Δεύτερη και καταξιωμένη (σε μένα)

- I thought you were afraid of heights.
- I'm not afraid of heights. I'm afraid of falling.
από το "Παρίσι, Τέξας" του Βέντερς


Το νεύρο στην ωμοπλάτη τραβάει όπως πλαγιάζω το μηχανάκι.
Η καρδιά δεν χτυπάει όπως πριν τρεις βδομάδες. Ευτυχώς.
Θέλω να σταματήσω μες τη μέση του δρόμου και να πλακώσω στο ξύλο όποιον τολμήσει να μου πει κουβέντα.
Στα blogs με ειρωνεύονται από τον Vague Tourist και τον Pascal μέχρι τα κορίτσια που άλλοτε διάβαζα, η Rodia και η Isis. Πώς κατάφερα πάλι να γίνω κωλόπαιδο, δεν ξέρω. Μάλλον είμαι. Τι λέω, μάλλον. Σίγουρα.
Δεν ζητάω όμως συγχωροχάρτι από κανέναν. Μου τη δίνει εξάλλου αυτό που κάνουν, δεν θα μπορούσα να μην το πω.
Όλοι ξέρονται με όλους – είναι πολύ σημαντικό τελικά να έχεις διαπροσωπική επαφή με τους άλλους και στην εκτός blogs πραγματικότητα.
Έτσι μπορούν να δείχνουν αλληλοκατανόηση, να καταλαβαίνουν εν ολίγοις τι εννοείς όταν το εννοείς και τι όχι, να μιλούν με δικούς τους κώδικες, να μηχανεύονται ενδεχομένως, να "συσπειρώνονται" ή να θάβουν χωρίς να αναφέρουν ποτέ ονόματα.
Δεν το μπορώ αυτό. Ήθελα, όπως έγραψε πρόσφατα και η Κωνσταντίνα, να μπορώ να λέω αυτό που σκέφτομαι. Μόνο που έχοντας επιλέξει να μην κάνω σχέσεις γνωριμιών σε μπλογκοπάρτυ ή να συναντώ δια ζώσης άλλους μπλόγκερς, επιπλέον μη φέρνοντας στα μπλογκς παρέες μου «απ’ έξω», βρέθηκα μια άγνωστη, που επειδή έλεγε τη γνώμη της, ήταν εύκολο να συγκεντρώσει τη μήνι όλων σχεδόν.


"Όλα όσα ο άνθρωπος εκθέτει είναι σημειώσεις στο περιθώριο ενός κειμένου που έχει σβηστεί ολοσχερώς. Από το νόημα της σημείωσης υποθέτουμε ποιο πρέπει να ήταν το νόημα του κειμένου. Αλλά απομένει πάντα μια αμφιβολία και τα πιθανά νοήματα είναι πολλά"

Από το blog της Mαρκησίας του Ο.

Πολύ θα ήθελα να ήξερε ο GGL τι σκέφτομαι για τα posts του. Δεν τολμάω ούτε σχόλιο να του αφήσω. Ποια; Εγώ. Οι gay φίλοι μου με λένε μαλάκα.
Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω το Βατραχοκόριτσο, την Candy Blue, τον Καλτσόβρακο, τον Μακ, τον Βρυώνη, τον Μανιφέστο και τον Dimitri, τον Βρομόγατο, τον Πατατοτζάνκι, και κάποια άλλους που τώρα μου διαφεύγουν τα ονόματά τους. Αλλά δεν θα συμβεί ποτέ.
Λοιπόν; Τι κάνω εγώ εδώ;
Φίλους, σίγουρα όχι.
Εχθρούς; Ίσως. Κάποιοι (κάποιος;) ανώνυμος, με απειλεί εξακολουθητικά με mail και comments (“Θα με συναντήσεις”, “σε είδα στην Αντίπαρο”, “θα σε αφήσω μες τα αίματα να κλαις” κ.ο.κ.).
Και δεν είναι ότι φοβάμαι, δεν φοβάμαι πια – μεγάλη είμαι, αυτοάμυνα ξέρω, θα τον σαπίσω όποιον τολμήσει να μου την πέσει.

Είναι ότι στη μικρούλα Ελλάδα, δεν μπορείς όπως φαίνεται να ποστάρεις τόσα πράγματα απ’ τη ζωή σου. Δεν ζούμε στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες του εξωτερικού που ευνοούν την ανεκτικότητα – όσο κι αν στην Πάρο, οι ξένοι μας ευτυχώς είναι πλέον σχεδόν όσοι και οι Έλληνες. Αγόρασαν σπίτια, σεβάστηκαν το περιβάλλον, είναι ευγενικοί. Δεν είμαι και τόσο βέβαιη ότι οι ασχημονούντες ελληναράδες θα φέρονταν ανάλογα στην πλειοψηφία τους.

Δεν ζούμε λοιπόν ούτε σε αχανείς ούτε σε απελευθερωμένες κοινωνίες όπου μπορείς να στηλιτεύσεις κάτι, να γράψεις ότι σε πηδάει ο ψυχαναλυτής σου, ή ότι έπαιζες σε τσόντες όπως εκείνη η Ιταλίδα, να γράψεις τη γνώμη σου στο κάτω κάτω και να συνεχίσεις να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Ζούμε σε ένα κωλοχώρι (πολλοί έφεραν και τις συνήθειές τους από το Κωσταλέξι και τη Βέροια στα blogs) όπου δεν υπάρχει περίπτωση να σε κράξουν για κάτι που έγραψες και να μη σκέφτεσαι ότι αν τύχει να απαντήσεις επιθετικά, θα σε βρουν na sou gamisoun oti exeis kai den exeis – εντάξει ανώνυμε;

Όσες ποστάρουν, συχνά με ωμή ειλικρίνεια και δυναμικό συναισθηματισμό, πράγματα απ’ τη ζωή τους στο κωλοχανείο της Ελλαδίτσας, όπως η αγαπημένες μου Ψιλικατζού και Ξανά Ξανθιά, είναι αναγκασμένες να σκληρύνουν το πετσί τους ή να αποκρούσουν επιθέσεις. Αν δεν ταιριάζεις στο σύνολο, θα το πληρώσεις (ή θα βγάλεις βιβλίο :)
Γι’ αυτό λοιπόν (κυρίως οι ισχνόψυχες με αμαρτωλό παρελθόν, που έχουν πηδηχτεί με ένα δυο bloggers οι οποίοι τώρα τις linkμπλογκάρουν, και τα φύσει μικρόψυχα αρσενικά - δεν είναι τυχαίο ότι οι gay bloggers έχουν τα αρχίδια να εκτεθούν σε αντίθεση με τους δήθεν macho άντρες της μπλογκόσφαιρας), οι περισσότεροι το γυρνάν στην παλαβή, με αλληγορίες επιπέδου δημοτικού, συγκαλυμμένα λογάκια, αμφίσημη ορολογία και δήθεν χιουμοράκι. Εμετός.

Εμένα μ’ αρέσουν τα σταράτα πράγματα. Μια ειρωνεία έχει νόημα όταν όλοι καταλαβαίνουν σε ποιον απευθύνεται και τι σημαίνει – αλλιώς γιατί να τη γράψεις; Για τον κολλητό σου μπλόγκερ που θα είναι ο μόνος που θα την καταλάβει; Πάρτον τηλέφωνο να τα πείτε, να σπάσετε πλάκα και να περάσετε καλά.

Επειδή λοιπόν,

α) δεν μπορώ να μπαίνω στο τριπάκι αν κάποια που λέγονται εννοούν εμένα ή όχι, και

β) μη μπορώντας πλέον να μου απευθυνθούν ευθέως αφού ποτέ σχεδόν δεν τους απευθύνομαι κι εγώ, ορισμένοι (να τη κι η δική μου γενικούρα) έχουν αρχίσει να ειρωνεύονται στον αέρα,
λέω να κόψω τα πολλά πολλά και να αδιαφορήσω.

Έρχομαι δεύτερη, το ξέρω, όσοι με απεχθάνονται πλέον -γιατί δεν συνέβαινε αυτό από την αρχή και το γνωρίζω- το έχουν κάνει πρώτοι.
Θα τους διαβάζω όμως, όπως ξέρω ότι με διαβάζουν κι αυτοί – ακόμη κι αν κάτι τέτοιο μας κάνει να μην ξαναφήσουμε ποτέ comment ο ένας στον άλλον.
Aυτός ο κόσμος δεν είναι για μένα.

Και για μη πει κανείς ότι κλαίγομαι πάλι, μόλις πάω στη δουλειά όπου έχω υποφερτή σύνδεση, θα ανεβάσω και το τελευταίο mixάκι που θα ακουστεί από αυτό εδώ το blog. Είναι λιγάκι βάναυσο σαν τη ζωή, πέφτει κάπως στη μέση, αλλά στο τέλος κάπως ξανασηκώνεται γιατί έχει κι αλλού να πάει.

Xcuse me now, but I got to roll.

AltEndMix (69'37'')
56K

Sorry, που ΔΕΝ, αλλά δεν έχει
κανένα νόημα πια

"Yeah it's a big bright beautiful world,
just the other side of the door
Six billion beautiful faces,
but I saw them all before.

No, this is not about running out on you,
not a case of right or wrong
It's only that it's over and done for me,
it's already been and gone
And I don't want another go around - I don't want to start again
No, I don't want another go around - I want this to be the end
I want this to be the end"
-The Cure – Alt.End