Το κουτάλι του Ρεμπώ

-Που είναι το κουτάλι μου; ρώτησα. Εδώ το είχα αφήσει, μέσα στη γέμιση.
-Το έχω βάλει στην πόρτα του φούρνου για να αφήσω μια χαραμάδα ανοιχτή μη μου ξεραθεί το ψητό, είπε η μαμά. Πάρε άλλο αν θες.
-Όχι. Εγώ θέλω το κουτάλι μου, απάντησα.
-Πάρε άλλο παιδάκι μου, συνέχισε εκείνη. Τι λυπάσαι; Μην λερώσεις; Δεν έγινε τίποτα.
-Αφού δεν έγινε τίποτα, γιατί δεν έβαζες κι εσύ ένα άλλο κουτάλι στην πόρτα του φούρνου, μόνο έβαλες το κουτάλι ΜΟΥ; ξανάπα ενοχλημένη.
-Ώχου, ρε Μαντώ. Βιαζόμουν, και το πρώτο που είδα ήταν το κουτάλι σου. Πώς κάνεις έτσι;
-Θα στο πάρω. Θέλω να φάω λίγη γέμιση. Με το κουτάλι μου!
-Κάνε ότι θες.


-Το κουτάλι αυτό το έχει σκάσει από τον Γιούρι Γκέλερ, συνέχισα. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε κουτάλι. Έχει παρελθόν.
-Όπως όλοι μας, είπε η μαμά μου και συνέχισε να τυλίγει με φύλλο μια χορτοπουτίγκα.
-Δεν ξέρω για όλους σας, αλλά το κουτάλι αυτό, μαμά, είναι ένα κουτάλι-δραπέτης. Ένα κουτάλι που επαναστάτησε γιατί αρνήθηκε να λυγίσει κάτω από την επιθυμία ενός άλλου.
-Σαχλαμάρες λες, Μανταλένα. Πάρτο το ρημάδι και μη με ζαλίζεις. Και πρόσεξε μην καείς σου ξαναλέω. Το κουτάλι είναι ώρα στην πόρτα του φούρνου και θα πρέπει να είναι ζεστό...
Το άγγιξα δειλά.
Δεν ήταν.


-Φυσικά και θα το πάρω, είπα. Το κουτάλι αυτό, αξίζει να βρίσκεται στα ηρωικά μου χέρια, όχι ανάμεσα σε πηρούνια και σε ακριβά σερβίτσια. Με το κουτάλι αυτό έβραζε τη ζάχαρη στο αψέντι του ο Rimbaud, την πρέζα του ο Hendrix, ο Miles Davis και ο Kurt Cobain. Η μοίρα το έφερε στα καστανάκια της γέμισής μου.
-Με έσκασες πια. Πάρε και τη γέμισή σου με τα καστανάκια – την έχω ακουμπήσει στο μάτι της κουζίνας.

Τράβηξα το κουτάλι με το δεξί χέρι ενώ με το αριστερό ξεσκέπαζα τη φόρμα με την έξτρα γέμιση που φτιάχνω πάντα και δεν τη βάζω εντός του ψητού πτηνού που φουρνίζουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή - εις μνήμην εκείνου του απίθανού τύπου που περπατούσε πάνω στο νερό.


Το βύθισα στην αφράτη γέμιση. Νιαμ, είπα. Τα καστανάκια, μου έγνεψαν «δάγκωσέ μας, έχουμε σκάσει απ΄τη ζέστη».
Το έφερα στο στόμα…
Άουτς!
Ρε συ! Αυτό ζεματούσε!

Μου έπεσαν κουτάλι και γέμιση, τα καστανάκια έτρεξαν να κρυφτούν ανακουφισμένα κάτω από την κουζίνα αναζητώντας δροσιά.
Εγώ πάλι έτρεξα στον καθρέφτη του μπάνιου, παρακολουθώντας τα χείλη μου να φουσκώνουν και να κοκκινίζουν σαν να είχα πάρει πίπα στον Ταρζάν.
-Α, καλά να πάθεις, που δεν ακούς κανέναν είπε η μαμά και ήρθε να ρίξει μια ματιά στο στόμα μου.
-Μα, το έπιασα η δόλια, είπα μέσα απ’ τα δάκρυά μου. Το κουτάλι δεν έκαιγε εκεί που το έπιασα! Το σίδερο δεν είναι καλός αγωγός της θερμότητας; Αν ζεματούσε τόσο στο μπροστινό μέρος, πώς ήταν κρύο το χερούλι του;
-Το μισό ήταν μέσα στο φούρνο, Μανταλένα, γέλασε η μαμά μου. Γι’ αυτό ζεμάταγε.
-Και τώρα τι κάνουμε; αναρωτήθηκα. Θα πρηστώ και θα γίνω σαν να πήρα τσιμπούκι… (η μαμά με αγρικοίταξε) …σαν τον Louis Armstrong, μαμά.
-Θα βάλεις λίγη οδοντόκρεμα να σου πάρει το κάψιμο, μου είπε.
-Ναι, και θα γίνω σαν κλόουν, κλαψούρισα.
-Είσαι κλόουν Μανταλένα. Ο μεγαλύτερος κλόουν που έφαγε ποτέ με το κουτάλι του Γιούρι Γκέλερ. Καλώς όρισες στο 2007.
Σκάσαμε στα γέλια.

Λίγη ώρα αργότερα, υποδεχόμουν τους καλεσμένους με οδοντοκρεμάτα φιλάκια, αφήνοντάς τους Crest στα μάγουλα. Μόνο μια θεία μου, οδοντίατρος φάνηκε να το εκτιμά.
Στο τραπέζι ο μπαμπάς, μου είπε ότι καιρός είναι να λογικευτώ. Να βρω ένα καλό παλικάρι, να παντρευτώ, να κόψω τις πολλές μουρλαμάρες και να μην παραιτούμαι τόσο εύκολα από τις δουλειές.
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, ούτε αν έκαλα καλά, αλλά όταν έφυγαν όλοι, πήρα το κουτάλι μου από το μπαλκόνι που το είχα βγάλει τιμωρία (τι-μωρία!) και το εκσφενδόνισα στο πάρκο που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μας, να βρει την τύχη του στον αδέσποτο αυτό κόσμο.

Δεν είμαι πολύ δυνατή, δεν πήγε μακριά. Το κοιτούσα ώρα πεσμένο μέσα στα λασπόνερα της βροχής και κόντευα να ξεχάσω τη ανοξείδωτη παρουσία του, μέχρι που είδα έναν άστεγο να το κοιτά, να το πιάνει και να το περιεργάζεται. Λίγο μετά το άφησε να γλιστρήσει απαλά στη μεγάλη τσέπη του μουσκεμένου του παλτό.

Καλή χρονιά, ψιθύρισα.

Γυρίζωντας να μπω μέσα, θα ΄παιρνα όρκο ότι άκουσα τα στολίδια από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο να κουδουνίζουν. Ή μήπως ήταν τα κουταλοπήρουνα στο συρτάρι;