Postitute #2 - Μπουμ κακά

Αγόρασα ένα ρουκετοβόλο
από το Μοναστηράκι.
Πετάει κάτι ψευτορουκέτες πλαστικές, που δεν σκάνε.
Σκάρτη συσκευή.
Υποψιάζομαι ότι είναι
από την Κίνα.



Ένα μυστήριο πράγμα: να σκάνε τα κινέζικα ατμοσίδερα και να μη σκάνε οι κινέζικές ρουκετούλες μου. Και δεν σκάνε οι αναθεματισμένες γιατί είναι κομμουνιστικό προϊόν και ως γνωστόν, τα προϊόντα των κομμουνιστών είναι όλα σαχλά και τζούφια. Δεν είναι σαν τις ρουκέτες της Δύσεως που σκάνε πάντα οι πρόστυχες ακόμη κι όταν δεν το θέλεις – κυρίως πάνω σε αμάχους.



Στάθηκα μες τη μέση του σαλονιού, λοιπόν, φορώντας μόνο το βρακάκι μου και ένα T-shirt, με το ρουκετοβόλο στα χέρια, οπλισμένη και απειλητική. Ξεβράκωτη τρομοκράτισσα, όπως με φωνάζει κι η γιαγιά μου.
Η μικρή μoυ αδελφούλα έτρεξε και σύμφωνα με το σχέδιο μάχης, μου έφερε τη ντουντούκα με το σφυροδρέπανο, που χρησιμοποιούσε ο μπαμπάς στις διαδηλώσεις όταν ήταν νέος.
Την πλησίασα στο στόμα και είπα με σταθερή, σίγουρη φωνή:
«Οικογένεια Παριανού! Φφφφ… φφφ… ένα-δυο, ένα-δυο. Αυτό δεν είναι τεστ. Αυτό δεν είναι τεεεεεστ, λέμε. Δεν είναι ΆΣΚΗΣΗ. Κατεβάστε τα βρακιά σας και βγείτε έξω τρέχοντας, με τα χέρια ψηλά. Όβερ».



Η μάνα μου που εκείνη την ώρα έστρωνε φύλλο για σπανακόπιτα, πετάχτηκε απ’ την κουζίνα αλαφιασμένη.
-Μωρή τρελή, μου είπε, κάνε ησυχία και κοιμάται ο πατέρας σου.
-Αχα! της φώναξα μέσα απ’ την ντουντούκα μου, κουνώντας της το ρουκετοβόλο στη μούρη. Φαντάρος έχει πάει; Μη μου λες ψέματα εμένα! Δεν θα με κάνετε θέαμα στον Τριανταφυλλόπουλο εσείς!
-Θα σε κάνω υπερθέαμα απ’ τις ξυλιές, Μανταλένα, μου είπε θυμωμένη. Κατέβασε αυτό το πράγμα να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.
-Αυτό το ματζαφλάρι μάνα, είναι ο αγώνας μου κατά του ιμπεριαλισμού. Θα τα κάνω όλα εδώ μέσα Τελετή Έναρξης.
-Σκάσε πια μωρή, που τρελάθηκες, σου λέω κοιμάται ο άνθρωπος.
-Αστοί, ξυπνήστε επιτέλους!
-Ααα, εσύ δεν τρώγεσαι. (μου τραβάει τη ντουντούκα από τα χέρια).



-Ξύπνησέ τον, μάνα, μη γίνει εδώ πέρα της Βουλής το κάγκελο, της λέω. Το ρουκετοβόλο μου δεν αστειεύεται. Γιατί κοιμάται; Σας έπιασα στον ύπνο, ε; Μίλα. Πες τα όλα και μπορεί να τη γλιτώσεις.
-Σσσς πια και μ’ έσκασες! Ο άνθρωπος ξεκουράζεται, όλη μέρα δούλευε.
-Χμ. Χμ. Και χμ.
-Έτσι μπράβο… Τι σε έπιασε παιδάκι μου; Παίξε ήσυχα με τις μπόμπες σου κι άσε μας εμάς.
-Ποιες μπόμπες, ρε μάμμυ; Μπόμπες σερβίρουν μόνο στα μπαράκια και πίστεψέ με είναι πιο επικίνδυνες από τις κινεζικές ρουκέτες μου. Από μπόμπα-ποτό μπορεί να πάθεις καμία ανήκεστο βλάβη ή να σε κλαίμε, από κινεζική ρουκέτα όμως, ούτε ρουθούνι δεν ανοίγει.
-Όλο βλακείες λες, Μανταλένα. Δεν είναι όλα αστεία. Άντε να παίξεις πουθενά αλλού. Και ήσυχα. Τον πατέρα σου θα τον ξυπνήσω σε καμιά ώρα, όταν θα ‘ναι να κάνει μπάνιο για να πάμε σε μια επίσκεψη…


-Καλά. Θα του την πέσω αργότερα, όταν θα είναι στο μπάνιο. «Ψυχώ» θα γίνει εδώ μέσα, να μου το θυμηθείς.
-Εντάξει, εντάξει. Σκασμός τώρα. Και κοίτα μη μου κάνεις πάλι καμιά ζημιά με τις ιδεολογίες σου, γιατί θα στις βρέξω.
-Τι ζημιά; Δεν κάνω εγώ ζημιές στον δίκαιο αγώνα μου!
-Να σου λείπουν οι σαχλαμάρες, Μαντώ. Οι ιδεολογίες δεν προασπίζονται με ρουκέτες. Και πρόσεξέ καλά: αν μου ξανασπάσεις το τζάμι του μπάνιου σαν την άλλη φορά ή ρίξεις καμία απ’ τις ρουκέτες σου στη λεκάνη και ξαναβουλώσει, θα το πληρώσεις πολύ ακριβά. Με παρακολουθείς;
-Μπουμ.
-“Μπουμ”;
-Μπουμ, λέμε.
-Τι μπουμ;
-Μπουμ κακά. Κακά παντού.



=======================================

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο",
Κυριακή 29 Ιαν. 2007.