Μανταλένα καλεί Αστεροσκοπείο

Το αγαπημένο μου t-shirt


Ανέβηκα το πρωί στο αστεροσκοπείο.
Λίγο πριν τις 10, οδηγούσα χαλαρά στην Λ. Πεντέλης χωρίς κράνος, χαζεύοντας πέρα δώθε σαν τουρίστας (που είμαι) τις μια φορά κι έναν καιρό εξοχές, που τώρα λόγω της Άνοιξης μοσχοβολούσαν αφελή αθωότητα. Πεύκα, μαργαρίτες... αλλά και βιλλάρες στο "λόφο Κουφού" όπως τον λένε.

Κάποιος μου είχε πει που θα έβρισκα το κουμπί που ανοίγει την πύλη του αστεροσκοπείου, αν τύχαινε ο θυρωρός (!) να μην είναι εκεί (καμία σχέση με τα μέτρα ασφαλείας που βλέπεις σε διαστημικούς σταθμούς στις ταινίες του Χόλιγουντ). Δεν χρειάστηκε, ευτυχώς - γιατί θα αισθανόμουν άβολα.
ΔΕΝ ΦΥΣΑΓΕ ΚΑΘΟΛΟΥ σήμερα εκεί πάνω και ήταν όνειρο. Η Αθήνα πιάτο από κάτω, ρώτησα που θα συναντήσω τον τάδε, έβαλα πρώτη και ζόρισα τη μηχανή για την ανηφόρα προς το θόλο.

Ζήλεψα τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί στα υψηλά, ακόμη και όσους βρίσκονταν μέσα στα κτίρια. "Μην κλείνετε το παράθυρο, δεν με ενοχλεί ο αέρας, ούτως ή άλλως οδηγώ μηχανή", είπα στον άνθρωπο που με περίμενε στο γραφείο του.
"Φαίνεται, Μανταλένα" μου απάντησε χαμογελώντας. "Τα μαλλιά σου είναι σαν της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ στις ταινίες του Τιμ Μπάρτον" (συγνώμη, μου την πέφτετε;)
Τα 'χασα.

Έξω από το παράθυρο, είδα έναν κηπουρό (!) να ποτίζει με μια υδροφόρα κάτι φρεσκοφυτεμένα στα κατσάβραχα πευκάκια. Τέτοια δουλειά, μου χρειάζεται κι εμένα, σκέφτηκα. Να κοιτάζω από ψηλά τα σπιτάκια, να ποτίζω κανένα ξερόδεντρο, να φυτεύω ("και πέτρες να φυτέψεις, θα πιάσουν" μου έλεγε ο παππούς μου, που θεωρούσε ότι είχα "καλό χέρι").
Αλλά πάλι η θάλασσα; Δεν θα άντεχα να τη βλέπω από μακριά. Κάθε φορά που βλέπω νερό, θέλω να πέσω μέσα. Να βουλιάξω. Το αγαπημένο μου μακροβούτι είναι το πρώτο που κάνω κάτω από την επιφάνεια: σύριζα στον βυθό. Με ανοιχτά τα μάτια. Είναι σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου. Κολυμπάω μέχρι να μουλιάσω. Να παπαριάσουν τα δάχτυλα. Να βρω με τη μάσκα όλα τα χταπόδια και να παίξω μαζί τους τρομάζοντάς τα (δεν τα πιάνω ποτέ).
Κοίταξα τον ουρανό. "Θεε μου, πόσ μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε" έγραφε ο Ελύτης). Δεν πειράζει, είπα στον ευατό μου. Και η θάλασσα είναι μπλε γιατί ο ουρανός καθρεφτίζεται μέσα της. Εκεί ίσως βρεις τον δικό σου θεό, Μανταλένα. Δίνε του, τώρα. Άντε. Κατέβα απ' το κατσάβραχο, ανόητη. Που νόμισες ότι σου ταιριάζει να βλέπεις τους άλλους από ψηλά.

Προσπάθησα να δικαιολογηθώ σε αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο, ισχυριζόμενη την αλήθεια - ότι εγώ πήγα εκεί για να ΚΟΙΤΑΞΩ ΨΗΛΑ και όχι για να κοιτάξω ΑΠΟ ψηλά. Οι προθέσεις πάντα σε προδίδουν, έτσι δεν είναι; Ακόμη και εκείνες της γραμματικής.

Έβαλα λίγο αντηλιακό στο πρόσωπο όσην ώρα κωλοβάραγα έξω απ' τον θόλο του τηλεσκοπίου. Έβγαλα κάνα δυο φωτογραφίες με την παλιά μηχανή (παίρνει φιλμ) του Άγγ(ε)λου. Αισθάνθηκα σαν σε διακοπές (το αντηλιακό θα έφταιγε). Προχώρησα προς τη μηχανή.
Δεν λέει. Τετάρτη κατεβαίνω στην Πάρο για κανένα πρώιμο μπανάκι πριν πλακώσουν οι Αχιναίοι και μου διώξουν τους παγουρίστες και τα χταπόδια. Και όχι δεν θα φάω χταποδάκι. Θα φάω σουπιές (σλουρπ!)

ΥΓ. Οι προγραμματισμένες ξεναγήσεις στον θόλο με το τηλεσκόπιο δεν ισχύουν πια... Όπως έμαθα, ο θόλος θα ανοίξει για συντήρηση (;) τώρα το καλοκαίρι που είναι και η μόνη εποχή που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο και ίσως, ΙΣΩΣ λέμε, να έχει τελειώσει πριν πιάσει ο χειμώνας. Χειμώνας, ξε-χειμώνας (εκεί πάνω πιάνει πολύ εύκολα θερμοκρασίες υπό, χιόνια, πάγους και συνθήκες αλλότριες για την κυκλαδίτικη επιδερμίδα μου), με βλέπω να βάζω αλυσίδες στη μηχανή.