Sep 15, 2006
Αεροπορική τραγωδία
Μια φορά ήταν ένας και ένας που ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ. Αυτός που ήταν, ήταν μόνος του λοιπόν.
Κοιμόταν μόνος του, έκλαιγε μόνος του, έπινε μόνος του και ταξίδευε μόνος του.
Μια μέρα, έκανε κακό άθελά του σε κάποιον άλλον που έτυχε να είναι κοντά του.
Ποιος φταίει;
Είναι προφανές. Φταίει αυτός που ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ στο πλάι του για να του βάλει τις φωνές και να τον προειδοποιήσει ότι βλάπτει τον πλησίον.
Με κάτι τέτοια προβληματίζομαι τελευταία, δακρυσμένη.
Απ’ τα γέλια.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
22 comments:
Μάλλον από κλειστοφοβία πήγε ο ψηλέας.
Χιιιι
Για μένα είναι υπαρξιακό το ζήτημα: ΠΑΝΤΑ φταίει αυτός που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εκεί.
Τι να σου κάνω ένας άνθρωπος μόνος του; Σαν τον Ντόναλντ Ντακ αισθάνομαι.
Λίγο blaming others μου φαίνεται αυτό...
Το θέμα ίσως να είναι κατά πόσο αφήνεις(ουμε) κάποιους να είναι εκεί
ARGYRH>>
ΔΕΝ είμαι αυτή που θα της πιανόταν το κεφάλι στην μπαγκαζιέρα του αεροπλάνου. Είμαι όμως αυτή που έκλεινε το κεφάλι κάποιου (Ντόναλντ, λέμε).
Ε, θέλω κάποιον να με προσέχει - κι εμένα και τους άλλους, τόσο εγωιστικό είναι αυτό;
:(
Κι εγώ θέλω κάποιον να με προσέχει γιατί βαρέθηκα μια ζωή να προσέχω εγώ τους άλλους. Μαζί σου Μανταλένα ;-)
Αρα σύμφωνα με το γαμάτο βιντεάκι (ξεράθηκα όμως, εντελώς) ο μόνος που τη βγάζει καθαρή είναι αυτός που φταίει που είναι αυτός που δεν είναι εκεί.
Μου ξεφεύγει κάτι...??
:)))))))))))))))))))))
Ξέρω κάποιον που χρειάζεται πολλούς να τον προσέχουν.....(καλούς κύριους με άσπρες μπλούζες)
:)
Εγω ξέρω οτι ΔΕ ΜΠΑΙΝΩ ΣΕ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ....
Που και που δε βλάπτει να προβληματίζεσαι και να δακρύζεις...
Ειδικά άμα σου τρέχουν οι μύξες απ΄τα κλάματα ;)
ΝΟΖΥΠΑΡΚΕΡ>>
απόψε, η μοναξιά μου είναι αφόρητη. έκλαιγα από τη στιγμη΄που έφυγα από το γραφείο.
ΒΡΟΜΟΓΑΤΟ>>
Ακριβώς. Όποιος "δεν είναι εκεί" γλυτώνει.
ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ>>
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κι εγώ χαμογελάκι.
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΚΥΝΗΓΕ>>
Κι εγώ ξέρω έναν τέτοιον.
ΚΟΙΛΑΚΑΝΘΕ>>
Ούτε εγώ έμπαινα. Αλλά δεν το'χω σκοό να πάω πουθενά ξανά αν δεν μπω σε αεροπλάνο. Βαριέμαι τα ταξίδια. Θα ηθελα αν ήταν δυνατόν να με διακτίνιζαν. Να βρισκόμουν στο Λονδίνο ή τη Βαρκελώνη σε λιγότερο από 1 λεπτό. Σκέψου το... τι ωραίο που θα ήταν. Να βρεθείς με ένα σναπ άγνωστη μεταξύ αγνώστων.
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ>>
Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου. Πότε θα πάψω να πονάω, γαμώτο μου; Δεν το θέλω, γιατί συμβαίνει και όσο πάει και σε ανύποπτε στιγμές; Επειδή γυρίζω μόνη;
Mantalena, μόνη μπορεί να νιώθεις κι ας είσαι ανάμεσα σε 15 ανθρώπους. Θα τα βρεις με τον εαυτό σου όταν έρθει η ώρα. I promise!
Κάθε πρωί μαζί της και κάθε βράδυ μόνος. Ξυπνάμε μαζί, αλλά κοιμόμαστε χώρια. Αυτό είναι το ζόρι μου εδώ και τέσσερα χρόνια. Είναι παρούσα-απούσα.
(Πάλι για μένα μιλάω, ο βρωμοεγωϊσταρος)
Μανταλένα, γειά σου.
Τελικά δεν κατάλαβα αν κλαις από τα γέλια όπως γράφεις στο ποστ, ή όχι. Μπορεί και να κλαις από τα νεύρα. Σκέψου το.
Και μην αρχίσεις πάλι, σε παρακαλώ.
Εσύ φταις κι όχι ο άλλος που δεν ήταν. Αυτός δεν ήταν! Τι φταίει; Φταις εσύ που χρειάζεται κάτι που δεν είναι, και φταις που πιστεύεις ότι είναι αλλά δεν ψάχνεις να το βρεις. Τουλάχιστον να ξέρεις αν είναι ή αν δεν είναι. Άσε που υπάρχουν κάποιοι που είναι αλλά πάνε χαμένοι, όσο εμείς ασχολούμαστε με αυτούς που δεν είναι. Όσο για αυτόν που έβλαψες, κακώς ήταν.
Γι'αυτο δεν μπαινω σε τετοια μεσα μεταφορας.
Σκιαζομαι!!!!
Δε μπαίνω σε αεροπλάνο σου λέω...να φανταστείς ζούσα στη Σκωτία 5 χρόνια..4 φορές να ήρθα Ελλάδα...Διαβολικά μηχανήματα τα αεροπλάνα..αν τώρα τηλεμεταφερόμασταν δεν θα είχα κανένα πρόβλημα...βλέπεις είναι δύσκολο να συντριβούν τα μόρια σου..Beam me up Scottie!!
έλα μωρέ που προβληματίζεσαι...
απλά είναι τα πράγματα! Η ζωή είναι πολύπλοκη αν το πάρεις απόφαση έχεις κερδίσει τουλάχιστον τη μισή λύση, η άλλη μισή μπορεί να είναι κα μισητή βεβαίως βεβαίως, αλλά άμα δεν την έχεις, κανένα πρόβλημα! Όποτε λέω εγώ τώρα, τι φταίει κι αυτός που δεν ήτανε;
Κατα τ' άλλα σε γλυκοφιλώ!
NOZYPARKER>>
Kαλημέρα, ψιψίνιο. "Μόνη μέσα σε 15 ανθρώπους": και σε μιαν έρημο να με άφηνες, ασφυκτικά θα αισθανόμουν.
ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ>>
Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζεις έτσι. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζεις γενικώς.
Γιατί σου συμβαίνει αυτό; Έχετε διαφορετικά ωράρια; Αν είναι λόγω ανωτέρας βίας, τότε δεν πρέπει να πάψεις να την αγαπάς.
Μιλάω χωρίς να ξέρω.
SUMMERTIME>>
Έχεις να μου γράψεις ένα μήνα και εμφανίζεσαι με πατερναλιστικά κυρήγματα. Μάλιστα.
Κλαίω γιατί έτσι. Σε κάλυψα;
ΝΤΙΚΙ>>
"Φταις εσύ που χρειάζεται κάτι που δεν είναι"
Λεγε τα μου, φίλε, λέγε τα μου για να τα ακούς κι εσύ.
Το mail ου το έχω δει - λειτουργεί το template, σε ΥΠΕΡΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, δε νομίζω όμως ότι έχω διάθεση να καθίσω να το κοιτάξω και "να κάνω δουλειά" στο μπλογκ μου.
Σιγά - σιγά, ανεβάζω τα χαμένα Mix κάτω δεξιά στη μπάρα με τα links.
Χτες ανέβασα το Alt.End.Mix (στο αντίστοιχο ποστ θα βρείτε πια μόνο το tracklisting) και το Bang Bang Mix.
Θα τα βάζω πάνω πάνω τα πιο φρέσκα, για ευκολία.
ΠΡΕΖΑ ΤΙΒΙ>>
Κι εγώ φοβόμουν τα αεροπλάνα. Έπαψα να τα φοβάμαι γιατί υπήρχε κάποιος να μου κρατάει το χέρι - και να με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν θα με πείραζε ακόμη κι αν πέθαινα εκείνη τη στιγμή, γιατί θα ήταν στο πλάι μου.
Είναι υπερβολικό, το ξέρω, αλλά απ' τη στιγμή που άρχισα να το σκέφτομαι έτσι, δεν ξαναφοβήθηκα. Φεύγαμε για ταξίδια συχνά και δεν ξαναφοβήθηκα ποτέ. Ήμουν στα σύννεφα, με αυτόν που ήθελα και πηγαίναμε κάπου μακριά μαζί, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, σε μέρη που δεν είχαμε ξαναπάει.
Δεν θα το πιστέψεις πόσο αγάπησα αυτόν που έφυγε.
ΚΟΙΛΑΚΑΝΘΕ>>
Εγώ δεν θα πάψω να μπαίνω ποτέ. Ξεπέρασα το φόβο μου, με τον τρόπο που έγραψα παραπάνω, και δεν έχω σκοπό να αυτοπεριοριστώ για τίποτε. Τα θέλω όλα και γρήγορα. Fly me to the moon - and fast.
ANDROMEDA>>
Κανείς δεν φταίει, λοιπόν. Η ζωή τελικά, δεν έχω καταλάβει: έχει να κάνει με την "απλότητα του βάθους" ή με το "βάθος της απλότητας";
Ή είναι το ίδιο πράγμα;
Αν και κατά τα γραφόμενά της παράλογη, θα συμφωνήσω με την Ανδρομέδα στο ότι κανείς δε φταίει. Μπορείς π.χ. να κατηγορήσεις ένα παιδί χωρισμένων ή/και αδιάφορων γονιών για το ότι δεν έμαθε να αγαπάει; (cliche, I know, but just for the sake of argument). Άμεσα συνεπάγεται ότι επίσης δε μπορείς να κατηγορείς τον εαυτό σου για ότι έγινε (εφόσον δε μπορείς να κατηγορείς τους άλλους).
Και όλοι οι προβληματισμοί και τα δάκρυα είναι πάντα μέχρι να γνωρίσεις τον/την επόμενο/η (cliche again, but oh, so cynically true).
Μετά θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αλλού μύξες :P
http://www.thesakeofargument.com/FTSOA/images/argueimage.gif
I know, I know!
:D
Η εκδικηση του κοντου...
Post a Comment