Date

It’s a cold day down here in hell
And it’s a long way / long way to heaven
But it’s OK
‘cause we ‘re singing with the angels/


Μ’ αρέσει που οι Άγγλοι έχουν την ίδια λέξη για την ημερομηνία και το ραντεβού: Date. Είναι σα να σου λένε ότι «μια συγκεκριμένη μέρα θα ανταμώσουμε».
Έχουν μια μανία με την ακρίβεια και όχι με τη ράθυμη σχετικότητα της μεσόγειας απερισκεψίας που με διακρίνει.

Απ’ την άλλη, μ’ αρέσει που ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά και με τις ημερομηνίες.
Αν με ρωτήσεις πότε χώρισα, δεν θα ξέρω καλά καλά να σου πω. Ούτε πόσο μείναμε μαζί. Πάντα (του) έλεγα ότι ο πιο εύκολος τρόπος να μείνεις με κάποιον για πολύ καιρό, είναι να μην μετράς το χρόνο. Να μην τον νιώθεις. Να μη βαραίνει πάνω σου.
Σήμερα, ο ίδιος αυτός χρόνος μου αυλακώνει τα μάγουλα. Δεν γιατρεύει κι ας περίμενα τόσον καιρό. Δεν κυλάει με τίποτα. Και είναι πηχτός σαν τον πουρέ που μου κόλλησε επειδή κάθε λίγο και λιγάκι τρέχω στο μπάνιο κλαίγοντας.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις ημερομηνίες (το ‘παμε, ε;). Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ είχα κάνει λάθος την ημερομηνία γέννησής μου στο profile – και με διόρθωσε η Weirdo (θυμάσαι, girl;) Έκτοτε πέρασαν 6 μήνες. Το συνειδητοποίησα σήμερα που αποφάσισα να ξανασκαλίσω το παρελθόν μου. Σε κάθε επίπεδο: ποια είμαι σήμερα και ποια ήμουν πριν από έξι μήνες;

Πριν έξι μήνες λοιπόν, I had a certain date. Ήμουν με κάποιον που τον αγαπούσα και με αγαπούσε.
When it comes to this, you have to admit πως όσο σεξουαλικό ον και αν είσαι, για να έχεις μείνει κοντά έξι χρόνια με κάποιον, σαφώς και δεν είναι μόνο επειδή αυτός ο κάποιος βάζει το χοντρό πουλί του μέσα σου και σε κάνει να τρέμεις. Ας πούμε ότι αν στην αρχή της σχέσης σας το σεξ ήταν η αφετηρία, τώρα είναι κατάληξη.
Και σήμερα, αυτό ακριβώς είναι που φαντάζει ακατόρθωτο να επαναληφθεί: αν χρειάστηκα έξι χρόνια να αποφασίσω ότι θέλω να ζήσω με κάποιον και χρειαστώ άλλα έξι με τον επόμενο, plus κάτι σεξουαλικές αναστηλώσεις της πεσμένης μου αυτοπεποίθησης στο ενδιάμεσο, στην επόμενη σοβαρή μου σχέση θα έχω την ηλικία που έχουν κάτι αβόγγητες κυρίες της μπλογκόσφαιρας.
Δεν σκοπεύω να παραμείνω τόσο ώστε να το δω αυτό.

Επειδή ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις ημερομηνίες (λοιπόοον, άντε πάλι), αν με ρωτήσεις πότε γιορτάζει η μάνα μου, ο πατέρας και η αδελφή μου, δεν θα ξέρω να σου πω. Τη δική μου τη θυμάμαι γιατί φροντίζουν οι άλλοι να μου τη θυμίζουν.
Επίσης, αν με ρωτήσεις πόσος καιρός πάει που ήμουν στο Μόνιτορ, πάλι δεν θα ξέρω – μα, σήμερα ανακάλυψα πως όλες αυτές οι εντάσεις είναι ζήτημα αν έγιναν πριν από δυο μήνες. Ιούνιο. Πώς είναι δυνατόν; Σε ποιο σύννεφο ζω; Μου φάνηκαν σαν μια ολόκληρη ζωή.


Κι όλα αυτά, επειδή δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν έχω υπομονή σε βάθος χρόνου. Ότι μέσα σε δυο μόλις μήνες στα μπλογκζ εξωφρενιάζω απέναντι σε όσα με (κατα)πιέζουν συναισθηματικά, αντί «να κάνω υπομονή», «να δω που πάει η ιστορία», «να μη χαλάω τη ζαχαρένια μου», η οποία μέσα στους ίδιους αυτούς δυο γαμημένους μήνες, έγινε πιο εύθραυστη κι από αργοκίνητο σαλιγκάρι μπροστά σε μισότυφλο δρομέα-ρινόκερο.
Τίποτε δεν με πείθει πως αν και σήμερα αισθανόμουν όπως πριν από δυο μήνες, ότι δεν θα έκανα τα ίδια στο Μόνιτορ. Και στους άλλους. Και στον εαυτό μου.

Παράξενο, πράγμα παράξενο, γιατί η δουλειά μου έχει να κάνει με deadlines. Οι διακοπές που δεν έκανα είχαν κι αυτές προθεσμία. Η σχέση μου. Η ζωή μου. Η αντοχές και η υπομονή μου, όλα έχουν deadline. Η ίδια η ζωή. Τα πάντα έχουν πάντα ένα όριο – για το οποίο πάντα αδιαφορούσα.
Όλα θα γίνουν, έλεγα. Έχεις δει ποτέ καμία από τις δουλειές, τις σχέσεις ή τις διακοπές σου, μικρή ανόητη, να μην τελειώνουν επειδή κάποιος καθυστέρησε κάτι - μια εργασία, ένα «σ’ αγαπώ» ή να βγάλει εισιτήριο; Όχι, μου απαντούσα κοιτώντας με στους καθρέφτες. Τι σκοτίζεσαι τότε;

Πριν έξι μήνες, άρχισα να γράφω ένα άλλο μπλογκ, σε μια άλλη διεύθυνση, θεωρώντας μάλιστα ότι είχα καθυστερήσει να το δοκιμάσω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Διάβαζα άλλα μπλογκς πριν αρχίσω. Μου άρεσε αυτή η ιδέα του να μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα – ήταν κάτι που ακόμη και η μουσική που τόσο αγαπώ δεν μου είχε προσφέρει μέχρι τότε τόσο απλόχερα: πάντα χρειαζόταν να πείσεις κάποιον όταν ήσουν στη σκηνή. Πάντα χρειαζόταν να παίξεις λιγάκι πιο uptempo μουσική ως dj, όταν ήταν μπροστά ο μαγαζάτορας. Μόνο στα μπλογκζ μπόρεσα να γράψω Μανταλενοποιήματα. Μανταλενοσάχλες, Μανταλενομίξ και να προξενήσω Μανταλενοκαβγάδες.

Έξι μήνες. Μέσα στους οποίους άλλαξα διεύθυνση – στα μπλογκζ και στη ζωή, μάλωσα – στα μπλογκζ και στη ζωή, ξαγρύπνησα – στα μπλογκζ και στη ζωή, στην αρχή από τη στεναχώρια μετά από τα νεύρα, είχα δίκιο είχα και άδικο – στα μπλογκζ και στη ζωή, πλήγωσα ανθρώπους, τους οποίους και να τους έβλεπα δίπλα μου ούτε που θα έμπαινα στον κόπο να τους μιλήσω – στα μπλογκζ και στη ζωή, φοβήθηκα ότι έμεινα μόνη – στα μπλογκζ και στη ζωή, βρέθηκα μες τη μέση του χαμού επειδή πήγαινα και έβαζα το κεφάλι μου στη γκιλοτίνα, με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι αφού αυτό έκανε τους πάντες να σκεφτούν ότι δεν θα το έκανα αν δεν είχα κάποιο όφελος – στα μπλογκζ και στη ζωή.

Ούτε με τις ημερομηνίες τα πάω καλά, ούτε με τα dates, ούτε με τους ανθρώπους όπως φαίνεται.
Και τώρα τι;
Η ζωές των ανθρώπων είναι φτιαγμένες από την ύλη των ονείρων, έγραφε ο Σέξπιρ. Έτσι νιώθω. Φτιαγμένη από μια αέρινη πηχτή μάζα, εκτοπλασματική. Δεν μπορώ να πλύνω ούτε τη μούρη μου λέμε. Το νερό κυλάει και γίνομαι σύννεφο. Σε ένα πρόσφατο όνειρό μου, είδα ότι ήμουν σαν τον βιολιστή στη στέγη, μόνο που αντί για βιολί είχα μια heavy metal κιθάρα και έπαιζα μπλουζιές. Αυτό. Όλα και τίποτα. Κανένα στυλ ζωής. Κανένα lifestyle, πώς το λένε; Φτερό στον άνεμο που μπορεί με την ίδια ευκολία να ερωτευτεί και να αγαπήσει έναν δολοφόνο ή έναν βουδιστή, αλλά δύσκολα τον εαυτό του. Τρέχω μακριά στο δρόμο της προσωπικής μου μυθολογίας (hand made) σαν τον Φόρεστ Γκαμπ της παράνοιας.

Να βάλω το Dolce Gabbana φουλάρι μου ή τη μπαντάνα των 12 ευρώ από την Πάρο; Να ντυθώ μιλιτέρ ή σέξι απόψε για να κατέβω στο μπαράκι; Να ξαναπεράσω από την Ψαρών και να σπάσω το αυτοκίνητο του γέρου που με τράκαρε και μόλις έβγαλα το κράνος και είδε ότι είμαι κορίτσι χαμογέλασε αδιόρατα;
Ό,τι απ’ αυτά και να κάνω, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ το παραμικρό. Ούτε γιατί το κάνω. Χε. Θέλει ένα ταλέντο κι αυτό.
Κι αν πρέπει να βρω κάποιους να με αγαπήσουν, αυτοί δεν θα πρέπει να το κάνουν από συμπόνοια – γιατί τότε μπορώ και μόνη μου. Aπόψε έχω ραντεβού, I have a date, λέμε. Με τη μοναξιά.

Θα 'θελα να /