Πρωινός καφές

Άντε. Παλουκώσου και λέγε, Summάκιο! Που χάθηκες;



Ώχου, ρε Mαντλέν. Που να χαθώ; Όπως τα ξέρεις. Δουλειές δεν υπάρχουν και πρέπει να τις κυνηγάς. Δεν είναι κι εύκολο στις μέρες μας.


Η ανεργία είναι το μέλλον, βρε κουτέ. Μείνε άνεργος και θα δεις. Λούσου με Μούλτρεξ και θα δεις. Συνέχισε να κοιτάζεις τα βυζάκια μου και θα δεις.


Ε, ρίξε κι εσύ κάτι πάνω σου. Πρωί είναι, θα κρυώσεις. Με καλείς στο Mantalenόσπιτο για καφέ και μου τριγυρνάς μόνο με τις χνούδινες παντόφλες και το see-through νυχτικό.

Ναι αλλά από κάτω φοράω το μποξεράκι σου.



Το βλέπω. Σαν τον Λυμπερόπουλο με νυχτικό είσαι.



Τι είναι το λυμπερόπουλο, Sum;



Άστο καλύτερα.



Πόση ζάχαρη θες;



Μια μυτούλα.




Μυτούλα σαν τη δική μου ή σαν τη δική σου; Χιιι



Σε παρακαλώ, μην αρχίζεις τις σάχλες από τόσο νωρίς. Μια χαρά ήμουν στο στούντιο. Και μια χαρά το έχουμε οργανώσει – έχει τα πάντα. Από πάγκο γυμναστικής, μέχρι μπαράκι και από ατελιέ ζωγραφικής (της Γ.) μέχρι κρεβατοκάμαρα. Είναι αχανές και το έχουμε χωρίσει σε χώρους με παλιά παντζούρια που μαζέψαμε από τα σκουπίδια, τα οποία τα έχουμε βάψει σε διάφορα χρώματα και τα χρησιμοποιούμε ως παραβάν. Αν θες μπορείς να μετακομίσεις κι εσύ μαζί μας εκεί. Είναι πολύ μεγάλο, λέμε.

Καλά, κι αν θέλω να παίξω με κάποιον στο κρεβατάκι μου και οι φίλοι σου παραδίπλα ηχογραφούν φωνές, τι γίνεται;


Ψυχεδέλεια.



Τι εννοείς;





Ε… ότι μπορεί να ηχογραφήσουν και τις δικές σου φωνές.



Θα αστειεύεσαι!



Τσκ.




Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό, Sum. Δηλαδή, θα πηδιέμαι εγώ πίσω απ’ το παντζουράκι μου και η ρεμπετω-φίλη σου παραδίπλα θα ψέλνει «κάθεεεε βράδυ, τόσο λυπημένη, κάαααθε βράδυ βαθειά συλλλλογισμένηηη»;

…



Μίλα, ρε κάθαρμα της μπλογκοκενωνίας!



Μπορεί, ρε Μαντλέν, μπορεί.




Τι «μπορεί», βρε ηδονοβλεψία; Για να μη σου πω ότι, σύμφωνα με τη λογική σου, ακόμη κι αν τα πυκνωτικά σου μικρόφωνα δεν πιάσουν τα αναστεναγματάκια μου επειδή ίσως τύχει να βγάζω τα μάτια μου μακριά από το recording area (μ’ αρέσει που το συζητάω κιόλας!), ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να έρθει να με πάρει μάτι πίσω απ’ τις γρίλλιες του παντζουρακίου… Ρε ασύστολε τύπε, ούτε στις σχολικές καταλήψεις δεν γίνονται αυτά!

Τα παραλές, μωρέ. Πέντε άνθρωποι θα είμαστε όλοι κι όλες.



Αχά. Μπορώ να μάθω παρακαλώ ποιοι θα μένουν στο κοινόβιο;



Δεν είναι κοινόβιο. Δεν θα μένει όποιος κι όποιος.



Λέγε ποιοι θα είναι, να σου πω αν είναι όποιος κι όποιος.



Κατ’ αρχάς, εσύ κι εγώ.



Χμ, χμ. Συνέχισε.



Η Γ., η ζωγράφος.




Και χμ. Και ο γκόμενός της φαντάζομαι.



Δεν έχει πια.




Γιατί; Τι απέγινε εκείνος o καλός τυπάκος που έβγαινε να τη μαζέψει από τη στέγη όταν της την έδινε και ανέβαινε να παίξει βιολί; Ρε Sum, σοβαρολογείς ότι θα με βάλεις να συγκατοικήσω με την τρελή; Αυτή είναι θεόμουρλη, λέμε.

Είναι καλό παιδί, όμως. Και ακίνδυνη.



Ακίνδυνο το λες εσύ, το να πρέπει να την κυνηγάμε μη φουντάρει από τα κεραμίδια; Ή το πώς παίζει βιολί; Όλη μέρα με ωτοασπίδες θα είμαι.


Υπερβάλλεις. Παίζει πολύ καλύτερα πια. Και δεν ανεβαίνει στη στέγη και τόσο συχνά. Άσε που μπορούμε να ζητήσουμε από τη σπιτονοικοκυρά να κλειδώνει την πόρτα στην ταράτσα. Ορίστε. No problemo.

Άλλος;



Εε… θα είναι άλλα δυο άτομάκια. Ένα ζευγάρι για την ακρίβεια, ο Τ. και η Ε.



Μιζέρια μου κάνει.



Γιατί;





Γιατί τους ξέρω, ρε συ. Αυτοί θέλουν να είναι όλα πάντα τακτοποιημένα, να πληρώνουμε το νοίκι στην ώρα του, να βρίσκουν πάντα το μπάνιο ελεύθερο, το σπίτι σφουγγαρισμένο, τα cd στις θήκες τους, τα παπούτσια πάντα το ένα δίπλα στο…

Κόφτο!



Ψέματα είναι; Διερωτώμαι, δηλαδή.



Ε, χρειάζονται και δυο λογικοί άνθρωποι εκεί μέσα.



Ναι, αλλά θα τους καταπιέσουμε. Θυμάσαι σε εκείνες τις διακοπές στη Νάξο; Όλα τα σνομπάριζαν. Εκτός από τις παρτούζες.


Λίγο το ‘χεις;



Ε, τους βαριέμαι. Εγώ θέλω να κυκλοφορώ ξυπόλητη με την κούπα μου στο χέρι και να πηγαίνω από το studio στο ατελιέ της Γιάννας και από το «δωματιάκι» που θα φτιάξω, να πετάγομαι στο μπάνιο με το I-pod στ’ ακουστικά και να ανάβω τα κεριά μου. Στο προγράφω: αν μου μιλήσει ο Τ., να μαζευτώ ή να μαζέψω τίποτα στο loft, θα του πετάξω την κούπα στα μούτρα.

Πολύ τη δύσκολη κάνεις, ρε Μαντλέν. Και μου κάνεις και τη ζωή δύσκολη. Άκου λοιπόν: ούτε ρεμπέτικα θα γράφουμε στο home studio, αλλά φευγάτες ψυχεδελικές εμπνεύσεις μας – αν θες πάρε κι εσύ το φλάουτό σου και έλα να φυσήξεις καμιά νότα, ούτε η Γ. είναι καμία τρελή – πιο πολύ ίσως σε ενοχλεί η μυρωδιά απ’ τις τέμπερες παρά όταν θα μελετάει βιολί (άσε που το loft είναι 300 τετραγωνικά) και όσο για το ζευγαράκι μας, είναι φίλοι παλιοί, καλοί και δοκιμασμένοι – if you get my point. Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνεις τόσο ζήτημα.

Θέλω να επισκεφθώ το χώρο πρώτα, πριν πω το ναι.



Σιγά ρε ΜantalenoΚλουζώ που θες «να επισκεφθείς και το χώρο». Αφού θα σ’ αρέσει!


Ξέρω, ξέρω… «Κι αν δεν μ’ αρέσει ντύνομαι και φεύγω».



Μμμμ… Ωραίο καφέ, έφτιαξες.



Άσε τις μαλαγανιές. Αν δεν μ’ αρέσει θα στο πω αμέσως.



Εννοείται. Δεν σου κρύβω πάντως ότι εμένα άλλο με ανησυχεί.



Τι;



Τι θα κάνεις αν ΌΝΤΩΣ τύχει να σ’ αρέσει. Τη γαμήσαμε.



Ε, τώρα γίνεσαι κακός.



Είμαι κακός.




Εννοώ… τι μπορεί να ενοχλώ δηλαδή; Είμαι αξιαγάπητη, όπως έχεις πει. Είμαι… εε… αξιαγάπητη – το ξανάπα;


Άσε ρε Μαντλέν. Είσαι hard to handle.



Γιατί το λες αυτό; Διερωτώμαι, δηλαδή.



…





Υπάρχει περίπτωση σα να λέμε, ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΘΕΛΟΥΝ τα παιδιά να μετακομίσω μαζί σας;


Εε, δεν ξέρω. Ίσως.



ΤΩΡΑ αστειεύεσαι. Αυτό που λες, δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι! Θα τα σπάσω όλα.


Εε! Τι σ’ έπιασε; Που πας;



Μέσα. Αρχίζω να πακετάρω. Μετακομίζω μαζί σας ΑΥΡΙΟ κιόλας.




Μα, δεν περιμένεις να τους το πω πρώτα; Δεν τους το έχω συζητήσει ακόμη. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως χρειαζόμαστε ακόμη έναν συγκάτοικο…


Πάρε τους να τους το πεις. Βρήκατε συγκάτοικο.



Ρε, Μανταλούδι μου γλυκό, κάτσε λίγο. Μην παίρνεις φωτιά έτσι.



Τέλειωσε η συζήτηση! Πάω να αλλάξω και να κλείσω φορτηγό για τη μετακόμιση.



Άσε με να τους το πω τουλάχιστον πρώτα.



Πάρε τους τώρα, λέμε. Το τηλέφωνο είναι μέσα στο φούρνο.



Στο φούρνο; Τι κάνει εκεί;




Αντήχηση, Sum, αντήχηση. Για να το ακούω καλύτερα.