May 31, 2006

Αλύτρωτες πατρίδες



Τι είν' η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπρα της ψηλά βουνά, και τα λοιπά και τα λοιπά;
ΟΛΑ πατρίδα μας! ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
(κάνε κλικ και υποτάξου)

Η Αυτοκρατορία των FunΕΛ διατρέχει σοβαρό κίνδυνο!
Διαλέξτε στρατόπεδο, εμφανίστηκε κι άλλη ισχυρά φραξία στα blogs!

Αξιόλογοι bloggers (με σουραύλι)

"Ιστολόγια κάποιας αξίας" ή "αξιολόγια κάποιας ιστολογίας";
O Αrtois λέει


Η εικονιζόμενη αξιόλογη ιστολόγος, εμπνέεται το επόμενο post της, ερμηνεύοντας Μανώλη Καλομοίρη για φλάουτο και πιάνο (δική της διασκευή).
Το έργο είναι η «Συμφωνία της λεβεντιάς» (1918), Δ' μέρος με τίτλο τα «Νικητήρια» και βασίζεται επάνω στο γνωστό βυζαντινό ύμνο «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια» μαζί με τον οποίον πλέκεται συμφωνικά και το ηρωικό θέμα του πρώτου μέρους.

Ο συνθέτης γεννήθηκε εις την Σμύρνην και έζησεν εις την Κωνσταντινούπολην, γεγονός που σαφώς πληροί τα ποιοτικά κριτήρια της (ποικιλοτρόπως) ερμηνεύτριας με το σουραύλι, ωστόσο το γεγονός ότι υπήρξε ένθερμος δημοτικιστής, ίσως της χαλάει λίγο τη σούπα.

Πρίμο σεκόντο, στο πιάνο συναντάμε τη γάτα της ονόματι Βαλκυρία, σε ένα σπαρακτικό σι ύφεση, ικανό να συγκινήσει τις ευαίσθητες καρδιές, να ξεσηκώσει τον εθνικόν φρόνημα και τη λαϊκή ομοψυχία, και διατί όχι; να κάνει και το σουφλέ στο φούρνο να φουσκώσει από υπερηφάνια μια ώρα αρχύτερα.

Με συγκίνηση και ρίγος
σοκ και δέος
λυωμένη μάσκαρα
και φρύδι μούσκεμα

Μανταλένα

May 30, 2006

Η ζωή είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα

Αχ...

Κάνε κλικ στον τίτλο του post (δεν είναι πορνηρό, καλέ)

The bright side of life



Ορισμένα πράγματα στη ζωή μπορούν να σου κάνουν τα νεύρα κρόσσια, την αντοχή πλαστελίνη και τη διάθεση κομπόστα.

Οι βλάσφημοι Μonty Python ΔΕΝ είναι ένα απ' αυτά.

Καλημέρες σε όλους
(never mind the photo, Sinead O'Connor είναι αυτή, ότι θέλει κάνει)

ΥΓ. Δεν γράφω περισσότερα, γιατί μπορεί να παρεξηγηθώ από την πρόσφατη "αγία τριάδα" συνασπισμού τριών bloggers της ελίτ. Ραντεβού σε καμιάν άλλη ζωή. Όπως στην ταινία απ' όπου και το τραγούδι.

May 29, 2006

Kάθε βδομάδα - Μεγάλη βδομάδα

Σε ορισμένα μόνο ευλόγς.

Σε επιλεγμένα καταστήματα αγιοπλαστικής.

Αγριογραφία by funEL (μα, δεν θα μπορούσε; Λέω τώρα, πραγματικά να βρίσκεται σε κάποιο άλλο "σφαιρικά εμπεριστατωμένο περί του Σύμπαντος και Άχραντος Κόσμου" ευλόγ; Τα έχει όλα: χρήμα, πολιτική διάσταση, σηματάκι της 21ης Απριλιού, μέχρι και εξωγήινους)




Coming soon to an ευλόγ near you.


"Ευλόγησον"

"Eυλόγησόν με, δέσποτα" (και πάρε κι εκείνον τον κόκκορα που ζήτησες στη θεία Γασπαρήνη να μου πει να στον δώσω)*.
- αληθινό περιστατικό φυσικά

Αμήν (και πότε)

"Μα, συγχαρητήρια! Τα καταφέρατε! Μας φτάσατε στο Αμήν."



Το μόνο "ευλόγησον" που έχει νόημα είναι των FunΕΛ (απ' όπου και η εξαίσια αγριογραφία).

Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας


Οι Πόλη είναι δύω: ο βόρειος και ο νότιος.
(Mantalena Parianos, διανοήτρια του Αδιανόητου)

Ψαρώσατε;




Εν Αθήναις, σωτήριον έτος 2006 μ.Χ. (=μη Χειρότερα):

Σήμερα κλείνουν 553 χρόνια από την πτώση της πόλης του Κωστάκη του μακελλάρη - του χρόνου θα κλείνουν 554, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα: κάθε χρόνο θα κλείνει ένας χρόνος, μέχρι να πεθάνουμε και να πάμε να συναντήσουμε τον μαρμαρωμένο βασιλιά, σε κάμποια ουράνια γκαλερί (εκείνος στα κάτου, εμείς στ’ απάνου πατώματα).


Απ’ τα τραγούδια της Χαρούλας (άντε πάλι)

«Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
και ήτανε βλαμμένα:
τo 'να αυτοκτόνησε, τ' άλλο αυτομόλησε,
την έκανε στα ξένα

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
δεν διάβασα ούτε ένα post.
Θα μας τα πουν όμως αργά απ’ την TV,
κάτι ιερείς και
μια blogger με lacoste

Έστειλα άλλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
και τα ‘χα ξεγραμμένα,
το 'να όμως γύρισε, τ' άλλο δεν γύρισε
και έμεινα με το ένα

Έστειλα κι άλλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά, (επιμονή, ε;)
δυο πετροχελιδόνια,
κι αυτά χαζέψανε και γκομενέψανε
με κάτι παπάδες με μαγιό
(δεν κάνει ρίμα εδώ ο θρύλος, αλλά σημασία έχει η ουσία)


Αθάνατο Ελλαδιστάν, χτύπα τους αλλόθρησκους Iσταμπουλίτες και Ισταμπουλίτισσες! Μη λείψει κανείς!
Ζήτω ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός!
Αδέλφια βαστάτε τ’ άρματα, ειδεμή θα μας φάει η Τουρκιά σουβλάκι – (οι παροιμιώδεις Σουτζούκοι Τούρκοι).




Εν Βαρκελώνη:
(μου ήρθε με mail)

Πριν από μια δεκαετία, μια ομάδα ανθρώπων υπό την καθοδήγηση του σεβάσμιου Lama Jamyang Tashi Dorje, συγκεντρώθηκαν και ίδρυσαν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως το “Μοναστήρι των Βουδιστών” στην Καταλωνία, στην καρδιά του φυσικού πάρκου Garaf της Βαρκελώνης.

Κεντρικός άξονας των δραστηριοτήτων του μοναστηριού είναι η προσπάθεια των μοναχών να βοηθήσουν τους επισκέπτες να απελευθερωθούν από την αρνητική ενέργεια (βλ. προγονολατρείες, πάλι με χρόνους με καιρούς κ.λπ.)
Για να πετύχουν το σκοπό τους, χρησιμοποιούν αλλά και διδάσκουν το πώς μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει “εργαλεία” όπως ο διαλογισμός, η προσευχή, οι τελετουργίες και η karma yoga.

Sakya Tasha Ling λέγεται αυτός ο τόπος που επισκέπτονται πολλοί άνθρωποι, Βουδιστές και μη, σε αναζήτηση θεραπείας για τις σωματικές, ψυχικές και πνευματικές ασθένειες που τους ταλαιπωρούν. (Τι γίνεται εκεί έξω ρε παιδί μου, ε; Στην Ελλάδα, όλοι αυτοί θα είχαν blogg και free press εφημερίδα).

Είναι επίσης ένας τόπος όπου ομάδες ανθρώπων θέτουν ένα στόχο και μετά προχωρούν σε ένα είδος “μαθητείας” που θα τους βοηθήσει να γίνουν πιο ευτυχισμένοι αλλά και ικανοί να συνεισφέρουν στην ευτυχία των άλλων (ξέρω, ξέρω... «άγνωστη λέξη»).


“Για το καλό όλων, χωρίς διάκριση”.

www.monjesbudistas.net, www.sakyapa.org, www.prevain.org (αν μιλάτε ισπανικά, όλα έχουν το ίδιο πάνω κάτω κείμενο)



Άλλοι προτεινόμενοι για βασιλικές επετείους (μα ποια είμαι; ο Ζαμπούνης;):
Martin Luther KING
KING Crimson
ΚING Harvest
KINGS
Stephen KING
Lion KING
BB KING
KING KONG
Burger KING

Ένα τραγούδι για την μπλογκόσφαιρα

(the Magic Hour)

Προς:
εκδότες, δημοσιογράφους, εκδότες που είναι και δημοσιογράφοι, εκδότες που νομίζουν ότι είναι δημοσιογράφοι, δημοσιογράφους που θα ήθελαν να είναι εκδότες, bloggers - συγγραφείς (νυν και αεί), μπλογκόλιθους και σία, best of the bestest, beast of the beastest, anonymous και επώνυμους, linkbloggers και δεν συμμαζεύεται (ουδείς)...
Α! Και στη Λίνα Καλφοπούλου, too
(το "too" δεν είναι λάθος, Λίνα μου)


(...)
hey maybe should we ask:
it could our friends be worthier?
like things we trust, for if we must
we must burn them...


Αnd burn them good, real friends they would
be understanding
- if it came to us
and as we must,
we must turn to
the god of small things
the god of small things

(...)
there is room if you can trust for anyone like us


Ακούμε το "The Magic Hour" (by dEUS)


το copy+pastάρω για να το εμπεδώσουμε

there is room, if you can trust, for anyone like us

there is room, if you can trust, for anyone like us

there is room, if you can trust, for anyone like us

May 28, 2006

You, that build the death planes...


Come you masters of war
You that build all the guns
You that build the death planes
You that build the big bombs
You that hide behind walls
You that hide behind desks
I just want you to know
I can see through your masks

You that never done nothin'
But build to destroy
You play with my world
Like it's your little toy

You put a gun in my hand
And you hide from my eyes
And you turn and run farther
When the fast bullets fly

Like Judas of old
You lie and deceive
A world war can be won
You want me to believe

But I see through your eyes
And I see through your brain
Like I see through the water
That runs down my drain

You fasten the triggers
For the others to fire
Then you set back and watch
When the death count gets higher
You hide in your mansion
As young people's blood
Flows out of their bodies
And is buried in the mud

You've thrown THE WORST FEAR
That can ever be hurled
THE FEAR TO BRING CHILDREN
INTO THE WORLD

...For threatening my baby
Unborn and unnamed

You ain't worth the blood
That runs in your veins

How much do I know
To talk out of turn
You might say that I'm young
You might say I'm unlearned

But there's one thing I know
Though I'm younger than you
Even Jesus would never
Forgive what you do

Let me ask you one question
Is your money that good
Will it buy you forgiveness
Do you think that it could
I think you will find
When your death takes its toll
All the money you made
Will never buy back your soul

And I HOPE THAT YOU DIE
And your death'll come soon

I will follow your casket
In the pale afternoon
And I'll watch while you're lowered
Down to your deathbed
And I'll stand over your grave
'TILL I'm SURE THAT YOU'RE DEAD

Βob Dylan 1963
(διασκευή Timesbold)
40+ χρόνια μετά, το τραγούδι αυτό παραμένει τόσο σπαραξικάρδιο όσο και η ειρήνη ουτοπία.
Με αφορμή αυτό το post

Συναυλία στου Γιουτζίν



Θα θελα να μουν αυτή για την οποία έγραψε ο Γιουτζίν. Don't you?

Φτου σου, κούκλα μου



Ανατολικό Αιγαίο, βραχονησίς Στακομακαρονά

Eλληνίδα εθνικίστρια, απολαμβάνει τις ακροθαλασσιές του Αιγαίου με φορεματάκι μπάνιου στα εθνικά μας χρώματα - δεν είναι ωστόσο απόλυτο copy της ελληνικής σημαίος μη μας πουν και ότι εξευτιλίζομεν το σύμβολο.

Λεπτομέρεια: πίσω της, διακρίνονται ευκρινώς αντιαρματικές οχυρώσεις της μεθορίου (οχυρωματικά έργα γνωστά και με το περιφραστικά κωδικό όνομα "Μαζί? Νο!" που ουδεμία αμφισβήτηση επιτρέπουν σε όσους επιβουλεύονται τη χώρα μας επιδιώκωντας κοινοκτημοσύνη στο Αιγαίο και άλλες τέτοιες αναρχικές πρακτικές).

Αι αμυντικαί αυταί οχυρώσεις στέκουσι there, ικανές να αναχαιτίσωσι οιαδήποτε γειτονική απειλή ή άλλη (π.χ. εξωγήινη, το 'πιάσατε το υπονούμενο χριστιανοί μου;) δεήσει να ασχοληθεί με την πάρτη μας και τα ιερά ετούτα χώματα, νερά, λάσπες, πουρνάρια, κοτρώνες ή/και λιθάρια, καθώς και κούτσουρα που μας περιβάλλουν.

Μαυρίστε μαζί μας


Κυρίες μου καλλίπυγες,
από σήμερα υπάρχει τρόπος να μαυρίσετε παντού έχοντας "ελεύθερα τα χέρια σας" - όπως διατείνεται στα γαλλικά, το εν λόγω διαφημιστικό.

Φαντάζομαι ολόκληρες οικογένειες, μη σου πω ασκέρια γυμνιστών με ένα τέτοιο... ματζαφλάρι... πωστολένιο... ματσακόνι στον πισινό. Και με την άμμο τι γίνεται ρε φωστήρες; Μήπως έχετε και τίποτε άλλο γι' αυτό;

Το προϊόν τους είναι, λέει, (κάτω δεξιά στη φώτο) φιλικό προς το περιβάλλον - δεν καταστρέφει το Όζον γιατί μετά, ξέρετε, αν δεν έχει όζον δεν θα μαυρίζουμε "παντού", θα καιγόμαστε παντού κ.ο.κ.
Α! Και με μικρά μικρά γραμματάκια στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, διαβάζουμε ότι "διατίθεται σε διάφορα αρώματα"!
Χαααα χααα χαα

Άκου "μαυρίστε παντού"... το ξέρω καλά αυτό το γαμημένο και αλησμόνητο "παντού".

Εδώ κάτω ζω


Τι κοιτάς βρε χάχα από 'κει πάνω με τη μάσκα; Πρώτη φορά βλέπεις υποβρύχια απελπισία;

OK, να πάμε για μπάνιο...



...αλλά κοντά τα κουλά σου.

Photo by Οrozco (Α' Βραβείο σε διαγωνισμό του γαλλικού Photo - δεν θυμάμαι πότε ακριβώς)

May 27, 2006

Τι λες σε ένα παιδί; (suite)

Η απάντηση εδώ.
Από τον Panic Room ("Ήθελα να δείξω την φωτογραφία σου στον γιό μου. Ούτε αυτό τόλμησα… για να μην τον πληγώσω", είπα).

Απώλειες πολέμου



(στη Μιραντολίνα)

Ο παππούς ο Μιχάλης ήταν ήρωας πολέμου - πυροβολητής στην Αλβανία.
Από την Πάρο, βρέθηκε στα γαμωβούνια ο άνθρωπος, σε μια εποχή που το πυροβολικό χρησιμοποιούταν εναντίον των ιταλικών αρμάτων μάχης ελλείψει αντιαρματικών. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι και τα πυρομαχικά ήταν ελάχιστα, οι πυροβολητές δεν έπρεπε να λαθεύουν στο σημάδι: από αυτό εξαρτιόταν η τύχη εκατοντάδων συμπολεμιστών τους.
Ο παππούλης μου διηγιόταν (δεν ζει πια) πως μετά τη συνθηκολόγηση κατέβαιναν με τα πόδια στην Αθήνα άοπλοι, όταν συναντήθηκαν με ένα γερμανικό τάγμα που προέλαυνε. Ο Γερμανός διοικητής, τους σταμάτησε και για να τους τιμήσει, ζήτησε να κάνει επιθεώρηση στους Έλληνες. Στους ρακένδυτους, άοπλους, αγράμματους από κάθε άκρη της χώρας μας, νηστικούς εκείνους ανθρώπους που τους είχαν πάρει τα σώβρακα. Είχε και διερμηνέα μαζί του.
Ρώτησε να μάθει ποιος ήταν ο καλύτερος πυροβολητής. Όλοι έδειξαν τον παππού που ήταν πληγωμένος πάνω σε ένα φορείο (θραύσμα στα πλευρά). Ο Γερμανός άρχισε να μιλά (να γαυγίζει, έλεγε ο παππούς μου) στους δικούς του.
Ο διερμηνέας τον ρώτησε τι γραμματικές γνώσεις είχε.
Δημοτικό, απάντησε ο παππούς.
Ξανάβαλε τις φωνές ο Γερμανός. Ο παππούς μου τα χρειάστηκε. Νόμισε πως θα τον σκοτώσουν. Αργότερα του είπαν πως ο Γερμανός διοικητής επέπληττε τους στρατιώτες του λέγοντας «αυτός ο άνθρωπος, έχει γνώσεις νηπίου και όμως σας έβαλε τα γυαλιά» ή κάτι τέτοιο...

Επιστρέφοντας στην Πάρο, οι Γερμανοί είχαν καταλάβει το νησί.
Δεν είχαν αφήσει κότα για κότα, γίδι ή δαμάλα που να μην τα κατασχέσουν. Ο κόσμος πείναγε. Και επιπλέον, κυνήγησαν άγρια όλους τους αγωνιστές της Αλβανίας που επέστρεφαν στο σπίτι τους. Ο παππούς κατέφυγε στο βουνό του προφήτη Ηλία, στο λιοήρι όπου θέλω εγώ σήμερα να χτίσω το σπιτάκι μου.
Κατέβαινε τα βράδυα στην κοιλάδα, στην κατοικιά όπου ζούσε η γυναίκα του τα τρια του παιδιά (ο μπαμπάς μου και οι δυο θείες μου, σήμερα) να τους δει και να φάει κάτι άλλο εκτός από τα πράσα και τα αγριόχορτα που φύτρωναν εκεί πάνω. Αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Ούτε αυγό. Ούτε για τα παιδιά.
Ο παππούς, εκτός από το να καλαφατίζει βάρκες και να ψαρεύει, ήταν και αγρότης στο αμπελάκι του - χρόνια αργότερα, στην Αθήνα, θα γινόταν μπαξεβάνος – κηπουρός, ένας σεβάσμιος λιπόσαρκος ασπρομάλλης με καρό πουκάμισα α λα Neil Young και μηχανή Ζudapp 125 που την πετρελαίωνε καθημερινά για να αστράφτει όπως κι εκείνος.
Ορμήνεψε τη γιαγιά να πάει στην Παροικιά, έξω από τη λέσχη αξιωματικών των Γερμανών και να ψάξει στα σκουπίδια για πατατόφλουδες.
«Να κοιτάξεις να έχουν μάτια επάνω και να είναι όσο το δυνατόν πιο φρεσκοκαθαρισμένα» της είπε. Τρεις μέρες η γιαγιά περίμενε στα ασπρισμένα στενάκια γύρω απ’ τη λέσχη, δήθεν ζητιανεύοντας. Τελικά γύρισε με τις παπατόφλουδες, τις έδωσε στον παππού κι εκείνος τις φύτεψε στο βουνό όπου κατέφευγε με αποτέλεσμα σε λίγους μήνες να τρώνε τουλάχιστον τις πρώτες, ασθενικές πατάτες τα παιδιά του. Επέζησαν.


Στον κόλπο της Παροικιάς, δεξιά προς το σημερινό «Ακρωτήρι», στα λεγόμενα «Λιβάδια», υπάρχει ένα εκκλησάκι ξεχασμένο πάνω στο κύμα. Το λέμε «Η Δευτέρα Παρουσία». Δεν ανήκει σε κανέναν άγιο. Δεν γιορτάζει ποτέ. Κανείς δεν παντρεύεται ή δεν βαφτίζεται εκεί. Που και που ασπρίζεται από κάποιους γειτόνους που θέλουν να κρατούν τη συνείδησή τους εκτυφλωτικά πεντακάθαρη κάτω απ' τον κυκλαδίτικο ήλιο.
Μέσα στον κόλπο εκείνο, είχαν ρίξει αρόδο τα γερμανικά αποβατικά. Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι να νοικιάζουμε θαλάσσια ποδήλατα και να πηγαίνουμε στα πολύ βαθειά όπου βλέπαμε στον βυθό τους σκελετούς των μεγάλων σιδερένιων βαρκών πνιγμένες στα φύκια.
Την εποχή της αντεπίθεσης των συμμάχων, τα βρετανικά καταδιωκτικά («Τζίμηδες» τους έλεγε ο παππούς) έκαναν καταβύθιση από μακριά, από τον κόλπο της Ναούσης και πετούσαν σε πολύ χαμηλό ύψος μέσα από την κοιλάδα που ενώνει την Νάουσα με την Παροικιά, για να φτάσουν στα «Λιβάδια» στο αγκυροβόλι των Γερμανών. Στον τελευταίο βομβαρδισμό, την εποχή που οι Γερμανοί οπισθοχωρούσαν, τους έκαψαν όλους μέσα στα αποβατικά και βύθισαν τα πλοία τους.
Ο παππούς θυμάται τους Παριανούς να βγάζουν τους Γερμανούς από το λιμάνι μέσα σε κουβέρτες, απανθρακωμένους «σαν μαύρα αγάλματα», όπως είχαν καεί ζωντανοί στα καθίσματά τους πάνω στα πολυβόλα. Τους ακουμπούσαν στην άμμο στην παραλία. Και ήταν τόσοι πολλοί που κάποιος είπε ότι «μοιάζει με Δευτέρα Παρουσία». Έτσι χτίσανε το εκκλησάκι και η αλήθεια, είναι, ότι δεν ξέρω πολλούς λαούς που θα έχτιζαν ποτέ κάτι εις μνήμην των κατακτητών και βασανιστών τους…

Δυο αγγελούδια στο Magaya που δεν πρέπει να τρομάξεις
(1/5/2006, Πάρος)



Εγώ τέτοιες ιστορίες -και έχω άπειρες, απ’ όλα τα παππουδικά μου, σε Κέρκυρα, Σύμη, Χίο και Πάρο- θα ήθελα να πω κάποτε στα παιδιά μου. Και θα τις πω σαν παραμύθι για να είναι λιγότερο τρομακτικές από εφιάλτες, περισσότερο ειλικρινείς κι από προσευχές, χαμογελώντας στον ήλιο και μασουλώντας λυγαριά («μπλιάχ! Τέτοια έτρωγε ο παππούς, μαμά;») για να γελάσουμε κατάφατσα στο θάνατο.
Και εύχομαι να προλάβω να το κάνω πριν προφτάσουν να φορέσουν μποτάκια Βέρμαχτ ή δηλώσουν «μονιμάδες» στο στρατό. Σε οποιονδήποτε στρατό.

Too Drunk To Fuck - the real thing (AND the music)


Μετά την επόμενη μέρα
show must go ooooon show must...
βρε άι στο $%^*#&%&^@/ παίρνω τα ίσα μου
ζυγίζομαι στο ένα ποδαράκι...
...μετά στον αγκώνα...
εε... ωπ...
ωωωχχχχ...
ας μη σηκωθώ ακόμα...



Nouvelle Vague
Με γαλλικό όνομα (που σημαίνει "new wave" ή και "bossa nova" αν προτιμάτε) το project των Γάλλων παραγωγών Marc Collin και Olivier Libaux, δυο trip-hop και dance τύπων βαθειά χωμένων στην ηλεκτρονική μουσική, όταν πρωτοκυκλοφόρησε είχε προκαλέσει μάλλον αμηχανία στους «γλωσσαμύντορες» της jazz. Οι jazz πιουρίστες είχαν ανατριχιάσει μόλις έμαθαν πως όλα τα κομμάτια του album ήταν επιτυχίες new wave και punk συγκροτημάτων, διασκευασμένα ιδιοφυώς σε latin jazz versions.
Αυτό που με είχε κουφάνει εντελώς τότε, ήταν ότι οι δυο εμπνευστές του project, έκαναν casting στις Λατίνες και Γαλλίδες τραγουδίστριες που τα ερμηνεύουν, έχοντας ως κριτήριο τους αυτές να μην έχουν ξανακούσει ποτέ τα πρωτότυπα κομμάτια!
Μιλάμε για κομμάτια σαν το “Making Plans for Nigel” των XTC, το “Too Drunk To Fuck” των Dead Κennedys ή το “Guns of Brixton” των Clash (τρεις από τις πλέον απολαυστικές εκτελέσεις του CD), καθώς και τα: «Love Will Tear Us Apart” (Joy Division), «This Is Not A Love Song” (P.I.L.), “A Forest” (Cure), “Just Can’t Get Enough” (Depeche Mode), "In a Manner of Speaking" (Tuxedomoon) κ.ά.
Το πρώτο τους album αυτό είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Penguin. Αν το βρείτε, αγοράστε το στην "κανονική" version, και όχι στην "clean".

To πρώτο album


H "clean version" του πρώτου album (explicit lyrics).
Aποφύγετέ το όπως ο Χριστόδουλος την Καραχασάν, όπως ο βρυκόλακας τη σκορδόσουπα, όπως ο Mac Manus τον Πιτσιρίκο κ.o.κ.



Το καινούριο τους (Bande A Part) κυκλοφορεί από την ΕΜΙ.


Δωράκι που στο ζήτησαν, δεν είναι δωράκι
Νουβέλ Βαγκ - Του Ντρανκ Του Φακ

Blog Soundtrack για την επόμενη μέρα (κάπως έτσι ακούγεται μέσα στο κεφάλι μου):
Wechsel Garland & World Standard - Donde lion wine

May 26, 2006

Too drunk 2 fuck



Αλληλένδετο με το προηγούμενο post και το Live With Me των Massive Attack... (as posted by Thas).
Νάου ιφ γιου εξκιούζ μι, άι μαστ γκο το δε τόιλετ
-και να ξεμεθύσω βεβαίως βεβαίως

Sorry αν σας πέθανα (ειδικά εσένα αγαπημένη μου Μαρκησία) πέθανα κι εγώ εξ' ίσου. Πάντα λέω στον εαυτό μου ότι "δεν μπορεί, δεν ξανακάνεις τα ίδια λάθη< την επόμενη φορά θα..." και πάντα καταλήγω 2 the point of no return, να αισθάνομαι μόνη, ηλίθια και φοβισμένη. (Δεν έχω "πιο", που λέει και μια φίλη μου, η Ντιάνα).

Ανάπαυλα
Χρόνος για την επιδερμίδα μου
Να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά
και
να ονειρεύομαι στα μακροβούτια

Ευθυμείτε! Η version του 2 drunk 2 fuck των Dead Kennedys είναι από τους NOuvelle Vague (και το πρώτο τους album).

May 25, 2006

Ένα υπέροχο post...

...δυο εξαίσια τραγούδια και videoclips...
thanx 2 thas΄

Live with me Live with me Live with me Live with...

Wicked game



Δροσιάαα...

Ο ήλιος πέφτει, η παραφροσύνη έρχεται.
Γελάστε άφοβα με το κομμάτι. Είχα καλό σκοπό, αλλά εσχάτως έχω παρανοήσει.

Δρόσισε (αλλού)


Ψησταριά η Αθήνα, με τόσα πολλά αιωρούμενα σωματίδια που κουτουλάς πάνω τους
Το όζον έφτασε στα όρια επιφυλακής και οι μούργοι της ΝΔ δεν είπαν τίποτε (τόσο στ’ αρ@@δια τους μας έχουν).
Ψήθηκα στη μηχανή με το αμάνικο. Κι ακόμη δεν μαύρισα. Δεν ξεφλούδισα να βάλω τα γιαουρτάκια και τις αλόες μου.
Αλήθεια, μπορεί να σε σταματήσουν για προσβολή της δημοσίας αιδούς αν οδηγείς δίκυκλο φορώντας μόνο το μαγιό σου; Όχι topless, εννοείται. Η Αθήνα είναι πολυσύχναστη παραλία.

ΖΗΛΕΥΩ την τύπισσα με την μπλε μπογιά - σαν πηχτή, δροσερή θάλασσα.

May 24, 2006

Σώστε αυτό το κορίτσι

Δεν ξέρω αν το έχει linkάρει ή postάρει άλλος... (σήμερα διαβάζω την χτεσινή "Ε"), όπου ο Χρήστος Μιχαηλίδης το έφερε στη δημοσιότητα.

Κάντε κάτι - copy+paste - linkblogs - διαδώστε το - υπογράψτε το ψήφισμα για τη σωτηρία της 17χρονης Nαζαρίν που σκότωσε το βιαστή της και τώρα αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή!

Μanifesto (Don't Make It Stop)


Kάτι για όλους...
Ίσως οι καλύτεροι στίχοι που διάβασα τα τελευταία χρόνια, δεν λένε τίποτε κι όμως τα λένε όλα. Στην προσωπική μου μυθολογία όπου οι θεοί (έτσι όπως τους ξέρουμε) και η αγάπη (έτσι όπως την ξέρουμε) δεν έχουν καμία θέση στο ταξίδι, το στιχουργικό μανιφέστο των Νεοϋρκέζων Firewater παίρνει πλέον θέση ιερού κειμένου, που πάνω του θα μπορούσα να βασίσω το δόγμα μου. :-Ρ



Ο σπουδαίος τύπος που τα γράφει και τα ουρλιάζει τόσο καλά, λέγεται Tod A. και περιγράφει το group του σαν "μια ορχήστρα γάμου που πήρε το στραβό δρόμο", αφού στη μουσική τους θα βρεις από ακορντεόν και τσιγγάνικο βιολί, μέχρι σκληρές alternative κιθάρες, φωνή που σε φάσεις θυμίζει dEUS, και παλιό καλό indie rock σε γενναίες ποσότητες. Μπορείς να ακούσεις σε real time όλο τον δίσκο τους "The Man on the Burning Tightrope" -αλλά όχι και να τον κάνεις download- στο official site των Firewater (στην Ελλάδα το CD κυκλοφορεί από τη Hitch-Hyke).

Ο Tod Α. έχει επίσης και ένα εξαιρετικό blog όπου ποστάρει εξίσου εξαιρετικά και "διαβαστερά" σεντόνια και φωτογραφίες από τις περιπλανήσεις του στην Ασία - όπου λέει "διδάσκει αγγλικά προκειμένου να μπορεί να αγοράζει μπίρες και τσιγάρα". It's OK by me.

Don't Make It Stop

Use it - don't lose it
Cut it - don't bruise it
Do it - don't say it
Live it - don't pray it


Light it - don't spark it
Drive it - don't park it
Give it - don't take it
Baby, don't U make it stop

Show it - don't hide it
Lift it - don't buy it

Love it - don't leave it
Feed it - don't bleed it

Live it - don't write it
Fuck it - don't fight it

Bend it - don't break it
Baby, don't U make it stop

Try it - don't knock it
Keep it - don't hock it
Run it - don't walk it
Sing it - don't talk it


Make it - don't dream it
Paint it - don't scream it

Feel it - don't touch it
See it - don't watch it

Get it - don't miss it
Drink it - don't piss it

Shake it - don't fake it
Baby, don't U make it stop


Διάβασέ το καλύτερα, ακούγοντάς το.


ΥΓ. Η μέρα είναι καυτή. Δυνάμωσέ το.


BLOG SOUNDTRACK 24/5: μια μαγική live εκτέλεση του "Winterblue" (baby, you're my yellow summer / baby you're my winterblue...) από τη Heather Nova. Εnjoy!

May 22, 2006

Dashboard confessional



Ακολουθεί σεντόνι (μουσκεμένο στα δάκρυα)


Mυστήρια τρένα είμαστε οι άνθρωποι.
Έρχεται μια στιγμή, μια μόνη τόση δα στιγμούλα, που η υπαρξιακή βίδα, παίρνει ανάποδες στροφές και στην καλύτερη μαγκώνει, στη χειρότερη κάνει σμπαράλια τα πάντα γύρω της.
Αυτό-επανακαθοριζόμαστε τότε. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε - μια που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μας συμβαίνει αυτό. Απλώς, τη στιγμή εκείνη αποφασίζουμε να δώσουμε λίγη περισσότερη -τη δέουσα;- σημασία.
Θρυμματισμένα τότε τα περιβάλλοντα συστατικά του Είναι μας, διαλύονται σε θραύσματα μιας ζωής ακαθόριστης: Ποια/ποιος είμαι; Που πάω; Τι στο τεραμπάιτ γυρεύω εγώ στα blogs;
Αυτό πιστεύω (αυθαίρετα) ότι μπορεί να συμβαίνει στον Λαμπρούκο. Στον Μακ Μάνους. Στον γάτο του Νίκου Δήμου. Στο Νίκο Δήμου himself. Ακόμη και στον Πιτσιρίκο που τα κείμενά του έχουν μικρύνει επικίνδυνα. Στην Κουρούνα που έκανε τόσον καιρό να γράψει -πάντα στα blogs αναφέρομαι- τις αξιαγάπητες λέξεις της. Στον κύριο Φώλιο. Σε σένα και σε μένα αύριο.

Φυσικά, όλα αυτά, δεν είναι παρά εικασίες. Στην τελική, μπορεί τα πράγματα να είναι πολύ πολύ απλά: οι άνθρωποι κουράζονται. Βαριούνται. Ειδικά όταν ριζώνουν –ακόμη κι αν αυτό είναι εκείνο που ήθελαν πάντα. Δεν είναι δέντρα για να μιλάνε για «ρίζες» ή για «παράδοση» (στα blogs). Αυτά είναι αμείλικτα πράγματα. Και σε συν-θλίβουν περισσότερο αμείλικτα από το σπαραξικάρδιο html:

This user has elected to delete their account and the content is no longer available.
(Να μεταφράσω; Elect = διαλέγω, προκρίνω, προτιμώ)

Δεν τρέχει κάτι.
Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα της προσωπικής μας data. Δικός μας ο κώδικας (πότε και πώς θα κάνω τι και γιατί), δικός μας και ο αποκωδικοποιητής. Δεν είναι απαραίτητο οι άλλοι να καταλάβουν (οι αγαπημένοι «άλλοι» ή οι άπληστοι «άλλοι»). Ποτέ δεν ήταν.
Μερικές φορές σκοτώνεις αυτό που αγαπάς, γιατί μόνο η μοναξιά μπορεί να σου δώσει τη δύναμη. Να σε κάνει να νιώσεις και πάλι ζωντανός. Ανακουφιστικά μόνος και υπέροχα ολοζώντανος, damned! Κι αντίστροφα: μόνο αυτή μπορεί να σε κάνει να πέσεις και πάλι στο ναδίρ, για να ξαναβρείς μετά τον εαυτό σου υπέρτατο και ιλιγγιώδη.

Κάθε φορά που αισθάνομαι εγκαταλειμμένη, μόνη ή μετέωρη θέλω να σκέφτομαι το comeback – όχι το δικό μου εννοείται.
Αν και αντίχριστη, η αγαπημένη μου παραβολή ήταν πάντα η επιστροφή του Ασώτου.
Έχει όσο να πεις, μια τρυφερότητα η στιγμή που θα τσουγκρίσεις ξανά ένα μεθυστικά εγερτήριο comment, με κάποιον που σου έλειψε και τον οποίο, γαμώτο, δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσεις όσο καλά θα ήθελες.
Mυστήρια τρένα είμαστε οι άνθρωποι…


Sound track: Duncan Sheik "Leaving" (από την ταινία "A Home At The End Of The World")

May 21, 2006

Τhis is MY Eurovision

Για να μην ξανακούσω ότι "μας αδίκησαν" και "άξιζε το τραγούδι μας, αλλά αυτοί οι Βόρειοι..." Ακούστε ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΚΟΥΝ "αυτοί οι Βόρειοι", ή καλύτερα ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ η μουσική σκηνή τους και τα ξαναλέμε.

Eρώτημα:
Γιατί δεν έχουμε στην Ελλάδα καλλιτέχνες όπως οι...
(κάντε κλικ στα links των ονομάτων για να ακούσετε περί τίνος πρόκειται)


Leaves (Ισλανδία)
Kαυτή μουσική από μια παγωμένη χώρα - εμείς;


Μyslovitz (Πολωνία)
Η Πολωνία όμως, βλέπει MTV. Το Ελλαδιστάν όχι.


Saybia (Δανία)
Είναι τόσο μελωδικοί που γίνονται mainstream.


Ricochets (Νορβηγία - δεν είναι μόνο οι Madrugada!)
Φωνάρα - γκρουπάρα.


Midnight Choir (Νορβηγία)
Αν ανατριχιάσετε ακούγοντάς το, είχα δικιο που το postαρα...


Paal Flaata (o τραγουδιστής των Midnight Choir σε solo δουλειά...)


Κ's Choice (Βέλγιο)
Αγαπημένο group από τη χώρα των dEUS. Κι ύστερα λέμε τους Βέλγους ξενέρωτους. Ψάξτε τους στίχους απ' το Losing You...


69 Eyes (Φινλανδία)
(για να μην ξεχνιόμαστε) Kομματάρα crossover που ακούγεται χα-λα-ρά και σε mainstream club.



O κατάλογος είναι ατέλειωτος αν κατέβεις λίιιγο προς τα κάτω τη Μεσόγειο, σε πιάνει μελαγχολία με το Χριστοδουλιστάν που ζούμε...


Sunday Drivers (Ισπανία)
(οn my mind, on my mind, there's a thing that I can't explain)


Όποιος γουστάρει, τους βαθμολογεί...

This is MY EYROVISION.

The number of the beast


Από χτες, ο αριθμός του κτήνους είναι
12 points!

Και ορισμένες πικρές παρατηρήσεις:

Προς Έλληνες παρουσιαστές (Καπουζίδη και Μακρυπούλια):
όταν η Μαλτέζα παρουσιάστρια λέει "Hi, Athens, this is Valetta calling" δεν σημαίνει ότι τη λένε Βαλέττα τη γυναίκα, έτσι ονομάζεται η πρωτεύουσα της Μάλτας.
(Οι δικοί μας της απάντησαν, "καλησπέρα Βαλέττα")

Ο Σάκης "μιλάει καλά αγγλικά"; Η πρώτη φίλη μου που θα μου ξαναπεί μαλακία θα της δώσω να φάει το βίντεο του τελικού:
"Background is real"? ρώτησε ο έλληνας άφωνος σταρ την Ισλανδή παρουσιάστρια, η οποία, χρειάστηκε να περιμένει λίγο μπας και καταλάβει τι εννοεί ο βλαχογκόμενος. "Υes" του απάντησε η γυναίκα σε μια ερώτηση που ίσως θα έπρεπε να είναι "Ιs this background real?" ή κάπως αλλιώς. Για να μην σχολιάσουμε το γεγονός ότι "ναι, ρε πανύβλακα, αληθινό είναι, αλλά το έχουμε σε φωτογραφία, εσάς η Ακρόπολη είναι αληθινή;" (Κι αν την είχατε σε πόστερ, δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ;)

Γιατί η καρτελίτσα μας έγραφε κάτω από το μπαλετάκι "Written by Fwkas Evaggelinos and Dimitris Papadimitriou"; Τι ακριβώς έγραψε ο κυρ Φωκάς; Τους στίχους του Αριστοφάνη σε χαρτοπετσέτα;
Και ο "είναι πολλά τα λεφτά Άρη"-Δημήτρης Παπαδημητρίου; Πόσα πήρε για να ενορχηστρώσει μουσικές άλλων; (Τσιτσάνης, καραγκιόζης κ.ο.κ.)
Συνακόλουθα: τι γυρεύει ο Τσιτσάνης στο "πανηγυράκι"; Δεν είναι λίγο ντροπή να μην μπορούμε να διοργανώσουμε κάτι χωρίς μπουζούκι και μουσακά; Αυτός είναι ο πολιτισμός που ευαγγελίζεται η ΝΔ (Νέα Δεξιά);
Αν ναι, να βάλετε ορχήστρα μπουζουκιών και στις ξεναγήσεις στην Ακρόπολη, γύφτουλες χουντόφιλοι.

Γιατί το "ελληνικό" τραγούδι ήταν το μόνο που δεν είχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ επί σκηνής; (το αρμένικο π.χ. πήρε καλές βαθμολογίες μόνο και μόνο για το σούπερ χορευτικό του και όχι φυσικά για τα άθλια αγγλικά του βλάκα που τραγουδούσε)

Εμείς τις χορογραφίες τις κρατήσαμε για τους "μίνι Ολυμπιακούς" στο break;
χα χαχα χα

Γιατί το "ελληνικό" τραγούδι ήταν το μόνο που σε έκανε να αισθάνεσαι στενάχωρα; (με την τραγουδίστρια να χτυπιέται και να οδύρεται); Όλα τα άλλα ήταν χαλαρά, cheesy και με πολύ προσεγμένες (eurotrash) ενορχηστρώσεις. Όσοι έχετε ταξιδέψει στο εξωτερικό, ξέρετε ότι ένας Βέλγος που πηγαίνει στις δουλειά του στις 8.30 το πρωί, προτιμά να ακούσει το μαλακισμένο κομμάτι της Σουηδίας ή της Ρωσίας παρά μια αγριευτική τραγουδίστρια να ξελαρυγγιάζεται για κάποιον έρωτα.

Συνεπώς, πιστεύω πως ότι βαθμούς πήρε η Ελλάδα, τους πήρε
α) επειδή ήταν διοργανώτρια
β) από συμμαχίες γειτόνων κ.λπ.
γ) λόγω της ερμηνείας της Βίσση, που ήταν όντως σπουδαία

Αλλά... η απόλυτη ελληνίδα (σόρυ, Κύπρια ήθελα να γράψω) σταρ, δυστυχώς για τη φωνή και την ομορφιά της, έχει εγκλωβιστεί τόσα χρόνια, στα τραγούδια αυτού του τύπου που στην καλύτερη θα αντιγράφει τον εαυτό του και στη χειρότερη τα '80s. Κρίμα...

Ξέρει κανείς που μπορώ να βρω το τραγούδι της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης;

May 19, 2006

Μπλόουγκ Μλποφδ Μπδφλ

Ορίστε λοιπόν!
Τα λαγωνικά του Ιντερνέτιου ανακάλυψαν και σας παρουσιάζουν:
Το official site της Ντίνας Καλφοπούλου!

Porn Clips

Check mate

Δύο αναρχικοί παίζουν σκάκι.
Κάνει μια κίνηση ο ένας και λέει:
-Ματ!

Και ο άλλος:
-Ντου!

May 18, 2006

Νέα ανδρικά (;) εσώρουχα


Μα...


...θα ερωτευόσασταν...


...ποτέ...


...έναν τέτοιον άντρα...


...κορίτσια;


Εσείς αγόρια;


Όσο για μένα...
...ο έρωτας (και η ζωή) είναι πριν απ' όλα ζήτημα αισθητικής.

Μα, φαντάζεσαι, να τον γνωρίσεις κάπου έξω, να τον πας στο ξύλινα διακοσμημένο, ζεστό, με όμορφη μουσική σπιτάκι σου και μόλις σου ξεβρακωθεί για το one night stand, να δεις ΑΥΤΟ;

Η καλύτερη διαφήμιση του Google



foto και τιτλάκι από τη Μελίνα

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ γεννήθηκε το 1983

Λογικά, αυτή τη στιγμή θα είναι μια χαρά τεκνό.

(κάνε κλικ στο link του τίτλου)

May 17, 2006

Spam blog?

Δεχθήκαμε εισβολή! Τα γνωστά spam mail που μας ταλαιπωρούν (ανοίγεις τα εισερχόμενα στο yahoo και έχεις 287 αδιάβαστα mail, you know?) ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΒLOGS!
Κάντε ένα check στα comments των post μου αυτής της σελίδας και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Aπο φαρμακευτικά προϊόντα, μέχρι μεγενθυντές πέους και από online casino μέχρι το λουρί της μάνας. Της μάνας τους.
Τι κρίμα που τα καλά λογάκια που σου commentάρουν ("Greets to the webmaster of this wonderful site", "Interesting site. Useful information. Bookmarked." και άλλα τέτοια ωραία) δεν είναι παρά ένα χοντρό ψέμα.

Πώς θα τα μπλοκάρουμε, guys? Υπάρχει τρόπος να μη μας τη σπάνε και να μη μας χαλάνε τον ειρμό όταν διαβάζουμε τα comments; Ή θα το πάμε, manually, να τα σβήνουμε ως μη γενόμενα;

Any suggestions?

Ανακαλύψτε τη


Τη λένε Gimmick και μπορεί να μην γράφει συχνά, αλλά γράφει σούπερ.

May 15, 2006

Weirdo strikes

Ένα εξαιρετικά οργισμένο post από μια καλή φίλη που έχει κάθε λόγο να αισθάνεται έτσι.
Κάτω οι πάνω
Weirdo 4 CEO

Μανταλένα καλεί Αστεροσκοπείο


Το αγαπημένο μου t-shirt


Ανέβηκα το πρωί στο αστεροσκοπείο.
Λίγο πριν τις 10, οδηγούσα χαλαρά στην Λ. Πεντέλης χωρίς κράνος, χαζεύοντας πέρα δώθε σαν τουρίστας (που είμαι) τις μια φορά κι έναν καιρό εξοχές, που τώρα λόγω της Άνοιξης μοσχοβολούσαν αφελή αθωότητα. Πεύκα, μαργαρίτες... αλλά και βιλλάρες στο "λόφο Κουφού" όπως τον λένε.

Κάποιος μου είχε πει που θα έβρισκα το κουμπί που ανοίγει την πύλη του αστεροσκοπείου, αν τύχαινε ο θυρωρός (!) να μην είναι εκεί (καμία σχέση με τα μέτρα ασφαλείας που βλέπεις σε διαστημικούς σταθμούς στις ταινίες του Χόλιγουντ). Δεν χρειάστηκε, ευτυχώς - γιατί θα αισθανόμουν άβολα.
ΔΕΝ ΦΥΣΑΓΕ ΚΑΘΟΛΟΥ σήμερα εκεί πάνω και ήταν όνειρο. Η Αθήνα πιάτο από κάτω, ρώτησα που θα συναντήσω τον τάδε, έβαλα πρώτη και ζόρισα τη μηχανή για την ανηφόρα προς το θόλο.

Ζήλεψα τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί στα υψηλά, ακόμη και όσους βρίσκονταν μέσα στα κτίρια. "Μην κλείνετε το παράθυρο, δεν με ενοχλεί ο αέρας, ούτως ή άλλως οδηγώ μηχανή", είπα στον άνθρωπο που με περίμενε στο γραφείο του.
"Φαίνεται, Μανταλένα" μου απάντησε χαμογελώντας. "Τα μαλλιά σου είναι σαν της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ στις ταινίες του Τιμ Μπάρτον" (συγνώμη, μου την πέφτετε;)
Τα 'χασα.

Έξω από το παράθυρο, είδα έναν κηπουρό (!) να ποτίζει με μια υδροφόρα κάτι φρεσκοφυτεμένα στα κατσάβραχα πευκάκια. Τέτοια δουλειά, μου χρειάζεται κι εμένα, σκέφτηκα. Να κοιτάζω από ψηλά τα σπιτάκια, να ποτίζω κανένα ξερόδεντρο, να φυτεύω ("και πέτρες να φυτέψεις, θα πιάσουν" μου έλεγε ο παππούς μου, που θεωρούσε ότι είχα "καλό χέρι").
Αλλά πάλι η θάλασσα; Δεν θα άντεχα να τη βλέπω από μακριά. Κάθε φορά που βλέπω νερό, θέλω να πέσω μέσα. Να βουλιάξω. Το αγαπημένο μου μακροβούτι είναι το πρώτο που κάνω κάτω από την επιφάνεια: σύριζα στον βυθό. Με ανοιχτά τα μάτια. Είναι σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου. Κολυμπάω μέχρι να μουλιάσω. Να παπαριάσουν τα δάχτυλα. Να βρω με τη μάσκα όλα τα χταπόδια και να παίξω μαζί τους τρομάζοντάς τα (δεν τα πιάνω ποτέ).
Κοίταξα τον ουρανό. "Θεε μου, πόσ μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε" έγραφε ο Ελύτης). Δεν πειράζει, είπα στον ευατό μου. Και η θάλασσα είναι μπλε γιατί ο ουρανός καθρεφτίζεται μέσα της. Εκεί ίσως βρεις τον δικό σου θεό, Μανταλένα. Δίνε του, τώρα. Άντε. Κατέβα απ' το κατσάβραχο, ανόητη. Που νόμισες ότι σου ταιριάζει να βλέπεις τους άλλους από ψηλά.

Προσπάθησα να δικαιολογηθώ σε αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο, ισχυριζόμενη την αλήθεια - ότι εγώ πήγα εκεί για να ΚΟΙΤΑΞΩ ΨΗΛΑ και όχι για να κοιτάξω ΑΠΟ ψηλά. Οι προθέσεις πάντα σε προδίδουν, έτσι δεν είναι; Ακόμη και εκείνες της γραμματικής.

Έβαλα λίγο αντηλιακό στο πρόσωπο όσην ώρα κωλοβάραγα έξω απ' τον θόλο του τηλεσκοπίου. Έβγαλα κάνα δυο φωτογραφίες με την παλιά μηχανή (παίρνει φιλμ) του Άγγ(ε)λου. Αισθάνθηκα σαν σε διακοπές (το αντηλιακό θα έφταιγε). Προχώρησα προς τη μηχανή.
Δεν λέει. Τετάρτη κατεβαίνω στην Πάρο για κανένα πρώιμο μπανάκι πριν πλακώσουν οι Αχιναίοι και μου διώξουν τους παγουρίστες και τα χταπόδια. Και όχι δεν θα φάω χταποδάκι. Θα φάω σουπιές (σλουρπ!)

ΥΓ. Οι προγραμματισμένες ξεναγήσεις στον θόλο με το τηλεσκόπιο δεν ισχύουν πια... Όπως έμαθα, ο θόλος θα ανοίξει για συντήρηση (;) τώρα το καλοκαίρι που είναι και η μόνη εποχή που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο και ίσως, ΙΣΩΣ λέμε, να έχει τελειώσει πριν πιάσει ο χειμώνας. Χειμώνας, ξε-χειμώνας (εκεί πάνω πιάνει πολύ εύκολα θερμοκρασίες υπό, χιόνια, πάγους και συνθήκες αλλότριες για την κυκλαδίτικη επιδερμίδα μου), με βλέπω να βάζω αλυσίδες στη μηχανή.

May 14, 2006

Μετά το πήδημα


File under: Κυριακάτικες σκέψεις

Ο άντρας σήμερα, δεν είναι απλώς ένα από τα τρία φύλα. Είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό.

May 13, 2006

Picture THIS



Δες αυτό το site με τα συνθήματα στους τοίχους από κάθε πόλη του κόσμου.
Είναι θλιμμένο, χαρούμενο, σπαρακτικό, συναρπαστικό, έξυπνο, χαζό, ανθρώπινο όσο τίποτα.
Δες κι αν θες, ποστάρισε εδώ τα δυο τρια καλύτερά σου.
Για μένα κορυφαίο είναι αυτό της εικόνας "Speed is cheaper than food"...

May 12, 2006

Ντόρα είναι, θα περάσει


Απορία μιας Παριανής:

Δηλαδή, κυρά μου,
θα πνίγομαι στα ανοιχτά της Νισύρου και θα με σώσει η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ακτοφυλακή;

Γι' αυτό όλα τα Μητσοτάκια πάτε για μπάνιο ή στον Αστέρα ή στις πισίνες σας στην Κρήτη;

Τριλογία κουλαμάρας


Τρικυμία εν κρανίω. Στον ενικό, βέβαια, η βρισιά είναι πολύ πιο απειλητική, φαντάζομαι. Ο πληθυντικός είναι όσο να πεις, ευγενείας. Τι να έγραφε ο άνθρωπος "θα σας ξεσκίσω τον μπετατζή, κυρία Ιουλία";

"Απαγορεύεται η στάθμευση", λέει. ΟΚ.
Όλο αυτό το τσίγκινο έκτρωμα, όμως, είναι ο σκουπιδοτενεκές σας, λιμοκτονούντα όντα;
Όσο για τον αέρα, σε καλή μεριά. Κι αν δεν τον χρησιμοποιήσετε τελικά, να μας τον επιστρέψετε. Εκτός αν θέλετε κάμποσο αέρα κοπανιστό για ορεκτικό μπας και κάνετε δίαιτα και πετάτε λιγότερα σκουπίδια. Βλήματα.



"Μη μπαρκάρετε;"
Τι 'ναι αυτά που λες; Μάνα θα πάω στα καράβια.
Το "ιδιοτικός" πάλι (εκ του idiot) το κατανοώ καλύτερα. Όπως και τον "χορό" (αυτό δεν θέλει να πει ο ποιητής;) Όπου παίζει "ιδιωτικός χορός" λοιπόν, η Μανταλένα πρώτη. Πρώτη να σέρνει το χορό, πρώτη να κουτουλάει (απ' την τύφλα).