Tonight NO dj saved my life

Μπαίνω στο ημιφωτισμένο bar με το σκούφο μου μέχρι τ’ αυτιά.
-Μια Carib, παρακαλώ.
-Που το ξέρατε πως έχουμε;
-Είδα έναν που έπινε. Δε νομίζω να την έφερε απ’ έξω. Δεν πουλάνε στα περίπτερα.
-Καλά, καλά.
-Δεν θα την πληρώσω.
-Συγνώμη;
-Που είναι το αφεντικό;
-Ποιος απ’ τους δυο;
-Εε… να δεις πώς τον έλεγαν αυτόν που μίλησα στο τηλέφωνο…
-Περιμένω...
-Ο φίλος της Τ.
-Δεν ξέρω καμιά Τ.
-Εν πάσει περιπτώσει, που είναι το αφεντικό; Πειράζει που δεν θυμάμαι πώς τον λένε;
-Εκεί είναι. Τον λένε Στ.
Εγώ με το πιο χαρωπό ύφος του κόσμου:
-Γειαααα! Είμαι η Μ. που μιλήσαμε στο τηλέφωνο.
-Γειά σου. Μισό λεπτό και σου ‘ρχομαι.


Πίνω την Carib μου σιωπηλά. Με έστειλαν εδώ για dj. Cool φαίνεται το μπαράκιο. Έπαιζα πέρυσι σε ένα ακριβώς παρακάτω, και όποτε περνούσα από εκεί, αυτό ήταν τίγκα στον κόσμο.
-Τι μουσική παίζεις; με ρωτάει λιγάκι αργότερα ο boss.
-Ε… λέω. Λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο… Μωρέ τι λέω! Παίζω κι από το ένα, παίζω κι από το άλλο!
-Δεν καταλαβαίνω, μου απαντάει, με το δίκιο του ο άνθρωπος.
-Κοίτα. (παίρνω το σοβαρό μου). Αυτό που παίζει τώρα ο dj σου, εγώ ΔΕΝ το παίζω.
-Και τι είναι αυτό;
-…
-…
-Δεν ξέρεις;! τον ρωτάω (σημ. ήταν το καινούριο του George Michael).
-Όχι.
-Ε, τότε, το παίζω, του απαντάω κι εγώ και τον κουφαίνω.
-Άκου, μου λέει αυτός. Το ζήτημα είναι να περνάει καλά ο κόσμος.
-Το έχω ξανακούσει, του λέω. Αλλά δεν ισχύει. Το ζήτημα είναι ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ τον κόσμο να περάσει καλά. Γιατί αν πας με το τι θα γούσταρε ο κόσμος να ακούσει, τώρα θα έπρεπε να ακούμε ιαπωνική λαϊκή μουσική.
{Καλού – κακού, του δείχνω μια πολυπληθή παρέα από Γιαπωνέζους που έχουν πιάσει όλη τη μόστρα στο μαγαζί.}
-Δεν είναι Ιάπωνες, είναι Κινέζοι, μου απαντάει.
-Ούτε απ’ αυτά παίζω.



Κανονίζουμε να με πάρει τηλέφωνο. Του λέω ότι μ αρέσει το μπαράκι του και είναι αλήθεια. Είναι σκοτεινό, με κεριά, groovάρει και αν τον πιστέψω, έχει πάντα κόσμο. Και έχει και Carib.
-Τα μπαρ είναι τα ιερά του πόθου, του λέω. Εδώ θα έπαιζα grooves, acid jazz, cheesy soul-funkάκια και θα έφτανα μέχρι reggae και dub για να ιδρώσουν οι Γιαπωνεζοκινεζούλες μας. Μ’ αρέσει εδώ.
Στραγγίζω το μπιράκι μου και βγαίνω.

Στο γυρισμό για το σπίτι, το ρολόι της παλιάς Μητρόπολης χτυπάει 12, αντηχώντας στους γύρω έρημους δρόμους.
Στην Ευρυπίδου, κάνω στην άκρη κακήν κακώς γιατί τρέχει μια πυροσβεστική.
Στην Ασκληπιού σκέφτομαι προς στιγμή να περάσω από φίλους για κανένα έξτρα ποτάκι.
Μπα… Έχει υγρασία, που να γυρίζω μόνη μετά.
Ο δρόμος γλιστράει.
Καλά θα κάνω να προσέχω.


.
χικ