Δυο ωραίες πεταλούδες

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δυο πεταλούδες. Η Λούδα Πέτα και η Πέτα Λούδα. Και έγιναν φίλες.
Το μόνο πρόβλημα ήταν πως η Λούδα ήταν πεταλούδα της μέρας και η Πέτα της νύχτας: Η Πέτα κοιμόταν όλη τη μέρα και το βράδυ έβγαινε να κυνηγήσει τα λαμπιόνια του δρόμου και τους γυμνούς γλόμπους των αγροικιών. Λίγες στιγμές πριν σουρουπώσει, η Λούδα πήγαινε για ύπνο εξουθενωμένη ύστερα από το ολοήμερο πήγαιν’ έλα της από λουλούδι σε λουλούδι.
Πότε και πώς συναντήθηκαν λοιπόν;

Η Φύση είχε φροντίσει για όλα. Ακόμα και για τις πιο απίθανες συναναστροφές όπως αυτή. Και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να έχουν γίνει φίλες, η Λούδα και η Πέτα θα πρέπει να είχαν κατ’ αρχάς γνωριστεί μια δεδομένη στιγμή. Ε, λοιπόν, έτσι ακριβώς είχε συμβεί. Είχαν γνωριστεί στη διάρκεια μιας ολικής έκλειψης ηλίου.

***

Ξέρω τώρα ότι οι δύσπιστοι θα πουν πως ολικές εκλείψεις ηλίου συμβαίνουν πολύ σπάνια και πως είναι σχεδόν ακατόρθωτο για δυο λεπιδόπτερα, που το ένα ανήκει στο είδος Delias Pasithoe (η Λούδα) και το άλλο στα Panaxia quadripunstaria* (η Πέτα), να συνάψουν αστραπιαία φιλία.
Ωστόσο, οι πεταλούδες, όπως και πολλά άλλα έντομα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! (ή ξέρουν πολύ καλά). Μετακινούνται από ένστικτο ακολουθώντας το φως. Για τον προσανατολισμό τους χρησιμοποιούν την κατεύθυνση των ηλιακών ακτίνων, τις οποίες τέμνουν πάντα υπό την ίδια γωνία κατά μήκος της πορείας τους.

Αυτή η μέθοδος είναι αλάνθαστη μόνο στην περίπτωση της πεταλούδας της μέρας: αν θεωρήσουμε ως φωτεινή πηγή τον ήλιο ή το φεγγάρι, πηγές που είναι τόσο μακριά από τη Γη, ώστε οι ακτίνες τους φτάνουν στην επιφάνεια σαν να ήταν παράλληλες μεταξύ τους.
Έτσι, όταν η Λούδα τις διασχίζει –και πάντα υπό την ίδια γωνία- είναι σίγουρη ότι πετά ευθεία προς μια κατεύθυνση.

Στην περίπτωση της νυχτοπεταλούδας, όμως, το πράγμα αλλάζει κι αυτό γιατί, αντίστοιχα όταν η Πέτα βρίσκεται κοντά σε μια λάμπα, "πιάνεται κορόιδο", καθώς η πηγή των ακτίνων βρίσκεται πολύ κοντά, συνεπώς αυτές δεν είναι πλέον παράλληλες κι ας επιμένει εκείνη να πετά τέμνοντας τις υπό την ίδια πάντα γωνία. Το αποτέλεσμα είναι ότι έτσι δεν ακολουθεί πια ευθύγραμμη πορεία, αλλά πλησιάζει ολοένα και περισσότερο τη φωτεινή πηγή μέχρι να πέσει πάνω της και να κάψει τα φτερά της.


Σε εκείνη την έκλειψη λοιπόν, η Λούδα και η Πέτα, τράκαραν. Έπεσαν η μία πάνω στην άλλη. Στην αρχή ήταν έτοιμες να αρπαχτούν γιατί τινάχτηκε απ' τα φτερά τους η μαγική σκόνη που τις βοηθάει να πετάνε.
Τι θράσος!, σκέφτηκε η Πέτα στην αρχή. Η πρώτη της ιδέα ήταν να δαγκώσει τη Λούδα στις κεραίες, να μάθει! Μετά θυμήθηκε ότι οι πεταλούδες είναι χορτοφάγοι και ότι θα προτιμούσε να πιει ένα πράσινο τσάι – κάθε βράδυ έπινε ένα πριν ξεκινήσει το νυχτοπέταγμά της.
Η Λούδα πάλι, πέρασε την Πέτα για αρσενικό και θεωρώντας ότι της την έπεσε για να ζευγαρώσουν, άρχισε να φτεροκοπά με περίσσιο πάθος. Δεν θα έλεγε όχι για ένα γρήγορο μέσα στην ανθισμένη νερατζιά - έτσι απότομα που είχε χαθεί ο ήλιος, άρχιζε να κάνει ψύχρα.

Το ζήτημα με τις πεταλούδες είναι ότι συχνά το μεγαλύτερο τμήμα του σώματός τους παρουσιάζει περιπτώσεις σεξουαλικού διμορφισμού. Έτσι η Λούδα και η Πέτα δεν άργησαν να τα βρουν. Απομονώθηκαν στη νερατζιά και όσο διάρκεσε η έκλειψη έκαναν τους λεμονανθούς να ριγούν από το πάθος και το φρουφρούρισμα. Η ένωσή τους θα πρέπει κράτησε μια ολόκληρη πεταλουδοαιωνιότητα, ενάμισι λεπτό πάνω κάτω.


Έκτοτε έγιναν αχώριστες.
Και αν έχουν την ατυχία σήμερα, λόγω των συνθηκών, να συναντιούνται μόνο στις εκλείψεις, επικοινωνούν καθημερινά: με λουλουδένια γκράφιτι, ραβασάκια από γύρη και σχεδιάκια που σκάβουν με τα αστεία ποδαράκια τους στους λεπτούς μίσχους των μπουμπουκιών.

Και εννοείται πως περιμένουν πώς και πώς την επόμενη έκλειψη. Ο σαλίγκαρος που ζει κάτω από την αναρριχώμενη τριανταφυλλιά, τους είπε ότι λογικά, η επόμενη έκλειψη δεν θα αργήσει πολύ, γιατί πρόσφατα τον έπιασαν και πάλι τα αρθριτικά του.


_________________________________________________


MantalenoΣημειώσεις

Σύμφωνα με έναν μύθο των Ινδιάνων Papago, ο δημιουργός ένιωσε θλίψη για τα παιδιά, όταν συνειδητοποίησε ότι το πεπρωμένο τους ήταν να γεράσουν και να γίνουν αδύναμα πλάσματα.
Μάζεψε, λοιπόν, τα όμορφα χρώματα από διάφορες πηγές όπως το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια, και ο ουρανός. Έβαλε τα χρώματα σε ένα μαγικό σακούλι και τους το παρουσίασε.
Όταν εκείνα το άνοιξαν, οι χρωματισμένες πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, γοητεύοντάς τα. Δεν είχαν δει ποτέ μέχρι τότε τίποτα τόσο όμορφο. Οι πεταλούδες τραγούδησαν κι έκαναν τα παιδιά ακόμα πιο ευτυχισμένα. Όμως, τα πουλιά παραπονέθηκαν στο δημιουργό γιατί οι πεταλούδες ήταν τόσο όμορφες και μπορούσαν να τραγουδούν όπως εκείνα. Για αυτό ο δημιουργός απέσυρε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν και όμορφες, παραμένουν σιωπηλές.

***

Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι ψυχές νεκρών, ενώ στα λατινικά animula, που μεταφράζεται ως μικρή ψυχή. (Wikipedia)

***

*Panaxia quadripunstaria: Πεταρούδι που ζει στην Πάρο και καταχρηστικά λέγεται πεταλούδα, καθώς ουσιαστικά ανήκει στις νυχτοπεταλούδες ή πεταρούδια.
Δεν τρέφεται καθόλου όλο το καλοκαίρι (δεν έχει άλλωστε και στομάχι) και καταναλώνει το λίπος που είχε αποθηκεύσει στο σώμα τoυ, όταν ήταν στο στάδιο της κάμπιας.
Η εμπορευματοποίηση της κοιλάδας όπου ζουν -κόβεις εισιτήριο για να την επισκεφτείς- και ο εξαναγκασμός των πεταλούδων σε πέταγμα λόγω του θορύβου που προκαλούν οι επισκέπτες (φωνές, παλαμάκια, σφυρίγματα), τα τελευταία χρόνια τις οδηγεί στην κατανάλωση των «καυσίμων» τους και στο θάνατο πριν φτάσουν στην ωοτοκία.

.