Επικοινωνία σου λέει ο άλλος

Για τον AFM και τον Mαύρο Γάτο και όποιον άλλον

[σχόλιο μου από μια συζήτηση -γίνονται ακόμη τέτοιες, θείο- στου Thas]


{...}

Μέχρι τα "Δημοφιλή" να βαφτιστούν "Buzz" χρυσώνοντας το χάπι, όποιος άσχετος με τα blogz ρωτούσε "που θα βρω να διαβάσω έλληνες μπλογκερς" και τον έστελναν στο Μονιτορ, "δημοφιλές" μπλογκ θα έβλεπε της Λούσυ Λους (να θυμίσω; 26 λινκμπλογκς, με unique visitors 20 και 0 comments).
Ε, εμένα αυτό υποτιμά τη νοημοσύνη μου, όχι η γραμματοσειρά - που ποτέ δεν αναφέρθηκα σ' αυτήν.

Όπως βλέπεις, δεν είμαι εγώ τρελή κι όλοι οι άλλοι που μιλούν για "εντευκτήριο ιδεών" σώφρωνες - η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Ούτε απαξίωσα ποτέ συνολικά το Μόνιτορ - πώς θα μπορούσα; αφού αισθανόμουν μέλος του! - ούτε σημαίνει πως επειδή επεσήμανα κάτι στο οποίο αν όχι όλοι, οι περισσότεροι συμφωνούσαν τότε, πως είμαι και "κακό παιδί".
Κάποιος πρέπει να λέει και τα άσχημα, κάποιος που να μην νοιάζεται και τόσο για τη διαδικτυακή υστεροφημία του, όπως οι περισσότεροι ανάμεσά μας (sic, φυσικά - εξαιρούνται οι παρόντες).

Έχω *μαλώσει* με τους πάντες, αν αυτό σου λέει κάτι.
:)

Oι οσφυοκάμπτες βέβαια παραμένουν πάντα οσφυοκάμπτες, ανεξαρτήτως μέσου. Και των φρονίμων τα παιδιά, σκύβουν, γλύφουν και ρουφιανεύουν - δεν τα διαχωρίζω ΚΑΘΟΛΟΥ αυτά τα τρια γιατί τα έχω δει να συμβαίνουν και να μεταμορφώνουν bloggers που έως χτες τους νόμιζα υγιείς τω πνεύματι, σε θλιβερά χαλάκια της εισόδου ή σε αυτόκλητους σωτήρες της μπλογκόσφαιρας από εμάς τους "απ' έξω" και τους "αχρείους σοφούς".

Η εναλλακτική ψηφιακή κοινωνία μας δεν είναι ούτε τόσο "εναλλακτική" ούτε τόσο "κοινωνία" όσο θέλουμε να πιστεύουμε, δυστυχώς.
Και με λυπεί που οι ρουφιάνοι, οι υποκριτές και οι γλυψιματίες (λες και διακυβεύεται κάτι φοβερό και τρομερό εδώ!) δεν είναι τόσο δαχτυλοδεικτούμενοι όσο θα έπρεπε.
Αντιθέτως, θα δεις κάποιους να γλύφουν αυτούς που ώς χτες έφτυναν, να μπλέκουν την κανονική ζωή με την δικτυακή (πιστεύω ότι η ανάγκη της έκφρασης έχει να κάνει με αυτό), να στέλνουν mail σε έναν aggregator και να υπογράφουν ως Τάδε Ταδόπουλος , Δικηγόρος, και όχι ως Δεσποινίς Μοναχικές Καρδιές (τι θυμήθηκα πάλι).

Έτσι, αναγκαστικά τους ανεχόμαστε. Ζουν ανάμεσά μας.
Γιατί τι άλλο να κάνεις - βάση της αρχής της δημοκρατίας, από το να τους αφήσεις να σχολιάσουν στο μπλογκ σου ή να ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙΣ να τους αφήσεις comment έτσι και αισθανθείς ότι σε *διαβάλλουν* και μόλις δουν τα δύσκολα (κοινώς να τους κολλήσεις στον τοίχο), να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, κάνοντας τάχα μου δήθεν τους σνομπ και τους υπεράνω;

Υπάρχει έστω και ΈΝΑΣ blogger, Έλληνας μπλογκερ εννοώ, που να παραδέχθηκε ποτέ ότι έκανε λάθος σε κάτι; Σε μια έκτίμησή του έστω;
Που να ζήτησε συγνώμη για κάτι; Όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν ήταν;

Έγώ έναν ξέρω μόνο. Εμένα. Κai σόρι αν φαίνεται εγωιστικό, όμως αν νωρίζετε κι άλλον, παρακαλώ να μου τον πείτε. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι έσφαλλα, όπως παραδέχθηκα -κατόπιν εορτής φυσικά γιατί δεν σκάμπαζα χριστούλη από Ίντερνετ και RSS Feed- ότι ήταν λάθος μου να ζητώ να εξαιρεθώ απ' το Μόνιτορ.

Γι' αυτό λοιπόν, όποιος δεν έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια (έστω και πλαστή, δικτυακή, βρε παιδί μου), να παραδεχτεί έστω και μια φορά στη φτωχο-μπλογκοζωούλα του ότι "ναι, ρε γμτ, μπορεί και να 'χεις δίκιο, μπορεί και να μην είναι έτσι όπως τα πίστευα", δεν αξίζει για μένα ούτε μισό πίξελ στην οθόνη και σε κανένα Μόνιτορ.
Πολύ περισσότερο στο δικό μου μονιτορ - αυτό που αντικρύζω όταν μπαίνω στο μπλογκάκι μου - αυτή την εποχή "ξηλώνω" λυνξ.

Θα μου πεις, και τι κατάφερες; Τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα, δεν μπορώ να κάνω, ρε Τhas.
Το επόμενο βήμα, είναι η απάθεια. Και η βολεμένη αδράνεια.
But that's another story.

=επικοινωνία σου λέει=

χικ