Jan 1, 2007

Το κουτάλι του Ρεμπώ

-Που είναι το κουτάλι μου; ρώτησα. Εδώ το είχα αφήσει, μέσα στη γέμιση.
-Το έχω βάλει στην πόρτα του φούρνου για να αφήσω μια χαραμάδα ανοιχτή μη μου ξεραθεί το ψητό, είπε η μαμά. Πάρε άλλο αν θες.
-Όχι. Εγώ θέλω το κουτάλι μου, απάντησα.
-Πάρε άλλο παιδάκι μου, συνέχισε εκείνη. Τι λυπάσαι; Μην λερώσεις; Δεν έγινε τίποτα.
-Αφού δεν έγινε τίποτα, γιατί δεν έβαζες κι εσύ ένα άλλο κουτάλι στην πόρτα του φούρνου, μόνο έβαλες το κουτάλι ΜΟΥ; ξανάπα ενοχλημένη.
-Ώχου, ρε Μαντώ. Βιαζόμουν, και το πρώτο που είδα ήταν το κουτάλι σου. Πώς κάνεις έτσι;
-Θα στο πάρω. Θέλω να φάω λίγη γέμιση. Με το κουτάλι μου!
-Κάνε ότι θες.


-Το κουτάλι αυτό το έχει σκάσει από τον Γιούρι Γκέλερ, συνέχισα. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε κουτάλι. Έχει παρελθόν.
-Όπως όλοι μας, είπε η μαμά μου και συνέχισε να τυλίγει με φύλλο μια χορτοπουτίγκα.
-Δεν ξέρω για όλους σας, αλλά το κουτάλι αυτό, μαμά, είναι ένα κουτάλι-δραπέτης. Ένα κουτάλι που επαναστάτησε γιατί αρνήθηκε να λυγίσει κάτω από την επιθυμία ενός άλλου.
-Σαχλαμάρες λες, Μανταλένα. Πάρτο το ρημάδι και μη με ζαλίζεις. Και πρόσεξε μην καείς σου ξαναλέω. Το κουτάλι είναι ώρα στην πόρτα του φούρνου και θα πρέπει να είναι ζεστό...
Το άγγιξα δειλά.
Δεν ήταν.


-Φυσικά και θα το πάρω, είπα. Το κουτάλι αυτό, αξίζει να βρίσκεται στα ηρωικά μου χέρια, όχι ανάμεσα σε πηρούνια και σε ακριβά σερβίτσια. Με το κουτάλι αυτό έβραζε τη ζάχαρη στο αψέντι του ο Rimbaud, την πρέζα του ο Hendrix, ο Miles Davis και ο Kurt Cobain. Η μοίρα το έφερε στα καστανάκια της γέμισής μου.
-Με έσκασες πια. Πάρε και τη γέμισή σου με τα καστανάκια – την έχω ακουμπήσει στο μάτι της κουζίνας.

Τράβηξα το κουτάλι με το δεξί χέρι ενώ με το αριστερό ξεσκέπαζα τη φόρμα με την έξτρα γέμιση που φτιάχνω πάντα και δεν τη βάζω εντός του ψητού πτηνού που φουρνίζουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή - εις μνήμην εκείνου του απίθανού τύπου που περπατούσε πάνω στο νερό.


Το βύθισα στην αφράτη γέμιση. Νιαμ, είπα. Τα καστανάκια, μου έγνεψαν «δάγκωσέ μας, έχουμε σκάσει απ΄τη ζέστη».
Το έφερα στο στόμα…
Άουτς!
Ρε συ! Αυτό ζεματούσε!

Μου έπεσαν κουτάλι και γέμιση, τα καστανάκια έτρεξαν να κρυφτούν ανακουφισμένα κάτω από την κουζίνα αναζητώντας δροσιά.
Εγώ πάλι έτρεξα στον καθρέφτη του μπάνιου, παρακολουθώντας τα χείλη μου να φουσκώνουν και να κοκκινίζουν σαν να είχα πάρει πίπα στον Ταρζάν.
-Α, καλά να πάθεις, που δεν ακούς κανέναν είπε η μαμά και ήρθε να ρίξει μια ματιά στο στόμα μου.
-Μα, το έπιασα η δόλια, είπα μέσα απ’ τα δάκρυά μου. Το κουτάλι δεν έκαιγε εκεί που το έπιασα! Το σίδερο δεν είναι καλός αγωγός της θερμότητας; Αν ζεματούσε τόσο στο μπροστινό μέρος, πώς ήταν κρύο το χερούλι του;
-Το μισό ήταν μέσα στο φούρνο, Μανταλένα, γέλασε η μαμά μου. Γι’ αυτό ζεμάταγε.
-Και τώρα τι κάνουμε; αναρωτήθηκα. Θα πρηστώ και θα γίνω σαν να πήρα τσιμπούκι… (η μαμά με αγρικοίταξε) …σαν τον Louis Armstrong, μαμά.
-Θα βάλεις λίγη οδοντόκρεμα να σου πάρει το κάψιμο, μου είπε.
-Ναι, και θα γίνω σαν κλόουν, κλαψούρισα.
-Είσαι κλόουν Μανταλένα. Ο μεγαλύτερος κλόουν που έφαγε ποτέ με το κουτάλι του Γιούρι Γκέλερ. Καλώς όρισες στο 2007.
Σκάσαμε στα γέλια.

Λίγη ώρα αργότερα, υποδεχόμουν τους καλεσμένους με οδοντοκρεμάτα φιλάκια, αφήνοντάς τους Crest στα μάγουλα. Μόνο μια θεία μου, οδοντίατρος φάνηκε να το εκτιμά.
Στο τραπέζι ο μπαμπάς, μου είπε ότι καιρός είναι να λογικευτώ. Να βρω ένα καλό παλικάρι, να παντρευτώ, να κόψω τις πολλές μουρλαμάρες και να μην παραιτούμαι τόσο εύκολα από τις δουλειές.
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, ούτε αν έκαλα καλά, αλλά όταν έφυγαν όλοι, πήρα το κουτάλι μου από το μπαλκόνι που το είχα βγάλει τιμωρία (τι-μωρία!) και το εκσφενδόνισα στο πάρκο που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μας, να βρει την τύχη του στον αδέσποτο αυτό κόσμο.

Δεν είμαι πολύ δυνατή, δεν πήγε μακριά. Το κοιτούσα ώρα πεσμένο μέσα στα λασπόνερα της βροχής και κόντευα να ξεχάσω τη ανοξείδωτη παρουσία του, μέχρι που είδα έναν άστεγο να το κοιτά, να το πιάνει και να το περιεργάζεται. Λίγο μετά το άφησε να γλιστρήσει απαλά στη μεγάλη τσέπη του μουσκεμένου του παλτό.

Καλή χρονιά, ψιθύρισα.

Γυρίζωντας να μπω μέσα, θ
α ΄παιρνα όρκο ότι άκουσα τα στολίδια από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο να κουδουνίζουν. Ή μήπως ήταν τα κουταλοπήρουνα στο συρτάρι;



28 comments:

Mantalena Parianos said...

Διερωτώμαι, δηλαδή.

Unknown said...

Ίσως αργότερα το κουτάλι σου συναντήσει μια κονσέρβα και μια κάλτσα.
Κατα πως το κόβω, τέτοιο κουτάλι είναι :)
Καλή χρονιά. Καλή αρχή.

Jimmy Bloody Rose said...

LOL Πολύ καλό! Γέλασα πάλι και σήμερα!

Πιστεύω ότι αν η οδοντόκρεμα ήταν Colgate, ίσως να το εκτιμούσαν περισσότερο οι καλεσμένοι σας!
Ούτε εμένα μ'αρέσει η creast!Κάπως μου βρωμάει η γεύση της! LOL
Καλά σε δημοπρασία διάσημων "φτιαχμένων" τ'αγόρασες αυτό το "ιστορικό" κουτάλι;!
:P
Πάντως αν στα νεύρα σου πέταγες κανά κοψίδι, ίσως να χαιρόταν περισσότερο ο άστεγος!
Καλή χρονιά!
:)

Attalanti said...

Ααααχ, ιστορίες μέσ' απ' τη ζωή βγαλμένες. Είμαι σίγουρη ότι η επόμενη που θα καεί θα λέει με περηφάνια ότι αυτό το κουτάλι είχε κάψει και το Μανταλενίδιο πριν από ΄κείνη, ένα πρωτοχρονιάτικο μεσημέρι.

Καλό ταξίδι στο κουτάλι σου, καλά ταξίδια σε 'σένα! Θα είναι ένας καυτός χρόνος, θα το δεις!

Juanita La Quejica said...

Κρίμα τα καστανάκια!
Καλή Χρονιά!

MåvяiÐåliå said...

Καλή Χρονιά

Anonymous said...

τις καλύτερες ευχές για την νεα χρονια γεμάτες υγεία

Mantalena Parianos said...

TOM BOY>>
Mπααα... το κουταλάκι μου δεν ήταν προικισμένο με το χάρισμα της ομίλίας όπως αυτοί που λες...
;)


Καλή χρονιά και σε σένα ατομάκι

JIMMY BLOODY ROSE>>
Στο σπίτι χρησιμοποιούμε διάφορες οδοντόκρεμες - και η Crest είναι από τις αγαπημένες μου. Οι άλλες δυο είναι Aim και Dentalfloss (αν δεν κάνω λάθος). Ποιος αντέχει κάθε μέρα την ίδια γεύση, ε;
:)


Καλά σε δημοπρασία διάσημων "φτιαχμένων" τ'αγόρασες αυτό το "ιστορικό" κουτάλι;

-Ρε συ... πολύ cool θα ήταν μια τέτοια δημοπρασία τώρα που το σκέφτομαι. Δεν θα έλειπε κανείς, λέμε, από τον Presley , ton Charlie Parker και την Billy Holiday, μέχρι τον Axl Rose, τον Iggy Pop και τον Κeith Richards.
χιιι

"αν στα νεύρα σου πέταγες κανά κοψίδι, ίσως να χαιρόταν περισσότερο ο άστεγος
-Ο άστεγος μόλις είχε βγει από τη στέγη μας...

ΚΑλή χρονιά και σε σένα


ΑΤΤΑΛΑΝΤΙ>>
Σε ευχαριστώ για την ευχή, κοριτσάκι! "Καυτός χρόνος" όντως - το κλίμα έχει αλλάξει, το είπαν και οι μετεωρολόγοι.
:D

Mantalena Parianos said...

Juanita La Quejica>>

"Στου ταψιού τα βοτσαλάκια,
κάθονται δυο καστανάκια
κι ό-όλοοο βρίζουν τα καημέεεεενα
τη φτωχή τη Μανταλένα"
:D


MåvяiÐåliå>>

Κåli ΧяοNιå kåi se seNå

:))))


BluElephant>>

Merci, pareillement!
Φιλιά στην προβοσκίδα

The Motorcycle boy said...

Είπα να αφήσω την Tomboy να κάνει πρώτη σχόλιο για να σου πάει καλά η χρονιά. Κουτουλιά έχω ακούσει -κουταλιά ξέρω τι είναι, αλλά αυτό το δικό σου είναι κουταλιά με ισχύ κουτουλιάς. Καλή χρονιά θα έχουμε.

bereniki said...

egw twra giati psaxnw na brw ti sumbolizei auto to koutali?
EIMAI POLY GYNAIKA TELIKA!
poly kalo skatoulaaaaaaa!
kali xroniaaaaaaaaaaaaaaaa!
makiaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

*****

Mantalena Parianos said...

MOTOSAKE>>
ΠΟλύ καλά έκανες που άφησες το κατσαβιδοκόριτσο να μοιράσει ευχούλες.
:)

Απ' το στόμα σου και στου Μανιτού το αυτί (το τρίτο από δεξιά)

ΒΕΡΕΚΙΝΑΚΙ>>
Δεν συμβολίζει τπτ το κουτάλι, αλλά η γέμιση. :ΡΡΡρρρΡΡ

Αστειέυομαι. Τσουρολίστηκα κανονικότατα μιλάμε. Ανέξοδα, εύκολα και χωρίς την παραμικρή προσπάθεια.
Το 2007 με βρήκε με κάτι χείλια σαν την Άντζελα Δημητρίου.

Anonymous said...

Χε χε χε! Καλά άρχισε η χρονιά!

ΠΡΕΖΑ TV said...

Καλη χρονια γεματη ερωτα!!!!

bereniki said...

lolllllllllllll!
poso s'agapaw mari? POSO?
makia :)

*****

Mantalena Parianos said...

SEΞ+PYR>>
Καλά άρχισε για σένα ίσως - που το Β' συνθετικό του nickname σου είναι "πυρ". Εμένα, το μόνο συνθετικό είναι το μπλουζάκι που φόραγα και έγραφε επάνω "Κiller" (και ευτυχώς δεν άρπαξε από το τσουρουφλίζον κουτάκι).
:D

ΠΡΕΖΑ Τι Βι>>
Όλο έρωτες μου εύχεσαι. Μήπως επειδή...

"ο έρωτας είναι ΠΡΕΖΑ";
(Voltaire)

Απ' το στόμα σου και στου Πάνα το αυτί.


ΒΕΡΕΝΙΚΗ>>
Που "μάκια" μωρέ; Στα τσουρουφλισμένα χείλια μου;
Σαν μαξιλάράκια κόκκινα (βλέπε: πουφ) έχουν γίνει.
Αν με αγγίξει κανείς σήμερα στα χείλια, σε δυο λεπτά θα του τηλεφωνήσω από τη Μαδαγασκάρη.

Κολοκύθι said...

Ασε τα ερωτήματα και βάλε τα κουτάλια σου σε ενα άλλο συρτάρι να πάρουν λίγο αέρα. Τα έχεις στριμώξει και ούτε να ευχαριστηθούν το κουδουνισμά τους δε μπορούν. :-)

Καλή και τυχερή χρονιά.

bereniki said...

oxi k sta xeilakia mari! SYMMAZEPSOU!
8A MAS BGALOUN TO ONOMA!
xik....
*****

Mantalena Parianos said...

KOLOKYΘΟΠΟΥΛΑ>>
Τα κουτάλια μου είναι μια χαρά ανοξείδωτα, ας χτυπιούνται όσο θέλουν.
Οι ξύλινες κουτάλες να προσέχουν γιατί τις έχω βάλει στο μάτι (της αδελφής μου) και δεν τους άρεσε καθόλου.

Κανονικά, την πόρτα του φούρνου την στερεώνουμε συνήθως με ΞΥΛΙΝΗ κουτάλα και ουχί με μεταλλική, απλώς η Μανταλενομαμά, θώρησε καλό να χρησιμοποιήσει με αυτόν τον ΑΔΟΚΙΜΟ τρόπο το πρώτο κουτάλι που βρήκε.

Όπως είπα απειλητικά και στην ξύλινη κουτάλα που με κοίταξε σαρκαστικά από το βάθος της συρταριέρας: "you're next".


Kαλή χρονιά και σε σένα.


ΥΓ.
Το συγκεκριμένο κουτάλι θα μου λείψει πάντως. Όπως πληροφορήθην, εκτός από μακράν ιστορία, διέθετε και ένα επιπλέον πλεονέκτημα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κουτάλι που ξέρω:
είχε υποστεί και μετάλλαξη από κάτι γιαπωνέζους που φτιάχνουν τα ντραμς μάρκας TAMA και είχε εμπλουτιστεί με κράματα εξωγήινα, άγνωστα για τις ιδιότητές τους στους κοινούς θνητούς όπως εγώ.
Με μια λέξη (γεγονός που εξηγεί και την ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ υπερθέρμανσή του, το συγκεκριμένο κουτάλι ανήκε πλέον στα λεγόμενα "έξυπνα μέταλλα".


ΒΕΡΕΝΙΚΗ>>
Μη με λες "Mαρί". Μy name iz Parianos. Mantalena Parianos.

Anonymous said...

Απίστευτο...Μανταλένα εσείς?
Που κρυβόσασταν τόσο καιρό ?
Που κοιμήζατε τις ιστορίες αυτές?
Και αυτές οι λέξεις....δικές σας?
Ανύμφευτες

Μανταλένα εσείς?
Νομίζω πως αν συνεχίσετε έτσι θα σας αποθεώσω
Θα σας φέρω τα ηλεκτοφόρα σύρματα μου και θα σας τα βάλω στο πίσω μέρος του βροχερού σας κρανίου.
Μην αλλάξατε ποτέ πια.

Mantalena Parianos said...

ΚΑΝΤΥμπλού>>
Με τρομάζεις! Μια γέμιση για τη γαλοπούλα έφτιαξα, μην το κάνεις θέμα.

Anonymous said...

Μάλιστα..καλά τότε.

Anonymous said...

Μανταλένα,

θα συμφωνήσω με το μπαμπά σας. Αποσχιστείτε λοιπόν τάχιστα από το ρεμάλι το Sum ο οποίος σας οδηγεί εις οδούς απωλείας και κινηθείτε προς τας αγκάλας του (πονηρού & ιδιοτελούς) Πρέζα ΤV, ο οποίος σας κάνει ανεπαίσθητα μεν, ανοίγματα δε...

Ευχαί δια το Νέον Έτος: Πορευθείτε εν ειρήνη (λιγότερο μαλλιοτράβηγμα).

Anonymous said...

Θέλω να δω, πώς θα φας τώρα την σούπα...
Με καλαμάκι...?
Χάρης...

Mantalena Parianos said...

CANDY BLUE>>
Candy Candy Candy, I can't let you go...
παράμ παράααμ πααα πα
:)

SNIPER>>
Ο Sum τρώει με τα χέρια, τα κουτάλια τα χρησιμοποιεί μόνο για ναν τα χτυπάει στο τραπέζι, λέγοντας πως "παίζει μουσική" και να μας κάνει τα νεύρα σαν την κάναβη του υδραυλικού.

Έχεις δίκιο για το μαλλιοτράβηγμα.


ΧΑΡΙΣ>>
Σιγά μη φάω τις σουπίτσες μου με το καλαμάκι. Η νέα Μantalenoεφεύρεσις έχει τίτλο: chopsticks με σφουγγαράκια.

Το χρυσό σκούφο μου, τώρα!
:)

Anonymous said...

Life is crazy
I know baby

bereniki said...

llllllllol!
de ftanei se kaname gallida.. exeis k parapono mari!
tespa! :P

mmmmmmmakia
*****

Anonymous said...

Προσπαθώ να καταλάβω τι σχέση έχει ο Ρεμπώ μ' αυτές τις ανέμπνευστες χυδαιότητες.