήγησες (ίσως επειδή το έγραψα εγώ)

Ας πούμε ότι εννούσα πώς ακόμη και όταν είμαι στις μαύρες μου...

Δε βαρίεσαι, άστο.

Mantalena Parianos said...

Ευχαριστώ. Χρειάζομαι ηρεμία.

Jamella said...

μαντελενίΖ, να στο πω με άλλα λόγια?
μικρή , που με έχανες που με έβρισκες στα τέλη της άνοιξης, εγώ ήμουν σε αμυγδαλεώνες και έτρωγα πικραμύγδαλα.
τί σκυλιά μας κυνηγούσαν, τι το ένα τί το άλλο ,δεν καταλάβαινα τίποτα.
έχω μεγάλη μανία με δαύτα.
αρρώσταινα. συμπτώματα δηλητηρίασης , κάπως έτσι.
έχω όμως "μιθριδατισμό" απέναντι στο υδροκυάνιο..

χάλασε το πληκτρολόγιό μου , φακ ιτ..

Jamella said...

βέβαια, οι συναισθηματικές αντιδράσεις δεν είναι το ίδιο.
είναι μή ελεγχόμενες.
δεν συνηθίζονται, αλλά από την άλλη, θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένοι οτι μπορεί να μας τη βγουν από τα δεξιά..

Mantalena Parianos said...

JAM>>
"οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι μή ελεγχόμενες"
Έτσι είναι. Και "μας τη βγαίνουν από δεξιά" όπως γράφεις. Για μένα αφορμή ήταν ένα κύμα. Με χτύπησε (αστείο πράγμα, γιατί έβγαινα απ' τη θάλασσα) στην κοιλιά, και από εκείνη την ώρα άρχισα να έχω ταχυκαρδία. Ύστερα από 1μιση ώρα που δεν πέρναγε, αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο. Το κύμα ήταν απλώς η σκανδάλη που ενεργοποίησε το κακό. Ευτυχώς που δεν μου έτυχε βράδυ, να είμαι μόνη στο κρεβάτι μου.

ci said...

Hey!! Να σε προσέχεις!!
(Δεν το έχω πολύ να σε γράψω σε όλα τα mailing lists "κόψτε το τσιγάρο τώρα":Ρ)
Φιλιά:)

αθεόφοβος said...

Bρε χρυσό μας κορίτσι,εκεί που λέγαμε ότι μας έλειψες γιατί θα περνάς καλά στη Πάρο και θα μαζεύεις γνώμες για τα ξυλινα κουφώματα πήγες και ταβλάρωσες με ταχυκαρδία;
Θυμίσου τι έλεγε η Σκάρλετ Ο Χάρα!

Summertime said...

Mαντώ είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας.

neropistolero said...

Όλοι κάτι παθαίνουν κάποια στιγμή, ενώ κανένας δε θέλει να πάθει τίποτα. Απλά να προσέχεις από δω και πέρα.

Νίκος Παργινός said...

Οι σφυγμοί είναι για να παίζουν μια πάνω και μια κάτω. Ποτέ δεν είναι flat, κι όταν γίνουν, πλέον είναι αργά. Έτσι κι έρωτας. Έχει κι αυτός σκαμπανεβάσματα. Τα πάνω και τα κάτω του. Έχοντας ζήσει τα κάτω, εκτιμάς τα πάνω. Έτσι και οι σφυγμοί. Τώρα νομίζω οτι εκτιμάς τους καθημερινούς σου κτύπους.. πολύ περισσότερο. Άλλωστε η θέα της καθημερινότητας σου από το ύψος των 210+ θα είναι πιο όμορφη...

Attalanti said...

Έκανες το καλύτερο πράγμα που πήγες στο νοσοκομείο. Ήταν γρήγορα, περαστικά κι αγύριστα (μαζί με το κύμα που τα έφερε).

Happy thoughts, happy thoughts, όλο και κάπου θα ξετρυπώσεις καμία. Όπως στο blog και στο σπίτι σου δέχεσαι όποιον θες, κοίτα να κάνεις το ίδιο και με τη σκέψη σου.
xxxx

The Motorcycle boy said...

Κοίτα, επειδή ένα μαύρο κουστουμάκι έχω και είναι στο καθαριστήριο και λείπει διακοπές ο μάστορας. Και επειδή είναι μάλλινο και θα σκάσω αν το φορέσω. Άσε που οι νεκροί δεν ποστάρουν playlists.
Για όλους αυτούς τους λόγους -γίνεται να το αναβάλλεις λιγάκι το μοιραίο; Καμιά εικοσαετία -να πάμε παρέα βρε παιδάκι μου. Ε;
Υ.Γ.: Εκείνον τον καρδιολόγο που τον είχες βάλει στο playlist δεν τον παίρνεις κανένα τηλεφωνάκι; Ξέρεις, σε στυλ "είμαι φανατική θαυμάστριά σας, κυκλοφορώ και τα τραγούδια σας στο internet, μήπως να πέρναγα για μια εξετασούλα;" Άντε μπράβο -μη χέσω.

Bonnie said...

αγαπούλα, δεν φταίει ότι χώρισες, φταίει ότι δεν ελπίζεις...

Mantalena Parianos said...

ΑΘΕΟΦΟΒΕ>>
Τι έλεγε η θεία Σκάρλετ; Όχι τίποτε για βρεγμένη σανίδα ελπίζω!

ΣΑΜΕΡΤΑΪΜ>>
Το ξέρω. Και όπως φαίνεται το ξέρουν κι άλλοι. :ΡΡΡΡ

ΝΕΡΟΠΙΣΤΟΛΕΡΟ>>
Everybody hurts (sometimes)

ΝΙΚΟ ΠΑΡΓΙΝΕ>>
Δεν ξέρω αν τώρα "εκτιμάω τους καθημερινούς χτυπους" της καρδιάς μου, ξέρω ότι πονάω στο στήθος και δεν μπορώ να καταλάβω από τι είναι. Έχω πρόβλημα ή είναι από την υπερένταση που πέρασα εκείνες τις ώρες; Αισθάνομαι σαν να έχω τρέξει 4 μαραθώνιους.

ΜΠΙΖΕΛΩ>>
Δεν φτιάχνουμε καλύτερα κανένα φαλάφελ με τα μπιζέλια σου; Αυτό ναι, θα το τρωγα με τρέλα.

ΑΤΤΑΛΑΝΤΙ>>
"Όπως στο blog και στο σπίτι σου δέχεσαι όποιον θες, κοίτα να κάνεις το ίδιο και με τη σκέψη σου"

-Γαμώτο, θέλω. Πώς να τα καταφέρω δεν ξέρω. Ένας φίλος μουλέει να εστιάζω στα αρνητικά - δεν μπορεί μου λέει όλοι οι άνθρωποι έχουν - το ίδιο και ο πρώην σου. Πάψε να τον εξιδανικεύεις. ΟΚ . ΟΚ.

ΜΟΤΟΣΑΚΕ>>
Ρε συ δίκιο έχεις. Μη σου πω ότι τηλεφώνησα ήδη στηδισκογραφική του εταιρία, αλλά η φίλη μου λείπει σε άδεια... και γυρίζει μου είπαν Δευτέρα. Μέχρι τότε... ΠΟΙΑ ζει ΠΟΙΑ πεθαίνει. Προλαβαίνεις να σιδερώσεις το κοστουμάκι σου και να βάλεις να παίζουν οι Pink Floyd?

ΒΟΝΝΙΕ>>
Kι αυτό σωστό είναι. ΘΑ μου πάρει καιρό για να ξαναελπίσω σε κάποιον. Αν δεν γίνω πρώτα κυνική, οπότε πάπαλα. Μα πώς γινόμαστε έτσι οι άνθρωποι; Όλο ουλές και κρυφά γηρατειά κάτω από την πανοπλία;

Mantalena Parianos said...

ΣΙΤΡΟΝΕΛΛΑ>>
Ήσουν πρώτη πρώτη και δεν σε είδα. Το έχω μειώσει σε δυο τρια τη μέρα (μιλάμε τα κανα πάνω μου απ' το φόβο). Θα δοκιμάσω και βελονίσμό. Αλήθεια!

Μαρκησία του Ο. said...

Η Σκάρλετ έλεγε
Tomorrow is another day!

και ο Ρετ Μπάτλερ έλεγε
Frankly my dear, I don't give a damn!

και τα δύο ταιριάζουν στην περίπτωση ;-)

ΧΧΧ

Mantalena Parianos said...

Mαρκησία μου...
μόλις γύρισα από τον καρδιολόγο. Με λένε Μανταλένα και είμαι καλά. Θα κάνω βέβαια και ένα τεστ κοπώσεως και μια εξέταση αίματος και μια ούρων and that's all.
(μιλάμε πολύ αστείο αυτό το τρίπλεξ - το λένε; - με το φχχχ αι το ζελέ κάτω από το βυζί (μπλιαχ). Δεν το 'χα ξανακάνει. :)

αθεόφοβος said...

Η μαρκησία του ο σου έδωσε την απάντηση.
Απορείς γιατι πονάς στο στήθος με 2 πακέτα τσιγάρα την ημέρα;
Και γώ με 3 πακέτα απορούσα για το ίδιο πράγμα.
Το γιατί το κατάλαβα όταν το έκοψα (δεν ελαττώνεται)το ρημάδι.
Αντε περαστικά και καλή επιτυχία στο τέστ κοπώσεως το οποίο είναι χρήσιμο για να καταλάβεις τι τραβάνε οικειοθελώς μερικοί στα γυμναστήρια!

Mantalena Parianos said...

AΘΕΟΦΟΒΕ>>
Η λυγερή κορμοστασιά και το παπίσιο μου περπάτημα δεν έχουν ανάγκη από γυμναστήριο. Κάτσε τώρα να ανάψω ένα τσιγαράκι...
"Το να κόψεις το τσιγάρο , είναι το πιο έυκολο πράγμα στον κόσμο. Εγώ ξέρετε πόσες φορές το έχω κόψει;"
-Όσκαρ Ουάιλντ
(αμάν - δεν νομίζω να πλακώσει ο ανώνυμονονς)

A.F.Marx said...

Πρόσεχε τη Μανταλένα
Είπαμε να με κληρονομήσεις, όχι να σε κληρονομήσω εγώ
:-p

Mantalena Parianos said...

ΘΕΙΕ ΜΑΡΞ>>
Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι. Αυτοί θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών. Όσο για σένα... δεν ξέρω. Εγώ έχω κλείσει καζάνι από τώρα.
;)
Πώς πάνε οι διακοπές; Μην μου τελέιώσεις όλα τα χταπόδια, ε!

Mantalena Parianos said...

*τω πνεύματι (ποιος τους ακούει πάλι τους κλώνους)

dimitris said...

Cliche, αλλά περαστικά και ψυχραιμία. Κι η μουσική βοηθά, ένα τηλεφώνημα στον κ. Δρίτσα μπορεί και να σε πείσει...

Mantalena Parianos said...

MAZARAKI>>
Ρε συ, αλήθεια τον έψαξα τον άνθρωπο. Είδα χτες καρδιολόγο, αλλά θα κάνω και μια προσπάθεια στο Ωνάσειο για τον κυριο Δρίτσα. Είχα μιλήσει παλιότερα μαζί του στο τηλέφωνο, αλλά για άλλο λόγο...
θενκς

Barbababas said...

Αυτό τελικά δεν ήταν κύμα, τσουνάμι ήταν άμα προκάλεσε τέτοια παλμική λούμπα... Πρόσεχε ρε συ και την άλλη φορά βουρρρρρρ για τα 'βαθιά' όπου τα δεν έχει τόσο πολύ κύματα όσο 'ρεύματα' και 'ψαρούκλες'. Τη θάλασσα είναι να την τρώμε με το κουτάλι, όχι να μας τρώει...
Καλή ανάρρωση πουλάκι μου,
Μπαρμπαμπαμπάς

Mantalena Parianos said...

Μπαρμπαμπαμπά>>
(τι nickname είναι αυτό καλέ μου άνθρωπε;)
Καλώς όρισες :)
Με γεια το μπλογκ!

Barbababas said...

Mαντμαζέλ Μανταλένα μερσί για το καλωσόρισμα :-)
Για το νικνέιμ έχω κάνει ειδικό έντρυ στο βλογ μου, μπας και βγει και κανένας άλλος που έχει διαβάσει αυτό το καρτούν. Άντε και καλή μας συνέχεια...