Η γαλλόφωνη κότα - Psycho Chicken, qu' est-ce que c' est? - και άλλες ιστορίες

Ώπα! Παραγγελιά. Παραγγελιά, λέμε! Η Μανταλένα χορεύει ζεϊμπέκικο το Knockin' On Heaven's Door.
Στη μπάντα, πριν πλακώσει η Ορθογραφική Αστυνομία Ηθών αξιόλογων ιστολογίων και περιχώρων.
-Κάτσε κυρά μου κάτω, τι το πέρασες το μαγαζί; Μαυσωλείο;
Εσείς οι ανεβασμένες τσιφτετελούδες στα τραπέζια, για κατεβείτε λίγο και στρώστε κολαράκι στην καρέκλα, δίπλα στο σκυλοσυνοδό σας. Ή μάλλον, όχι. Ανεβείτε στα τραπέζια. Να σας βλέπω.
Έτσι.
Γιουβέτσι.

Γκαρσόν, με το γκιουβετσάκι πάγαινε τους και τίποτις να πιούνε. Στο τραπέζι 3 της wordpress, διψάνε οι άνθρωποι, λέμε. Για λίγη προσοχή.
Και κλινοσκεπάσματα στο τραπέζι 4 γιατί θα βαρεθούν εν τέλει (πες το και στο αφεντικό).
Και ένα μαλλί της γριάς. Της πολύ γριάς.

ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ:
"Κύριοι, έστε βέβαιοι ότι ο θεός της Ελλάδος επέλεξεν την ημέραν της κρίσεως, ίνα εξέλθην κ.λπ. κ.λπ., δια της μεταχρωματικής και μεταφυσικής εννοίας επί της οποίας θέτομεν την ΚΡΙΣΗΝ... κ.λπ. κ.λπ."
Ψυχεδέλεια. Κι ας μιλάει μεταφυσικά, μεταφορικά και μεταχρωματικά, δεν είναι ο Γιώργος που φαντάζεστε, αλλά ένας άλλος. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.


Πολλοί ίσως εκνευριστείτε με αυτές τις διασκευές, δεν είναι όμως αυτός ο λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου postακίου.
Τα μουσικά παραδείγματα αυτά αποδεικνύουν πολύ απλά, πόσο γελοίο είναι να ανασκευάζεις κάτι που αρχικά ήταν αληθινό.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα.

// Σε ότι με αφορά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι είμαι γελοία.
Είμαι γελοία λοιπόν. Σκέφτηκα να φύγω από το blogging. Ίσως επειδή κατάλαβα τι εννούσε ο Σ.Τ. όταν έγραφε για την bitchiness του μέσου (sorry θείε Μαρξ).
Μετά ήρθαν οι μέλισσες.
Παρεάκια σε σμήνη, που λυμαίνονται οτιδήποτε ξεκινά με υγιείς προοπτικές - καταλήγωντας να μολύνουν με την ασχήμια και τον εστετισμό τους τα πάντα - και αυτό είναι αν μη τι άλλο ειδικό χαρακτηριστικό. Special feature.
Bitchin' and blogging.
Ήρθαν οι μέλισσες, λέμε.
Παντού.
Στο mail μου πάντως, ήρθαν με τάνκερ και κάποια "mail συμπαράστασης" όπως ίσως θα τα ονόμαζε κάποιος άλλος στη θέση μου, αλλά ορισμένα ήταν τόσο τρυφερητά που με άγγιξαν στο σημείο εκείνο της καρδιάς που ενεργοποιεί το "on" στους δακρυγόνους αδένες και μετά δεν προλαβαίνεις να αδειάζεις κουβάδες από το υποβρύχιο.


Χρειάστηκε λοιπόν, να αναδυθώ. Σε πρώτη φάση, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να εγκαταλείψω το σκάφος.
Βγαίνοντας στην επιφάνεια, αναγκάστηκα και να απαντήσω σε κάποια απ' αυτά τα mail. To υποβρυχιάκι βυθιζόταν αργά, αν και δεν συνέτρεχαν πλέον οι λόγοι που το έκαναν υπέρβαρο: τα δάκρυα είχαν τελειώσει.
Μπούκαρα λοιπόν, με τα βατραχοπέδιλα και τη μασκούλα μου στα σκοτεινά, άνοιξα τις βάνες εκκένωσης, και μόνο όταν άρχισε να αδειάζει το εσωτερικό του ναυτίλου μου και να ξανανεβαίνει αυτός στην επιφάνεια - φυσική συνέπεια της άνωσης, σου λέω, άρχισα να χτυπάω παλαμάκια και να ακούγονται.
Μπράβο μου, της γελοίας. //


Και επειδή, είμαι ο Τραμπάκουλας...

"όταν λέμε αποχωρώ, εννοούμε, ΠΑΡΑΜΕΝΩ"

άουτς, λέμε
(ελπίζω να μην πόνεσε αυτό)


Λούγκρες Πνίχτε Τα Κουνέλια - Knockin' On Heavens Door / Χάρρυ Κλυνν - Nα η Ευκαιρία / Another One Bites the Datsun / Psycho Chicken /
(κλικ - πρόκειται για ΕΝΑ download, δεν καταλαβαίνω γιατί το βγάζει σε δυο links, είναι όμως το ίδιο)


ΥΓ 1. οέο

ΥΓ 2. sic

ΥΓ 3. Ψιτ. Μπορώ κι εγώ να γράφω "αφαιρετικά συγκεκριμένα", αλλά δεν είναι βαρετό; Παράδειγμα το παραπάνω post.

ΥΓ. 4
Προφανώς, υπάρχουν και διασκευές που δεν ανταποκρίνονται σε όσα αναφέρονται περί γελοιότητος, ακριβώς όπως και το (κάνε κλικ βρε παιδί μου) House of the Rising Sun, σε διασκευή Tracy Chapman, έτσι;

:Ο)