Dashboard confessional

Ακολουθεί σεντόνι (μουσκεμένο στα δάκρυα)


Mυστήρια τρένα είμαστε οι άνθρωποι.
Έρχεται μια στιγμή, μια μόνη τόση δα στιγμούλα, που η υπαρξιακή βίδα, παίρνει ανάποδες στροφές και στην καλύτερη μαγκώνει, στη χειρότερη κάνει σμπαράλια τα πάντα γύρω της.
Αυτό-επανακαθοριζόμαστε τότε. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε - μια που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μας συμβαίνει αυτό. Απλώς, τη στιγμή εκείνη αποφασίζουμε να δώσουμε λίγη περισσότερη -τη δέουσα;- σημασία.
Θρυμματισμένα τότε τα περιβάλλοντα συστατικά του Είναι μας, διαλύονται σε θραύσματα μιας ζωής ακαθόριστης: Ποια/ποιος είμαι; Που πάω; Τι στο τεραμπάιτ γυρεύω εγώ στα blogs;
Αυτό πιστεύω (αυθαίρετα) ότι μπορεί να συμβαίνει στον Λαμπρούκο. Στον Μακ Μάνους. Στον γάτο του Νίκου Δήμου. Στο Νίκο Δήμου himself. Ακόμη και στον Πιτσιρίκο που τα κείμενά του έχουν μικρύνει επικίνδυνα. Στην Κουρούνα που έκανε τόσον καιρό να γράψει -πάντα στα blogs αναφέρομαι- τις αξιαγάπητες λέξεις της. Στον κύριο Φώλιο. Σε σένα και σε μένα αύριο.

Φυσικά, όλα αυτά, δεν είναι παρά εικασίες. Στην τελική, μπορεί τα πράγματα να είναι πολύ πολύ απλά: οι άνθρωποι κουράζονται. Βαριούνται. Ειδικά όταν ριζώνουν –ακόμη κι αν αυτό είναι εκείνο που ήθελαν πάντα. Δεν είναι δέντρα για να μιλάνε για «ρίζες» ή για «παράδοση» (στα blogs). Αυτά είναι αμείλικτα πράγματα. Και σε συν-θλίβουν περισσότερο αμείλικτα από το σπαραξικάρδιο html:

This user has elected to delete their account and the content is no longer available.
(Να μεταφράσω; Elect = διαλέγω, προκρίνω, προτιμώ)

Δεν τρέχει κάτι.
Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα της προσωπικής μας data. Δικός μας ο κώδικας (πότε και πώς θα κάνω τι και γιατί), δικός μας και ο αποκωδικοποιητής. Δεν είναι απαραίτητο οι άλλοι να καταλάβουν (οι αγαπημένοι «άλλοι» ή οι άπληστοι «άλλοι»). Ποτέ δεν ήταν.
Μερικές φορές σκοτώνεις αυτό που αγαπάς, γιατί μόνο η μοναξιά μπορεί να σου δώσει τη δύναμη. Να σε κάνει να νιώσεις και πάλι ζωντανός. Ανακουφιστικά μόνος και υπέροχα ολοζώντανος, damned! Κι αντίστροφα: μόνο αυτή μπορεί να σε κάνει να πέσεις και πάλι στο ναδίρ, για να ξαναβρείς μετά τον εαυτό σου υπέρτατο και ιλιγγιώδη.

Κάθε φορά που αισθάνομαι εγκαταλειμμένη, μόνη ή μετέωρη θέλω να σκέφτομαι το comeback – όχι το δικό μου εννοείται.
Αν και αντίχριστη, η αγαπημένη μου παραβολή ήταν πάντα η επιστροφή του Ασώτου.
Έχει όσο να πεις, μια τρυφερότητα η στιγμή που θα τσουγκρίσεις ξανά ένα μεθυστικά εγερτήριο comment, με κάποιον που σου έλειψε και τον οποίο, γαμώτο, δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσεις όσο καλά θα ήθελες.
Mυστήρια τρένα είμαστε οι άνθρωποι…


Sound track: Duncan Sheik "Leaving" (από την ταινία "A Home At The End Of The World")