Πρωτοσέλιδη Mantalena / έκτακτη έκδοση

Χε. Τι να λέμε τώρα. Δηλαδή, όχι τι, που όλα θα τα πούμε. Λοιπόν. Λοιπόοον… Ε… δεν ξέρω πώς να αρχίσω.
Άσε. Θα βάλω μόνο link.
Ξανα-άσε. ΣΙΓΑ που δεν θα μιλήσω. Θα τα πω όλα, λέμε (sic).


Λοιπόοον (το ‘παμε αυτό, ε;) Ξεκινάω.
Μετά τον Αλέξη Σταμάτη, τον Νίκο Δήμου και τον Πιτσιρίκο, στα featured blogs του MindBlog φιλοξενείται πλέον και η αφεντομουτσουνάρα μου (είμαι η ασπρόμαυρη κουραδίτσα κάτω δεξιά, με είδες βρε, με είδες; Πώς μεγάλωσα η ρουφιάνα)
And not only this, ladies –gentlemen and the others, but, αυτοί οι αντικειμενικότατοι άνθρωποι του MindBlog, αυτοί οι εξαίρετοι προγραμματιστές, φφφανταστικοί λόγιοι των γραμμάτων του διαδικτύου και αδέκαστοι Administrators των ιστολογίων, επέλεξαν moi για να με φιλοξενήσουν στο Blog-ο-πόρταλ τους, με ειδικό ποστάκιον.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον administrator του MindBlog, Γιάννη Κωνσταντακόπουλο, για τα καλά λόγια που έγραψε για το MantalenoΒlog. Λένε πως οι κομπιουτεράδες δεν γράφουν καλά – μια χαρά έγραψε ο άνθρωπος για μένα!

“Όταν πρωτοαντίκρυσα το blog της Mantalena Parianos έπεσα σε μια ιδανική περίπτωση άναρχου blog που δεν ξέρεις από που ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις. Αλλά αυτό που ξεχώριζε ήταν η γυναικεία αυθεντική γραφή που ξέφευγε από κλισέ.
Χειμαρρώδης, με συνεχή posts (δεν την προλαβαίνεις), παρεμβάσεις σε όλη την ελληνική blogόσφαιρα και είμαι σίγουρος με αφοσιωμένο κοινό, ακόμα κι αν δε σχολιάζουν στο blog της. Ακόμα και το template του blog της άλλαζε συνέχεια - ας ελπίσουμε να κρατήσει το λευκό λίγο καιρό :D

Η ουσία είναι όμως ότι το blog είναι γεμάτο αξιόλογα posts, που είναι δίχως νόημα αν κάποιος θα τα κατατάξει σε “σοβαρά” και μη, γιατί δεν έχει καμία σημασία αυτό. Δεν προτείνω συγκεκριμένα κείμενα, γιατί αξίζει κάποιος να ψάξει και να πιάσει το χαρακτήρα του blog.”




Θέλω επίσης να ευχαριστήσω το Θεό της Άμπωτης που με έβγαλε στον αφρό – γίνεται επιτέλους φανερό πως όλες αυτές οι φασαρίες περί της αποχώρησής μου από το Monitor συνέβησαν επειδή δεν αναγνωριζόταν το άφατο ταλέντο μου και η παπίσια μου κορμοστασιά και όχι για την αξιοκρατία – ποιος τη γαμεί αυτή την κυρία, τώρα που ανήκομεν εις την αφρόκρεμα.

Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω:
στην Οσία μπανάνα, τους γονείς μου Μαντώ και Βασίλη, τον πρώην μου που με εγκατέλειψε τώρα που θα γίνω διάσημη και στην πρώην μου, που με εγκατέλειψε πριν γνωρίσω τον πρώην μου. Παιδιά, ευχαριστώ, δεν θα τα είχα καταφέρει αν μου είχατε κατσικωθεί στο σβερκάκι.
Τέλος, ευχαριστώ:
την Jamella (καλά να περνάς, girl)
τον Αllu Fun Marx που με υιοθέτησε πολύ πριν αναλάβει δράση η Ψιλικατζού :Ρ
τη Μαρκησία του Ο που κάνει την καρδιά μου καμπάνα κάθε φορά που τη χτυπάει με το πουπουλένιο της σφυρί
τον Summertime που δεν με πήδηξε κι ούτε πρόκειται
τον Mac Manus που με φιλοξένησε στο ειδικό Section των καταραμένων ιστολογίων του
τον Μotorcycle Boy και την TomBoy που με εμπνέουν εξακολουθητικά
όλους όσοι με βοήθησαν να βρω μια άκρη με templates, Feeds κ.λπ. (VryPan, Jamella, Bird On A Wire, Νasso Kappa, Mindstripper - ελπίζω να μην ξεχνάω κανέναν)
τους ιστολόγους που αισθάνομαι ότι μας συνδέει κάτι περισσότερο από τη μουσική Neropistolero, Σάκη Φώλιο, Weirdo, Candy Blue, Καπετάνισσα, Αttalanti, Βρομόγατο, Crazy Monkey, Giramondo, Manifesto, Fun EL, Pascal, Παράξενος, Ροϊδης, Τριαντάρα, Βατραχοκόριτσο, 2 Shots of Happy 1 Shot of Sad…



ουφ - τέλος,
τα γιαουρτάκια Total 2% (a.k.a. χορηγοί στο αντάρτικο πόλεων), ΟΛΕΣ τις εταιρίες δίσκωνε - πολυεθνικές και μη, τον άστεγο με τα σκυλιά στη γωνία Πατησίων και Κοδριγκτώνος που είναι και γαμώ τα παιδιά, τον Μίκη Παντελούς, τον Ζορρό, τον ψυχαναλυτή μου (χωρίς αυτόν θα ποστάριζα 30 φορές τη μέρα) και όλους εσάς που με ανέχεστε αυτή την εποχή που δεν αγαπάω καθόλου τον εαυτό μου και από ένστικτο επιβίωσης γίνομαι καμιά φορά περισσότερο εγωίστρια απ’ όσο είμαι. (Που είμαι, αλλιώς γιατί το έγραψα όλο αυτό;)


YΓ. Μετά και από αυτή την απρόσμενη επιτυχία, θα αποσυρθώ για λίγο καιρό στη βίλλα μου στο Λιόπεσι για να ταΐσω τα σκυλιά της αδελφής μου, να συγγράψω ένα βιβλίο με θέμα το Μάραθο (φύεται και ευδοκιμεί εις την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πάρον) και να κυνηγήσω τα χρυσόψαρα στη στέρνα κάτω από τις φυστικιές. Λεμονιές έχει, μια μουσμουλιά, μια κούνια για να περνάω την ώρα μου και κάμποσες πορτοκαλιές για να βγάλω το χειμώνα. Ροδιά, ευτυχώς όχι πια. Οι καρποί της δυστυχώς, λερώνουν πολύ.

Μantalena, σε αγαπώ αλλά ΔΕΝ θέλω να διαβάσω τη συνέχεια μωρή

Ψιτ

sic

Κεντρικές Κυκλάδες
Nήσος Πάρος
Μantalena η περιώνυμος